Vísir - 10.05.1963, Síða 15

V í SIR . Föstudagur 10. maí 1963.
e©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
Það var sem reiðin yki þrótt
hans af nýju og hann fór að fikra
sig upp stigann. Hann þurfti ekki
að óttast, að glugginn væri krækt-
ur aftur — hann vdr það aldrei
hvernig sem viðraði — gamla kon-
an vildi hafa gott loft í svefnher-
bjrginu sínu.
Hann stakk inn fingri og lyfti upp
króknum og opnaði gluggann betur
og hélt niðri í sér andanum, er
hann lyfti upp gluggatjaldinu til
að gægjast inn. Hann sá að hún
lá á bakinu — sofandi. Þá settist
hann í giuggakistuna sem snögg-
vast og var óðara kominn inn í
herbergið. Hannjfullvisaði sig um,
að dyrnar á herbergi Sorrel voru
lokaðar. Hljóðlaust læddist hann
yfir gólfið. Með annari hendi tók
hann litla glerhylkið úr vasa sín-
um, í hinni hefði hann vasaklút.
Hann beitti tönnunum til þess að
ná korktappanum úr glerhylkinu.
Angan, beisk og sætleg í senn,
barst að vitum hans.
Honum var ekki fyllilega ljóst
af hverju hann aðhafðist þetta.
Hann vissi bara, að hann varð að
gera það, sjálfum sér til réttlæt-
ingar, til þess að sýna, að hann
byggi yfir nægu hugrekki til slíkra
framkvæmda. Konan í rúminu átti
ekki lengur sjálfstæðan persónu-
leika.
Yfir andliti hennar hvíldi mikill
friður. Hann horfði á hana eins og
gersamlega ókunnuga manneskju.
Og honum fannst það einkennilegt,
en honum fannst hann væri sjálf-
ur allt' annar maður. Hann væri
sjálfur til — en einhversstaðar
annarsstaðar. Það var eins og hon
um væri stjórnað frá einhverjum
fjarlægum stað.
15. kapituli.
Vindhviða kom og nú hrikti í
glugganum. Loks gat hann hreyft
sig úr sporunum. En hann var stirð
ur í fótunum. Og hann var hrædd-
urvið að hnjóta um eitthvað.
Hann beygði sig niður og horfði
á konuna sofandi. Það var friður
yfir andliti hennar. Hún hafði
einskis orðið vör, svaf djúpum,
föstum svefni.
Andartak svimaði hann, en það
leið hjá. Honum varð óglatt og
hann lokaði augunum. Hann fálm-
wm——iibiiiii ■■iiinurRHJMuaatia
aði eftir höndinni, sem ekki var í
umbúðum, og lá ofan á rúmteppinu
sem hin. Hann þreifaði eftir slag-
æðinni, en hann varð einskis var.
Hann opnaði augun aftur. Hon-
um fannst að hann væri úrvinda af
þreytu. Honum fannst það mikil
áreynsla að draga andann. Hann
átti erfitt með að hugsa. Aðeins
eitt vissi hann á þessu augnabliki:
Að hann yrði að aðhafgst eitthvað
— það var eitthvað, sem hann
ætlaði að gera, varð að gera, en
hann gat . . ekki . . . munað . . .
hvað það var ....
.......Hann vissi nú það eitt,
að hann varð að komast burt og
inn £ sitt eigið herbergi, áður en
hann missti allt vald á sér. Ein-
hvern veginn komst hann út og i
stigann, jokaði glugganum, og
komst svo niður.
En það var erfitt að ná niður
stiganum, Regnið streymdi niður
og hann h-ifði ekki sama þrótt og
áður. Vindurinn, sem hafði verið
honum til uppörvunar, var nú
versti fjandmaður hans. Hann var
eins og lifandi vera, risi, sem barð-
ist við hann. Loks tókst honum að
ná niður stiganum.JHann yar alveg
að kikna undir byrðinni ér hann
bar hann inn í vinnuskálann. Þar
datt stiginn úr köldum höndum
hans.
Það var eins og allar hreyfingar
hans minntu á hreyfingar svefn-
göngumanns, eins og hverri þeirra
færu um. Og eins og svefngöngu-
hann væri háður einhverju dular-
fullu valdi, sem ekki var frá hon-
um sjálfum komið, — það var sem
heilabú hans væri aðeins miðstöð,
sem fyrirskipanir, er hann laut,
fóru um. Og eins og svefngöngu-
maður lokaði hann dyrunum á
vinnuskálanum og gekk svo heim
að húsinu. Það var eins og hann
vissi ekki af þv£, að hann var gegn-
blautur, og hann mundi ekkert eftir
þrepinu í stiganum, sem marraði
í, en marrhljóðið heyrðist vart
vegna gnauðsins í vindinum og
brakinu í veggjum hins gamla
húss, sem stundi í faðmlögum
stormsins.
Undir hurð Davlðs var enn dá-
lítil ljósrák. Hljóðlaust læddist
hann framhjá dyrum hans og inn
í sitt eigið herbergi. Hann flýtti
J5
sér að afklæða sig £ myrkrinu.
Hann vafði buxunum og peysunni
saman og stóð svo kyrr eins og í
örvæntingu, ráðþrota. Hann vissi
ekki hvað hann átti við þetta að
gera.
Það brakaði alit £ einu i fjaðra-
madressunni £ rúmi Díönu. Hann
snéri sér eldsnöggt við, beygði sig
niður f fáti og stakk votum fötun-
um undir rúmið — einu andar-
taki áður en Diana rétti fram hönd
sfna til þess að kveikja á náttlamp
anum. Birtan frá lampanum bar
á hann og hann kenndi til, eins og
hann hefði verið stunginn hnifi.
Hann hneig niður frekara en að
hann settist á rúmstokkinn, og
huldi andlitið í höndum sér.
Diana reis upp til hálfs og studd
ist við annan olbogann og horfði
á hann syfjuleg á svip.
— Er eitthvað að? spurði hún
þreytulega.
— Ekki neitt.
Hann Ieit upp og horfði á hana
rannsakandi augum. Hafði hann
brugðið nógu skjótt við? Hafði hún
séð hann ýta votum fötunum inn
undir rúmið.
— Það eru ósköp að sjá útlit
þitt, sagði hún, og var sem hún
væri nú á hröðum veg að glað-
vakna.
— Það er allt i lagi með mig,
sagði hann nöldurslega, en hann
varð að stappa i sig stálinu til
þess að reyna að láta sem ekkert
væri, hallaði sér út af og breiddi
yfir sig. — Ég var að fá mér aspir-
in.
Slökktu ljósið.
Hún hélt áfram að stara á hann.
— Slökktu á lampaskrattanum,
hvæsti hann.
Hún gerði það og myrkrið um-
vafði þau, en krampakendir drætt-
ir fóru um Ifkama hans. Hafði hún
orðið nokkurs vör? Grunaði hana
nokkuð? Hann var næstum viss um
_aðL_ef_Jsvx>. væri myndi hún hafa
haldið.áfram að spyrja.
Hann hugsaði um það, sem gerzt
hafði. Það var eins og að hlaupa
alltaf sama hringinn. Smám saman
róaðist hann dálitið. Það var búið,
— gert. Allt í einu fannst honum
orka sín glæðast, eins og logi hefði
kviknað hið innra með honum, en
svo fannst honum þetta líkast log-
um sem skilja eftir sviðna innviðu.
Hann hafði gleymt einhverju. Hann
hafði skipulagt allt svo nákvæm-
Iega. Og þó hafði hann gleymt því,
sem mikilvægast var. Hann renndi
huganum til svefnherbergis gömlu
konunnar, — virti þar allt fyrir
sér — án þess að finna neitt. En
einu hafði hann gleymt
Sönnuninni — sönnuninni, sem
nú átti að vera í svefnherbergi
Sorrel — sönnuninni fyrir sekt
hennar. Og hann bugaðist þarna
í myrkrinu í rúmi sinu af skelfingu.
Án þess hann vissi af kom eins og
angistarvein yfir varir hans.
Og í rúminu við hliðina á ,lá
Diana kona hans skelfingu lostin
og þorði sig ekki að hræra. Hún
lá þarna og reyndi að hlusta að-
eins á gnauðið £ vindinum, en skelf
Ja, frú Petersen, eftir þyngd ættuð þér að vera 3.42 m á
hæð.
ingin sem hafði náð tökum á Rup-
ert náði einnig til hennar.
Sorrel stóð við hliðina á rúmi
frú Vane. Stormurinn hafði lægt.
Öllum skýjum hafði feykt burt og
himinn var heiður og blár. Sól var
risin og sólargeislarnir virtust á
einlægu iði í herbergi Felicity
Vane, en hún vissi það ekki.
Sorrel stóð þarna með tébolla
£ hendi. Bollann, sem Porchy hafði
komið með fyrir aðeins einni éða
tveimur mfnútum.
Hún starði á fölt, lifvana and-
litið, eins og lömuð. Hún vissi,
fann á sér, að nú hafði það gerzt.
— þetta, sem þau höfðu óttazt, og
samt gat hún vart trúað þvl, að
svona væri þetta.
Langt, titrandi andvarp leið frá
brjósti hennar.
Hverju sem hún vildi trúa eða
trúa ekki þá var Felicity Vane
liðið lík. En ég, hugsaði hún, stend
hérna, og er.í fullu fjöri.
Svo komu hugsanirnar hver á
fætur annari um hvernig þetta
mundi hafa gerzt. Dyrunum hafði
verið læst. Slár fyrir. Hún hafði
einmitt verið að draga frá slána
frá sfnum eigin dyrum, þegar
Porchy kom með teið. Hún lagði
frá sér tebollann og gekk að dyrun-
um sem vissu út að göngunum.
Sláin var fyrir að innanverðu.
Hvernig gat þetta hafa gerzt?
Hún — Sorrel — var hin einasta,
sem hafði haft aðgang að þessu
herbergi f nótt. Það lá við, að hún
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, simi 24616.
P E R M A, Garðsenda 21. simi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Simi 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, sími 15493.
HárgreiðDustofan
SÓLEY
Sólvallagötu 72,
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROL A
Grettisgötu 31, simi 14787,
Hárgreiðslustofa
"ESTURBÆJAR
Grenimel 9, slmi 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
LITTLE FIRE BtKP VEKY
LITTLE, FELL INTO TREETOP
WEST OF 5IS JI5AK0, THE
í 'OKK. WE CLIW.B TKEE FOK
HIVví WHEKE GREATFHZE
SPKEA7 WE C0UL7 KIOT ENTEK
UWTIL MANy 7AYS FASSE7!
„Hús litlá Eldfuglsins brotna í
marga hluta ... mikill eldur“,
sagði höfðinginn.
Tarzan: „Það hefur orðið
sprenging í flugvélinni".
Höfðinginn: „Litli Eldfuglinn
mjög lftill, hann féll niður í
hreiður storks, sem var i háu tré.
Við klifra upp í tréð. Mikill eld-
ur breiddist út. Við ekki komast
fyrr en eftir marga daga“.
Tarzan: „Heyrðirðu nokkur
hróp frá eldinum?“
„Aðeins hávaði, mikill eldur“,
sagði höfðinginn.
Tarzan: „Komust engir aðrir
af?“
Höfðinginn: „Eintóm aska, fólk
með litla Eldfugli brann allt“.
Freyiugötu 1, simi 15799.
Hárgreiðslus<.oia
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdðttir)
Laugavegi 13, sími 14656.
Muddstofa á sama stað.
S t r e t c h
kvenbuxur