Vísir - 14.05.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 14. maí 1963
75
r
©O
tramhaldssago
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
Enn ekkert svar.
Burke leit á undirforingjann sem
snöggvast og hélt svo áfram í
vinsamlegum tón og eins og hann
væri að tala við barn:
— Þvi fyrr sem þér svarið því
fyrr losnið þér við mig.
— Ég hef ekkert að segja, sagði
hún og dró andann ótt og títt. Ég
hef verið í rúminu I alla nótt. Það
getur Rupert sagt ykkur.
— Og svo ætlið þér kannski að
segja mér, að hann hafi líka legið
í rúminu í alla nótt, sagði hann,
og kenndi háðs í röddinni.
Hún leit sem snöggvast á hann
og svo undan.
__ Voruð þið vakandi í nótt? í
alla nótt? Þið bæði?
Kiprings varð vart í munnvikjum
hennar.
— Svona nú, frú Bagley, þér
lítið út fyrir að vera vel gefin,
menntuð kona. Hvað gerðist eigin-
lega?
Diana svaraði og hafði hraðann á:
— Mér varð ekki svefnsamt í
ofviðrinu. Ég var alltaf að vakna.
Og Rupert svaf líka illa.
— Fór hann nokkurn tíma á
fætur?
— Hann fer oft á fætur á næt-
una ef hann verður andvaka.
Hann fær oft slæman höfuðverk
— og fer þá kannski fram úr til
þess að ná sér í aspirín.
Hún horfði nú á hann leiftrandi
augnaráði.
— Það er allt og sumt. Hann
fór bara til þess að ná sér í aspir-
ín.
Burke lögreglufulltrúi var eng-
inn sálfræðingur, en hann hafði
orðið að hafa afskipti af margs
konar fólki, og honum var ljóst,
að yfir þessari konu vofði, að hún
bugaðist gersamlega.
— Þér segið, að maðurinn yðar
fái oft slæman höfuðverk.
— Já, hann var í rúminu allan
daginn í gær. Hann þjáist svo
stundum, að hann er nærri mátt-
vana.
— Og þér?
— Ég?
— Eigið þér vanda til að fá
höfuðverk?
— Nei, en ég er lasin, iíður illa.
— Vegna dauða móður yðar?
Hún horfði á hann með grun-
semd í augum. Svo var sem neist-
ar hrykkju úr þeim.
— Nei, ég er fegin að hún er
dauð.
Lögreglufulltrúinn varð undr-
andi, hneykslaðist á þessari furðu-
legu yfirlýsingu og var farinn að
finna áhrifin af hinu einkennilega
andrúmslofti hússins.
Þegar hann kom út, þurrkaði
hann svitann af enni sér og glotti
til Dobsons undirforingja.
— Kynlegt mál þetta, sagði Dob
son.
— Það lítur út fyrir það, játaði
Burke. Mér veitir sannarlega ekki
af að fá mér frískt loft.
Þegar hann kom niður, var
fjórða bílnum ekið að húsinu.
— Herra trúr, stundi hann. Hver
kemur nú?
Lftill bíll stöðvaðist rétt hjá bíln
um hans. Sterklegur m'aður, grá-
hærður, kom úr honum.
— Reynolds, sagði hann og gekk
til móts við fyrrverandi yfirmann
sinn. Mér þætti gaman að vita
hvaða erindi þú átt hingað.
Reynolds brosti hjartanlega.
— Ég hélt kannski, að þú þyrft
ir á einhverri hjálp að halda.
— Því gæti ég bezt trúað, mér
hefir sannast að segja lítið orðið
ágengt enn.
— O, ætli það þokist ekki áfram
fyrst ég er kominn, sagði Reyn-
olds.
— Yfirlætislaus eins og ávallt,
sagði Burke. Jæja, eftir hverju ertu
að bíða? Þú hefir sjálfsagt svör á
reiðum höndum við öllum spurn-
ingum.
Þeir gengu saman inn í forstof-
una.
— Við skulum fara hingað inn,
sagði Reynolds og gekk á undan
inn í borðstofuna.
Hann settist í stól og lét fara
vel um sig, tók svo pípu sína,
troðfyllti hana og kveikti f.
— Hvað viltu vita?
-— Allt um Thornhillmálið.
— Jæja, þú ert þegar búinn að
frétta um það, sagði Reynolds undr
andi og lyfti brúnum.
— Já, herra Bagley var svo vin
samlegur að minnast á það.
— Já, einmitt það — hvers
vegna?
— Það veit ég ekki — getur þú
getið þér þess til hvers vegna hann
gerði það?
— Fjandinn hafi það. Nei, það
get ég ekki, en ég get sagt þér
allan gang málsins ...
Rupert gekk hratt meðfram fram
hlið hússins. Hann hafði farið út
til þess að bíða eftir Marlene —
til þess að segja henni, að hún
mætti engar upplýsingar láta lög-
reglufulltrúanum í té. Hann hafði
falizt í runnunum sem huldu bíl-
skúrinn, svo að hann sást ekki úr
garðinum. Hún var vön að koma
stíginn sem lá þarna að bakdyr-
unum en þennan dag hafði hún
hjólað beint upp að aðaldyrunum
— einmitt á þessum degi hafði hún
þurft að taka upp á því, komið
auga á sjúkrabílinn og áður en
hann komst til hennar, hafði Por-
chy komið askvaðandi á móti
henni til þess að segja henni hvað
hafði gerzt. Honum hafði runnið
kalt vatn milli skinns og hörunds,
er hann heyrði hana fara að grenja
en það lagðist í hann, að það
mundi gera illt verra, ef hann færi
að aðvara hana fyrr en hún væri
búin að jafna sig. Ef hún kæmi
auga á hann meðan hún enn var
haldin móðursýki, var ekki að vita
hvað hún mundi segja eða gera.
Það var blátt áfram lífsnauðsyn,
að ekkert vitnaðist um samdrátt
þeirra.
Hann horfði á eftir sjúkrablln-
um, er honum var ekið burt. Ekki
kom það neitt við tilfinningar hans.
Svo kom hann auga á lögreglulækn
irinn, sem var að koma niður tröpp
urnar og hraðaði sér til hans.
— Er skoðuninni þegar lokið,
læknir? spurði hann mjúkum rómi.
Læknirinn leit á hann og svaraði
stuttlega:
— Nei, ekki enn — alls ekki.
— Hver var dauðaorsökin?
Lögreglulæknirinn yppti öxlum.
— Það vitum við ekki — ekki
ennþá.
Þetta vakti furðu Ruperts.
— Vitið — þið — það ekki?
—Nei, frekari rannsóknar er
þörf.
Læknirinn settist undir stýrið í
bíl sínum og ók af stað. Rupert
horfði á eftir honum, þar til hann
var horfinn. Einkennileg sigurtil-
finning greip hann. Hann vætti
þurrar varirnar. Gat það verið að
það hefði þrátt fyrir allt ekki verið
nauðsynlegt að skella skuldinni á
Sorrel? Hafði honum tekizt að
framkvæma hinn „fullkomna
glæp“. fremja morð, án þess menn
vissu að morð hefði verið framið.
En svo hjaðnaði þessi tilfinning
jafn fljótt og hún hafði vaknað.
1 Taugaæsingin hvarf og nú var
hann næstum dasaður. Hann leit
i áttina til dyranna á svefnher-
bergi sínu og Díönu. Þar, undir
rúminu, voru enn fötin, sem hann
hafði verið í um nóttina, blaut
peysa og brækur. Mikilvæg sönn-
unargögn, ef þau fyndust. Meira
en mikilvæg, — fellandi. Ef Diana
vildi nú bara dragast á lappir. Hún
varð að fara á fætur, — fara út
úr svefnherberginu. Hann varð að
fá tíma til þess að losa sig við
þennan fatabúnka.
Það gat svo sem vel verið, að
Diana yrði I rúminu allan dag-
inn. Kannski yrði hann að fjar-
lægja fötin fyrir augunum á henni.
Svo fór hann að hugsa hraðar.
Þetta var kannski einfalt mál.
Biðja bara Marlene um að sækja
þau. Hún myndi ekki spyrja af
hverju þau væru svona blaut, og
Diana mundi líta á það sem venju-
Iega ráðstöfun, senda fötin í hreins
un, en það ætlaði hann að biðja
Marlene um, þegar hún hefði þurrk
að þau. Hann varð léttari í lund
er hann hafði dottið niður á þessa
lausn. Það var sól og hlýtt. Allt
var I lagi — allt hafði farið sam-
kvæmt ráðagerð hans.
Allt í einu Iagði hann af stað
og gekk hægt og hljóðlega, en
þegar hann kom að stíg, sem lá inn
í garðinn, nam hann skyndilega
staðar. Sorrel stóð í opnum dyr-
um vinnuskálans og sneri baki
að honum. Hann læddist aftan að
henni. Allt í einu varð hún hans
vör. Hann nam staðar I tveggja
eða þriggja skrefa fjarlægð frá
henni. Hún sagði hægt.
— Það var þá þannig sem þér
komuzt inn.
Bros færðist yfir andlit hans.
— Lögreglufulltrúinn, þessi
Burke, er allra huggulegasti maður.
Hefirðu sagt honum frá þessari
kenningu þinni.
—Ekki enn, en ég geri það,
þegar ég hef sannanirnar.
— Þú ert duglegur snuðrari,
sagði hann og horfði á hana með
aðdáun og lét svo lítið að láta
bros fylgja aðdáunartillitinu.
Þú ert sannarlega breytt, Sorrel,
þú varst ekki svona — seinast.
— Nei, þá var ég ekki svona.
Þá var ég hrædd.
—Nú er ég reið. Þér hafið reynt
að — eruð að reyna að láta það
líta svo út, sem ég hafi framið
morð.
Hann yppti öxlum.
— Ég þurfti á þér að halda.
— Og auk þess, sem ég áður
sagði: Nú hefi ég Davíð.
— Já, ástin, sagði hann og hló
hæðnislega — hinn mikli kraftur.
— Þér skulið ekki fara háðs-
legum orðum um ástina, sagði hún
kuldalega, Þér gleymduð að taka
hana með í reikninginn. Án Davíðs
hefði ég kannski bugazt — en
með hann mér við hlið bugast ég
ekki.
Hann horfði á hana háðskur á
svip.
— Þú verður að halda áfram
leitinni að sönnunargagninu Sorrel.
— Ég er búinn að finna það.
Hann steig feti nær illilegur á
svip. Brosið var horfið af vörum
hans.
Hylkið? Þú fannst það?
— Já ég fann það, játaði hún
rólega.
Hann gekk þétt að henni.
— Og veiztu hvað var I því?
T
A
R
Z
A
N
IT'S THE SOUNP
OFSILVEK...
S0WE7AY IMUST
FIN7 CLT WHAT
1X0. STAN7S FOSt!
UTTLE FIRE BIRP
NOSApy NOW. VERY
SWAKT soy. IF YOU NOT
WANT HIW WE K.EE7 HIM
FOK OUKOWN!
1
— Við höfum galdratæki til
að hrista, en ekkert sem heyrist
svona fallega í.
Tarzan: — Það er silfurhljóm-
ur. Ég verð að reyna að komast
að því, hvað I.T.O. þýðir.
Höfðinginn: — Litli eldfuglinn
er ekkert barn lengur, hann er '
gáfaður piltur, ef þú villt ekki
taka hann, þá höfum við hann
hjá okkur.
Tarzan: — Það er einhver að
koma.
Höfðinginn: — Litli eldfuglipn,
hinn þögli.
Tarzan: — Ég trúi því varla að
svona stálpaður drengur eigi
enga rödd:
Hann sá, að hik var að koma
á hana, en samt svaraði hún ró-
lega:
— Um það mun lögreglufull-
trúinn vart verða í vafa.
Hann hló kuldalega.
— Hann botnar ekki neitt í
neinu. Og ekki læknirinn heldur.
— Þeir munu komast að því með
hylkið f höndunum svaraði hún.
— Reyndu það, sagði hann nap-
urlega. Bíddu og þú munt komast
að raun um hvað þeir finna.
Hún starði á hann án þess að
segja neitt. Ef hún aðeins vissi
hvað verið hafði í hylkinu, en hún
vissi það ekki. Hún svaraði hnakka
kert:
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINHJ OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, slmi 24616.
P E R M A, Garösenda 21. slmi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtlstofa
Dömur, hárgreiðsla við allra hæfi.
T J ARN ARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNl 6, sími 15493.
Hárgreiðslustofan
SÓLEY
Sólvallagötu 72,
Simi 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, slml 14787.
Hárgreiðslustofa
ESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1. sfmi 15799.
Hárgreiðslustola
AUSTURBÆJ AR
(Marfa Guðmundsdðttir)
Laugavegi 13. sfmi 14656.
Nuddstofa ð sama stað.
..... . ii ,mm
Ódýr
Barnaföt
i