Vísir - 15.06.1963, Blaðsíða 4

V í S IR . Laugardagur 15. júní 1963.
WMWWWMMMMHHMí
wÞað er heilsulind að koma á
66
★ Rætt v/ð unga Reykjav'ikurhúsmóður sem
★ hirðir og þjálfar hesta i fristundum
Það vakti mikla athygli á
kappreiðum Fáks um hvítasunn-
una, að knapi sá, er flesta hesta
sat og segja má að beztum ár-
angri hafi náð, var ung kona,
Kolbrún Kristjánsdóttir. Var
hún einnig meðal þeirra kvenna,
er sýndu ásetu í söðli.
Er við fórum að spyrjast nán-
ar fyrir um Kolbrúnu kom í Ijós
að hún er húsmóðir í Reykjavík,
25 ára og fjögurra barna móðir,
gift Einari Jónssyni húsasmið.
Húsmæður, sem eyða frístund
um sfnum í hesthirðingu og
hestaþjálfun, eru víst ekki á
hverju strái í Reykjavík, og þvf
brá ég mér í heimsókn til Kol-
brúnar til að spyrja hana dá-
lítið um feril hennar sem hesta-
konu.
„Ég man ekki hvenær ég kom
fyrst á hestbak“, sagði Kolbrún,
„það er svo langt síðan. Mamma
hafði mjög gaman að hestum og
reiddi mig oft fyrir framan sig
og allt frá því er ég man fyrst
eftir mér hef ég verið með hesta
dellu, ef svo mætti segja“.
„Og hefurðu haft góð tæki-
færi til að svala þessari hesta-
þrá?“
„Já, frá því er ég var lítil og
þangað til ég gifti mig var ég
á hverju sumri á bæ uppi í Borg
arfirði og þar voru hestar sem
ég var mikið með. Þegar ég
fermdist, gaf bóndinn þar mér
tveggja vetra fola og það var
fyrsti hesturinn, sem ég eign-
aðist. Síðan hef ég átt nokkuð
marga“.
„Tamdirðu þennan fyrsta fola
þinn sjálf?“
„Að nokkru leyti, ég og bónd
inn hjálpuðumst að. Annars
varð sá hestur aldrei góður reið
hestur. Fyrsti virkilega góði
reiðhesturinn, sem ég hef eign-
azt, er sá, sem ég á núna —
hann er skjóttur og ég sat hann
í söðli á kappreiðunum“.
„Áttu nú fleiri en þennan eina
hest?“
„Já, við hjónin eigum fjóra
saman, tvo handa hvoru“.
„Er maðurinn þinn eins mik-
ill hestamaður og þú ert mikil
hestakona?“
„Hann var nú upphaflega
meira fyrir kindur, en nú hefur
hann smitazt af mér og við
bregðum okkur á hestbak eins
oft og við mögulega getum“.
„Hvar hafið þið hestana?"
„Á veturna höfum við þá í
hesthúsi suður f Fossvogi, en
á sumrin ganga þeir úti uppi í
sveit. I sumar verður Einar að
vinna norður á Hvammstanga,
og' hann tók tvo hestana með
sér þangað. Hinir tveir verða
í Borgarfirðinum, því að ég geri
ráð fyrir að verða þar einhvern
tíma. Ég fer þangað eins oft og
ég get, reyni alltaf að komast
þegar rekið er á fjall og eins f
réttirnar á haustin. Ég hef svo
gaman að sveitastörfum og öllu
sveitalífi".
„Hefur þig þá ekki langað til
að setjast að í sveit?“
„Jú, við hjónin höfum oft
rætt um það, en það þarf meira
en ræða úm það. Það er mikið
fyrirtæki að taka sig upp og
flytjast búferlum út á land, og
maður veit aldrei hvað maður
hreppir".
„Það er þó alltaf bót f máli
að hafa hestana. Heyið þið
handa þeim sjálf?“
„Nei, við kaupum hey en gef-
um þeim og hirðum þá sjálf.
Bæði er of dýrt að láta hirða
fjóra hesta fyrir sig og svo er
svo mikils virði að umgangast
þá daglega, því að þá hænast
þeir meira að manni. 1 vetur
skiptumst við á að fara til
Kolbrún Kristjánsdóttir á einum gæðingnum.
þeirra og gefa þeim og moka
út. Við tókum börnin oft með
og þau hafa tekið miklu ást-
fóstri við hestana, einkum Her-
dís dóttir mín, sem er fjögurra
ára“.
Varla hefur Kolbrún sleppt
orðinu, er dyrabjöllunni er
hringt, og er hún fer fram og
opnar dyrnar, heyrist kallað
neðan úr stiga:
„Mamma, það er hestur að
koma inn“.
Kolbrún kemur brosandi inn
aftur. „Þetta er Herdís", segir
hún. „Nú er hún búin að beizla
stóra bróður sinn og situr á bak
inu á honum, en hann skríður
á fjórum fótum og þykist vera
hestur. Það gengur allt út á
hesta hjá þeim, allir leikir eru
að meira eða minna leyti hesta-
leikir. — Ég skil þetta svo vel,
því að svona var ég þegar ég
var lítil“.
„Svo að við snúum okkur að
kappreiðunum — hefurðu verið
knapi fyrr en nú?“
„Nei, þetta var í fyrsta skipti.
Ég hef ekki haft tækifæri til
þess fyrr, a. m. k. ekki nú síð-
ustu árin. Þegar einn Fáksfélagi
bað mig að sitja hest sinn á
kappreiðunum, langaði mig mik-
ið að prófa það. Ég ræddi um
þetta við Einar og hann var
alveg með því að ég reyndi og
tók að sér að gæta bús og barna
meðan ég var inni á skeiðvelli,
en þangað fór ég á hverju kvöldi
í vor. Brátt var ég beðin fyrir
fleiri hesta — og sagði já. Þann-
ig var ég með fimm hesta
skráða til leiks, en einn féll
úr, svo að ég sat fjóra — þar
af áttum við einn — alls sjö
spretti".
„Og hvernig líkaði þér?“
„Mér fannst þetta alveg dá-
samlegt. Ég held að ég hefði
gjarnan viljað leggja fyrir mig
hestatamningu og hestaþjálfun
— en“, segir Kolbrún hikandi,
,,ef til vill veit ég ekki hvað
ég er að segja, það er kannski
erfiðara en ég held. Ég kveið
nú dálítið fyrir að fara út á
völlinn — en svo gekk allt prýði
lega“.
„Þú ert þá líklega til með að
vera knapi á kappreiðum ein-
hvern tíma aftur?“
„Já, já. Eins og ég segi, þá
er það alveg dásamlegt. Ég
hefði aldrei trúað þvl að það
gæti verið svona gaman“.
Kolbrún sat hesta í 300 og 350
metra stökki og I folahlaupi og
í úrslitum sat hún þann sem
fyrstur varð í 350 m., þann sem
varð annar í 300 m. og þann
sem varð annar í folahlaupi.
„Ég veit ekki hvernig lífið
yrði án hesta“, segir Kolbrún.
„Það er heilsulind að bregða sér
á hestbak og ég er helmingi
duglegri við húsverkin þegar ég
er nýkomin af hestbaki eða á I
vændum að fá mér góðan
sprett“.
— Þ.Á.
Tízkan á sér víðar rætur en
í hugarfylgsnum tízkukóng-
anna í París, London, Róm og
New York, eða hvar sem þeir
nú eru — en því má þó ekki
gleyma, að það eru þessir
tízkukóngar, sem oftast koma
henni á framfæri.
Skemmst er að minnast
Monu Lisu hárgreiðslunnar,
sem fór um eins og eldur I
sinu á s.l. vetri, þegar Mona
Lisa komst fram í sviðsljósið
vegna Ameríkuferðarinnar. Og
þá má ekki gleyma hárgreiðsl-
unni og augnmálningunni,
sem mest umrædda kvikmynd
síðari tíma „Kleópatra" átti
heiðurinn að.
En nú hefur önnur mikið
umrædd kvikmynd ekki Iátið
sitt eftir liggja.Það hefur kom-
ið í ljós, að arabíski höfuð-
búnaðurinn, sem borinn er í
„Arabfu Lawrence“, er reglu-
lega „smart“ og tízkuhúsin í
New York hafa gripið hartn
og notað hugmyndina i „sum-
arhattinn 1963“, hvítan með
chiffonslöri.
i