Vísir - 15.06.1963, Blaðsíða 15

V í S IR . Laugardagur 15. júní 1963.
15

ERCOLE PATTI:
TARÆVINTÝRI
í RÓMABORG
Konjakið hafði hleypt roða í
kinnar henna.r og er hún var ný-
komin yfir fyrstu erfiðleika játning
arinnar, fór hún að tala frjálslega,
næstum eins og henni væri léttir
að því að segja hreinskilnislega
frá öllu.
— Hann gat orðið næstum brjál-
aður. Þá lamdi hann mig — og
fór svo að gráta eftir á.
— En þú háttaðir hjá honum?
— Stundum. Iðulega.
— Daginn, sem ég hitti ykkur?
— Ég man það ekki með vissu.
Hann var andstyggilegur. Við höfð
um líka drukkið þann dag. Hann
er fjörutíu og níu — en áfjáðari
en nokkur strákur. Græðgi hans
var takmarkalaus. Og ég var
smeyk um að signorina Compar-
etti mundi komast að öllu. Sann-
ast að segja bauð ég honum aldrei
tii mín eftir þetta.
Tilhugsunin um það, að þessi
maður, andstyggilegur og allmjög
við aldur, hefði sótt til þessarar
stúlku, sem honum hafði verið
orðin svo kær ,til þess að svala
losta sínum, hafði óafmáanleg á-
hrif á Marcello. Þetta mundi hon-
um aldrei gleymast. Og hann
minntist þess hvernig litið hafði
út í herbergi Önnu eftir burtför
Curtatoni. Þetta síðdegi í íbúðinni
við Via Germanico höfðu allir ösku
bakkar verið fullir af sigarettu-
stubbum. Og hann minntist Curta
'toni á þröskuldinum og er hann
fór — áhyggjulaus um, þótt Anna
tæki á móti öðrum manni áður en
hann væri farinn. Hann hafði haft
hana klukkustundum saman þenn
an dag og honum stóð á sama
hvað gerðist eftir að hann var
farinn. Hún var stúlka, sem hann
háttaði með endrum og eins, það
var allt og sumt. Og ástæðan fyrir
því, að Anna hafði ekki klætt sig
inni í herberginu en skotizt inn i
baðherbergið, var augljós. Hún
vildi ekki, að hann leitaði ásta við
hana. Hún hafði fengið fullnæg-
ingu hjá Curtatoni þann daginn.
Og hann hafði verið með henni
,það sem eftir var dagsins — enn
undir áhrifum eftir faðmlög Curtat
oni. Svo mikil kvöl var honum um
þetta að hugsa, að hann sat eins
og lamaður og gat ekkert sagt,
en samt hélt hann áfram að spyrja,
eins og í von um að hún neitgði
verstu grunsemdum hans.
— Háttaðirðu líka hjá Marcacci?
Konjakið hafði sín áhrif og frá-
sögnin sjálf hafði hleypt henni í
nokkra hugaræsingu og Marcello
þóttist nú verða var þreytudrátta
í andliti hennar eftir ævintýrið með
Bariacchi — en svipur hennar var
hreinn og sakleysislegur, þótt hann
væri dálítið þreytulegur.
— Það var bara slysni þetta m*ð
Marcacci, sagði hún. Hún vildi játa
allt, létta algerlega af sér byrgðun
um. Það var um nóttina þegar við
fórum saman til Napoli. Þeir létu
okkur fá hvort sitt herbergið, en
það voru dyr á milli. Læsingin var
biluð. Hann notaði sér það, kom
inn, og sagðist ekki getað sofið í
sínu herbergi fyrir hávaða í ein-
hverri lofthjeinsunarvél. Hann rabb
aði við mig um stund. Og það
endaði með því að við sváfum sam
an í tvöföldu rúmi.
— Þú hefðir getað rekið honum i
utanundir og sagt honum að fara.
— Hann vildi ekki hlusta á mig.
Hann reiddist af þvi að ég var ekki
tilkippileg. Ég var hrædd um, að
hann mundi vekja alla í gistihús-
inu. Og þar!að auki, mig langaði
til að vita hvernig væri að hvíla
hjá hdnum, að eins þetta eina
skipti. Seinna skipti ég um her-
bergi.
— Hvenær?
— Þrem dögum seinna.
— Óg hann svaf hjá þér í 3
nætur?
— Bara tvær. Þriðju nóttin'a
hleypti ég honum ekki inn.
— Vegna þess, að þá hafðirðu
hitt Toni Meneghini.
— Nei, Það byrjaði ekki fyrr en
ég hafði verið viku í Napoli.
— Þú ert venjuleg hóra og ekk-
ert annað, sagði Marcello og lá við,
að hann tárfélldi.
Hún svaraði engu.
Hann sá fyrir hugskotssjónum
sínum hið viðbjóðslega andlit kvik
myndatökumannsins, hálfopinn
munn hans, svartar tennurnar, illa
vaxinn bú hans, og með þessum
manni hafði Anna iegið tvær langar
nætur! Hann minntist síðdegisins í
Napoli, er hann hafði spurt kvik-
myndatökumanninn um hana, og
hann lét sig engu varða hvort hún
hafði farið til Capri með Menegh
ini eða ekki. Þessir menn voru ekki
að ala neinar áhyggjur. Þeir bara
háttuðu hjá henni og þeim stóð á
sama um hvað hún gerði eða gerði j
ekki, þegar hún var með öðrum j
karlmönnum. En í augum Marcello
hafði hún verið einstæð — hún var
eina stúlkan sem honum hafði fall
ið vel við, sem honum þótti gott
að eiga fyrir félaga, og var farið
að þykja vænt um. Hún var honum
allt, en hinum ekkert. Menn eins og
Curtatoni og Marcacci höfðu getað
notið hennar hvenær sem þeir ósk
uðu þess, en stóð að öðru leyti
alveg á sama um hana. Hann var
ekki eins beiskur út í Meneghini,
hann var að minnsta kosti laglegur
náungi, og það sem gerðist milli
hans og Önnu var að minnsta kosti
skiljanlegt, en það fór eins og
kuldahrollur um hann, þegar hann
hugsaði til sambands henrikr við
hinn.
Anna hafði gefið sig honum á
vald með játningum sínum. Nú
horfði hún á hann skærum, sakleys
islegum augum, algerlega varnar-
laus, rciðubúinn að þola allar af-
leiðingar framferðis síns. Hún var
ekki að segja ósatt. Hún sagði
aldrei ósatt, þegar á átti að erða,
til þess að bjarga sér. Hann virti
fyrir sér hreinleika andlitssvips
hennar, þreytusvip augnanna, eftir
þessar nætur með Barlacchi. Hún
sat þarna á legubekknum og hafði
dregið undir sig annan fótinn.
Hann sá brjóst hennar bifast undir
kjólnum, eins og hún væri í geðs
hræringu, og hann hugsaði á þá
Ieið, að hverju sinni er karlmaður
hefði fengið girnd á henni, þá hefði
hann bara tekið hana. Marcello
fann nú allt í einu til villtrar, ör-
væntingarlegrar löngunar að fara
eins með hana og hinir, ráða yfir
líkama hennar eins og af tilviljun,
hrottalega, eina smástund — og
það var sem þetta ætti sér rætur
sem teygðu sig æ dýpra í huga
hans. Hann fann, að þessi löngun
var að ná svo sterkum tökum á
honum, að ekkert mundi geta hald
ið aftur af henni — þessari löngun
til þess að hvíla með henni enn
einu sinni, áður en hann skildi við
hana að eilífu.
Hann reyndi þó að spyrna gegn
þessum skammarlega losta, sem
átti sér rætur í andstygð hans og
þjáningum, en hann sér ekki lengur
og hún tók á móti honum með hálf
opnar varir og er hún kyssti hann
fannst honum sem hún kæmi til
hans hlý úr faðmlögum mannsins,
sem hún hafði verið með nóttina
áður, og eins og til þess að bæta
honum upp hvað hann hafði orðið
að þjást gaf hún honum sig á vald
af meiri innileik en nokkru sinni,
eins og til þess að hannskyldifinna
að hún væri að gefa honum eitt-
hvað, sem hún hefði ekki gefið
hinum, ekki neinum öðrum — eða
var hún bara að miðla honum allri
þeirri reynslu sem hún hafði fengið
í sfnum margvíslegu kynnum við
karlmennina? Og þó gleymdist það
allt í svip, en er öllu var .lokið
þráði hann að komast út, út á götu,
undir bert loft, og ljúka þessum ó-
virðulega, svfvirðilega kafla ævi
sinnar. Hún lá enn kyrr og hár
hennar huldi að hálfu handlegg
hennar og hún horfði á hann, er
hann færði sig til í herberginu,
hún var eins og hundur, sem finnur
á sér, að hann verður skilinn eftir,
yfirgefinn.
— Þú er sá eini, sem mig langar
til að vera með, hvíslaði hún svo
lágt, að það heyrðist varla. Augu
hennar voru vot af tárum.
Hún lá þarna hreyfingarlaus, beið
ákvörðunar hans, reiðubúin að
sætta sig við hvað sem væri. Marc-
ello hefði getað gengið út, skilið
hana eftir þarna á legubekknum, án
þes að skipta sér minnstu vitund
af henni framar. Hún mundi ekki
hafa mótmælt, hún mundi ekki
hafa reynt að hindra hann í neinu.
Hún mundi hafa legið þarna um
stund, og loks staðið upp — mjög
hægt — og byrjað brátt aftur að
lifa sama lífi og áður, ein, þegið f
bili samfylgd þeirra, sem buðust,
og jafnharðan hurfu — þeirra,
sem stóð á sama um hana.
Það voru ekki góðar horfur, fyrir
stúlku, sem var vel gefin, einlæg
að eðlisfari og aldrei hefði átt að
lenda í sora.
Og þegar nú Marcello horfði á
hana fann hann til meðaumkunar
og iðrunar. Honum fannst, að það
væri illmannlegt af sér, að skilja
hana eftir svona, þessa tvítugu
stúlku. sem hann hafði átt. Hún
getur ekki að þesu gert, hugsaði
hann. Móðgað hann hafði hún með
framkomu sinni, lítilsvirt hann, og
hún kunni að líta á hann sem hug-
leysingja, en hún vissi að hún hafði
gert það sem rangt var og játaði
það, hún hafði afsalað sér öllum
rétti til hans, og nú bara gaf hún
honum gætur og beið — beið
ákvörðunar hans.
Marcello settist í annan hæginda
stólinn og kveikti sér f sigrarettu.
Enn fann hann til djúdrar fyrir-
litningar á öllum þeim, sem höfðu
átt hana og öllum þeim, sem
mundu komast yfir hana síðar meir,
því að hann gerði sér nú fulla
grein fyrir, að ailt mundi fara á
sömu leið, æ ofan í æ. En samt
gat hann ekki farið frá henni
svona. Hún var orðinn hluti hans
sjálfs — en hrakin frá honum,
aftur og aftur^ og æ spilltari.
En hann gat ekki yfirgefið hana
eftir að hún hafði játað allt fyrir
honum af jafn hrollvekjandi hrein-
skilni og reyndin varð.
III.
Fassi, bókmenntaunnandi og lög-
fræðingurinn, sem hafði sérstakt dá
læti á blaðamönnum, nauðaði á
Marcello að neyta með sér hádegis
verðar f Trastevere. Margir fleiri
voru boðnir, þeirra meðal Cenni
greifi, faðir hans, embættismenn og
eignamenn. Marcello hafði reynt að
Iosna, en lofaði að lokum að koma.
Þeir áttu að hittast klukkan eitt.
Marcelio kom stundarfjórðungi of
seint og voru hinir gestirnir ný-
setztir, er hann kom. Setið var við
sporuskjulagað borð. Mikið reyk-
haf var í borðsalnum. Duilio gest-
gjafi, snöggklæddur, rjóður í fram
an og feitlaginn, var á þönum milli
eldhúss og borðsals, með þurrku á
öxlinni, með nokkra ketti á hælum
sér hvert sem hann fór. Gestirnir
höfðu allir búizt sérstökum nælon
skyrtum eða sloppum, ekki ólík-
um þeim sem sjúkrahúslæknar
nota.
Marcello leit á föður sinn og
fannst hann líkur virðulegum skurð
lækni. Hann var klæddur hvítum
sloppi, og það voru flestir, nema
Folster, lögfræðingurinn, hann var
ekkert
heimili
án
husbúnaÖar
laugavegi 36 simi 309 70
SAMBANÐ HÚSGAGNAFRAMLEIÐENÐA
YOU’RE TOO WEAK., STKANGEK
-- ----------------,T0 STWJP.
m C00K.1NG A\EAT AN7 COKN FOK YOU.
K Kf-T, ANIZ TELl US WHO YOU ARE-
—i r H'N/ VOU'R.E HEgE!
I PON'T THINK
we'S A FfVENP,
gr TAEZAN1
Auglýsið é ¥6SS
Saumlausir
nssbnsokkur
kr. 25.00
Hinn dularfulli ókunni maður
neitar að svara spurningum Tarz-
ans. Hvað eftir annað reynir
hann að flýja, en Tarzan er þol-
inmóður, og bíði' ;m verða
vill. Eitt sinn 1 c - .'.ni mað-
urinn reynir a3 f ;ur Tarz-
an hann og seg’ . . . . of mátt-
farinn til þess að geta staðið.
Reyndu nú að vera rólegur með-
an ég matbý korn og kjöt fyrir
þig. Svo skaltu reyna að hvíla
þig. Og þegar þú ert búinn að því,
þá geturðu kannski sagt mér
hvers vegna þú ert hér. Ito: Ég
held ekki að hann sé vinur okkar.
THE WVSTEEIOUS
STUANGES, KEFUSING
TO AWSWEK TAKZAW'S
OUESTIONS, TKIES
TO LEAVS HIS
f’AKACHUTE
MATTKESS-
5UT TASZAN
tlfafff—"...........................................' " ------------.-iS.-—m.
—Lii.iiruiagar