Vísir - 06.12.1963, Blaðsíða 7

V í SIR . Föstudagur 6. desember 1963.
7
Jack Ruby fluttur handjámaður frá lögreglustöðinni í Dallas.
Hvers vegna drap hann Oswald?
sögunum, að Oswald hafi verið
saklaus, því að svo mjög.hafa
böndin borizt að honum, að ekki
getur leikið nokkur vafi á þvi,
að hann hefði verið dæmdur
sekur.
Lögreglan í Dallas á sjálf
mesta sökina á því, að allar
þessar hviksögur hafa komizt
af stað. Nú hefur ríkislögregla
Bandaríkjanna hins vegar tekið
að sér rannsókn málsins og er
þess að vænta að í skýrslu henn
ar, þegar hún verður birt, muni
að finna ýtarlegri skýringar. Er
líklegt að þær komi fram, þeg-
af Jack Ruby verður leiddur fyr
ir rétt 9. desember. En þangað
til nánari skýringar eru fengnar
er ráðlegast að gjalda varhuga
við hvik- og kjaftasögum um
allt þetta hörmulega mál.
j?g ætla nú að þessu sinni að
rekja stuttlega það helzta,
sem fram hefur komið í málinu,
reyna að greina þar á milli stað
reynda og hviksagna. f>á er
fyrst að athuga sekt Oswalds.
Það er nú stundum talað um
það, að sekt hans verði aldrei
sterk.MorðtiIræði er að sjálf-
sögðu undirbúið þannig, að það
fer fram í laumi og helzt svo
að enginn sjónarvottur sé að
því. Og þó urðu sjónarvottar að
því, þegar morðinginn dró byssu
hlaupið inn um gluggann á
fimmtu hæð skólabókageymsl-
unnar og þeir gáfu fljótt lýs-
ingu á manninum, sém samsvar-
aði Oswald.
Síðan koma ótal fleiri sönn-
unargögn.. Haldið þið t. d. að
böndin séu ekki talsvert farin
að berast að Oswald, þegar það
er sannað óvéfengjanlega, að
hann var eigandi byssunnar.
Hann hafði pantað hana hjá
pöntunarverzlun í Chicago í
marz s. 1. Við pöntunina notaði
hann dulnefnið Hidell, en pönt-
unin, sem enn var geymd, er
skrifuð með rithönd hans og
auk þess er upplýst, að hann
hafði notað þetta dulnefni oft-
ar,, gekk með falsað vegabréf
með því nafni, sem einnig hefur
fundizt og skráði pósthólf, sem
hann leigði, sömuleiðis með því
nafni.
Þar við bætist, að lcona hans
Oswald var fastur starfsmaður
í skólabókageymslunni, sem
skotið var úr og hafði þvi al-
veg sérstaka aðstöðu til að leyn
ast í herberginu á fimmtu hæð.
Morguninn áður en glæpur-
inn var framinn, flutti hann
heiman frá sér í vinnuna ílanga
pappaöskju, alveg mátulega til
að flytja byssuna í. Það er og
staðreynd, að hann var á efri
hæðum hússins, þegar morðið
var framið. Og það er staðreynd
að hann hafði „brugðið sér
frá“, enginn vissi, hvað hann
var að aðhafast.
Á sjálfu morðvopninu hafa
fundizt fingrá- og lófaför hans
og ullarþræðir úr jakka þeim,
sem hann klæddist, hafa fund-
izt á byssuskeftinu. Á hálsi hans
fundust skýr einkenni púður-
sóts, sem koma á háls manns,
sem miðar riffli.
jgf einhver væri enn ekki bú-
inn að sannfærast, hvað
skýrir þá hina einkenni-
Iegu hegðun Oswalds eftirá, þeg
ar hann myrðir Iögregluþjón
með köldu blóði og ætlar enn
STADRíYN,
© ®
XTin herfilegu mistök lögregl-
unnar í Dallas í meðferð
hennar á málinu vegna morðs-
ins á Kennedy forseta hafa orð-
ið þess valdandi, að ótal hvik-
sögur hafa komizt á kreik, hverj
ir staðið hafi að þessum hræði-
lega glæp. Allt setur það svart-
an, ljótan blett á Bandaríkin og
bandarískt réttarfar.
Hviksögurnar og orðrómurinn
virðist jafnvel megna að snúa
staðreyndum algerlega við,
horfa framhjá atriðum, sem eru
viðurkennd og sönnuð, en
byggja 1 meir á hugboðum, og
fmyndunúmv'sem eiga- sér enga
undirstöðu. Lengst gengur þetta
í áróðri kommúnistaríkjanna,
sem kommúnistablöðin um all-
an heim bergmála síðan. Þar
segir, að það hafi verið fasistar,
sem stóðu að morðinu og er þá
þagað yfir tengslum morðingj-
ans Oswalds við kommúnista-
hreyfir.guna. Þannig er farið að
því í áróðrinum að ljúga og
snúa algerlega við staðreyndum.
Það virðist líka langt gengið,
þegar því er haldið fram í hvik-
sönnuð, þar sem mál hans geti
ekki komið fyrir dómstól. Fyrr
sé" ekki hægt að; st'aðhæ'fa sök,
en dómur sé fallinn.
Þetta er auðvitað ekkert ann
að en lögfræðileg hártogun.
Flugsum okkur, að Oswald hefði
þrifið byssu upp að tugum
manna ásjáandi og hefði síðan
verið handtekinn strax að verk
inu lok.nu. Gat þá nokkur vafi
leikið á sekt hans, þó hann yrði
ekki Ieiddur fyrir dómstól?
Sönnunargögn eru auðvitað
margs konar og misjafnlega
Bréf frá London
Blöðin hafa birt margar opin-
berar frásagnir af forsetaheim-
sókninni til Bretlands. En fróð-
legt er að sjá líka hvernig hún
tók sig út séð úr bakdyrunum,
ef svo mætti segja. Vísir hefur
fengið leyfi til þess að birta
eftirfarandi kafla úr bréfi, sem
íslenzk kona í London skrifaði
nákomnum ættingja hér í
Reykjavík eftir að heimsókn-
inni lauk í London:
.... Við vorum ekki lítið
hissa að fá boðskort í Guild-
hall frá The Corporation of
London. Ekki getum við skilið
af hverju okkur var boðið, þvi
að enda þótt þarna væru yfir
400 manns, voru þar samt ekki
nema fáir íslendingar, svo sem
sendlherrahjónin, Eiríkur Bene-
dikz, Björn Björnsson og stjórn
íslendingafélagsins (Jóhann Sig-
urðsson og kona hans, Reymond
Mountain og kona hans, frú Elin
borg Ferrier og hennar maður),
og þarna voru hjón, sem báðu
fyrir kveðju til þín, Arnold
Taylor prófessor í Leeds og Sig
ríður kona hans. Hafi þarna
verið fleiri landar, þá hafa það
verið einhverjir sem ég þekki
ekki. Mikið var þetta hátíðlegt,
með öllum þeim ceremonium
sem til heyra í Guildhall. Við
hliðina á mér sat Lt. Col. Ver-
ney, sá sem fylgdi forsetahjón-
unum hver sem þau fóru, og á
móti mér sat the Under-Sheriff
of London. Þeir töluðu báðir
um það, hvað forsetahjónin
væru „charming" qg löðuðu að
sér. Þeir sögðust oft hafa verið
í Guildhall við opinberar heim-
sóknir, en sjaldan hefði and-
rúmsloftið verið betra eða vin-
gjarnlegra. Þeir vissu þá ekki
að ég var íslenzk. Lt. Col. Ver-
ney sagði mér að drottningin
hefði verið svo hrifin af þeim
að hún hélt þeim 20 mínútur
fram yfir tímann, en slíkt kæmi
ekki oft fyrir. Forsetinn sagði
við frú Eiinborgu að þau hjónin
hefðu orðið sérstaklega hrifin
af drottningunni, og að mvndir
af henni gerðu henni yfirleitt
ekki góð skil.
Daginn eftir hafði sendiherra
móttöku í Dorchester Hotel, og
var ákaflega mannmargt þar.
Ég held helzt að hver einasti
íslendingur búsettur á Bret-
landi hljóti að hafa verið þarna.
Þar var fólk utan af Iandi, sem
maður sér að heita má aldrei.
Við vorum líka á Victoria
Station þegar forsetinn kom. Til
þess fengum við sérstaka að-
göngumiða. Okkur leizt vel á
nýja forsætisráðherrann okkar.
Yfirleitt eru allar myndir af hon
um slæmar“.
Þetta er ánægjuleg staðfest-
ing á þeim fregnum, sem bárust
frá Lundúnum, meðan á forseta-
heimsókninni stóð. Þar var sagt
frá viðtökum og hinni gagn-
kvæmu vinsemd sem lýsti sér í
ræðum og athöfnum. Sjaldan
eða aldrei hafði mcira verið rit-
að í brezk blöð um heimsókn
hjóðhöfðingja, allt mjög vinsam
legt. Móttökur voru hinar glæsi
legustu. Heimsóknin var íítað-
festing á því að milli Breta og
Islendinga ríkir djúpstæð vin-
átt? som harðar deilur fá ekW
eytt.
Ögmundur.
segir, að hann hafi átt byssuna,
og loks eru til ljósmyndir af
honum með morðvopnið í hönd-
J7nn má bæta því við, að
J heima hjá Oswald fannst
uppdráttur af Dallas-borg, þar
sem hann hafði merkt inn leið-
ina, er Kennedy forseti ætlaði
að aka og má sjá, að hann
hefur verið að rannsaka tíma-
setningu og undirbúa morðið.
Hér eru þegar komin svo sterk
sönnunargögn, að þau myndu
hafa nægt til að Oswald yrði
dæmdur.
En ekki er allt upp talið enn.
skömmu síðar að skjóta annan
í kvikmyndahúsinu, þar sem
hann var handtekinn.
Þann tiltölulega skamma tíma
sem lögreglan gat yfirheyrt Os
wald viðurkenndi hann ekki
brotið. En það sem hér hefur
verið upptalið sýnir, að enginn
vafi getur leikið á sekt hans.
Hitt er svo annað mál, hvort
fleiri eru samsekir, hvort skotið
var úr fleiri byssum í einu. Það
eru getgátur um það, meira
ekki. Líklegt er, að lögreglan
hafi byssukúlurnar í vörzlu
sinni og á þá að vera auðvelt
að sjá, hvort þær eru úr fleiri
Frh. á bls. 10.
Næturklúbbscigandinn Jack Ruby með einni nektardans-
meyju sinni, Lori Adams.