Vísir - 07.12.1963, Blaðsíða 15

VlSIR . Laugardagur 7. desember 1C"3.
mzi8Bmæ:~KUtonr ijaaHfcs^jawaKaasMi biiih ii ii —iwa—MB.B
/5
flíitWÍlfeíltlfe
nrrqxziij;
r " j ^ v ■**."•■ | ■ < | * j **y
XZj-p J „ XpT^lIXIIIXZn, Jw X.J ‘CZJIj
rrnxxixXjrirxXxxxXr^EXrx^Cq
— Ég veit ekki hvort ég get
það?
— Æ, það er satt, sagði frú
Fontana brosandi, þá verður
Emma Rósa komin til móður
sinnar, og þar sem hún verður
ekki hér er engin ástæða fyrir
þig að koma.
— Þetta var ekki fallega sagt,
frænka mín, og ég veit, að þú
meinar það ekki.
— En það geri ég.
— Jæja, ég ætla nú samt að
reyna að koma í bakaleiðinni.
— Jæja, drengurinn minn,
skemmtu þér nú vel, og farðu
varlega í veiðiferðinni.
Frú Fontana fylgdi frænda sín
um út að garðshliðinu, kvaddi
hann og fór inn.
Léon hraðaði sér sem mest hann
mátti og var verið að kynna
komu lestarinnar þegar hann
kom inn í biðstofu járnbrautar
stöðvarinnar. Hann flýtti sér að
kaupa farmiða og nokkrum and-
artökum síðar sat hann í lestinni
sem átti ekki nema 20 kílómetra
leið ófarna til Saint-Julie-du-
Sault. Lestin var 44 mínútur að
fara þessa leið — Réne Dhar-
ville beið hans í stöðinni og tók
ust þeir hjartanlega í hendur.
Þeir voru jafnaldrar og næsta
líkir og höfðu svipaðan smekk
og var því engin furða, þótt þeir
yrðu samrýndir. Léon var þó
miklu fríðari sýnum en Réne,
enda var Léon með fegurstu
mönnum, Réne var lægri og gild
vaxnari, herðabreiður og höfuð-
stór nokkuð, en hann var augn-
fagur og ennið hátt. Engum gat
dulizt að þar sem hann var.
fór gáfaður maður og góðgjarn.
— Sæll, vinur, sagði Réne —
ég vona, að þú hafir ekki neytt
morgunverðar í Laroche, því
að . . .
— Það er einmitt það, sem ég
hefi gert, sagði Léon hlæjandi.
— Gerir ekkert, þá geturðu
gert það aftur. Það er beðið með
morgunverðinn heima. Ertu með
nokkurn farangur?
— Nei, ekkert nemá þessa
tösku.
— Ágætt, höldum þá heim.
Þeir héldu af stað og fóru að
ræða um veiðiferðina þegar, og
sagði Réne, að talsvert væri um
villisvfn í skógunum, og hefðu
þau valdið allmiklum usla.
— Við förum til búgarðs eins
frænda míns, sagði Réne svo —
hann er í skóginum nálægt Ville
i neuve-sur-Yonne.
I
— Förum við þangað í dag.
— Nei, við förum ekki á veið
! ar fyrr en snemma í fyrramálið.
Við ieggjum af stað tveimur
stundum fyrir birtingu og leggj-
; um leið okkar meðfram járn-
brautinni. Á búgarðinum mun
vera allmargt gesta, sem frændi
minn hefir boðið þangað. Þar
neytum við morgunverðar og
svo dreifir hópurinn sér yfir
veiðisvæðið.
— Ég hlakka mikið til, sagði
Léon. Þetta er eins og ævin-
týri fyrir mig.
— Já, það verður gaman, en
það verður kalt — það lítur sann
ast að segja út fyrir hríðarveð-
ur.
— Ég held, að það geri ekki
mikið til, — ég er vel búinn.
Talið barst nú að því, að faðir
Léons hefði fallizt á, að hann
læsi lög í París og samgladdist
Réne honum, og kvaðst hlakka
til, því að þeir gætu þá oft verið
saman. L.éon hafði verið að hug-
| leiða, síðan er faðir hans féllst á
I að leyfa honum að lesa lög í
; París, að þeir leigðu sér litla |
| íbúð saman hann og Réne og
1 stakk hann nú upp á því við,
hann', óg tók ;Réné ,þ$/í velii og
bætti við:
— Ég fékk sannast að segja
sömu hugmynd sjálfur, vinur
minn, og við skulum líta á þetta
sem ákveðið mál. Þú getur ald-
eilis ímyndað þér hvað ég
hlakka mikið til þess að koma
til Parísar og kynnast lífinu í
stúdentahverfinu svo kallaða og
sem svo mikið er rætt um úti á
landi. Kannski það sé svo ekki
eins hrífandi eða eftirsóknar-
vert og af er látið.
— Ég verð nú að játa, að það
hefir ekkert aðdráttarafl fyrir
mig.
Vinur hans horfði á hann und
randi:
— Hlakkarðu ekki til að vera
frjáls sem fuglinn — og búa í
hverfinu, sem Murger skrifaði
um. Kannske eigum við eftir að
^ kynnast stúlkum eins og Mimi
og Musette.
— Ég er ekkert uppnæmur af
: tilhugsuninni um að vera frjáls
— og engin Mimi eða Musette
vinnur hug minn og hjarta.
—- Ertu viss um það?
— Alveg viss!
— Aha, sagði Rene og leit
rannsakandi augum á vin sinn
og brosti svo kankvíslega, —
unga, fallega stúlkan í heimavist
arskólanum hjá frænku þinni er
áfram einvöld í huga þér.
Léon játti, að svo væri — og
lýsti yfir, að hann mundi aldrei
fella hug til annarrar konu en
Emmu Rósu.
—- Þá skaltu varðveita og
vernda þessa ást þína, — hún
verður sjálfum þér stoð og
vernd.
En nú voru þeir vinirnir komn
ir að húsinu, þar sem foreldrar
Réne bjuggu. Faðir hans var auð
ugur iðjuhöldur, sem átti miklar
járnmámur í grennd við Saint-
Julien-du Sault. Hann var rösk-
lega fimmtugur og kona hans
um 35 ára. Réne var einkabarn
og eins og að líkum lætur sáu
þau ekki sólina fyrir honum. Og
Léon var þeim kær sem vildar-
vinur hans og tóku þau honum
tveim höndum. Herra Dharville
þekkti raunar Leroyer mæta vel,
og hjá þessari fjölskyldu var
Léon sannast að segja eins og
heima hjá sér.
Þegar að loknum morgun-
verði lagðP herra Dharviile leið
sína til verksmiðja sinna, en þar
ætlaði hann að dveljast næstu
tvo daga, Áður en hann fór
sagði hann við Réne, að hann
vonaði að hann hitti hann aftur,
þegar hann kæmi, enda bjóst
hann við að Léon mundi verða
að minnsta kosti viku hjá þeim,
eftir að veiðiferðinni lyki.
Að máltíðinni lokinni ræddust
þeir við lengi vinirnir og frú
Dharville og^ svo fóru þeir til
herbergja sinna. Og fyrr en
varði var dagur að kveldi kom-
inn, og var klukkan um ellefu,
þegar farið var í háttinn. All-
langt var til búgarðsins og
fékk því þjónn fyrirskip-
un um að vekja þá klukkan hálf
fjögur að morgni. Það mátti líka
gera ráð fyrir, að snjór tefði för
þeirra nokkuð, því að það var
komið hríðarveður. Réne sofn-
aði um leið og hann lagði höfuð
ið á koddann, en öðru máli var
að gegna með Léon.
ffZ T
Nú þarna eru þær. Ég var líka
viss um að ég hafði þær með.
Það var að vísu svo, að hann
hlakkaði mikið til veiðanna en
hann gat ekki gleymt draumn-
um hræðilega. Hann. sá allt
af Emmu RósU fyrif,ihugskots-
sjónum sínum liggjandi í blóði
sínu eftir ægilegan bardaga við
launmorðingja. — Hann lá and-
vaka í rúminu. Hver klukku-
i stund var lengi að líða. Hann
fylgdist með tímanum, því að
klukka var á arinhillunni, sem
; sló á hverjum heilum tíma. Þeg-
1 ar klukkan var kortér yfir 3
; kveikti hann ljós og fór að
i klæða sig og beið þess ekki, að
þjónn kæmi til þess að vekja
J hann.
Svo fór hann upp og vakti
vin sinn og var hann svo syf jað-
. ur, að hann ætlaði aldrei að geta
; vakið hann. Svo gengu þeir nið-;
| ur. í borðsalnum var gnægð I
' kaldra rétta, því að ekki gat
I komið til mála, að þeir færu út |
J í hríðarveðrið og kuldann á fast
' andi maga.
Þeir borðuðu í skyndi og
I fengu sér glas af þurru sherry,
Nú höfum við þó eitthvað til
þess að berjast ge^n sjúkdómun-
um með, segir Tarzan ánægður
þegar flugvélarnar eru að lenda.
Við erum heppin, bætir Naomi
við, þegar hún sér smávaxinn
gráhærðan mann stökkva niður
úr annarri vélinni. Þetta er Dom-
inie læknir. Hann er einn bezti
læknirinn í Afríku. Þakka þér
fyrir að koma doktor Dominie,
segir Tarzan við lækninn, ég
vona að læknavísindin geti bjarg
að þessum hjálparfullu Púnóum.
Framleiddur með
einkaleyfi frá
ARNESTAD BRDK,
Oslo.
er bezti hvildar-
sfóllinn á heims-
marhaðnum; það
xruá stilla. hann i þá,
stööxx, sem hveijum
hentar bezt,en auk
þess nota sezu
venjulegan
jruigerustól
laugavegi 26
simi 209 70

16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
LAUGAVEGÍgo-02
Stærsta úrval
bifreiða á
einum stað.
Salan er
örugg
hjá okkur.
ítalskar nælon-
regnkápur
kr. 395.00
Miklatorgi