Vísir - 10.11.1964, Síða 15

VlSIR . Þriðjudagur 10. nóvember 1964.
75
EFTIR: WILLIAM HEUMAN
HEIMA VAR BEZT
Hún hafði aldrei séð þessa stúlku
fyrr í hverfinu og hún fór að hugsa
um hver hún væri og hvaðan hún
gæti verið. Hún reyndi að telja
sjálfri sér trú um, að hún væri r;löð
yfir að A1 hefði fundið aðra stúlku,
en þegar hún var komin inn leið
henni ekki sem bezt, og var dáh'tið
gröm. A1 Carver hafði ekki verið
að blða lengi að líta kringum sig,
en hún hafði haldið að hjarta hans
hefði nær brostið, og hún hafði ver
ið hrygg hans végna. Jæja, það
virtist sem fólk í Brooklyn með
brostin hjörtu, þjáðist ekki lengi.
Hún ákvað því að reyna að
gleyma A1 og fór að máta nýja
kjólinn sinn, en samt gat hún ekki
varizt því að hugur hennar flögraði
til A1 og stúlkunnar og hún hugsaði
um hvert þau hefðu farið. Hún
mundj ekki eftir, að hún hefði nokk
urn tíma séð A1 með stúlku. Nú
var hann kannski byrjaður að bæta
sér upp allt það, sem hann hafði
farið á mis við.
Annars ætlaði hún sér ekki að
hafa áhyggjur af stefnumótum
þeirri, því að fram undan var, að
þau hittust hún og Donald — og
það var fyrsta stefnumót þeirra síð-
an þau voru við Kiamichi-vatn, sem
fram undan var. Hún vænti bréfs
á degi hverjum með nánari upp-
lýsingum um hvernig hann hugs-
aði sér að þau verðu tímanum með-
an hann væri í New York. Hún
bjóst við, að hann myndi biðja
hana að hitta sig einhvers staðar
í New York, sennilega árdegis, svo
að þau gætu verið saman allan dag-
inn Hún vissi ekki hvað þau mundu
hafa fyrir stafni, en það eina sem
máli skipti var, að hún væri með
honum.
Hún fékk bréfið á fimmtudags-
kvöld og það var að minnsta kosti
betra en að fá það á föstudegi.
Það var þó dálítil hugulsemi af
hans hálfu, að skrifa henni svo
tímanlega, að hún fengi það á
fimmtudegi.
Bréfið lá á borði í forstofunni,
þegar hún kom heirn úr vinnunni,
og hún tók það og fór með það upp
í herbergið sitt. Hún þekkti auðvit-
að rithönd Donalds og hún sá
póststimpilinn greinilega; Ithaca
N. Y.
Hún ætlaði að fresta þvi að lesa
bréfið þar til hún væri búin að þvo
sér og hafa fataskipti, en hún varð
allt í einu óeirin, gat ekki beðið og
settist niður, og fór að lesa það
fljótlega, en svo ætlaði hún sér
að lesa það aftur og aftur.
En hún hafði ekki lesið nema
nokkrar línur, þegar fór eins og
að þrengja að hjartanu, hún varð
þurr í kverkunum á svipstundu og
hendur hennar kaldar. Hann ætlaði
ekki að koma á laugardaginn, hann
ætlaði sér ekki að koma, kannski
alárei nokkum tíma.
j Fran las bréfið yfir aftur í von
um að finna eitthvað, sem hún
gæti byggt einhverjar framtíðarvon-
ir á, eða að hún hefði misskilið
eitthvað, en það varð henni ekki
til huggunar, að lesa bréfið yfir
aftur.
Hann kvaðst ekki geta komið á
laugardaginn vegna þess, að hann
hafði öðru að sinna og sá enga
leið til þess að koma.
Þetta var nógu slæmt, en það,
sem var enn verra, var ókomið,
því að hann fór ekkert dult með
að hann gæti ekki komið næsta
laugardag — eða nokkurn tíma síð-
ar. Hann játaði ekki, að hann ætl-
aði á annað stefnumót um næstu
helgi, sem hann áreiðanlega hafði
þó ákveðið eftir að hann kom heim
til sín frá Kiamichi-vatni, en hann
játaði að hann hefði hitt endrum
og eins aðra stúlku, jafnvel áður
en hann fór til Kiamichi-vatns,
stúlku, sem var mikils metin af
ættingjum hans. „Ef þú skyldir
hafa tíma til þess“, skrifaði hann,
„sendirðu mér kannski línu ein-
hvern tíma. Það væri gaman að
j heyra frá þér“.
Kann minntist ekki á neina fundi
þeirra í íramtíðinni, liann minntist
ekki 4 það einu orði að koma nokk-
| urn tíma til New York til þess að
jhitta hana, — í stuttu rnáli hann
ihafði gersamlega brugðizt henni,
iaiveg eins og hun hafði brugðizt
A1 Carver.
! Hún lagði bréfið niður í skúffu
j og skipti um föt. Svo lagðist hún
; cfan á rúmfötin í rúminu sínu og
jsíarði upp í loftið. Hún heyrði
jmömmu sína kalla niðri í eldhús-
i dyrunum;
— Kvöldmaturinn er til, Fran.
Hún anzaði ekki og nokkru síð-
íar stóð móðir hennar í dyragætt-
i inni.
— Maturinn er til. Ertu ekki að
koma?
— Ég er með höfuðverk, ég held
ég borði ekkert í kvöld.
Móðir hennar stóð þarna langa
stund án þess að segja neitt, en
loks sagði hún:
— Það verður þá ekkert af því
að hann komi?
— Nei, sagði Fran.
Hún grét ekki, bara lá þarna Qg
starði upp í loftið, og hugsaði um,
að öllu væri lokið, Kiamichi-vatn
hafði bara verið draumur, þegar allt
kom til alls, en þetta var heimili
hennar, og hér var raunveruieik-
inn, þetta herbergi, þetta hus, þassi
gata í Brooklyn.
— Jæja, sagði móðir hennar.
Það er kannski betra að lcomast
að þessu í tæka tfð, en þú ættir nú
samt að koma niður og borða kvöld
matinn þinn. Allir verða að borða.
Hún hugsaði um hvort móðir
hennar gæti skilið hvernig henni
leið, hve allt var orðið tómt og
einskisvert, að hún var dauð hið
innra, og engu skipti um mat eða
annað.
Fran lá á rúminu, þar til dimmt
var orðið. Nokkru áður hafði móð-
ir hennar sagt, að það væri ketill
á eldavélinni, og það myndi sjóða
undir eins og snerpti á, og þá gæti
hún fengið sér te, en hún kvaðst
ætla að fara út ti! þess að fá sér
frískt loft, — það væri ómögulegt
að vera inni í þessum molluhita.
Þegar hún kom niður veitti hún
því athygli, að foreldrar hennar
höfðu báðir farið út, og hún kunni
að meta hugulsemi þeirra. Móðir
hennar hafði þá skilið, að hún vildi
vera ein, og líklega farið til þess
að tala við einhverja konu neðar
í götunni. Pabbi hennar mundi sitja
úti á tröppum í kvöldsvalanum
tottandi pípuna sína.
Fran fékk sér tesopa. Svo fór
hún og tók bréfið upp úr skúffunni
og las það aftur, mjög hægt, og
lagði það svo aftur í hana, —
henni fannst hún vera dauð, en
samt yrði hún að halda áfram að
lifa. Hún mundi fara til vinnu sinn-
ar með morgninum og hún mundi
inna af hendi það, sem henni yrði
falið, hún mundi fara í neðanjarð-
arlest í vinnuna og heim, borða
dálítið, en allt var dautt hið innra
og mundi aldrei lifna við aftur.
Hún kveikti ekki í eldhúsinu, sat
þar við eldhúsborðið með tóman
tebollann fyrir framan sig, og hún
horfði út um eldhúsgluggann í
skuggalegan húsagarð. Ómálað
grindverk aðskildi bakgarðinn, sem
fylgdi húsi foraldra hennar frá
garði næsta húss, en þar hafði A1
Carver stungið upp og ræktað garð
ávexti. Hún hafði oft séð hann þar
að reyta arfa. Hann var þar ekki
núna.
Hún hugsaði um AI og nýju stúlk
una hans, — Al, sem var svo góð-
ur í sér og tryggur. Stúlkan fengi
þar góðan pilt og sjálfsagt ætti
hún það skilið. Og þegar Fran fór
að hugsa um góðvild og tryggð og
vináttu milli pilta og stúlkna gat
hún ekki haldið aftur af tárunum,
og þetta var í fyrsta skipti, sem
hún hafði grátið eftir að hún fékk
bréfið frá Donald, en nú gerði hún
enga tilraun til að stöðva grátinn
og þegar hún loks hafði grátið út
heyrði hún að dyrabjöllunni var
hringt. Hún þrýsti á hnappinn til
þess að forstofudyrnar opnuðust,
þvi að liún hélt, að það væri móð-
ir hennar, sem væri komin aftur,
og hún sat enn við borðið, þegar
I barið var létt á eldhúshurðina.
I Þegar hún onnaði þær stóð A1
j fyrir framan hana og horfði á hana.
— Fran, sagði hann hikandi,
jmamma bfn sagði mér, að þú hefð-
j ir fengið bréf og þú mundir ekki
! fara út með þessum Donald á
! laugardaginn?
I Hún stóð barna og horfði á hann
I svip án bess að segja nokkurn
skapaðan hlut. Hún gat ekki al-
mennilega áttað sig á breyttu við-
horfi, þar sem A1 var kominn til
hennar, og 1 rauninni komst engin
önnur hugsun að en að það væri
gott að sjá hann þarna og að svona
hefði það alltaf átt að vera.
— Ég hélt, fyrst þú ætlar ekki
neitt, að þú kynnir að vilja koma
með mér lít á ströndina. Ég — ég
hafði ekki ætlað neitt heldur.
Það kom aftur yfir hana löngun
til að gráta.
— En þú átt stúlku, sagði hún
næstum með grátstafinn í kverk-
unum, nú átt þú stúlku af því ég
vildi ekkert með þig hafa.
— Stúlku? sagði hann hissa.
Svo fór hann að hlæja.
— Þú átt líklega við hana Ednu,
frænku mína. Foreldrar hennar eru
nýfluttir til Bay Ridge og hún kom
til að heilsa upp á okkur. Og ég
fylgdi henni heim.
Og nú kom nýtt táraflóð. Hún
varð að setjast niður við borðið.
Hún studdi olnboganum á borðplöt-
una og grét.
Og A1 kom og studdi höndum á
herðar henni. Hann var mjúkhent-
ur, varfærinn, lítið menntaður, og
jhann yrði kannski að búa I Brook-
lyn alla ævina eins og pabbi hans,
og eins og pabbi hennar, en hann
var góður, og hún — Fran — var
ákaflega heppin. Það var henni vel
ljóst, — og líka — að hún átti það
ekki skilið.
S ö g u 1 o k.

VÉL AHREIN GERNING
Handhreingerning
Fagmaður I hverju starfi. Símar
35797 og 51875 Þórður og Geir.
.OOU1? ha‘Æ KU.& rv&r.GU? K!HGH0é>
■fwm PZCVBr;.
W.Y.VAV.W.V.V.VA
:•
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
Endumýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver,
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
DÚN- OG *C
FIÐURHREINSUN !;
V'atnsstíg 3. Sími 18740. *!
.V.V.V.V.W.V.V.VAW
m 18 DIN
ferrémiúcohr
FILMA
Önnumsf ajlar myndatökuf, .-j
hvar og hvepær P 1] , m I
SÓm ósknð or. | Í
LJÓSMYNDASTOFA ÞÓRIS
I^UgVvíG ?0B ',ÍMt '1*i 6-0■?
LAMPAR
Gjörið svo vel að skoða lamp-
ana hjá okkur og „Hoover“-
tækin.
LJÓS & HITI
’ Garðastræti 2.
VARALITUR
hínna vandláfu
Það er ánægja fyrir mig að sjá
hvað Afríka getur verið hættuleg
þeim glæpalýð stórborganna,
sem ekki hafa einu sinni skot í
byssurnar sínar.Tarzan heldur á-
fram. Ef þið hefðuð þekkt betur
venjur skógarsvínanna hefðuð
þið getað stöðvað árás þeirra með
einu skoti, ef þið hefðuð byrjað
á því að drepa gamla forystu-
svínið þá hefði allur hópurinn
foringjalaus, hlaupið frá ykkur,
og ég lægi dauður i gröfinni, sem
þið höfðuð hugsað mér.
LJdhner
verkstæðið
13piyul«^ns(ií)’íi 3 • Sími