Vísir - 20.02.1965, Blaðsíða 8

íwnmn'
V í S I R . Laugardagur 20 febrúar 1965.
VISIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VÍSIR
Ritstjóri: Gunnar G. Schram
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinson
Fréttastjóri: Þorsteinn Ó. Thorarensen
Ritstjómarskrifstofur Laugavegi 178
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3
Áskriftargjald er 80 kr. á mánuði
I lausasölu 5 kr. eint. — Sími 11660 (5 linur)
Prentsmiðja Vísis — Edda h.f.
Gagnslítill áróÖur
^ndstæðingar Sjálfstæðisflokksins hafa fyrr og síðar
hamrað á því í ræðu og riti, að hann sé „flokkur hinna
ríku“ og miði stefnu sína eingöngu við það, að gera
hina auðugri ennþá auðugri og þar af leiðandi þrengja
kosti hinna efnaminni að sama skapi. Tíminn hefur
alla tíð notað þennan áróður mjög mikið og talið hann
henta vel í sveitunum. Þjóðviljinn hefur notað skefja-
laust líka og trúað því, að hann væri góður til at-
kvæðaveiða í kaupstöðum, meðal verkamanna og
iðnaðarfólks og fleiri stétta.
En hver er árangurinn af þessari baráttuaðferð?
ííann er ekki meiri en það, að Sjálfstæðisflokkurinn
hefur verið og er enn langstærsti og öflugasti stjórn-
málaflokkur þjóðarinnar og allt útlit fyrir að hann
niuni á næstu árum vaxa hlutfallslega meira en nokk-
ur annar flokkur í landinu. Unga fólkið flykkist undir
merki hans hvarvetna um landið, á sama tíma sem
það má t. d. kallast viðburður, ef ungur maður eða
kona gengur í flokk kommúnista. Það virðist því orðið
fullreynt, að fyrrnefndur áróður fái lítinn hljómgrunn
í eyrum landsmanna, utan þeirra, sem mest halda
honum á lofti, en geta þó verla verið svo grunnhyggn-
ir að þeir trúi honum sjálfir.
Væri Sjálfstæðisflokkurinn íhaldsflokkur, sem
einungis hugsaði um hag þeirra, sem betur mega sín
efnalega í þjóðfélaginu, er gersamlega óhugsandi að
hann hefði eins mikið fylgi og raun ber vitni. Það er
deginum Ijósara að almenningur lætur þennan áróður
eins og vind um eyrun þjóta. Þetta hefur ekki hvað
sízt komið berlega í ljós hér í höfuðstaðnum, þar sem
Sjálfstæðismenn hafa farið með völd í marga áratugi.
Ekkert hefur á skort að allt hafi verið reynt til að
hnekkja yfirráðum hans hér, en svo hefur jafnan
farið, að þegar andstæðingamir hafa beitt óheiðar-
legustu aðferðum, hefur sigur flokksins orðið hvað
glæsilegastur.
Reykvíkingar hafa séð hvernig fer þegar Fram-
sókn og kommúnistar fá aðstöðu til að stjórna land-
inu, og þá langar ekki til að leiða slíkt stjómarfar
yfir borg sína. Þeir hafa ekki gleymt vinstri stjórn-
inni né kjörorðinu: „Aldrei aftur vinstri stjórn!“
Ummæli Larsens
Þegar Aksel Larsen var fenginn til að tala í
Félagi róttækra stúdenta á dögunum, munu komm-
únistar hafa vonazt til að geta gert sér einhvern mat
úr því sem hann segði: En þeir urðu fyrir miklum
vonbrigðum. Hann var ómyrkur í máli um kommún-
ista, kvað þá vera taglhnýtinga Rússa, þvi að þeir
miðuðu stefnu sína einungis við hagsmuni Sovét-
ríkjanna.
Er ótrúlegt að þessi ummæli hafi fallið í góðan
jarðveg hjá ritstjórum Þjóðviljans og öðrum forustu-
mönnum kommúnista, enda hefur síðan heyrzt úr
þeim herbúðum, að ekkert mark sé takandi á Larsen,
því að hann sé gamall flokkssvikari!
Leið Jacqueline lá
ir egar Jacqueline sneri aftur
heim til Ameríku var hún
breytt. Heimurinn, sem hún
hafði nú kynnzt olli bví að henni
fannst skólalífið í Vassar-skói-
anum lítilmótlegt, inniiokað, og
hún hafði engan áhuga á að
hefja þar nám að nýju. I stað
þess langaði hana til að fara
að fá sér eitthvert starf. Hún
hafðj óbeit á því að iifa áfram
eins og stúlka af æðri stéttum
í athafnaleysi. Um leið og hún
uppgötvaði Evrópu var eins og
hún fyndi sjálfa sig. Og þá gerð
ist atvik, sem kom henni inn
á braut blaðamennskunnar.
Sumarið 1951 var móð'ir henn-
ar frú Janet Auchinloss að lesa
eintak af tízkutímaritinu Vogue.
Las hún þar tilkynningu um að
blaðið efndi til ritgerðarsam-
keppni, sem var kölluð „París-
arverðlaunin".
Þeir sem viidu iaka þátt .
keppninni áttu að skrifa fjórar
blaðagreinar um tízkuna, gera
tillögu að uppsetriingu þeirra
með teikningum í Vogue og
skrifa 500 orða ritgerð um við-
fangsefnið: „Fólk, sem ég hefði
viljað þekkja“.
Fyrstu verðlaun voru ferð til
Parísár á vegum Vogue og sex
mánaða dvöl þar og skyldj verð
launahafinn skrifa á þvi tíma-
bili greinar um tízkuna. Síðan
skyldi fylgja á eftir sex mán-
aða ráðning á ritstjórnarskrif-
stofu tímaritsins í New York.
Verðlaunin voru þannig í stuttu
máli sagt mjög gott tækifæri til
að komast inn í blaðamennsku.
J^rú Auchinloss sýndi dóttur
sinnj auglýsinguna og Jacqu
eline ákvað að reyna sig. Þátt-
takendurnir þetta ár voru 1280
og Jackie tókst að vinna fyrstu
verðlaunin. Og nú má spyrja,
hvaða fólk vaid'i hún sér í við-
fangsefninu „Fólk, sem ég hefði
viljað þekkja“? Hún nefndi þar
engan stjórnmálamann. Það
voru þrír sem hún nefndi,
franska ljóðskáldið Baudelaire,
enska rithöfundinn Oscar Wiide
og rússneska ballettmeistarann
Sergej Diaghilev. Hún dáðist að
Baudelaire og Wilde vegna þess,
eins og hún sagði í ritgerðinni,
„að þeir kunnu að lýsa syndinni
heiðarlega og trúðu á sama tíma
á eitthvað æðra“. Jecqueline Iét
sigurinn ekki stíga sér til höf-
uðs. Hún sagði að vísu þegar
hún heyrði fréttina um að hún
hefðj unnið, að þetta væri „ter-
rific“ eða stórkostlegt, — það
var eitt af uppáhalds áherzlu-
orðum hennar, — en svo hafn-
aði hún boðinu að fara til Par
fsar.
fyrsta lag'i var foreldrum
hennar ekkert um það að
hún færi svo fljótt aftur til
Parísar, eftir að hún var ný-
komin heim. Og £ öðru lagi lang-
aði Jacqueline sjálfa ekki til að
vera of lengi fjarvistum við
fjölskyidu sína. Hún sagði síð-
ar: „Ég var hrædd um að ef
ég færj aftur t'il Parísar, þá
myndi ég aldrei koma þaðan aft-
ur, því að ég elskaði þessa
borg“. Hefði hún nú farið tii.
Parísar er víst að aiit Iff henn-
ar hefði tekið aðra stefnu. Hún
hefði getað orðið búsett 1 París,
hún hefði getað orðið frægur
tízkublaðamaður en líklega
hefði hún þá aldrei orðið for-
setafrú Bandaríkjanna. f stað
þess að fara til Parísar hélt
hún nú til Washington og þar
lágu leið'ir hennar af tilviljun
saman við leiðir hins unga
stjórnmálamanns John Kenn-
edy.
Á næstu tveimur árum eftir
að Jacqueline hafnaði Parísar-
verðlaununum upplifði hún
margt. Hún trúlofaðist ungum
fjármálamanrii, varð blaðamað-
ur og blaðaljósmyndari, sleit trú
Iofuninrii og trúlofaðist aftur,
og í þetta skipti John Kennedy.
Þessum þætti lífs hennar lauk
svo með hjónabandinu.
Cú, sem bezt þekkti Jacqeline
á Washington-árum hennar,
var saumakonan Mini Rhea, sem
hitti hana næstum á hverjum
Frú Mini Rhea kvenklæðskeri var bezta vinkona Jacqueline eftlr að hún fluttíst til Was-
hington og vann að því að framkvæma tizkuhugmyndir hennar.