Vísir - 31.05.1965, Blaðsíða 15

V1 S IR . Mánudagur 31. maí 1965.
75
„Hættu þessu ...“ öskraði hers-
höfðinginn.
Dala gat verið snör í snúningum,
þegar hún vildi það við hafa. Áður
en hershöfðinginn vissi af fékk
hann spark í sperrilegginn, sýnu
harðara en það fyrra.
Artoff sá það úr fylgsni sínu bak
við runnann, að aðaldyrnar á setr-
inu voru opnaðar. Hann brá sjón-
aukanum að augum sér. Hershöfð-
inginn og lífvörður hans stauluð-
ust draghaltir ofan þrepin og út
að bílnum.
Hann starði undrandi á eftir gljá
svarta fólksbílnum, þegar hann
þaut eftir þjóðveginum og hvarf
svo sjónum hans. Síðan hélt hann
eftir þröngum stíg upp hlíðina unz
hann kom þar að lágreistu húsi,
sem hann hafði tekið á leigu viku-
tíma. Og enn varð hann undrandi,
þegar hann sá Sir Charles bíða sín
í setustofunni.
„Þú hefur ekki verið lengi á leið-
inni, Sir Charles", mælti hann.
Sir Charles, sem klæddur var
splunkunýjum fötum, keyptum í
Rómaborg, kinkaði kolli og hélt
fram í eldhús til þess að huga að
drykkjarföngum. „Það var ekki
sem auðveldast“, sagði hann, „en
mér tókst að sleppa“.
Artoff kom á eftir honum. „Sim-
one hringdi", mælti hann, „og
sagði mér frá bróðursyni þínum.
Hann er staddur í Róm“.
„Þetta datt mér í hug“, varð Sir
Charles að orði. Hann bar glasið
með ginblöndunni að vörum sér og
fékk sér vænan teyg.
„Ég var staddur á járnbrautar-
stöðinm, þegar hann kom, og hugð
ist veita honum eftirför að hóteí-
inu. 'En það máttu hafa fyrir satt,
að honum • hefur verið veitt eftir-
fór áður, og það af vönum mönr.-
um. Hann er ekki neinn byrjandi
í þeirri list að smjúga manni úr
greipum".
„Þú átt við, að þeir hafi tapað
af honum?“
„Einmitt!"
„Það var verri sagan. Hann hef-
uj; áhaldaveskið mitt í sínum fór-
um“, varð Sir Charles að orði.
„Hvað segirðu?“
Sir Charles fékk sér enn væn-
an teyg.
„Að vissu leyti gerði hann mér
þar greiða; hefði hann ekki kom-
izt yfir það, mundi lögreglan að
öllum líkindum hafa fundið það“,
sagði Sir Charles.
„Ég óska þér til hamingju. Það
getur alltaf komið sér vel að eiga
hjálpsaman frænda“. |
„Ég vona bara, að hann gangi j
ekki of langt í hjálpseminni", sagði'
hann.
„Hvað áttu við?“
„Hann hefur komizt að leyndar- i
málinu um Vofuna. Og þar sem j
hann er mesti skýrleikspiltur, má j
gera ráð fyrir að hann geti sér,
þess til, að Bleiki pardusinn verði
mitt næsta viðfangsefm".
Það kom hræðslusvipur á Art- 1
off. „Þú átt við, að svo geti farið, ;
að hann ..
....komi upp um mig?“ greip
Sir Charles fram í fyrir honum.
„Nei, það kemur ekki til greina". :
Þrátt fyrir þau vandræði, sem Ge-
orge hafði þegar valdið Sir Char-
les, þótti honum innilega vænt um
drenginn og hafði mikið álit á 1
honum enn sem fyrr. „Hafi ég j
metið hann rétt, þá er hins vegar j
ekki loku fyrir það skotið, að j
hann reyni að verða mér þar fyrri
til og bjarga mér þannig frá freist-
ingunni. Hann er góður piltur, Ge-
orge“, mælt'i hann enn.
„Þú ert ao gera að gamni þínu.
Það mundi honum aldrei koma til
liugar“, sagði Artoff“ Og þó er
enn fráleitara að láta sér koma til
hugar að honum tækist það*‘. “
Sir Crarles tæmdi glasið. „Við
skulum vona, að ég hafi rangt fyr-
ir méi, en samt sem áður vil ég
ekki eiga r.eitt á hættu. Þú hefur
áhaldaveski til vara er ekki svo?“
„Auðvitað".
Sir Charles gekk út að glugg-
anum. Kann gat séð heim að setri
hennar hátignar, Dölu prinsessu,
enda þótt nokkuö fjær væri en
í'rá runnanum, þar sem Artoff
hafði legið í leyni fyrir stundu.
„Hefur hershöfðinginn látið sjá
sig?“ spurði hann.
„Já ...“ Artoff glotti. „Kom eins
og ljón ... fór eins og halaklippt-
ur hur.dur“.
Artoff rétti honum sjónaukann.
Sir Charles beindi honum heim að
setrinu og stillti hann. 1 sömu svif-
um staðriæmdist bíll enn úti fynr
aðaldyrunum.
„Það virðist gestkvæmt hjá henn
ar hátign í dag“, varð honum að
orði.
Þeir Clouseau lögreglustjóri og
herra Tucker frá Lundúnum stigu
út úr bílnum, héldu upp dyraþrep-
ir og hringdu bjöllunni. Sauloudýtti
þjóninum til hliðar og fór sjálfur
til dyra. Þeir félagar stigu inn
fyrir þröskuldinn.
„Þér æskið þess að mega hafa
tal af hennar hátign?“ spurði Sal-
oud hæversklega.
Áður en þeim gæfist ráðrúm til
að svara heyrðist rödd Döiu prins-
essu á næstu grösum; „Hvað er
það, Saloud?“ spurði hann.
Þeim Clouseau lögreglustjóra og
herra Tucker frá Lundúnum varð
litið þangað og sáu hvar prins-
essan stóð i salardyrum.
„Yðar hátign“, mælti lögreglu-
stjórínn og iaut henni djúpt, „okk-
ur þykir fyrir því að verða að gera
yður ónæði, en við höfum uppgötv
að hver Vofan er í raun og veru“.
Herra Tuckei fiýf'i sér að bæta
við: ,,Áð sjálfsögðu erum við ekki
öldungis vissir um það .. .
„Ég er viss um það“, fullyrti lög-
reglustjórinn. „Og ég geri ráð fyr-
ir að sá hinn sami sé nú staddur
hér 1 Róm“.
Hennar hátign virtist hafa mjög
svo takmarkaðar. áhuga á erindi
þeirra. „Einmitt það, já“, sagði
hún.
Clouseau lögreglustjóri kinkaði
kolli tii frekari áherzlu. „Hefur Sir
Charles • Lytton nokkuð látið frá
sér heyra?“
„Ég hef hvorki heyrt hann né
séð síðan ég fór frá Cortina. En
hvers vegna spyrjið. þér?“ j
„Vegna þess að Sir' Charles og
enginn annar er hm hiárgumtalaða
Vofa“, svaraði Clouseau lögreglu-
stjóri.
Dala prinsessa hló dátt. „Nú er-
uð þér að gera að gamni yðar,
herra lögreglustjóri", sagði hún.
En Clouseau lögreglustjóri varð
því alvarlegri og ákveðnari. „Við
höfum komizt að raun um hver
það var, sem stal hundinum yðar.
Sá náungi er í þjónustu Sir Char-
les“.
Dala starði á hann. „Ég er
hrædd um að ég skilji ekki sam-
hengið“, mælti hún.
Lögreglustjórinn talaði eins og
natinn kennari, sem reynir að
koma tornæmu barni I skilning um
augljósustu hluti. „Yðar hátign",
sagði hann. „Sir Charles hefur á-
kveðið að ræna yður hinum fræga
eðalsteini. Til þess að það megi
takast, varð hann að komast að
raun um, hvar hann er geymdur.
Til þess að það mætti takast, varð
hann að komast í nokkur kynni
við yður. Til þess að það mætti
takast, varð hann að ávinna sér
traust yðar og trúnað, svæfa var-
úð yðar, ef svo mætti að orði kom-
ast. Og eins og þér hljótið nú að
skilja, var þetta ákjósanlegasta að-
ferðin láta stela hundinum yðar,
og láta líta svo út, sem hann bjarg-
aði honum úr ræningjaklóm ...“
„Jú, ég verð að viðurkenna, að
slík kenning hljómar ekki ósæmi-
Iega“, mælti prinsessan eftir
nokkra umhugsun. „En ... samt
sem áður?“
„Yðar hátign", mælti Clouseau
lögreglustjóri enn og gat nú ekki
gengið öllu lengra í umburðarlyndi
sínu gagnvart slíkum sljóleika. „Ég
skil það mætavel, að yður kunni
að ganga erfiðlega að átta yður
á þessari staðreynd. Sir Charles
er ákaflega elskulegur og aðlað-
andi náungi, þegar hann vill það
við hafa“.
„Og hann er þar að auld brezk- j
ur aða!smaður“ mælti Dala prins- j
essa, „og maður, sem nýtur mikils j
álits og almennrar hylli".
Herra Tucker frá Lundúnum leit
á lögreglustjórann. ,,Hennar hátign
bendir þar á staðreynd, sem vert
er að athuga gaumgæfilega", sagði
hann.
„Hann er svindlari.. “ hrópaði
Clouseau lögreglustjóri, eins og
hann vildi að allur heimur mætti
lieyra boðskap hans. „Og ég skal
sanna það! En þangað til ég læt
til skarar skríða, ætla ég að fara
þess á leit við yðar hátign, að mér
leyfist að setja vopnaða menn á I
vörð um þetta hús“.
Herra Tucker frá Lundúnum var
• raunsær eins og iöndum hans er
títt. „Eðalsteinninn er geymdur hér
í húsinu, er ekki svo?“ spurði
hann.
„Jú“, svaraði hennar hátign. „En
i eins og yður er ef til vill kunnugt,
efni ég til fjölmer.ns samkvæmis
hér í kvöld . .“
Clouseau Iögreglustjóri kinkaði
kolli. „Ég veit það, yðar hátign, og
’ ég fullvissa yður um að gestir yð-
ar skulu. ek-cí verða fyrir minnstu
óþægindum. Þe.ir verða þess ekki
þiþu/siijni varir að menn mímr
j séu víðstaddir".
„Ef þér ábyrgist það, gef ég yð-
j ur leyfi til nauðsyulegra varúðar-
j ráðstafana", sagði hennar hátign.
j Það var auðséð, að Clouseau lög-
reglustjóra létti. „Takið mark á
orðum mínum, yðar hátign“, mælti
hann. „Verði Sir Charles svo
heimskur að gera tilraun til að
ræna Bleika pardusinum 1 kvöld,
i munuð þér verða vitni að hand-
: töku Vofunnar frægu“.
Dala prinsessa hirti ekki um að
leyna þvl lengur, að hún væri orðin
þreytt á rökræðunum. Hún laut
höfði lítið eitt. „Herrar mínir, þér
■ afsakið vonandi...“
Þeir kvöddu hennar hátign hæ-
j versklega, lutu henni djúpt um leið
j og þeir stigu út fyrir þröskuldinn.
Dala prinsessa horfði á eftir þeim
og það brá fyrir áhyggjusvip á
andliti hennar.
„Við verðum að breyta- fyrir-
komulaginu“, mælti Saloud rólega.
„Nei“, svaraði hennar hátign,
„við breytum ekki neinu. Þegar
þessi blessaður lögreglustjóri hef-
ur tekið eitthvað í sig, verður hon-
um ekki um þokað. Við verðum
einungis að sjá svo um, að Sir
Charles steli ekki steininum...“
VESTMANNA-
EYJAR
Afgreiðslu VÍSIS í Vest-
mannaeyjum annast
(Bragi Ólafsson, sími
(2009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er
að ræða.
SUÐURNES

Útsölustaðir VÍSIS á
1 Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson.
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar:
Verzlun Björns Finn- -
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.
ÁRNESSÝSLA
(Útsölur VÍSIS í Ámes-
I sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjöm Sigurgeirs-
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.

Ah-Yu vinur. Meðan þú ferð
með mig til staðarins þar sem þú
fannst þá, ætia ég að útskýra
hversvegna einn gullmol'i eins og
þessi hefur mikið gildi. Urur-
menn segja okkur að þú komir
frá stórum heimi, og stóru, vitru
fólk'i sem við sjáum aldrei. Okk
ur langar til þess að læra allt,
sem þið vitið.

Endurnýjum gömlu sængum-
ar, eigum dún- og fiöurheld
ver, æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðum — PÓSTSENDUM.
Dún- og fiður-
hreinsun,
Va...oStíg 3 — Sími 18740
(Örfá skref frá Laugarvegi).
I 'iiij.. 'lffimp