Vísir - 04.06.1965, Blaðsíða 15

3EEHJ5TESEEE
V1 SIR . Föstudagur 4. júní 1965
5KS
13
samras
eftir MarvinÁlbert(byggð ásamnefndri kvikmynd.
reglustjórann fullyrða, að sá snjalli | að koma í veg fyrir að hann verði
innbrotsþjófur mundi að öllum lík- dæmdur sekur“.
indum vera á meðal hótelgestanna.
Að þeim upplýsingum fengnum var
hún ekki lengi að leggja saman
tvo og tvo; allt atferli Sir Charles
í sambandi við hundsránið, gaf
henni þá vísbendingu, sem með
þurfti. Þá datt henni í hug að
gera honum sem auðveldast fyrir
að brjóta upp öryggishólfið — eft-
ir að hún hafði sjálf sýnt lögreglu-
stjóranum að eðalsteinninn væri
þar, en láta svo Saloud sjá svo um,
ar Sir Charles kæmi þar samt- að
tómum kofunum. Sam segt: þetta
hafði allt gengið samkvæmt áætl-
un; það var einungis eitt, sem gerði
þar strik í reikninginn ... hennar
hátign, Dala prinsessa, hafði orð-
ið þess vör, að hún laðaðist meira
að Sir Charles en hún sjálf kaus,
og aldrei _ hafði henni verið það
eins ljóst og nú, þegar þeir frænd- j gátuð þér reynzt Charles ... Sir
ur sátu báðir í fangelsi og biðu : Charles betri en engin ...“
réttarhalda og dóms, fyrir ötula | „Þannig hefur það líka verið“.
framgöngu Clouseau lögreglu- „Var það einn liður áætlunarinn
stjóra.
En hvað um það; engum kom
til hugar annað en að Sir Charles,
Vofan fræga, hefði stolið eðalstein-
inum, og enginn efaðist um að
hann hlyti þungan dóm fyrir það;
sízt af öllu Clouseau lögreglustjóri.
Fyrir bragðið gat Dala prinsessa um veittist auðvéldará áð rééna mi
látið sér í léttu rúmi liggja hver eðalsteininum?” spurði hún
yrði úrskurður Alþjóðadómstólsins
í Haag varðandi eignaréttinn; eng-
inn mundi láta sér til hugar koma
að Bleiki pardusinn væri enn í fór-
um hennar.
Saloud opnaði hljóðlega dyrnar
og Iaut prinsessunni. „Yðar hátign
... frú Clouseau óskar eftir að
hafa tal af yður“.
Dala prinsessa varð undrandi á
svipinn. Hvaða erindi gat lögreglu-
stjórafrúin átt við hana? „Vísaðu
henni inn hingað“, sagði hún.
Simone virtist órótt, þegar hún
kom inn og lokaði hurðinni á eftir
sér. Dala prinsessa benti henni á
stól. Gerið svo vel að fá yður
sæti“, sagði hún.
Þær tóku sér báðar sæti og Dala
beið þess að Simone bæri upp er-
indið.
„Eiginmaður minn telur sig hafa
óvefengjanlegar sannanir fyrir
því“, mælti Simone, „að Sir Char-
les sé vofan, og að hann hafi stol-
ið hinum fræga eðalsteini yðar“.
Hún þagnaði við andartak, en bætti
svo við: „Að þvi er ég fæ séð, er
einungis um eina leið að ræða til
trúnað á framburð þeirra. Dómar-
inn taldi sér skylt að benda á,
að hvorugur þeirra frænda hefði
haft eðalsteininn á sér, þegar þeir
voru teknir höndum af lögreglunni
— en jafnvel sú staðreynd virtist
ekki hafa nein áhrif.
'Þá reis verjandi hinna sakbornu
úr sæti sínu. „Það er einungis um
eitt vitni að ræða, sem ég. leiði
fram“, sagði hann. „Clouseau lög-
reglustjóri...“
Það fór undrunarkliður um sal-
inn. Lögreglustjórinn vissi bersýni-
lega ekki hvaðan á sig stóð veðr-
ið en hlýddi samt kallinu, stóð
upp og tók sér sæti á vitnabekk.
„Clouseau lögreglustjóri", tók
verjandinn til máls. „Þér hafið kom
ið fram með vissar upplýsingar í
þessu máli og boðizt til að vinna
eið að. Svo virðist sem það sé
eingöngu fyrir þær upplýsingar yð
ar, sem þeir George og Sir Charles
Lytton hafa verið úrskurðaðir í
gæzlúvarðhald og stefnt fyrir rétt
fyrir að hafa stolið umræddum eð-
alsteini. Þér virðist eini maðurinn,
sem eitthvað veit um hina svo-
nefndu Vofu — að Vofunni sjálfri
undanskilinni...“
Clouseau lögreglustjóri kinkaði
kolli. „Ég geri ráð fyrir að það sé
ekki sönnu1 fjarri" mælti hann
stoltur.
„Þér hafið upplýst að hin svo-
kallaða Vofa hafi framið flesta
skartgripaþjófnaði sína í sambandi
við samkvæmi ungfrú Angelu
Dunning, og að það hafi alltaf
verið gestir hennar, sem hún
rændi“.
„Rétt...“
„Sextán samkvæmi... sextán
gimsteinaþjófnaðir, ýmist framdir
á meðan á sámkvæmunum stóð eða
rétt á eftir?“
„Rétt. ..“
reglan. varð að beita valdi til að > 0g sir charles var meðal boðs-
forða slysum og átökum. gesta í öllum þessum sextán sam-
Þótt undarlegt megi virðast dró ! kvæmum?“
allt þetta óumræðilega úr sigur- J „Vissulega".
gleði j;giouseau lögreglustjóra og ^ ”Voru öS):u jeytLsönm gest-
jók rótgróið hatur hans á \ oíf! irnjr j þessum samkvæmum?V
unni. Hann hefði « rauninni viljað ; );Nei“, svaraði Clouseau lögreglu
allt til þess gefa, að mega njóta ! stj,3ri, ;;gg hef athugað gestaskrárn
og án þess að hvika. „Já, það var þeirrar aðdáunar og frægðar, sem j ar, og Sir Charles er eini maður-
allt samkvæmt áætlun, en ég tel Sir Charles Lytton féll í skaut. j inn> sem tekið hefur þátt í þeim
mér skylt að segja yður, að Sir Vitnaleiðslurnar hófust. Dala | öllum“. Hann hallaði sér aftur á
Charles vildi helzt hætta við allt J prinsessa kvaðst þess fullviss, að \ bak í sætinu og brosti.
„Laun ,..“
„Eru þau svo há, að kona slíks
embættismanns geti eignazt
nokkra minkafeldi?"
„Hvað eruð þér að fara?“ spurði
Clouseau lögreglustjóri öldungis
dolfallinn.
„Yður er eflaust kunnugt um, að
eiginkona yðar eyddi þúsund
frönkum til fatakaupa síðastliðinn
mánuð?“
„Þúsund ... það getur ekki...“
„Og_ nokkrum þúsundum tveim
mánuðum áður?“
Dala prinsessa virtist ekki leng-
ur undrandi heldur var auðséð að
hún hafði talsverðan áhuga á er-
indi lögreglustjórafrúarinnar. „Og
hver er sú Ieið?“ spurði hún.
„Að yðar hátign vitni þeim frænd
um í vil... sannfærið kviðdómend-
ur jafnvel um að Sir Charles hafi
ekki stolið eðalsteininum".
Dala prinsessa horfði hvössum
augum á Simone. „Þessu hafði ég
ekki búizt við af yður, frú“, varð
hepni að orði.
„Því bjóst ég líka við. Og ég
| ætlast til þess, að það sem ég
segi yður nú, vefðí aðeins okkar
á milli“.
„Ég geri ráð fyrir, að ég fari
nærri um hvað það muni vera“,
mætl Dala prinsessa lágum rómi.
Sem eiginkona lögreglustjórans
ar að ræna hundinum mínum?1
„Já“.
Dala brosti, en bros hennar var
blandið nokkurri beiskju. „Einnig
það að Sir Charles freistaði að
vinna vináttu mína,. og traust...
jafnvel ást mína... svo 'að ho
Simone leit í augu henni, fast
inn... nú skil ég“. Simone varð
furðu lostin í svip og þurfti þó
talsvert til.
„Mér hefur meir en dottið í hug
að fórna honum til þess að bjarga
Sir Charles“, mælti hennar há-
tign. „En svo auðleyst er gátan
víst ekki... Til þess verðum við
að fá sannað, að einhver annar en
Charles hafi stolið honum".
„Það tekst okkur aldrei“, and-
varpaði Simone.
„Hver veit“ mælti Dala prins-
essa. „Hve heitt elskið þér Sir
Charles ..."
Nokkurt andartak horfðust þær
í augu. „Eins heitt og þér unnið
honum“, svaraði Simone.
„Þá tekst það . .“
Það var sjaldgæft að nokkur rétt
arhöld vektu slíka athygli. Öll blöð
in birtu stórar myndir af Sir Char-
les á forsíðu ásamt löngum frá-
sögnum af þeim furðulegu dáðum,
sem Vofan hafði unnið' á undan-
förnum árum. Múgur manns —
þar sem kvenþjóðin var í áberandi
meirihluta — hafði safnazt sam-
an úti fyrir dómhöllinni, og lög-
til
VESTMANNA-
EYJAR
[ Afgreiðslu VÍSIS í Vest-
I mannaeyjum annast
I Bragi Ólafsson, sími
12009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er1
að ræða. \
saman. Ég geri ráð fyrir, að hann
sé ástfanginn af yður ...
■ Dala prinsessa reis úr sæti sínu
og gekk út að glugganum.
„Og ég hef hugboð um að þér
séuð einnig ástfanginn af honum“,
mælti Simone enn.
Dala prinsessa ?an cmfæyps
Dala leit á Simone. „Yður er hug
leikið að Sir Charles verði bjargað
frá dómi“, sagði hún. „Mér er það
ekki síður hugleikið. En á því eru
vandkvæði, sem ég veit ekki hvern
ig verða leyst...“ Hún gekk yfir
að skrifborði, dró út skúffu og tók
upp úr henni skartgripaskrín, sem
hún opnaði og sýndi Simone. Sól-
argeislarnir leiftruðu og sindruðu
af eðalsteininum fagra. „Eins og
þér sjáið, þá verður það erfitt við-
fangs ..sagði hún.
„Það voruð þér sjálf... sem stál
uð eðalsteininum úr yðar eigin
vörzlum, svo að Alþjóðadómstóll-
Sir Charles væri ekki hin margum
talaða Vofa, en neitaði hins vegar
að færa fram nokkur rök fyrir þvi.
Þeir frændur, Geogre og Charles
Lytton, harðneituðu báðir að heir
„Hvað um yður?“
„Mig?“
„Já, tókuð þér ekki einnig þátt
í öllum nefndum samkvæmum ...“
„Jú... en það var samkvæmt
hefðu stolið Bleika pardusinum; ; skyldu minni...“
kváðust hafa átt það eitt erindi í „Sir Charles er þá með öðrum
bókasafnsherbergið að ræða að- orðum ekki eini gesturinn, sem við
kallandi einkamál í ró og næði, en staddur var öll þau samkvæmi Ang
flúið aðsúg dulbúinna náunga sem elu Dunning, þar sem skartgripa-
þeir höfðu ekki minnstu hugmynd þjófnaðir voru framdir?"
um að heyrðu lögreglunni til. Engu „Nei, en .. .“
að síður var augljóst, að hvorki „Hver eru laun yðar fyrir lög-
áheyrendur né kviðdómendur lögðu reglustjórastarfið?"
hvert sem Siérfarið/hvenaM'sem þer farlð
hverragjemþérférðist míkMmsr
ferðasiysatrygging
SIIBURNES
Útsölusfaðir VÍSIS á
Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson.
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar:
Verzlun Björns Finn-
bogasonar.
Keflavík og Njarð-
víkur:
Georg Ormsson.
Keflavíkurflugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
inn.
Aðalstöðin.
ÁRNESSÝSLA
lUtsölur VÍSIS í Árnes-1
1 sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin!
Reykjafoss
Selfoss: Kaupfélagið
Höfn.
Arinbjörn Sigurgeirs-
son.
Eyrarbakki: Lilian
Óskarsdóttir.
Þorlákshöfn: Hörður
Björgvinsson.
VÍSIR

ASKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
simmn er
Tarzan við erum mjög undrandi
á þessu. Við hefðum aldrei hald
ið að það væri gott að borða gull
steina ef he'ir væru soðnir. Ekki
til þess að borða þá Ah-Yu eld
urinn breytir gullinu þannig að
það verður líkt og súpa. Svo
búum við til góða hluti úr gull-
súpunni. Sjáðu bara. Þú mótar
til hlutina sem .ið þörfnumst
til þess að viö getum sáð í farið
en Ururumennirnir lofuðu okkar
að koma með þessa hluti næst,
þegar þeir koma En núna Ah-
Yu, ætla ég að sýna þér, hvern
ig þú býrð til hlutina, sem þið
þarfnist hérna úr gulli.
11661
virka daga kl. 9 - 20, nema
taugardaga ki. 9-13.