Vísir - 12.06.1965, Blaðsíða 9

y í S I R . Laugardagur 12. júní 1965.
9
Með gagnkvæmum skilningi hófst
hjúskaparhamingja Kennedy-hjónanna
að sér það hlutverk. Kennedy
lifði svo athafnasömu lífi sem
baráttumaður, að hann þurfti að.
hafa kraftmikinn og góðan mat
og hún gekk frá matarpökkum
fyrir hann, sem hann fór með
i vinnuna í öldungadeildinni.
Hún kom í veg fyrir það að
hann klæddi sig í rauða sokka
og með litskræpótt hálsbindi og
nú hætti hann að gleyma að
hafa peninga í veskinu, eigin-
konan sá um að allt væri í röð
og reglu. Og nú nálgaðist
Jacqueline meira en áður fjöl-
skyl^u hans. 1 stað þess að
dveljast í Merrywood nálægt
fjölskyldu hennar, kaus hún nú
sumardvalarstað í Hyannis Port
hjá hans fólki, til þess að geta
alið Karólínu Iitlu upp í hópi
Kennedy-barnanna.
>au fóru ennfremur eftir
þessa breytingu að kynnast
betur en áður vinafólki hvors
annars. Þau eignuðust sameig-
inlegan hóp vinafólks og skipt-
ust á heimsóknum við það. Ein
nánasta vinkona Jacqueline var
Antoinette Bradlee sem var
eiginkona Ben Bradlee ritstjóra
vikublaðsins Newsweek í
Washington. Hann getur rifjað
upp margar endurminningar frá
samverustundum með Kennedy-
hjónunum, frá því tímabili, er
þau bjuggu f litla rauða tígul-
steinah.'sinu í Georgetown,
þar sem hamingja þeirra blómg-
aðist. Hann segir m. a.:
„¥jað var oft eftir kvöldmat-
inn, sem þau Kerinedy
hjónin fóru út að ganfá og
stundum skruppu þau þá til
okkar. Þá kom það fyrir að við
vega mér barnfóstru. Þegar
þetta gerðist hafði Kennedy
nýlega verið kosinn forseti en
hann átti ekki að taka við emb-
ættinu fyrr en í janúar næsta
ár. En með því, að hann var
væntanlegur forseti Bandaríkj-
anna, höfðu öryggislögreglu-
menn tekið að sér gæzlu húss
hans. Nú gerðist það eftir litla
stund, að sfminn hringdi. Það
var Jacqueline. Hún sagðist
hafa verið að senda einn örygg-
islögreglumanninn til okkar, til
að gæta barnanna. Það var góð-
vild hennar að þakka, að maður
úr öryggislögreglu Bandaríkj-
anna dvaldist hjá okkur sem
„barnapía“ allan daginn. Við
þóttumst þá geta verið róleg
út af öryggi barnanna.
^rið 1958 var kjörtímabil
Kennedys sem öldunga-
deildarþingmanns fyrir Massa-
chusetts útrunnið og hófst þá
fyrir honum kosningabarátta
um endurkjör til þings. En, nú
gerðist það gagnstætt því sem
verið hafði í fyrri stjórnmála-
baráttu hans, að Jacqueline
fylgdi honum tryggilega eftir
hvert sem hann fór og tók hún
nú að venjast því að taka í
hönd fjölda fólks og rabba
jafnvel við kjósendurna. Hún
ætlaði að venja sig við hlutverk
eiginkonu stjórnmálamanns. Og
smám saman komst hún að
því að kosningabarátta getur
verið skemmtileg og spennandi.
Jack var endurkjörinn öld-
ungadeildarþingmaður. Hinn
góði friður og samheldni á
heimilinu gaf honum síðan nýj-
an kraft til að stíga næsta spor
sjálf ekki mikið vit á stjórn-
málum. En hún trúði á eigin-
mann sinn. Ef að hann var von-
daufur um úrslit í einhverju
máli, þá var hún líka vondauf.
Og ef hann var bjartsýnn, þá
var hún það líka. Ég minnist
kvölds eins árið 1960, þegar
fram fóru prófkosningar varð-
andi forsetaframbjóðanda í
fylkinu West Virginia. Kvöld'ið
sem talning fór fram borðuðum
við saman kvöldverð á veitinga-
húsi í Washington. Þessar próf-
kosningar voru mjög mikilvæg-
ur þáttur í baráttu Kennedys
sem var kaþólskur, þvi að í
þessu fylki var svo fátt
kaþólskra manna, að heita mátti
að þeirra yrði að leita með log-
andi ljósi. Prófkosningarnar
voru þannig úrslitastund fyrir
Kennedy, af þeim mátti ráða
hvort mótmælendatrúar-kjós-
endur gætu þolað kaþólskan
frambjóðanda.
Eftir kvöldverðinn, meðan
við vorum að biða eftir úrslit-
unum fórum við að sjá kvik-
mynd og völdum „hryllings"-
mynd einhverja. Það var eina
leiðin til að yfirvinna spenning
og óþolinmæði. Við vorum til
loka kvikmyndarinnar. En sann-
leikurinn var sá, að ekkert okk-
ar hafði geta fylgzt með kvik-
myndinni og við vorum jafn-
nær um, hver söguþráðurinn
hefði verið. Þegar við komum
heim hringdi siminn, það var
til Kennedys, tilkynning um
það að þetta trúarlega óvin-
veitta fylki hefði kosið hann
forsetaframbjóðanda sinn. Þeg-
ar þessar fréttir bárust, ákváðu
þau hjónin að fara þá þegar um
Jacqueline tók að fylgja manni sínum eftir á kosningaleiðöngr-
um hans. Þessi mynd var teldn í baráttunni um forsetaembættið
l|60. Héai ikbnnJacfiMeliufl beinllnis frani til að sýna að ekKi væri
um ósamlyndi milli þeirra að ræða og var ekkert að fela það sem
skipti máli.

fórum öll saman á bíó eða við
sátum heima og röbbuðum
saman. Það umræðuefni sem frú
Kennedy hafði mestan áhuga á
var um böm. Þá átti hún að-
eins eitt barn, Carolinu, en við
hjónin áttum þá fimm börn.
Jacqueline stóð jafnan á því
fastara en fótunum að hún vildi
eignast stóra fjölskyldu. Heima
hjá þeim voru oft smábörn úr
nágrenninu, sem voru að leika
sér við Karolínu og stundum
kom hún með telpuna heim til
okkar til að lofa henni að leika
sér við okkar böm.
Og Bradlee heldur enn á-
fram: Það var þremur dögum
áður en John fæddist í lok nóv-
ember 1960, að konan mín þurfti
líka að fara á fæðingardeildina,
það var síðasta og sjöunda
barnið okkar, sem þá var á leið-
inni. Barnfóstra okkar var
sænsk háskólastúdína, sem var
einmitt upptekin í prófum í
skólanum, þegar þetta gerðist.
Okkur vantaði því einhvern til
að gæta bamanna sex, meðan
ég fylgdi konu minni á sjúkra-
húsið. Það varð því seinasta úr-
ræðið, að við hringdum yfir i
hús Kennedyhjónanna og spurði
ég, hvort við gætum fengið
lánaða barnfóstru þeirra. En
hún var þ* farin út með Karo-
linu og stóð ég nú uppi alveg
í vandræðum og vissi ekkert
hvað ég ætti að gera til að út-
ið, að taka þátt í forsetakosn-
ingunum.
'Y7’ið skulum heyra áfram frá-
’ sögn kunningja þeirra Ben
Bradlees ritstjóra Newsweek.
„Jacqueline", segir hann, „hafði
nóttina til West Virginia,
en það er stutt að fara frá höf-
uðborginni Washington. Það
var auðséð, að Jacqueline var
mjög spennt og strax komin
ferðahugur í hana. Það mátt'i
sjá, að stjórnmálabarátta manns
hennar var nú líka orðin hennar
brennheita áhugamál".
Den Bradlee minnist þess enn-
fremur, að þau Kennedy-
hjónin bjuggu áfram i húsi sínu
í Georgetown eftir að John
hafði verið kosinn forseti og
alveg þangað til hann tók við
embættinu. Þá gerðust ein-
kennilegir atburðir í hverfinu
Georgetown, sem hafði áður
verið svo kyrrlátt og friðsælt.
— Við bjuggum þar skammt
frá húsi, Kennedy-hjónanna,. ,en
þegar maður kom heim úr
vinnunni, ætláði maður varla
að, komast að ,-því að svo mikill
mannfjöldi hafði safpazt samán
á götunni, öft fjögUr óg fimm
hundruð manns, sem kom þarna
til að hylla og heiðra hinn unga
væntanlega forseta. Þessi hópur
leit á Kennedy sem fulltrúa
nýrrar Ameríku. Þau kölluðu
sig: „Unga Ameríka, fædd á 20.
öldinni".
Eins og fyrr segir, var það
einmitt á ári forsetakosning-
anna, 1960, sem þau eignuðust
annað barn sitt og olli þunginn
því að hún gat ekki tekið eins
mikinn þátt í kosningabarátt-
unni eins og hún hefði viljað.
Hún tók að vísu mikinn þátt
í baráttunni, sérstaklega á
fyrstu stigum hennar Hún hélt
boð, fór á fundi og skrifaði
blaðaþátt sem varð allvinsæll,
þar sem hún ságði frá lffi sínu
sem eiginkona forsetaframbjóð-
anda. En svo eftir því sem hún
komst lengra á leið með barn-
ið, þá varð hún að draga sig æ
meira út úr þessu pólitíska
starfi. Hún varð, ekki sízt
vegna þess sem fyrir hana hafði
komið áður að fara varlega.
TTinir pólitísku andstæðingar
voru ekki lengi að taka
eftir þessu, að hún var að draga
■ sig í hlé og notuðu þeir tæki-
færið óspart til að koma af stað
alls kyns sögusögnum um að
ósarnlyndi væri á ný komið upp
rpilli Kennedy-hjónanna. Ein
svæsnasta sagan sem gekk og
komst á ( prent var sú, að
Josef Kennedy faðir forseta-
frambjóðandans hefði orðið að
greiða Jacqueline milljón doll-
ara til að fá hana til að fresta
hjónaskilnaðarkröfu er gæti haft
svo alvarleg áhrif á stjórnmála-
frama sonarins.
Þessar sögur, sem voru samd-
ar í pólitískum tilgangi fengu þó
ekki rætur í frjósamri mold.
Þeir trúðu þeim sem af illgimi
og andúð vildu trúa þeim, en
þorri almennings virti þær
ekki viðlits. Og sannleikurinn
er sá, að þótt Jacqueline yrði
að hlífa sér nokkuð í kosninga-
baráttunni, þá stóð hún einörð
og traust með manni sínum og
fylgdi honum oft á ferðum
hans.