Vísir - 06.12.1965, Blaðsíða 11

n
VlSIR
OBmmmm
Mánudagur 6. desember 1965.
lyjf?.' * ■’vTwt’—--
Hvað varð af
-K
Eftir
Louis Bromfield
Önnu Bolton?
leikja og skemmtileikhús og há
stéttavaendi, á þessum tíma, en
yfir öllu hafði mjög dofnað, vegna
þess að menn í sívaxandi mæli
misstu áhugann á að láta aðra
skemmta sér og „skemmtu sér
sjálfir" og kom þannig til eins
konar áhugamanna-keppni manna
við atvinnu-skemmtikrafta. Og
vissulega hefði það verið erfiðleik
um bundið þarna, að gera sér ljós
an muninn á sanndyggðugum kon
um og lauslátum.
Lafði Haddonfield tókst að ná
mér á eintal og veiða upp úr mér
allt það, sem ég vissi um það, sem
var að gerast í Moskvu og Berlín,
en þegar ég lét í ljós þá skoðun
við hana, að stefna íhaldsstjórnar-
innar brezku leiddi til hruns, kom
fyrirlitningarsvipur á andlit hennar
og hún svaraði þyrrkingslega. Það
var gamla íhalds-svarið, að þess
væri ekki að vænta, að útlendingar,
jafnvel ekki Bandaríkjamenn, gætu
gert sér grein fyrir brezkum stjórn
málum. — þau væru flóknari en
svo, að þeir gætu botnað í þeim.
Ég lét hvergi undan síga og svaraði
brosandi, að mér virtist þau ekki
flóknari en svo, að réttara væri að
segja, að brezk stjórnarstefna nú
væri gegnsæ — og stundum blátt
áfram heimskuleg. Ég leit líka þann
ig á, að á Englandi þessa tfmabils
væri þjóð, sem hefði ekki áhuga
á öðru en að allt rorraði áfram
með sama hætti og áður, — spill-
ingar gætti á stundum meðal há-
stéttanna, verkalýðurinn byggi við
eymdarkjör, heimskan ríkjandi hjá
miðstéttunum, öll þjóðarfylkingin
á leið niður brattann við forustu
stjórnar, að meirihluta skipuð fá
vísum mönnum og glæfraspilsridd-
urum. En mynd þannig upp dregin
— er aðeins hluti annarrar myndar
og stærri — af allri Evrópu þessa
tíma.
En í önnu augum — og jafnvel
mínum — var þó eitthvað heill-
andi við þetta.
Hún skildi þetta ekki til fulls,
bakhjari hennar uppeldi, menntun,
var ekki sú undirstaða, sem hún
gæti byggt á raunhæfar skoðanir
um ástandið, svo að frá hennar
sjónarhóli skoðað mátti líkja
þessu við stórkostlega sýningu, þar
sem hún sjálf lék smáhlutverk, en
var stöðugt að eflast að áhrifum.
Og segja má, að þetta kvöld hafi
hún fyrst orðið kunn sem einn f
leikaraflokknum.
Ég veitti henni athygli þaðan,
sem ég stóð, þar sem hún gekk í
allri sinni fegurð meðal gestanna,
gagntekin Á stundum brá fyrir hinu
bamslega í svip hennar, það, sem
gert hana svo aðlaðandi forðum.
Við og við nálgaðist hin virðulega
og alvarlega ungfrú Goodwin hana
og sagði eitthvað við hana, varð
andi hófið. Tvennt var mér fylli-
lega ljóst, að Anna var í fagnaðar-
vímu — og að hún forðaðist mig
af ásettu ráði. Mig grunaði líka
— og það kann að hafa stafað af
því hve vænt mér þótti um hana
forðum — að hún skammaðist sfn
dálítið fyrir, að hafa ekki tekið
mér sem vini þegar í byrjun. Og
ég hugsaði sem svo: Skammist hún
sín, þótt ekki sé nema örlítið, er
ég ekki vonlaus um hana.
Klukkan var farin að ganga
þrjú, er ég bjóst til þess að halda
heimleiðis, og þegar ég gekk gegn
um danssalinn sá ég hana vera að
ræða við ráðherra nokkum og
lafði Kemogan, Hún lék við hvern
sinn fingur og var Ijómandi fögur.
Og þá sá ég ganga út úr hópn-
um, hinn háa og beinvaxna von
Kleist ofursta, kaldhæðnislegan á
svip. Hann nam staðar sem
snöggvast og virti hana fyrir sér.
Hann mun hafa haldið, að enginn
veitti honum sérstaka athygli, því
að honum gleymdist að halda
svipnum sem hlutverki hans hæfði
og litlu, gráu augun hans Ijómuðu
af aðdáun skoðarans, sem allt í
einu sér fagurt listaverk, svo fag-
urt, að hann gleymir sér gersam
lega. Tillit augna hans var ekki
ástartillit eða ástríðu, heldur
hreinnar aðdáunar. Hann sneri
höfði sínu lítið eitt, fyrst til ann-
arrar hiiðar, svo til hinnar, eins og
til þess að geta virt hana fyrir sér
frá báðum hliðum, fagran líkams
vöxtinn, fagurjarpt hárið, sem er
ein mesta prýði kvenna af írskum
stofni, og ekki aðeins hana sjálfa,
lfka Chanelkjólinn svarta með
silfurstjörnunum, smaragðana og
demantana. Hún minnti í einu orði
i sagt á Hstaverk, sem fáir Banda-
ríkjamenn mundu hafa getað skil-
ið eða kunnað að meta til fulls. En
von Kleist mundi gera sér grein
fyrir, að gimsteinamir vom
greyptir í sínar gullumgjarðir hjá
Cartier, hann mundi gera sér grein
fyrir, að kjóllinn var frá Chanel,
og skómir frá Perugia. Þetta allt
hlaut hann að vita, það tiiheyrði
hans hlutverki að kunna skil á
öliu, og reynsla hans á heimsborg-
aralega vfsu var mikil orðin, og
slík reynsla gat gagnleg verið
sendiráðsmanni á þessum tíma.
Klæðnaður Önnu, skartgripimir,
framkoman, fegurð hennar, allt
vakti þetta mikinn áhuga hans,
vegna þess að það var hin örláta,
fagra og auðuga frú Bolton, sem
bar þá. f hans augum var ef til vill
enginn munur á konu sem þessari
og hóru, og mun flestum Banda-
ríkjamönnum erfitt að átta sig á
slíku hugarfari og afstöðu — þess-
ari köldu, ástríðulausu aðdáun, en
rætur þessarar afstöðu lágu djúpt.
Þær lágu í jarðvegi uppruna og
uppeldis, fágunar og menningar,
sem iilu heilli spilltist og leiddi til
lasta og villu. f aðdáunarsvip
hans var ávallt eins og vottur hins
nístingskalda og hrottalega.
Og svo gekk hann í áttina til
hennar. Og er hún sneri sér að
honum ávarpaði hann hana og þau
fóru að dansa, en Vínarborgar-
hljómsveitin lék keisaravalsinn.
Ég horfði á þau andartak. Það
voru aðeins þrjú eða fjögur önnur
pör að dansa undir Feneyja-ljósa
krónunni miklu, svo að segja
mátti, að þau hefðu allt gólfið til
þess að svífa um að viid. Von
Kleist dansaði sem góður, þjóð-
verskur dansari, og Anna var fylli
lega jafningi hans Hún hafði á-
vallt verið slyng f danslistinni eins
og flestir eru, sem þmngnir eru
lífsorku, og leggja stund á dans-
iðkun. Og í kvöld dansaði hún eins
og hún aldrei fyrr hafði dansað og
eins og allur heimurinn horfði á
hana dansa.
Og er ég horfði á hana vaknaði
á ný minning í huga mér. Og ég
sá hana standa unga og með leiftr-
andi augum fyrir framan mig og
segja beizklega:
— Ég skal sýna þeim það ein-
hvem tíma héma f Lewisburg —
ég skal sýna þeim . . .
Og ég hugsaði með sjálfum mér:
Það er það, sem hún er að gera
f kvöld, — að sýna þeim þama f
Lewisburg, að hún gæti komið sér
áfram og í álit. En Lewisburg var
fyrir löngu búin að gleyma henni.
Og ef til vill mundi enginn frá
Lewisburg eftir þvf, að mér und-
anteknum, að hin fræga og dáða
frú Bolton, hafði átt móður, sem
var hreingemingarkona og hét
Mary Scanlon.
Ég vildi ekki verða valdur að
neinni truflun svo að ég fór án
þess að kveðja hana. Ég gekk nið-
ur stigann breiða milli tveggja
þjóna í litklæðum með hvít parruk,
sem stráð hafði verið á ilmdufti
og það var gott að komast útundir
bert loft, því að veður var fagurt,
og þetta var f júní, og júnínætur
eru indælar hvar sem er og einnig
í Lundúnum, þegar vel viðrar.
Veðrið var sannast að segja svo
indælt, að ég gekk alla leið til
gistihússins og á göngunni hugsaði
ég sem svo, að þeir sem kæmust
áfram, væm þeir sem settu sér á-
kveðið mark að keppa að. Demos-
þenos varð mikill mælskumaður,
vegna þess að hann var staðráðinn
í að sýna lærisveinum sínum, að
hann gæti orðið það þrátt fyrir
málgalla. Napoleon lagði undir sig
alla álfuna og breytti allri rás við-
burðanna f mannkynssögunni vegna
þess að hann var staðráðinn í að
sýna liðsforingjunum í hernum,
félögum sfnum hvað hann gæti, —
lítill og ómerkilegur piltungi, sem
gengi ekki einu sinni f augun á
kvenfólki. Og Alexander Ham-
ilton ...
Þeir voru margir, sem um mátti
segja. Metnaður þeirra varð þeim
stökkbretti. Listinn var langur, allt
frá tímum Salomons til tíma Adolfs
Hitlers.
— Ég fann hvernig hitinn
streymdi fram í kinnar mér, er ég
kom inn f dimmt herbergið mitt,
því að sannarlega mátti ég fyrir-
verða mig fyrir hugsanir mínar um
Önnu. Hafði ég ekki sjálfur farið að
heiman til þess „að sýna þeim
þarna í Lewisburg" hvað ég gæti,
en ég hafði verið ónýtur í íþróttum
og fengið margar glósumar fyrir
að vera stelpulegur, þegar ég var
í barnaskólanum. En ég hafði bitið
á vör í kyrrþey og heitstrengt að
„sýna þeim“ hvað ég gæti, og þessi
heitstrenging varð mitt stökkbretti.
Og þegar ég lá þama í myrkrinu
hlýnaði mér í huga til konunnar
svipbjörtu og sviphörðu, sem stóð
á pallinum fyrir ofan stigann
breiða í Haddonfield House. Ég tók
það ekki nærri mér, að hún vildi
ekki við mig kannast í byrjun —
af þvf að ég hafði séð hana sem
særða, stolta unga stúlku, sem ég
eitt sinn hafði eiskað, — og er það
ekki svo með þessar gömlu glóðir,
að þótt á þeim kunni að vera bros
legur blær, þá voru þær svo skærar
einu sinni, að bjarminn hverfur
aldrei — alveg.
Lewisburg var gömul borg. Hún
stóð þarna í hæðunum, sem gnæfa
yfir Ohio-ána. Lewistown hafði
aldrei verið borg, sem óx með
hraða gullæðistímabilsins. Hún var
smábær lengi framan af og stofn
endurnir voru landnemar frá Nýja
Englandi og Virginiu. En hún varð
auðug borg, grundvöllur efnahags
ins var þar traustur, eins og f ótal
öðrum borgum svipaðrar stærðar
um öll Bandaríkin. Og þær áttu sér
sömu sögu varðandi stofnun og þró
un. Hún var höfuðborg frjósamra
landbúnaðarhéraða og ýmiskonar
smáiðnaður kom fljótt til sögunn
ar og svo var byggð mikii brú
yfir ána þarna og yfir hana lágu
sporbrautir tveggja jámbrautar-
félaga. Og borgin ávaxtaði sitt pund
visn
KÓPAVOGUR
Á.fgreiðslu VÍSIS! Kópa
vogi annast frú Bima
Karlsdóttir, sími 41168.
Aigreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
■iími 50641
Afgreiðslan skráii
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða
KEFLAVBK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
^on. sími IS49.
Afgréiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanír
er að ræða
Hvað ertu að pera Tarzan?
Þú ættir aldrei að láta yndislega á renna
án þess að búa til krók skreyta hann með
fjöður sem lítur út eins og fluga og þú ert
farinn að fiska.
Þér heppnaðist það, hvað hann er falleg
ur.
EFLIÐ
SAMBAND
ÆTTINGJA
OG VINA
ERLENDIS
VIÐ
'ISLAND
9
SENDIfi
ÞEIM
ÁRSÁSKRIFT
AÐ VISI
I
JQLAGJÖF
ÁSKRIFT ARSIMI
1-16-61
\