Vísir - 11.12.1965, Blaðsíða 8

8
VÍSIR . Laugardagur 11, desember íaoa.
VISIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VlSIR
FramkVæmdastjóri: Agnar ólafsson
Ritstjóri: Gunnar G. Schram
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinson
Fréttastjórar: Jónag Kristjánsson
Þorsteinn Ó. Thorarensen
Auglýsingastj.: Halldór Jónsson
Sölustjóri: Herbert Guðmundsson
Ritstjóm: Laugavegi 178. Simi 11660 (5 línur)
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3
Áskriftargjald: kr. 90,00 á mánuði innanlands
í lausasölu kr. 7,00 eintakið
Prentsmiðja Visis — Edda h.f.
Reikul stefna
J útvarpsviðtalinu á dögunum var Eysteinn Jónsson
m. a. spurður um stefnu Framsóknarflokksins í utan-
ríkismálum. Spyrjandinn gat þess, að ýmsum gengi
erfiðlega að átta sig á afstöðu flokksins í þessu efni,
og stefnan þætti nokkuð reikul og óviss. Eysteinn
svaraði því til, að frá sínu sjónarmiði væri stefnan
skýr og auðskilin, en eigi að síður vafðist honum
tunga um tönn, þegar hann átti að rökstyðja það.
Af því, sem Eysteinn sagði, mátti helzt ráða að
íslendingar ættu að leggja allt kapp á að hagnast
sjálfir á samstarfi við aðrar þjóðir og þátttöku í
Alþjóðasamtökum, en gæta.þess jafnframt, að leggja
sem minnst, og helzt ekkert, af mörkum sjálfir. Sú
virðist t. d. afstaða flokksins gagnvart aðild íslands
að Atlantshafsbandalaginu. Eysteinn lýsti því yfir í
fyrrnefndu viðtali, að Framsóknarflokkurinn væri
þeirri aðild samþykkur, en jafnframt kom í ljós, að
hann vildi að við reyndum að koma okkur hjá sem
flestum af þeim skyldum, sem slíkri aðild eru sam-
fara.
Þessi afstaða hefur aldrei reynzt vel í samskipt-
um einstaklinga, og hún er heldur ekki líkleg til að
reynast haldgóð í samskiptum þjóða eða þjóðarsam-
taka. Og stjórnmálaflokkur, sem byggir stefnu sína
í utanríkismálum á þessum sjónarmiðum, hlýtur all-
af að lenda í vandræðum, þegar til kastanna kemur.
Sú hefur líka orðið reyndin með Framsóknarflokk-
inn. Hann verður að bera kápuna á báðum öxlum.
Hann getur ekki sagt berum orðum: Við eigum að
vera í Atlantshafsbandalaginu, eingöngu til þess að
tryggja hagsmuni okkar sjálfra, án þess að láta þar
nokkuð í staðinn. — En hvert sinn sem forustumenn
flokksins eða aðalmálgagn hans Tíminn, þurfa að
gera grein fyrir afstöðu sinni, kemur í ljós að þetta
er það sem þeir raunverulega meina, a. m. k. þegar
þeir eru í stjórnarandstöðu!
Svona utanríkisstefna er auðvitað fráleit og
ekkert mark takandi á stjómmálaflokki, sem þannig
hegðar sér. Þegar svo þar við bætist, að sami flokk-
ur notar utanríkismálin til ófyrirleitinna árása á
andstæðinga sína í sambandi við deilur um innan-
landsmál, bregður þeim um sviksemi við þjóðina, og
jafnvel landráð, þegar mikið þykir liggja við í kosn-
ingum, er auðsætt að foringjarnir hafa glatað allri
ábyrgðartilfinningu fyrir virðingu lands og þjóðar og
sett flokkshagsmuni ofar öllu öðru. — Það þykir á-
vallt veikleikamerki á hverri þjóð ef hún er sjálfri sér
sundurþykk í utanríkismálum. Þetta ættu forustu-
menn Framsóknarflokksins að hugleiða. Stefnan í
utanríkismálum má ekki fara eftir því, hvort flokk-
urinn er í stjórn eða stjómarandstöðu.
Hægt að knýja Ho Chi Minh
til uppgjafar hvenær sem er?
Lyndon B. Johnson Banda-
ríkjaforseti sagði í fyrradag
að ef tilraunimar til þess að
fá Ho Chi Minh forsætisráð-
herra Norður-Vietnam til
þess að setjast að samninga-
borði um að leiða styrjöldina
í Vietnam til lykta með sam-
komulagi bæru engan árang
ur, yrði gripið til róttækari
og hörkulegri ráða — en áður
hafði hann endurtekið, og
það hefur Dean Rusk utan-
ríkisráðherra líka gert, — að
Bandaríkin myndu standa við
skuldbindingar sínar um að
verja Suður-Vietnam gegn
kommúnistum.
Það er ekki nein furða,
þótt leiðtogar Bandaríkjanna
láti nú til sín heyra, er vax-
andi óánægja er heima fyrir
út af styrjöldinni og ekkert
virðist^ganga í Vietnam að
koma Vietcong á kné. Sam-
tímis er komið í Ijós, að af-
staða Sovétríkjanna varðandi
Bandaríkin og Vietnam er ó-
breytt — svo og, að Ho Chi
Minh muni ekki falla frá því,
að Bandaríkin verði á burt
með herafla sinn frá Suður-
Viétnam,, áður en setzt sé að
sgmningaborði. Svo lítið geng
ur að klekkja á Vietcong, að
vitað er, að Bandaríkin verða

'/-jpia!
Robert Kennedy
enn að stórfjölga í her sínum
í Suður-Vietnam. -- McNam-
ara landvarnarmálaráðherra
segir, að það verði gert „eft-
ir þörfum“.
Bandaríkjastjórn er því
mikill vandi á höndum og hún
vill greinilega losna með heið-
arlegum hætti við að heyja
styrjöld í Vietnam, en samt
er vert að hafa í huga
að Bandaríkin eru nægi-
lega sterk og auðug til að berj
ast þar til þrautar í langri
.styrjöld. Þa^ er áreiðanlega
meira á bak við það en að
„bera sig karlmannlega", er
forsetinn talar um nýjar og
harðari aðgerðir.
ÁLIT McCONN.
Má m. a. benda á, að fyrir
fáum dögum flutti John P.
McConnell yfirmaður banda-
Dean Rusk
ríska flughersins ræðu í De-
troít, og sagði að „Banda-
ríkjunum sé hernaðarlega
kleift að eyðileggja Norður-
Vietnam og knýja landið til
uppgjafar þegar í stað“, en
það væri stefna stjórnarinnar
að heyja ekki styrjöldina af
meiri ákafa en nauðsyn frek-
ast krefði af mannúðar- og
stjórnmálaástæðum, þ. e.
stjómin vildi leiða styrjöld-
ina til lykta með samkomu-
lagi og fylgja þeirri stefnu í
lengstu lög. Hann kvað árás-
irnar á Norður-Vietnam fyrst
og fremst gerðar til þess að
hindra Norður-Vietnam í að
styðja Vietcong með því, að
gera þeim það þar nyrðra of
kostnaðarsamt að veita slíka
aðstoð.
TILLÖGUR KENNEDYS
Robert Kennedy fyrrum
dómsmálaráðherra hefur
hvatt til þess, að stjómin
leyfi umræðu á þingi, áður
en hún gripi til aðgerða, sem
leiða til aukins hernaðar í Vi-
etnam. Sagði Kennedy, að yf-
irmenn hersins í S.-V. hefðu
farið fram á, að fjölgað yrði
í Bandaríkjaher þar upp í
350 — 400 þús menn. Mc
Namara segir Sem áður var
getið, að fjölgað verði í hern
um í S.-V. „eftir þörfum“.
Kennedy kvaðst hafa stutt
stefnu LBJ varðandi styrjöld-
ina, en teldi nú, að leggja
bæri meiri áherzlu á efnahags
lega og stjórnmálalega sókn
en hemaðarlega til-þess að
binda endi á hana. — a.
McConnell
Sinfóníutónleikar
Það er ekki á hverju kvöldi,
sem Reykvíkingar hafa tæki-
færi til að heyra flautu-
virtuos, en í gærkvöldi lék
einnslíkur með Sinfóníuhljóm
sveit íslands, Geoffrey Gil-
bert frá Englandi. Gilbert lék
Flautukonsert Jacques Iberts,
og Ibert er einn þessara sjald
gæfu suðrænu ávaxta a. m.
k. hér um slóðir. Flauta er
yfirleitt ekki hljóðfæri, sem
menn setja í samband við
safaríka tjáningu, en Gilbert
spyr engan að því, svo örlátur
var hann með hina aðdáan-
legu fjölbreytni blæbrigða,
heillandi leiktæjcni. Kadensan
ein var eins og sýnikennsla
í listfengi, sem engan svíkur.
Stjórnandi þessara tónleika
var Páll P. Pálsson, og tón-
leikarnir hófust með frumfl.
Divertimentos fyrir blásturs-
hljóðfæri, sem hann samdi í
hlýtur að teljast vafasamt,
þar eð a. m. k. einn kafl-
anna, Sostenuto, flytur fyllstu
alvöru. Hinir fimm stuttu kafl
ar verksins eru nokkuð mis-
jafrtir,, og málmblásturshljóð-
færunum er greinilega gert
hærra undir höfði, þau fá bet
ur að njóta sín en skylduliðið
úr tré. Þó snúast leikar í
fjórða kaflanum, og hann verð
ur jafnframt áhrifamestur
svona við fyrstu heym.
Lokaverkið var önnur sin-
fónía Brahms. Ekki var laust
við að eins konar „óþolin-
mæði“ gætti framan af fyrsta
þættinum, óróleika, sem einn-
ig tókst að setja svip á ann-
an og fjórða þáttinn. Leikur
hljómsveitarinnar var einnig
mjög misgóður, óbóhljóð
þriðja þáttar var t. d. jafn
aðlaðandi og frekjuhljóð
Framli. á bls. 5