Vísir - 25.03.1966, Síða 2

Hún var dauðans matur, þjáðist af krabbameini
Nú er hún alheilbrigð, er móðir — Eiginmaðurinn segir sögu hennar
þetta er sagan um ungu
finnsku stúlkuna, sem
þjáðist af krabbameini
og læknarnir töldu dauð
ans mat. í dag er hún
hamingjusöm eiginkona
og á lítinn son. Hún er
alheilbrigð.
Það var árið 1962 að Seija
fékk að vita að hún þjáðist af
krabbameini. Þá var hún 21
árs. Fréttin kom henni ekki á
óvart, hún var hjúkrunarkona
og grunaöi að hverju stefndi.
Hún vissi að þegar læknarnir
sögðu að hún ætti ekki eftir
nema eitt ár, þá voru þeir mjög
bjartsýnir.
Einn dag gat hún ekki legið
lengur í rúminu og íhugað ör-
lög sín. Hún fór með vinum sín
um á stúdentaball og þar hitti
hún prinsinn. Núverandi eigin-
maður hennar, Gunnar Mattson
hitti hana þar og hann hefur
skrifað sÖgu um hana — „Prins
essan.“
Seija fór á balliö. Hún
reyndi að vera kát, en augun
komu upp um hana.
— Kannski var það alvarlegt
andlit hennar, sem olli því aö
ég veitti henni sérstaka at-
hygli, segir Gunnar. En kannski
var það bara það, að hún var
há og glæsileg stúlka. Hvað um
það, ég gekk til hennar og
spurði: Hefur prinsessan ekki
enn fundið prinsinn sinn?
þannig byrjaði það. Þau döns-
uðu saman, en allt í einu
hneig hún niður í örmum hans.
Hann hjálpaði henni heim, en
var ekki uppteknari af henni en
svo að hann flýtti sér á ballið
aftur til að missa ekki af
neinni skemmtun.
Seinna fékk hann að vita
hvað var að. Krabbamein. Hann
heimsótti hana á sjúkrahúsið.
Kannski var það af forvitni,
kannski meðaumkun, segir Matt
son. Ég veit það ekki. En Seija
var viss um að það væri af
meðaumkun, og það kærði hún
sig ekki um.
— Þú skalt gæta þess að láta
þér ekki fara aö þykja vænt
um mig, sagöi hún. Þú mátt
fyrir alla muni ekki verða ást-
fanginn af mér.
En hvað um það. Amor hitti
þau bæði.
Fram að þessu hafði heilsu
hennar stöðugt hrakað. Hún
þjáðist mikið. Sjúkdómurinn
hafði þau áhrif að hana klæj-
aði mikið og hún reif sig til
blóðs. Hún kastaði upp, oft á
dag. Hún horaðist jafnt og þétt
og smátt og smátt dró úr bar-
áttuvilja hennar. Þar til hún fór
á dansleikinn. Þá fékk hún eitt
hvað að lifa fyrir.
Það var Gunnar sem gaf
henni vonina. Hann var bjart-
sýnn og neitaði að trúa því að
það væri engin von. Hann bað
hennar — og fékk já. Þau voru
gefin saman. Læknarnir hristu
höfuðin.
Ceija vildi eignast barn. Lækn-
amir sögöu það óðs manns
æði. En ákvörðun Seiju var
bjargföst. Fyrstu mánuði með-
göngutímans leið Seiju verr en
nokkru sinni fyrr. En síðan varð
skyndileg breyting. Henni fór
að líða betur og betur. Og dag
nokkum þegar Gunnar kom
heim heyröi hann hana syngja.
Hún neitaöi aö taka inn meöul
Á víð og dreif
Jþessa dagana em stöðugt alls
konar undur á ferðinni —
og farið dult með eins og feimn
ismál flest þeirra, að vísu
ymprað á þeim í blöðum, en
ekkert að gagni, svo að augljóst
er að einhver hefur stungið ein
hverju upp í blaðasnápana. Tvö
blöð hafa lítillega á minnzt
sjóskrímslin á Reyðarfirði og
þó þar á síðu, sem minnst bar
á — það hefði þó einhvem
tíma þótt forsíðufrétt, að sjó-
skrímsli, frekar tvö en eitt —
sennilega parið — svömluðu
svo nálægt flæöarmáli austur
þar, að bændur sendu þeim skot
úr selahólkum sínum, skozkir
hefðu að minnsta kosti kunnað
að hagnýta sér þá frétt til að
plata túrista — en Reyðfirð-
ingar hafa víst enn ekki lært
þá list að hafa af ferðamönn-
um. Nú munu menn víst al-
mennt þykjast upp úr því vaxn
ir að trúa að þama hafi í raun
inni verið annarl. sjóskepnur
á ferðinni, aftur á móti þykir
dagblöðum að sjálfsögðu var-
hugavert aö væna gætinn og
greindan bónda um missýningar
og enn síður skrök, svona rétt
fyrir kosningar... Þeir munu
til, sem halda aö þama hafi ver
ið á floti rússneskir lóðabelgir
eða nótabelgir, sem kváðu fer
líki mikil... Þeir, sem hafa enn
meira ímyndunarafl, án þess
að vilja nokkuð hafa að gera
með það yfimáttúrulega, gera
því skóna að þama hafi ver-
ið um að ræða smyglbelgi mikla
fyllta áfengi og hafi þá slitið
úr stjórafestum einhvers staðar
úti fyrir fjörðum ... og skyldu
austfirzkir bændur því ekki
skjóta sæskrímsl á næstunni að
órannsökuðu máli... Og loks
hvísla það sumir, þar sem fáir
heyra til, að ekki sé útilokað
að geimfari, kannski frá öðr-
um hnöttum, kannski ekki, hafi
hlekkzt á úti fyrir Austfjörð-
um, hafi þetta verið geimfarar
á floti í búningum sínum og
ekki útilokað að þeir hafi verið
þess þjóðernis að þeir hafi ekki
talið sér í kot vísað hjá Lúðvík
en hrakiö nokkuö af leið ...
Hafi svo verið, þá mega aust-
firzkir happi hrósa er sovézkir
þegja alltaf vandlega um mis-
heppnaðar geimferðir — að
sögn — annars er ekki að vita
nema frumkvæöi reyðfirzka
bóndans reyndist austfirzkum
dýrt spaug, enda rauöa torgið
skammt undan . .. öllu ískyggi-
legra er þó, ef hann hefur gerzt
þarna óafvitandi til að segja
Marzbúum strið á hendur, og
getur þá farið svo, að mörgum
austfirzkum bónda þyki þröngt
fyrir durum áður en langt um
líður.
Þau eru of sterk, sagði hún.
Drengurinn þolir þau ekki. Hún
neitaði að láta taka röntgen-
myndir af sér. Drengurinn þol
ir þær ekki, sagði hún.
4. júní 1965 fæddist drengur-
inn. Fæðingin var erfið. En
Seija tók þessu öllu með brosi
og sagöi: Þaö er allt í lagi með
mig, bára ef hann lifir.
Drengurinn var heilbrigöur.
■jYTattson skrifar í bók sinni:
— Ég fór heim frá spítal-
anum, fékk mér vínglas og skál
aði viö sjálfan mig. Síðan leit
ég í spegil og sagði:
— Sonur minn, einhvern tíma
skal ég segja þér söguna um
prinsessuna. Hvernig hún
missti blóö, lit, vit og lífslöng
un. Hvernig hún barðist og
vann. Hvernig hún neitaði aö
taka inn lyf, þín vegna, sonur
minn, og hvers vegna hún varö
að klóra sig til blóðs á hverri
nóttu þess vegna. Hún neitaði
að láta taka af sér röntgenmynd
ir og tók þannig aukna.áhættu
sjálf. Hvernig hún gerði alltaf
að gamni sínu. Hvernig ég ók
henni á spitalann. Ég skal segja
þér þetta allt saman einhvem
tíma — ef þess gerist þörf.
Og Mattson segir: Nokkrum
dögum síðar talaði ég við lækni
á sjúkrahúsinu. Hann sagði: Ég
skil þetta ekki. Við erum búnir
að taka mynd af konunni yöar.
Krabbabólgurnar í lungum henn
ar eru horfnar. Ég hef aldrei séð
heilbrigðari lungu.
„Prinsessan," bókin sem seg
ir þessa sögu er komin út í
Finnlandi og er að koma út í
Ameríku, Englandi, Svíþjóð,
Þýzkalandi og Frakklandi. Hver
veit nema við hér á íslandi eig
um eftir að lesa hana?
Selja Mattson með frumburöinn. Læknamir segja að henni sé óhætt að eiga fleirl böm.
Kári skrifar:
Andlegt líf í M.R.
Gróska er 1 andlegu lífi í M.R.
óvenju mikil mætti kannski
segja. Þó er ekki þar með sagt,
að menntaskólinn hér, arftaki
Skálholts-, Bessastaöa- og Hóla
valla-skólans hafi ekki yfir-
leitt risið undir merkinu. Segja
má, að rjóminn af ungmennum
þjóðarinnar sæki þennan skóla,
og er ekki að undra, því að obb-
inn af gáfaðasta og mikilhæf-
asta fólkinu í landinu er flutt-
ur til Reykjavikur eða sækir
þangað sína menningu þrátt fyr
ir allt. Hér eru tengslin við um-
heiminn, að svo miklu leyti sem
hægt er að komast í snertingu
við það, sem hér er að gerast
hverju sinni í lífi og listum.
Fásinnið þrengir hugann, herp
ir að frjórri hugsun í mörgum
tilfellum. Stendur líka ekki ein
hvers staðar: „Maður er manns
gaman.“ Talað hefur veriö um,
að á þessum tímum velgengni
og auösældar sé unga kynslóðin
forhert og spillt, undir áhrifum
frá efnishyggju. Nú er hins
vegar annað að koma í ljós. í
Menntaskólanum £ Reykjavík
hafa þau tíðindi gerzt, að nem
endurnir hafa rekið af sér
þetta andleysis slyðruorð. Á átt
ræöisafmæli Kjarvals í vetur
gengust þeir fyrir leiksýningu
á bókmenntaverki eftir meist-
arann og ennfremur efndu þeir
til glæsilegrar — verulega
skemmtilegrar — sýningar á
sjávarmyndum snillingsins og
höfðu nemendumir sóma af
hvoru tveggju. Þá gengust þeir
einnig fyrr í vetur fyrir yfirlits
sýningu á verkum Snorra heit
ins Arinbjarnar, listamanns
með mikla hæfileika, sem nýtt
ust þó ekki sem skyldi sakir
heilsuleysis hans. Og nú opn-
uöu þeir nýlega myndlistarsýn
ingu á verkum 20 ungra lista-
manna innan skólans í kjallara
nýbyggingar skólans við Bók-
hlöðustíg, á sama stað og þeir
sýndu i vetur. Þarna eru til
sýnis á annaö hundrað verk
málverk, teikningar, mosaik-
myndir, höggmyndir og enn-
fremur listrænar ljósmyndir.
Myndlistardeild Listafélags
Menntaskólans stendur fyrir
þessari sérstæöu sýningu. Marg
ir listamannanna voru á teikni-
námskeiði í vetur, sem myndlist
ardeildin gekkst fyrir í skólan-
um. Það mælir fremur með sýn
ingunni, að Sverrir Haraldsson
listmálari, sá virtúós, var kenn
ari á námskeiðinu. Hann hjálp
aði líka til við uppsetninguna
Nemandi í skólanum sagði viö
„Kára“, að ánægjulegast viö
þennan listaáhuga, sem hefði
gagntekið menntlingana i vetur
væri að hann væri ekki litaður
af snobbhætti, heldur sprottinn
af þörf. Þetta er sönnun þess
að hin nýja menntakynslóð sem
á að erfa landið með sfnum art
leifðum siglir undir réttu flaggi,
gefur þann tón, sem lengi hef-
ur verið beðið eftir, að kæmi úr
menntaskólum landsins. Von-
andi er, að þessi tónn endurómi
þegar í háskólann kemur.