Vísir - 01.04.1966, Síða 15

VÍSIR . Föstudagur 1. apríl 1966.
75
C-5>S>‘«>S>5>«>5>»>5>»>5>£>5>£>5>£>5>2>5>E>5>S>:5>E>,5>S>5>©'5>S>'5>e>5>S>S>®'S>®'5>ÍF*5>C-5>S>5>S>5>*>
HARVEI FERGUSSON:
Xr
Don Pedro
Saga úr Rio - Grande - dalnum —
og til lausnar vandamála. Þetta
haföi þó orðið með þeim hætti,
að það varð ekki til neins tjóns
Don Augustin átti enn jarðir sínar
og var hæstráðandi, að minnsta
kosti að nafninu, hann naut áfram
viðurkenningar alþýðumanna, sem
heilsuðu honum af sömu virðingu
og auömýkt og áður, en hann varð
nú aö vísu að greiða sumum, er
störfuðu fyrir hann í reiðu fé. En
svo voru þeir ófáir sem ekki ótt
uðust Don Augustin lengur, þótt
þeir sýndu honum virðingu og það
voru þeir sem inntu störf af hendi
fyrir Leo og sama máli gegndi um
ýmsa, sem lánað höfðu fé hjá hon
um til kaupa á gripum og með því
að koma undir sig fótunum og
voru á leiðinni að verða efnalega
sjálfstæðir.
Leo hafði unnið sigra í sinni bar-
áttu og Don Augustin gat ekki unnt
að honum sigranna og vildi hann
burt, og mundi sennilegast hafa
fagnaö í hjarta sínu ,ef hann heföi
dottið af hestbaki og hálsbrotnað.
En báöir voru lífsreyndir menn og
vissu, aö menn verða oft að sætta
sig við ýmislegt í þessu lífi, sem
þeim var ógeðfelt. Og hvor um
sig hafði tekið í sig, að líta á til-
veru hins, sem eitt af því, er þeir
yrðu að þola. Sú staðreynd, að Leo
var vinur föður Orlando, styrkti að
stöðu hans í samfélaginu í Don
Pedro, og hafði þær afleiöingar, að
Don Augustin ekki aðeins reyndi
að þola þaö böl, að Leo var til og
hafði setzt þama að, heldur kom
kurteisiega fram við hann, heilsaði
honum með sínu linleskjulega hand
taki, er hann kom á heimili hans,
og Leo kom ávallt fram af kurteisi
og lézt hlusta af mikilli athygli,
er Don Augustin talaði, en ein hans
mesta ánægja var að segja sögur
og stundum þær sömu upp aftur
og aftur. Don Augustin leit því á
Leo sem „góðan hlustanda" og
taldi þann hæfileika hans eina kost.
Don Augustin varð tíðrætt um
bemsku- og uppvaxtarár sín. Hann
var ekki kominn yfir fertugt, en
hann talaöi um viðburöi áranna áð-
ur en hann kvæntist eins og gam-
all maður minnist af stolti og þrá
afreka frá yngri árum. Þegar Don
Augustin var um tvítugt og Bllu
lengur var farið í árlega leiðangra
yfir fjöllin til þess aö smala saman
buffalóum til söfnunar árs kjö.t-
birgða, og á hausti hverju var far
ið til Chihuahua í viðskiptaerindum
því að aðeins þar var hægt að fá
vefnaðarvöru, sykur, súkkulaöi og
hnífa. Nú voru hjarðir buffalóa fá-
ar og strjálar vegna ásóknar grin-
góa, til þess að fella þá skinnanna
vegna, og eftir aö vagnalesta-ferð
irnar hófust var óþarft aö fara til
Chihuaþua „tiL innkaupa. Hann t^l
aði um þennan tíma sem „hina
gömlu góöu daga“, sem aldrei
kæmu aftur.
Don Augustin kvað leiðangurs-
ferðirnar hafa verið sitt líf og yndi.
Þá gat hann beitt valdi, látið til sín
taka, stjórnaö. Hann lýsti sér sem
forsprakka, órögum og ötulum
manni sem var ekki í essinu sínu
nema á vettvangi athafna og afreka
og þoldi illa vanagang hversdags
lífsins á heimavettvangi. Á þeim
tíma, er hann var ungur maður,
naut hann sín og naut lífsins. Ekk-
ert annað skipti máli. Hann ræddi
um þetta af mælsku, hrifni, margt
vafalaust orðum aukið, en satt í
aðalatriðum.
Mesta afrek sitt hafði hann unnið
í leiðangri til Chihuahua, þegar
A„ache-rauðskinnar höfðu um-
kringt flokk hans skammt fyrir
sunnan Juarez. Mexikanar gátu þó
rutt sér braut inn í gil nokkurt og
bjuggust þar til vamar, en Don
Augustin bauöst til þess að ríða
einn síns liðs eftir hjálp. Menn hans
höfðu engar vatnsbirgðir. Þeir
höfðu riffla að vopnum, en skot-
færi voru af skornum skammti.
— Þetta varð að reyna, sagði hann
Það var það eina, sem gat orðið
til bjargar. Ég átti jarpa meri, sem
var frá á fæti, og margoft hafði
sigrað í kappreiðum. Ég reið henni
berbakt Ég átti þá ekki á hættu
aö festast í ístaði og var í minni
hættu að meiðast, ef hún væri skot
in til bana undan mér, en þá hefði
hnakkhorn getað stungizt í mig.
Ég hleypti á sprett gegn rauð-
skinnum og sveiflaöi sverði mfnu
og allt í einu var ég í miðri örva
drífu. Ein fór gegnum upphand-
leggsvöðva, en önnur lenti í lend
þeirrar jörpu, og lá þá við að hún
kastaði mér af sér, en mér tókst að
sitja hana og fór hún nú sem fugl
flygi.
Þar með lauk hann sögunni, sat
þögull og horfði í gaupnir sér, nið
ursokkinn í hugsanir sínar. Vafa-
laust lifði hann upp aftur 1 huga
sér stundir þessa afreks og ann-
arra. Og nú örlaöi í fyrsta skipti á
virðingu fyrir þessum manni í huga
Leos, því að hann varð að viður
kenna, aö hann átti hugrekki til
að bera, sem hann sjálfur átti ekki
snefil af. Don Augustin hafði þá,
þrátt fyrir allt eitthvað það til að
bera, sem gert hafði forfeður hans
mikla, en hann hafði lítil not af í
Don Pedro.
III.
. . . Leo hafði ekki lengur á-
hyggjur af viðhorfum og skiptum
við Vierra og konu hans Dona Lupe
þegar hann var einn með henni eða
honum, en honum leið aldrei nota
lega £ návist þeirra beggja, og
einkanlega frá fyrstu heimsókn
Lupe til hans. Hann vonaði, að
Lupe liti sömu augum á, og að
félagsleg tengsl hans við heimili
þeirra gætu farið minnkandi hægt
og hægt án þess að neinn styggð-
ist við. En áform Lupe voru öll
önnur. Aðeins nokkrum dögum eft
ir hinn eftirminnilega ástafund
þeirra bauð hún honum heim og
hann gat vitanlega ekki hafnað boö
inu. Og enn sat hann þar í sal og
ræddi við eiginmann hennar meðan
þeir biðu komu hennar.
Þegar hún kom inn horfði hann
á hana furðu lostinn. Hún var £
Ijósbláum kjól með gult langsjal
með rauðum rósum á heröum og
handlék löfin framan á sér sem
væri hún næsta taugaóstyrk. Hon
um virtist hún haldin ákafri þrá
eftir honum. Hún hafði ávallt ver-
ið dálítið skrækróma á stundum og
tal hennar blandið beizku háði, og
vottur fyrirlitningar £ brosi henn-
ar. Nú virtist hún gerbreytt. Hér
var komin ný Lupe, með nýrri
rcdd og nýju brosi. Það ljómaði af
ásjónu hennar og hún gekk til
þeirra hlæjandi, heilsaði honum
með handabandi, og settist milli
þeirra, eins og hrósandi sigri, ró-
leg, ánægð á svip. Pótt hvorugt
þeirra virtist ætla að geta notið
ánægjunnar meö henni. Eiginmað-
urinn horfði á hana á svip eins og
hann vissi hvorki £ þennan heim né
annan og Leo óskaöi sér þess, að
breytingin sem á henni var orð-
in, hefði ekki komiö svona bert £
Ijós, en það þurfti ekki að fara
£ neinar grafgötur með eitt. Hún
var ekkert smeyk við Don August-
in, það, sem hún hafði gert, hafði
ekki veikt sjálfstraust hennar eða
öryggi, og var það Leo ekki Iftið
fagnaöarefni. En sæll var hann
ekki. Hann óskaði sér þess ,að
hann væri kominn eitthvað langt
£ burt, og samtfmis var hann að
hugsa um hvort, og þá hvenær
Lupe myndi koma til hans aftur,
þvf að minningin um komu henn
ar blossaði nú upp og lét hann
engan frið hafa og vakti girnd
hans til lffs á ný. Hann óskaöi sér
sem snöggvast, að Don Augustin
yrði að engu, gufaði upp þar sem
hann sat, og gufan legöi upp um
reykháfinn og hyrfi út f bláinn, en
ekki var hann £ vafa um, að Don
Augustin mundi vera að óska sér
þess, að vald og áhrif Leo nokkurs
Mendes mætti gufa upp og nafn
hans verða öllum gleymt eilfflega.
Og þama sat hann og reyndi að
fitja upp á einhverju umræöuefni
um leið og hann hugsaði um hjóna
bandið sem tvfhöföaða ófreskju.
Og það skaut upp f kollinum á
honum hugarslangri um hvað þau
myndu ræða þessi tvö, þegar þau
voru ein, þvf að þegar aðrir voru
viðstaddir var nánast sem þau
væru ókunnugt hvort ööru. Hann
hugsaði einnig um það hvort þau
mundu nokkum tíma hafa elskazt
ákaft, en ef svo var, þá var það
löngu liöið, því að á allra vitorði
var að Don Augustin var fyrir
löngu farinn að leita f aörar áttir
og ýmsar áttir.
Fermingargjöfin
i ór
Gefið menntandi og þrosk-
andi fermingargjöf:
NYSTROM
Upphleyptu landakortin
og hnettimir
leysa vandann við landa-
fræðinámið. Kortin inn-
römmuð með festingum.
Fæst r næstu bókabúð.
Heildsölubirgðir:
Ámi Ólafsson & Co.
Suðurlandsbraut 12. Sfmi 37960.
Ia<
gningin
nelzt
betur
meö
BE*
TAKZAM AN7 X AKE SUKS THAT
LUAW7A IS THE 5ASE 0F
Nr OF’EKATIOM FO&THIS
^RINS OP_rOACHEKS.EBCX
w
7
A
R
Z
A
n
Tarzan og ég erum sannfærðir um að Lu-
anda sé miðstöð pessara veiðiþjófa Eric. Við
erum ákveðnir f því Brand dómari að komast
fyrir rætur þessarar glæpastarfsemi, sem
tekur slíkan toll úr dýraríkinu. En hvers
vegna hafið þiö komið til mín?

' ITIS OUR BELIEF THAT VWW'S * flŒTTV' THE RINSLEAFER OF TRIS TwStí ACCUSATIOH, BAN7IS BEINS 7R0TECTE7- P??rK! IKWÖW ÍAAYBE OFFICIALLY— ELSE/ OFHOSUCH j WHY HASM'T JUSTICE 17/ SITUATION < X SEEN POKE TO7ATEI?) / EXISTINS HERE„' v——wm& ( THE PUSUC AP** OFFICIALS are- KE[7R0ACH1/ WE THOUSHT W SORRV, FRIEN7S... V V0UC0UL7 / SINCE ttlNE IS A GIVE US A / JUPICIARV fOSITION - 4 LEA7.T0SET1 X GANNOT AFF0R7T0 US STAKTE7 A BECOME INV0LVE7 • OMTHIS Ælr IN VOUR. plam!.. iWSSIONÍ JBf BES17ES I 70N0T-I BELIEVE THERE IS , ÆtHiL ' ’Vanv such goiuss-on'.
Vvw „ViSmim. R#g, 0. 5- Pal Ofl.—All llghM ro«rv«d Al Vin^ Copr. IVéZby Unlwd ff«otwim íjrndkal*, ln«. * |
*Eá>>
BÍanz-
laneslii
'tifll nadihel
i«dt Friiur
Það er trú okkar að foringinn fyrir glæpa
hringnum sé vemdaður ef til vill opinber
lega, hvemig getur staðið á því ■ að
réttvísinni f þessu máli hefur verið
framfylgt? Þetta er nokkuö hörð ákæra Pet
er. Ég veit ekki til þess aö nokkrar slíkar
kringumstæður hafi skapazt hér og opin-
berir starfsmenn eru hafnir yfir allan grun.
Við héldum aö þú gætir gefið okkur vfs-
bendingu svo að við gætum hafizt handa
um framkvæmdimar. Mér þykir þetta leitt
vinir mfnir, þar sem ég er f dómarasæti þá
get ég ekki hætt á þaö að blanda mér í mál-
ið. Auk þess trúi ég því ekki að nokkuð slíkt
sé á ferðinni.
cuámM*
glans
hárlagningar-
vökva
HIIIDSÖLUIHCÞI*
ÍSLENZK ERLENDAVERZLUNARFÉWGIÐHF
ffKAMLKIDSLURCTTIHDt AMAHTI Hff
)í< I