Vísir - 13.06.1966, Blaðsíða 15

15
IT WILL 5E JOLLY ,
600? TO 5EE THE
<\7S ASAINJAKZAW
IT SEEM.S LIKE
A6ES SINCE WE M
LEFT THEíA TO
60TOLUAN7A! M
OCT.I96Z :
BAWCSSOV :
AMIVEE5AKY '
OF FIRST
fUSUCATIOW OF
TAKZAN STORIES
■WBLDl
HEERBRUGG
THEODOLITE
r
HÁLLÁMÆLAR
HORNSPEGLÁR
SMÁSJÁR
TEIKNIBESTIK
og fl.
UMBOÐSMENN
Á ÍSLANDI
Brautarholti 20
sími 15159
Setjum upp
Mælum upp
. RENNIBRAUTIN -
FYRIR AMERÍSKA
^UPPSEtNINOU.
131ÍVíiVl
Loftfesting
Veggfesting
Lindurgötu 25
sími 13743
aÁX&éh
NAIL VARNISH
REMOVER
aöelns 1. tlnkks olng íbldndunarefnj
HEILDSÖLUBIRGDIR
ISLENZK ERIENOA VERZLUNARfílAGIfl HF
FRAMLEIDSLURÉTTINDI AMANTI H F
Það verður gaman að sjá börnin aftur,
Tarzan. Það virðast vera ár og aldir síðan
við fórum frá þeim til þess að fara til Lu-
anda.
Geturðu ímyndað þér hvað þau verða hrif-
in af því að sjá okkur aftur. Það get ég,
Peter.
Halló. Halló, halló, er pabbi kominn strax
aftur, halló, Tarzan. Hm., þau söknuðu okk-
ar svo sannarlega.
Sprlnga negluryðar
NOTIÐ
VlSIR . Mánudagur L3. júní 1966.
Hörður Ólufsson
hæstaréttarlögmaður
löggiltur dómtúlkur
og skjalaþýðandi.
(enska).
Austurstræti 14
Símar 10332 35673
WJ
„Hleypið yður ekki í neinn ham,
ungfrú góð“, mælti gamli maðurinn
og beitti nú slægðinni á nýjan leik.
„Við getum farið aðra leið í málinu
Ég veit ósköp vel, að þaö var ekki
drengilegt af mér að bjóða yður
peninga, ekki kænskulega að farið,
getum við sagt. Það er annað, sem
er mun hæverskara í samningaum-
leitun við unga stúlku, eins og
yður“.
Hann ók stólnum í skyndi inn í
Iftið afherbergi, að peningaskáp,
sem hann opnaði og dró út úr hon-
um stórt skrín, lagði það á hné sér
og ók til baka. Hún fylgdist með
athöfn hans, án þess að breyta hið
minnsta um svip.
Með svip eins og um leynilegt
samsæri væri að ræða, hneppti
gamli maðurinn frá sér vestinu og
skyrtunni og dró fram lykil, sem
hékk í langri festi um háls honum.
Hann stakk lyklinum I skrána á
skríninu opnaði það og blimskakk-
aði óþrútna auganu á stúlkuna
Skrínið var fóðrað með loðnu
silki. 1 því gat að líta hina fegurstu
skartgripi, armbönd, hringa, háls-
men úr gulli og platínu greypt dýr
ustu eðalsteinum. Fjársjóður, sem
minnti á ævintýrin í Þúsund og
einni nótt. Og til þess að samlík-
ingin væri sem fullkomnust, rak
hann höndina, bæklaða af liðagigt-
inni, ofan í skrínið og dró upp úr
því handfylli sína af dýrgripunum
og bar að ljósinu, svo að skin
steinanna nyti sín sem bezt.
„Veldu, vina mín“.
Hilda gat ekki að sér gert, en
starði eins og dábundin á gersem-
arnar.
„Hvað kýstu helzt? Hring, arm-
band, hálsmen ..
Áður en henni gafst tóm til að
svara, hafði hann sjálfur valið úr
fagran gullhring með stórum og
blikandi roðasteini. „Gerðu svo vel.
Ég gef þér þennan grip ..
Hilda tók við gerseminni og hélt
henni andartak á milli fingra sér,
svo að steinninn brann rauðum
loga í sólskininu. „Ég held að ég
hafi aldrei séð fegurri stein", varð
henni ósjálfrátt að orði.
„Ég keypti hann I Burma. Það
fást hvergi slíkir roðasteinar sem
þar“, mælti gamli maðurinn stoltur.
Hún rétti úr sér og horföi beint
í augu honum. Lagði síðan hrir.ginn
aftur í skrínið og brosti við.
„Ekki kom mér til hugar að þér
væruð svona forfallinn reykinga-
maður. En því miður ...“
Gamli maðurinn skellti aftur
skríninu, og hendur hans titruðu,
svo að það tók hann nokkra stund
að læsa því.
„Ég geri ráð fyrir að þér hafið
gleymt því að þér séuð í þjónustu
minni“, sagði hann.
„Þér veitið mér yfirleitt ekki
tækifæri til þess".
„Og nú er það skipun ... farið
og náið í vindlingana".
„Þessi gamanleikur er vita þýð-
ingarlaus, herra Richmond. Ég er í
yðar þjónustu, en ráðinn með þeim
skilmálum, að ég hlýði þeim regl-
um, sem læknirinn hefur sett mér.
Þær virði ég — yðar vegna“.
„Ég greiði þér laun fyrir að hlýða
mér en ekki honum. Fáðu m§r
lykilinn".
„Því miöur".
„Þú neitar sem sagt “
„Fer það á milli mála?“
„Snautaðu út og koindu ekki
framar fyrir mín augu. Ég vil ekki
einu sinni heyra á þig minnzt. Þú
ert rekin úr starfi“.
Þetta kom Hildu að vísu dálítið
á óvart, svo fráleitt var þetta, að
henni fannst.
„Það situr á þínum líkum að vilja
gera sig kostbæra", öskraði hann.
„Dækja...“
„Má ég benda yður á, að við
erum stödd á hafi úti. Æt izt þér
til að ég fari fótgangandi he(m?“
„Snautaðu út, skepnan þín ..“
„Þér megið ekki láta reiðina
hlaupa með yður í gönur, herra
Richmond. Þér eruð kominn á þann
aldur...“
Hæverska Hildu kom í veg fynr
að hún myndi svar hans.
Hún var í ónáð þangaö til dag-
inn eftir. Carl Richmond hólt sig
í klefa sínum og gerði henni ekki
nein orð um að koma. Jamaiku-
iþjónamir önnuðust liann, og hún
KVIKMYND ASAGA
TÖNABÍÓ
Hann glotti ertnislega og hæðn-
isglampa brá stöðugt fyrir £ ðþrútna
auganu.
Kvöldveröurinn var eins og bezt
verður á kosið, vinið dásamlegt, en
andrúmsloftið mettað annarlegri
spennu. Allir voru á veröi; furjdu
það á sér, að gamli maðurinn hafði
einhverjar hefndarráðstafanir í und
irbúningi.
Samræðurnar urðu slitróríar og
snerust aðeins um hversdagsleg-
ustu hluti. Anton Korff gerði að
gamni sínu við annan stýrimann,
kátan náunga, sem var einn um
það að virðast ekki taka eftir neinu
óeðlilegu.
Þegar kvöJdverðinum var lokið,
fékk Hilda loks skýringuna á fram
komu gamla mannsins. Þegar þjón-
arnir báru fnn kaffið og líkjörinn,
dró hann vindlaveski úr krókódíla-
skinni upp úr brjóstvasa sínum.
tók úr því digran havannavindil,
beit endann af honum og spýtti
glaðhlakkalega út úr sér og hafði
ekki af henni augun. „Það var
heppni fyrir mig, að þér genguö
ekki að smingstilboöi mínu, stúlka
mín“, sagði hann og sýndi henni
vindlaveskið. „Þetta hefði orðið mér
dýrara þá“.
Hún svaraöi ekki neinu fyrst í
| Auglýsingadeild Vísis
er flutt í ÞINGHOLTSSTRÆTI 1
gat ekki spurt þá neins.
Gamli maðurinn hafði virzt viii
sínu fjær, þegar hún skildi við
hann. Kannski ha*ði hun fanð of
geyst af stað.
Daginn eftir, þegrr setzt var aö
kvöldverði, bauð aa.nn nen.ii aó
borði sínu — pað er að segja,
henni, Amon Korff, sidpstjóranum
og öðrum stýrimaini.
SÍMAR:
15610
15099
CATHERINE ARLEY.
TÁLBEITAN