Vísir - 20.08.1966, Blaðsíða 3

VÍSIR. Laugardagur 20. ágúst 1966.
Gengið
á milii
bílasala
Allflest heimsmet íslendinga
eru þvl aöeins heimsmet, að þau
séu miðuö við fólksfjölda, en
með því veröur tala heimsmet-
anna okkar líka álitlega há. Við.
héma hjá Myndsjánni gerumst
svo djarfir að áætla íslending-
um eitt slíkt met til viðbótar
þeim mörgu — eða teljum þá
að minnsta kosti standa því
mjög nærri — Petta met miðast
ekki við neitt einstakt afrek,
heldur áralanga iðju til viðhalds
þeirri lítt afmörkuðu atvinnu-
íþróttagrein, sem nefnist í
flestra munni bílabrask.
★
Ætli þaö væri ónýtt aö eiga svona dollaragrín aö gamna sér við á síðsumarkvöldum.
Þetta kaupa ekki aðrir en fjaliafarar og fisksalar, e n ætli hann sé ekki verður svo sem eins og 130 þús-
imda. Victor Gestsson hjá Bilasalanum við Vitat org skyggnist inn í sölugripinn, eigandinn stendur
hjá söluglaður á svip.
Það er veriö að semja um söluna. — Segji.a 95 þúsund. Það er
toppverð fyrlr módel ’63, en biilinn er líka í toppstandi. Slgurður
Davíðsson ræðir við seljandann, Öldu Benediktsdóttur og kaup-
andann, Eirík Jónsson, á planinu við Bílaval á Laugavegi.
Það er ekki ofsagt að margur
stundi það eins og hverja aðra
íþrótt, sér til ánægju og til þess
að fylia út í eyðu daganna, að
kaupa bíla, laga þá svolítið til,
ýmist til hins betra, eða til hins
verra, selja þá síðan — og allt
af með hagnaði! Hér I borg eru
ekki færri en 8 bílasölur sem
verzla með notaða bíla og þær
virðast allar yfirfullar af þeim
Inni á kontórum bílasalanna
liggur oft spenna í loftinu, rétt
eins og í spilavítum eða við
veðbanka á kappreiöum. Menn
reykja í sífellu og velta því fyr
ir sér með taugaspenntri yfir-
vegun, hvort þeir eigi að veðja
á þennan eða hinn og eigandinn
situr með sakleysisgrímu á and-
litinu og kann af gripnum enga
lesti að segja.
Hér áður fyrr fóru sögur af
því að menn færu æði flatt í
bílakaupum á stundum og bíla-
sala fékk á sig prangaraorðróm.
Nú heyrast slíkar sögur varla
lengur og bílar þykja orðið rétt
eins heiðarleg verzlunarvara
og hvað annað, þó að menn geri
að sjálfsögðu misgóð kaup eftir
sem áður. Þó að íþróttabíla-
braskaramir setji kannski sinn
svip á þessi viðskipti er þó
stærsti hópur viðskiptavinanna
á bílasöiunum ósköp venjulegt
fólk, sem er að basla viö ýmist
að kaupa eða selja bíl.
★
Myndsjáin brá sér í smáferöa
lag um bæinn og leit inn á
nokkrar bílasölur til þess aö
skyggnast örlítið inn í þessi
viöskipti.
Fyrst komum við aö Bílasölu
Guðmundar Guðmundssonar á
Bergþórugötunni. Bílastæðið var
fullt af bílum af flestum stærð-
um og gerðum. Við h'tum inn á
skrifstofu Guðmundar og spyrj
um hann hvort hann hafi til
lítinn bíl fyrir okkur góðan og
ódýran.
— Það er bara spurning
hversu góður hann getur orðið,
ef hann á aö vera ódýr segir
Guðmundur um leið og hann
býður okkur inn á innri kontór
inn — sem er auðsjáanlega ekki
notaður svona hvundags.
— Erlendis sér maður myndir
af þjóðhöfðingjum á skrifstof-
um fyrirtækja. Ég hef hvergi séð
þetta á íslandi nema hér, segir
hann um leiö og hann bendir
á myndir af forsetunum í veg-
legum gylltum römmum uppi
á einum veggnum. — Og þykir
bílasala víst ekki merkilegt fyr
irtæki, bætir hann við.
Síminn hringir í sífellu og
Guðmundur er stöðugt á þön-
um við að sinna viðskiptavin-
um. Hann gefur sér þó tíma til
þess að segja okkur, að hans
viðskiptavinir séu mjög margir
utan af landi. Salan sé alltaf
mest í minni bílunum. — Hvað
marga hann hafi selt í dag —
Það segist ekki, en íbygginn
Framh. á bls. 6.
Guðmundur Guðmundsson við Bergþórugötuna lýsir kostum og göllum fyrir viðskiptavininum.
i '

ÞAÐ KOSTAR EKKERT AÐ LÍTA INN