Vísir - 19.04.1966, Blaðsíða 2

Vísir - 19.04.1966, Blaðsíða 2
Beatrix og Claus nota sólina sem vopn gegn Ijósm yndurum ' Cólskiniö suður í Mexikó hef- ^ ur orðiö til þess, að þaö verður lítiö um hveitibrauðs- dagamyndir af Beatrix ríkisarfa Hollands og eiginmanni hennar Claus von Amsberg. Hvemig má það vera? Jú, brúðhjónin hafa „tekiö sól ina í þjónustu sína“ og notað hana til þess að blinda blaðaljós myndara. Beatrix og Claus dveljast núna suður í Karíbahafi á lítilli eyju úti fyrir Mexico, sem Yucatan heitir. Fyrrverandi forseti Mexi kó, Lopez Mateos lánaði þeim hús, sem hann á þar, til afnota. Strax eftir brúðkaupið, þegar vitað var að brúðkaupsferðin yrði farin til Mexikó, þutu blaða ljósmyndarar af stað til þess að vera viðbúnir að mynda brúö- hjónin í krók og kring. Er sagt að þeir hafi Jtomið tíu á einu bretti til Mexikó. Bjuggust þeir við að hitta fyrir hamingjusamt par, sem biði eftir að geta bros að til þeirra og sagt hve yfir sig hamingjusamt það væri. En það var langt frá að svo væri. f stað brúðhjóna tóku á móti þeim vopnaðir hollenzkir lag- anna verðir — Beatrix og Claus höföu neitað að láta taka af sér þessar venjubundnu hveiti- brauðsmyndir. Það reyndist ekki nokkur vegur að fá að koma stundarkom í „villuna“ hans Lopez Mateos. Fjórir dagar liðu og þá á- kváðu ljósmyndaramir að setj- ast að á ströndinni fyrir neðan húsið, en í lögum Mexikó segir að ströndin sé almenningseign. Ætluðu þeir að bíða þar eftir að brúðhjónunum þóknaðist að fá sér bað í Karíbahafinu. En þeim varð ekki lengi vært á strönd- inni, hollenzkir lífverðir brúð- hjónanna flæmdu þá burtu. Daginn eftir reyndu þeir ann að: taka mydir meö aðdráttar linsu. En það reyndist árangurs laust, því að leynilögreglulið og þjónustulið brúðhjónanna stóð á verði með spegla og endur varpaði sólarljósinu í augun á ljósmyndurunum, um leið og brúðhjónin ráku nefið út. Og Claus sjálfur var alltaf með spegil sér við hlið, tilbúinn að verja sig ef þörf gerðist. Sem sagt, þaö verður lítiö um hveitibrauðsdagamyndir af Beat rix og Claus, nema hvaö við höfum hér nokkrar, sem sýna varnarbaráttu þeirra. ........... Claus átti von á Beatrix út til sín og greip þá strax spegilinn. Þetta er eina myndin, sem tókst að ná af þeim saman, Beatrix og Claus, þegar þau voru að leggja af stað í slglingu f bátnum, sem þau höfðu. Lífverðimir voru svo önnum kafnir að undirbúa brott- förlna, að þeir tóku ekki eftir ljósmyndara, sem leyndist í runna viö ströndSna. I Vorið, sem ég fermdist Jþað snjóaði f fyrradag; það skóf og dró saman í skafla og unga fólkið leit spyrjandi hvert á annað — var ekki nóg að eiga á hættu að sjá hvítar mýs, gat maöur líka átt á hættu að sjá snjó . . . og sumt af þessu unga fólki fékk snert af taugaáfalli og ákvaö aö hætta eftir tvo-þrjá daga; fékk sér einn lítinn því til staðfestingar, leit út um gluggann, og sjá — það snjóaði enn, kannski væri vissast aö hætta strax, tvö-þrjú glös af undirsætisvodka! Annað ungt fólk varð gripiö uppreisn aranda; þetta að sjá snjó rétt fyrir sumardaginn fyrsta — jafn vel presturinn hafði ekki minnzt neitt á það, þegar hann var að útmála afleiðingar ofdrykkjunn ar, og allir spurningakrakkamir að tveim eða þrem sófapúða- hvolpum undanskildum, slógu saman i leigubíl og komu slomp full heim um nóttina . . . þau sem ekki urðu eftir uppi í sum arbústaðnum. Nei, hann hafði ekkert minnzt á annað af þessu tagi nema hvítar mýs og fíla og þau höfðu hvorugt séð; ekki einu sinni á fermingarveizlunótt i ina, ekki heldur síðar, hvað og hvemig sem þau helltu í sig — en nú sá maður allt í einu snjó, helgina fyrir sumardag- inn fyrsta, þetta var ekki ein ungis fyllidella, þetta var svindl . . . og þetta uppreisnargjama unga fólk ákvað að drekka sleitulaust þangað til það sæi hvítar mýs með fílsrana vaða þennan hvíta snjó. En eldra fólkið var salla- rólegt; jafnvel að sama skapi rólegra og það var eldra og meira snjóaði. Loks gat það sannað þeim yngri marg endur- teknar frásagnir sínar af þvf hvemig veðráttan var í gamla daga, þegar dagkaupiö var tí- kall og brennivínsflaskan kost- aði túkall og stelpurnar urðu ekki óléttar fyrr en í fyrsta lagi um tvítugt . . . hvemig veðrátt an var, vorið þegar það fermd- ist, þegar hvergi sá dökkan díl um hvítasunnu þrátt fyrir sum arpáska, og fólk kól á tám og eyrum við töðusláttinn. Nú gat unga fólkið þó séð það, hvítt á svörtu malbikinu, þar sem milljónafjóröungarnir dönsuðu keðjulausan ólaskanz, að það var ekki eintómt kalkmas, hvern ig hún hafði verið veðráttan vor ið sem maöur fermdist! Kári skrifar: T Tmferðarmálin hafa sjaldan verið eins mikið á dagskrá eins og í vetur. Ber öllum sam an um það aö stórt átak þurfi að gera í þeim efnum og kem- ur margt þar inn í eins og hvort breyta eigi til og taka upp hægri akstur. öryggi í umferö- inni er annað mál, sem alla varö ar. Hrýs víst flestum hugur viö þeim tölum, sem umferðamefnd ir og bifreiðatryggingarfélög gefa upp um slys og tjón í sam- bandi við þau. Ef dæma á eftir þeim tölum eigum við íslending ar margt eftir ólært í sambandi við akstur og virðist sem hrottamennska og aðgæzluleysi í akstri sé oft aðalorsök slys- anna. Dragbítur í umferðinni í fréttum af slysum er oft sagt að ökumaður hafi ekiö ó- gætilega og er þá oftast átt við að hann hafi ekið of hratt og ekki tekið nógu mikið tillit til annarra ökum. og farartækja Sjaldnar er minnzt á dragbít- ana í umferöinni. Hafði ökumaður nokkur tal af Kára og var hann reiður mjög. Sagði hann frá reynslu sinni á Hafnarfjaröarveginum og af ein um dragbít í umferðinni. Ætl- aði ökumaðurinn í bió til Hafnar fjarðar með sinni ektakvinnu og þótt ýmsar .smátafir yrðu áður en hægt var að leggja af stað þá taldi ökumaöurinn að hann hefði nægan tíma til stefnu til þess að þau gætu mætt tíman lega áður en kvikmyndin byrj- aði. Var nú haldiö af stað og ekið sem leið liggur yfir Digra neshálsinn og voru þá aðeins tvær bifreiöir á undan öku- manni, svo langt sem augað eygði en hins vegar straumur bifreiða á leið í borgina þar sem þetta var rétt fyrir klukkan níu Á þesum vegarspotta að Silfur túninu er hraðinn leyfður 60 km. á klst. en fyrri bílnum af tveim fyrir framan ökumanninn var ekið á um 30—40 km. hraða Gekk þetta þannig þar til komið var í byggðina í Silfurtúni aö ökumaður fyrri bílsins virtist allt í einu vera farinn að flýta sér og jók hraðann að mun. Sagði ökumaður aö ekki hefði hann séð sér fært að aka fram úr dragbítnum vegna umferðar innar á móti og lét sér nægja að bölva ökumanninum hátt og í hljóði og létta meö því af sér taugaæsingnum, sem þessi drag bítskeyrsla hafði á hann. Vildi ökumaður stinga þvi að þeim sem umferðarmálin hafa á sinni könnu að ekki sé síður nauðsynlegt að taka upp lág markshraða á þeim vegum, sem sæmilega eru gerðir og mikil umferð liggur um og mætti þessi lágmarkshraði vera tak- markaöur við vissa tíma sólar hringsins eða þegar sem mest umferð liggur um og það ríður á að hún gangi greiðlega og lip urlega. Kvaöst ökumaður vera þess fullviss að orsök margra slysa mætti rekja til þessara dragbíta í umferöinni er yllu taugaæsingi ökum., sem á eftir væru og tækju þá frekar „sjans inn“ á framúrakstri.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.