Vísir - 09.01.1967, Síða 15

VÍSIR . Mánudagur 9 janúar 1967.
75
Kvikmyndasaga
eftir Henry Williams
Markús Antóníus kom hoppandi
jnn yfir þröskuldinn í sömu svifum
og gerði virðingarveröa tilraun til
að bíta herra Ford í fótinn. „Jap,
jap,“ gelti hann, þegar herra Ford
hratt honum frá sér.
„Róleg, róleg ...“ stundi herra
Ford. „Mætti ég fara fram á að
annað ykkar talaði f einu?“
Charles og frú Ford létu sér það
að kenningu verða Markús Antóní
us hins vegar ekki og fyrir bragð-
ið var hann rekinn út fyrir þrösk-
uldinn aftur. „Jæja, Charles",
mælti herra Ford, „hver fjandinn
er það eiginlega, sem gengur hér
á?“
Charles lagði frá sér gulrætum-
ar og rétti úr sér með allri þeirri
sjálfsvirðingu, sem honum var gef-
in.
„Herra minn, ég vona að aldrei
verði annað um mig sagt, en ég
sé séntilmaður. En ég er tilneyddur
aö ræða þetta mál af fullri hrein-
skilni. Þar fyrir leyfi ég mér að
láta í ljL; þá skoöun mína, að þetta
nýja fyrirkomulag muni ekki reyn-
ast þannig, að allir aðilar telji sig
mega vel við una ..“
„Andartak, Charles. Ég hélt að
við hefðum ...“ mælti herra Ford.
En ofsinn i rödd og látbragði
hins alfullkomna þjóns jókst frem-
ur en hitt, og bersýnilegt að þar
varð ekki tauti við komið.
„Herra Ford“, mælti hann. „Ég
er ekki í minnsta vafa um að þessi
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTINGAR
úr harð'plosti: Format innréttingar bjóða upp
á annaS hundrað tegundir skópa og litaúr-
val. Allir skúpar meS baki. og borSplata sér-
smíSuS. EldhúsiS fæst meS hljóSeinangruS -
um stólvaski og raftækjum af vönduSustu
gerS. - ScndiS eSa komiS meS mól af cldhús-
inu og viS skipulcggjum eldhúsiS samstundis
og gerum ySur fast verStilboS. Ótrúlega hag-
stætt verS. MuniS aS söluskattur er innifalinn
í tilboSum fró Hús & Skip hf. NjótiS hag-
stæSra greiSsIuskilmóla og /2\—— —
lækkiS byggingakostnaSinn. ICI

HÚS&SKIPhf. LAUGAVIGI 11
SIMI XISIS
kvenpersóna er snarbrjáluð. Það
er ekki nóg að hún sé að matreiða
þennan búðing — þér ættuð að
vita hvað hún er að brugga í pott-
inum! Grænir tómatar, brúnaðir í
smjöri, þeytt egg bókstaflega synd-
andi í ólívuolíu — þegar mér verð-
ur hugsað til allra þeirra blóðtappa
og æðakölkunar, sem manneskjan
er að framleiða í þessum potti,
liggur mér við aðsvifi! Og kjötið
... guð minn almáttugur — kjötið
og fleskið ..“
Charles dró upp vasaklút og þerr-
aði svitaperlurnar af enni sér.
„Þvílík ósköp, herra minn —
kjötið svamlar í sjóðandi rauðvíni.
Og nú, sjáið þér — nú bætir hún
rjómaosti saman við.„Hún er snar-
brjáluð, manneskjan ... morðingi!
Og það eruð þér, herra minn, þér,
sem hún hefur einsett sér að
rnyrða!"
Undir skelfingarþrungnu augna-
tilliti tveggja titrandi karlmanna,
gerði frú Ford sér litið fyrir og
mældi pela af hanusþykkum rjóma
í búðinginn. Hún brosti við, sjálf-
umglöð og sigri hrósandi.
„Nú ætla ég að gefa þér ofboð-
lítið bragð“, mælti hún ástúðlega
við eiginmann sinn. Að svo mæltu
deif hún sleif í búðningsblönduna
og bar hana að vörum herra Fords.
„í guðanna bænum, bragðið
þetta ekki“, mælti Charles. „Gætið
yðar herra minn ...“
En það var sama sagan og með
Adam, Evu og eplið. Stanley Ford
mátti ekki viðnám veita. Frú Ford
gaf manni sínum — og hann át.
Og þar með var hann glataður.
„Ég er því ekki vanur að setja
úrslitakosti, herra Ford“ tók
Charles enn til máls, þegar hann
hafði jafnað sig það, að hann mátti
mæla, eftir að hafa orðið sjónar-
vitni að upphafi hins síðara synda-
falls. En hann komst ekki lengra,
þrí frú Ford rak í sömu svifum upp
fagnaðaróp, svo heitt og ástríðu-
þrungið, að einungis getur komið
úr kvenmannsbarka.
Hin goðfagra húsmóðir hafði
lokið við að koma búðingnum inn í
ofninn. Nú rétti hún úr sér og tók
af sér svuntuna, allshugar fegin
því að vera laus við matreiðslu-
skyldurnar nokkurt andartak. Þeg-
ar hún hafði tekið af sér svuntuna,!
kom í ljós heimabúningur, svo
þunnur og aðskorinn og eggjandi,
að jafnvel Charles gleymdi bæði
sjálfsvirðingu sinni og úrslitakost-
um í bili.
„Tesoro ...“ æpti frú Ford og
varpaði sér í faðm eiginmanni sln-
um, um leið og hún kyssti hann
heitt og innilega.
„Herra minn“, mælti Charles,
þegar hann hafði endurheimt sjálfs-
virðingu sína. „Herra minn — að-
stæðumar eru óvefengjanlegar.
Annað hvort okkar hlýtur að fara!
sína leið, ég eða þessi kvenper-’
sóna ..“
Og Charles setti upp brezka
heimsveldissvipinn, niðurstöðum
sínum tli áreéttingar.
„Andartak, Charles“, mælti Stan-!
ley Ford, þegar honum gafst naumt i
ráðrúm til að smeygja orðunum á
milli kossanna, sem eiginkonan lét
dynja á öllu andliti hans. „Ég held
að þér ýkið aðstæðumar nokkuð.
Svona — svona, stilltu þig and-
artak ... é’g er að tala við hana
... hevrðu, ég þarf að segja nokkur
orð við hann . . .“
En frú Ford herti því meir
kossahríðina.
„Vilji maður líta á málin af sann-
girni“, hrópaði Stanley Ford til
Charlesar gegnum ástríðugnýinn,
„þá er þetta fyrsti dagurinn hennar
hér á heimilinu, og ekki unnt að
ætlast til þess að hún sé þegar öll-
um hnútum kunnug".
Hann hefði eins getað talað við
graníthöggmynd af brezkum fyrir-
myndarþegn.
„Það er öldungis óþarft að við-
hafa fleiri orð, herra rninn".
Brezki heimsveldissvipurinn var
sem hraðfrystur. „Ég skil þetta
fullkomlega. Og þar sem ég hafði
að sjálfsögðu rökstutt hugboð um
aö svona hlyti að fara, hef ég þeg-
ar látið allar föggur mínar aftur
ofan í ferðatöskumar ..."
Charles snerist á hæl og gekk út
úr eldhúsinu, ,hægum og virðuleg-
um en mjög ákveðnum skrefum.
Herra Ford elti hann tvö eða
þrjú skref, en ekki heldur lengra,
þar eð hann varð að bera konu
sína hálfvegis og hálfvegis að draga
hana.
„En, Charles ... hvað ætlizt þér
fyrir? Hvert ætlið þér?“
„Satt að segja, herra minn, þá
hringdi herra Rawlins til mín í
morgun".
Stanlev Ford varð bæði hneyksl-
aður og furðu lostinn. Tobey Raw-
lins — gat hann lagzt svo lágt að
reyna að stela þjóni náunga slns?
„Hefur herra Rawlins boðið yður
vinnu?“ spurði hann.
„Já“, svaraði Charles ákveðið.
„Og þar sem herra Rawlins er stað-
ráðinn I að kvænast ekki, og þar
sem hið gagnstæða á sér bersýni-
lega stað hvað yður snertir, þá
þótti mér sem það mundi eiga betur
við mig að vera í þjónustu hans“.
Charles beit sem snöggvast á
vörina.
„í rauninni get ég ekki sagt
annaö en það, að með okkur herra
Rawlins hafi tekizt ákjósanlegt
samkomulag, herra minn“.
Þar sem Charles hafði opnaö
eldhúsdymar í hálfa gátt, notaði
Markús Antoníus sér tækifærið til
að skoppa inn fyrir þröskuldinn og
gera aðra tilraun tli að bíta herra
Ford í fótinn.
Og herra Ford var í þann veginn
að greiða honum vel úti látið spark
— þ.e.a.s. hundkvikindinu — þeg-
ar hin goðfagra og ástríðuheita
frú Ford laut niður að því og tók
það f faðm sér.
Þá varð djúp þögn nokkra hrið.
„Er .mælti frú Ford og reyndi
af öllum lífs og sálar mætti að,
finna ensk orð yfir hugsanir sín-
ar. „Er ... bless, Charles ... já?“,
„Hvað?“
„Hann fara . . nei?“
WE ARE NOT
QUITTING/... WE
KNOW THIS fAAOMAU
IS AFTER GOLD...
AND UNTIL JANE
LEADS HIM TO
OPAR., SHE WILL
BE SPARED/...
SO WE GET ,
THEKE F/PST/ v
JoiJ
CSjWpO
„Það er alltaf betra að þekkja óvin sinn,
Muviro. Nú getum viö ráóist til atlögu við
hann.
„En hann er heilum degi á undan okkur.
Tarzan. Þá skulum við hætta að elta hann"
„Hvað? Við hættum ekki fyrir fullt og
allt. Viö vitum, að þessi brjálæðingur sæk-
ist eftir gulli og þangað til Jane hefur fylgt
honum til Opar mun henni verða þyrmt.
Svo við förum þangað beinustu leið.“
„Hann fara ... já“, svrraði Stan-
ley Ford dapurlega.
Frú Ford hóf enn átök við ensku
sína, og harðari jafnvel en fyrr.
„Ekki kvíða, ástin min. Ég gera
fyrir þig allt ... hann geta ... og
svo mikið ... mikið ... meira“.
Eiginmaður hennar svaraði ekki
Hún gekk við hlið hans út úr eld
húsinu og inn ganginn. Þegar þau
komu að bamum, opnaði hann
kæliskápinn en þar var ekkert
kokkteilglas sjáanlegt. Stanley Ford
náði i gin og vermouth og tók
sjálfur að blanda sér drykk.
„Ástin mín , elskan mín“, hvísl
aði frú Ford og hafði ekki af hon-
um augun. „Ef einhvern tíma kem
ur að því, að við þörfnumst að-
stoðar, ástin mín, þá get ég -eðið
móður mína að koma til okkar
Stórmyndarleg kona, og jafnvel
betri matreiðslukona en ég“.
Til allrar hamingju fvrir þá vit-
glóm, sem herra Ford hélt þó enn,
skildi hann ekki hvað hún sagð'
umfram elskan og ástin. En hann
skildi það, sem konan hans tók
Þegar hún þreif af honum kokk-
teilglasið og hellti úr þvf I hand-
laugina.
„Engan kokkteiI“, sagði hún á
furðu óbjagaðri ensku.
„Engan kokkteil ...“ endurtók
hann og vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið.
En nú þraut enskukunnátta eigin
konunnar gersamlega. Hún hafði
lært þessi tvö orð af Ednu, þegar
þær gengu í verzlanimar, og hún
lagði hinni ungu, ítölsku stúlku lífs-
reglumar varðandi nauðsynlega
framkomu eiginkvenna við banda-
rlska eiginmenn vfirleitt. Og nú
tók hún til við ítölskuna. „Edna
sagði mér aö fara svona að og
segja þessi orð“, mælti hún hrein-
skilnislega. „Hvaða gagn eða gam-
an væri líka að því að matreiða
handa þér ljúffengasta kvöldverð.
til þess að sýna þér hve ákaft ég
elska þig, ef þú ert of dmkkinn til
að finna bragð af honum?“
„Engan kokkteil?“ endurtók
herra Ford, eins og bam, sem svipt
hefur verið leikfangi sínu.
Frú Ford tók ástúðlega um arm
honum og leiddi hann með sér frá
bamum. „Komdu, ástin mín,“ sagðí
hún á sínu móðurmáli. „Við skul-
um sitjast a ðborðum. Búðingurinn
hlýtur að vera fullbakaöur ..
ÞVOTrASTÖÐIN
SUÐURLANDSBRAUT
SIMI 38123 OPIÐ 8-22,30
SUNNUD.:9-22,30
SPflRlfi TÍMfl ^ETDC FYRIRHOFN
fJ==3B/lA.l£/GAM
IM/L/lffÆP
RAUDARARSTlG 31 SlMl' 22022