Vísir - 02.02.1967, Page 12

12
V í SIR , Fimmtudagur 2. febrúar 1967.
Kvikmyndasaga
eftir Eric Ambler
Ég gerði afrit af kvæðinu og lof
aði s'kólabræðrum mínum að lesa
það, en því næst datt mér f hug
það gróðabragð að leyfa þeim að
afrita það, en tók fjögur pens fyrir.
Ég hafði grætt á þessu álitlega
fúlgu, þegar það gerðist að dreng-
ur einn úr fjórða bekk gleymdi af-
ritinu í vasanum á treyju sinni, svo
móðir hans komst yfir það. Maður
hennar skrifaði skólastjóranum óö-
ara kæru. skólastjórinn yfirheyrði
piltana, hvern fyrir sig, til þess að
komast að raun um hver ætti upp-
hafið að þessum ósóma, og loks bár
ust öll bönd aö mér.rÉg sagði sem
satt var, að ég hefði komizt yfir
kvæðið hjá skólabróður mínum,
sem lokið hefði námi fyrir ári.
Skólastjórinn gat að sjálfsögðu
ekki komið neinni refsingu
fram við hann, og hræddur er ég
um, að hann hafi ekki trúað mér,
þótt hann gæti ekki sannað á mig
að ég segði ósatt. Hann baröi blý-
ant sínum án afláts í kennaraborð-
ið og tautaði „andstyggilegur viö-
bjóöur,“ hvað eftir annað. Hann var
eldrauður í framan, rétt eins og
hann blygðaðist sín sjálfur fyrir þær
hugsanir, sem kveðskapurinm vakti
með honum, ég man að ég var far-
inn að spyrja sjálfan mig, hvort
verið gæti að hann ætti við eitt-
hvert óeöli að stríða. Loks tilkynnti
hann, að þar sem þetta væri síð-
asti veturinn minn í skólanum, þá
ræki hann mig ekki, en hann fyrir-
byði mér stranglega að hafa nokk-
uð við yngri nemenduma saman
að sælda, það sem eftir væri náms-
tímans. Ekki lét hann mig fá að
kenna á spanskreyrnum, ekki skrif
aði hann heldur stofnuninni, sem
kostaði mig til náms í skólanum og
varð ég hvoru tveggja harla feginn
En engu að síður hafði þetta djúp-
læg áhrif á mig, og ég geri ráð fyr
ir, að það hafi í rauninni verið or-
sök þess, að ég hlaut mjög lága
einkunn í stærðfræði við Jokapróf í
skólanum.
Nú var það talin metnaðarsök,
þama að standa sig ekki sem
bezt í stærðfræði. Annars gat
maður, að því er virtist ekki
fengið virðingarstöðu í banka
eða hjá vátryggingarfólögum. Ég
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTINGAR
úr harSplasti: Format innréttingar bjóSa upp
á annaS hundraS tcgundir skópa og litaúr-
val. Allir skópar meS baki og borSplata sér-
smíðuS. EldhúsiS fæst með hljóðeinangruð-
um stólvaski og raftækjum af vönduðustu
gerð. - Sendið cða komið mcð mól af eldhús-
inu og við skipuleggjum eldhúsið samstundis
og gerum yður fast verðtilboð. Ötrúlega hag-
stætt veið. Munið að söluskattur er innifalinn
í tilboðum fró Hús & Skip hf. Njótið hag-
stæðra greiðsluskilmúla og
lækkið byggingakostnaðinn.
HÚS&SKIPJhf. UVMVHI tf * SIMI tllll
kærði mig ekkert um að starfa í
banka eða hjá vátryggingarfélagi —
nú var hr. Hafiz dauður og móðir
mín viidi að ég kæmi til sín aft-
ur og kynnti mér gistihúsarekstur
— en engu að síður tók ég mér
hina lágu stærðfræðieinkunn harla
nærri. Ég geri að minnsta kosti
ráö fyrir, að það hefði orðið allt
annað, ef skólastjórinn hefði tekið
á málinu af meiri skilningi og víð-
sýni, en ekki komið inn hjá mér því
að ég hefði gerzt sekur um eitthvað
glæpsamlegt athæfi. Ég var tilfinn
inganæmur piltur, og mér þótti sem
skólinn hefði niðurlægt mig á viss
an hátt. Fyrir bragðið sótti ég aldrei
um inritöku í Samband gamalla Cor
amnemenda.
Nú get ég að sjálfsögðu brosað
að þessu öllu saman, þegar mér
verður litið um öxl. Ég segi ein-
ungis frá þessu til að vekja athygli
á því hve menn £ ábyrgðarstöð-
um — skólastjórar og lögreglu
menn svo dæmi sé nefnt — geta
hæglega va'ldið öðrum verulegri ó-
gæfu einfaldlega fyrir skort á skiln
ingi og hæfni til að setja sig í þeirra
spor, líta á málin frá þeirra sjón-
armiða., .
Hvemig átti ég að geta vitað
hvers konar maður þessi. Harper
var?
Eins og ég hef áður skýrj; frá,
átti ég það eitt erindi út á .flugv.öll-
inn £ Aþenu, að verða mér úti um
hagkvæm viðskipti. Ég kom auga á
þennan mann, þegar hann kom út
frá tolleftirlitsmönnunum, og veitti
því athygli, að hann stakk farmið-
anum £ veski, sem bar einkennis-
merki bandarisku hraðlestanna. Ég
stakk tveim drökmum að einum af
burðarkörlunum, til þess að hann
kæmist aö nafni mannsins fyrir
mig hjá tollþjónunum. Þv£ næst
fékk ég hlaðfreyjuna til aö afhenda
honum nafnspjald mitt, en á það
hafði ég skrifað: „Bill hr. Harpers
bfður fyrir utan;“ , ;
Þetta var brella, sem ég hafði
margsinnis beitt, = og svo að' -segja
alltaf með tilætluðum árangri. Fæst
ir Bandarfkjamenn eða Bretar tala
grísku sérlega leikandi, og þegar.
þeir hafa losnað úr klóm tolleftir-:
litsins á flugvellinum og olnbogað j
sig gegnum þröng aðgangsharðra j
burðarkarla með farangur sinn, eru i
þeir orðnir svo aðframkomnir, að|
þeir verða ekki öðru fegnari, en að;
komast i samband við einhvem,!
sem talar og skilur mál þeirra og í
getur bjargað þeim frá að verða;
rúnir inn að skyrtunni. Og þennan í
dag var ákaflega heitt i veðri og j
mollulegt. I
Þegar hann kom fram fyrir, vék!
ég mér að honum.
„Þessa leið, hr. Harper."
Hann nam staðar og virti mig
fyrir sér. Ég brosti vingjamjega, en
hann brosti ekki á móti.
„Andartak," mælti hann. „Ég hef
ekkgbeðið um neinn bfl;“
Ég lézt verða undrandi. „Banda-
ríska ferðaskrifstofan sendi mig til
móts við yöur, herra minn,“ svar-
aði ég. „Mér var sagt að þér þyrft-
uð á enskumælandi bflstjóra að
halda...“
Hann starði á mig. Yppti siðan
öxlum. „Þá það. Ég hef fengið her-
bergi á Hótel Grande Bretagne." |
„Allt í lagi, herra minn. Er þetta
allur farangur yðar?“
Þegar við vorum komnir út á
veginn, sem liggur með ströndinni!
til Glyfada, tók hann að spyrja.
Var ég brezkúr? Venju samkvæmt
kom ég mér hjá að svara þeirri
spurningu beinlínis. Átti ég bílinn? |
Það vilja þeir alltaf fá að vita. Það
vill svo tií að ég á bílinn, eri við
þeirri spumingu hef ég alltaf
tvenns konar svör á reiðum hönd-
um. Bíilinn er Plymouth, af ár-
gerð 1954. Ef ég ek Bandarikja-
manni, fer ég að gorta af því hvað
mörg þúsund mílur ég sé búinn að j
áka bílnum, ■ án þess að minnstu
bilunar hefði orðið vart. Sé farþeg-
inn brezkur, bít ég á; vörina, og
kveðst staðráðinn í að selja bíiinn
sundurtekinn sem varahluti, strax
þega-r ég hafi efni á því að kaupa
mér Austin Princess, notaðan Rolls
Royce eða einhvern annan.bíl, sem
maður megi treysta £ staðinn fyrir
þet-ta jámarúsl. Hvers vegna skyldi
maöur ekki tala við viðskiptavin-
ina eins og þeir kjósa helzt?
Þessi Harper virtist ósköp venju
legur viðskiptavinur þegar til kom.
Hann hlustaði á mál mitt og við og
við ramdi í honurn. Þegar maður
verður-þess .var, að þeim finnst nóg
komið- af svo góðu, er þaö nokkum
veginn öruggt merld þess að allt
verði í lagi. Þá er um að gera að
þagna,- Hann spurði ekki hvemig
á því stæði að ég héldi mig í Grikk
landi, en þaö gera þeir þó flestir.
Ég hugsaði sem svo, að harm mundi
spyrja þess fyrr eða siðar, það er að
segja, ef um „síðar“ yrði að ræða.
Því varð ég að komast að.
„Komið þér ti‘1 Aþenu í verzlun-
arerindum, herra minn?“
„Þaö er ekki óhugsandi."
Raddblærinn jafngilti því, sem
hann segði mér að vera ekki að
skipta mér af því sem mér kæmi
ekkt við; En ég lét sem ég tæki
ekkiveftimþví. —•
'■ ,‘,Ég spýr vegtía þess, herra
minn,“ hélt égáfram, „aðmérmundi
vera það ánægja að vera til taks,
ef þér kynhuð aö þurfa á bíl og
bílstjóra að halda, á meðan þér
dveljizt héma.“
„Já?“
Undirtektimar voru ekki beinlín-
is örvandi, en ég skýrði honum
engu að síður frá því hvað ég tæki
fyrir daginn og hvaða staði væri
merkilegast að skoða — Delhi, og
allt það.
„Ég ætla að hugleiða það,“ svar
aði hann. „Hvaö heitið þér?“ I
Ég rétti honum nafnspjald mittj
yfir öxl mér, og veitti honum at-j
hygli í speglinum meðan hann las
á þaö. Síöan stakk hann því á sig.
„Eruö þér kvæntur, Arthur?“
Spurningin kom mér á óvart. Það
er mfög óvenjulegt, að slíkir far-
þegar spyrji nokkurs um einkalíf
manns. Ég sagði honum um fyrri
konu mína, hún hefði beöiö bana í
sprengjuárás í átökunum um Suez-
skuröinn 1956. En ég minntist ebk-
ert á Nicki. Veit ekki hvers vegna
kannski af þvi að mig langaði ekk-
ert að hugsa um hana sérstaklega
þá stundina.
„Þér kváðuzt vera brezkur, var
ekki svo?“ spurði hann enn.
„Faöir minn var brezkur, herra
minn, og ég hlaut menntun mína í
brezkum skóla,“ svaraði ég og lézt
annars hugar. Mér er lítið um
þess háttar yfirheyrslur. En ha—i
var ekki á því að láta mig slá sia
af laginu.
„Hverrar þjóðar eruð þér bá?“
„Ég hef egifzkt vegabréf,“ svar-
aði ég. Það var satt, en kom hon-
um ekkert við.
„Var konan yðar egifzk?“
„Nei, hún var frönsk."
„Áttuð þið engin böirn?“
„Því miður ekki, herra minn,“ og
rödd mín var orðin kuldaleg.
„Ég skil...“
Hann hallaði sér aftur á bak í
sætinu, og mér fannst sem hann
hefði allt í einu þurrkað mig alger-
lega út úr hugsun sinni og vitund.
Mér varð hugsaö um Annettu og
hvað það væri komið upp í vana
hjá mér að segja, að hún heföi beð-
ið bana í sprengjuárás. Þaö lá viö
að ég væri farinn að leggja trúnað
á það sjálfur. Þegar .ég staðnæmd
ist vegna götuvitanna við Omonias
torg, spurði ég sjálfan mig hvaö
orðið mundi um hana nú, og hvort
þeim glæsilega heimsmanni, sem
hún tók fram yfir mig, hefði nokk
um tíma tekizt að uppfylla þá ósk
hennar að geta bam við hana. Ég
er ekki þanmg gerður, að ég taki
nöldur nærri mér, en ekki gat ég aö
mér gert að vona, að hún hefði feng
ið að komast að raun um, að bam-
leysi okkar hefði verið henni sjálfri
að kenna.
Loks stöövaöi ég bílinn úti fyrir
Hótel Grand Bretagne. Vikakarl-
amir báru inn farangurinn, en Harp
er sneri sér að mér.
„Jæja, Arthur,“ sagði hann, „þá
er þetta umsamið. Ég geri ráð fyr-
ir að verða héma þrjá. til fjóra
daga.“
Þetta kom mér gleðilega á övart.
„Þakka yður fyrir, faerra mmp. Haf
ið þér hug á að fara til Deíhi á
morgun. Um helgar fyllist þar allt
af ferðamönnum."
„Við getum rætt um það seinna"
svaraði hann. Hann virti mig fyrir
sér nokkurt andartak og sVo vott-
aði fyrir brosi um varimar. „Ég
væri til að skreppa út í kvöld og
skoða borgina. Ég þykist vita að þér
séuð þar öQu kunnugur."
Ég þóttist viss um að hann væri
einungis að þreifa fyrir sér. Brosti
því ekki um of áberandi, þegar ég
svaraði:
„Aö sjálfsögðu er það, herra
minn.“
„Ég bjóst við því. Komið hingað
klukkan níu. Er það í lagi?“
„Klukkan niu, herra minn. Ég bið
stúlkuna við skiptiborðið að hringja
upp í herbergið til yöar, þegar ég
kem...“
Simi 13645
f
A
IS
l
A
I
..TO TME POSTFNG
SEMTRIES ATOP
THE MINARBTS...
ÍHt
CíiMte
... FROM THE STRANGE ACT OF
JAILING THE WAZiRlS-.
In THE ANCIENT CITY
OF OPAR, PREPARATIONS
ARE MAÐE FOR THE
ARRIVAL OF THE
PESPO/LERS '
1 hinni fornu borg, Opar, er hafinn undir-
búnlngur fyrir komu óvinanna.
Wazirimenn fangelsaöir fil aö blekkja
Krona ... og varörpenn settir , upp í tum-
spírumar tH aö fylgjast með feröum óvín-
K®]
®Tj
URA- OG
SKARTGRIPAVERZL
KORNELÍUS
JÓNSSON
SKOLAVORÐUSIÍG 6 - SÍMI: 18588
4 ----—’BJJAlFISAfif
FYRiBHÖFN
rvw'^ • A/rv' f
’Þ“rr9íA-t*,rrVW-..
RAOÐARÁRSTÍG 31 SflBH' 22022