Vísir - 18.03.1967, Blaðsíða 12

12
V1SIR. Laugardagur 18, marz 1967.
Kvikmyndasaga
eftir Eric Ambler
verkstæði. Fischer var þár inni
með bílinn í tíu mínútur, þau hin
snæddu morgunverð á nálægum
veitingastað. Fischer hitti þau þar
nokkru síðar og át einnig morgun-
verð. Aö því búnu urðu þau' sam-
ferða út að verkstæðinu, settust inn
í bílinn og óku á brott. Tufan
majór minntist eitthvað á landa-
bréf, sem hann hefði falið yður að
finna?“
„Ef mér tekst það, skýri ég strax
frá því. Segið honum, aö ég hafi
gert árangurslausa leit £ svefnher-
bergjum þeirra í dag, á meöan þau
voru fjarverandi. Ég reyni áö leita
í setustofunni í kvöld, ef ttekifæri
býðst til. Verðið þér héma á næstu
grösum?"
„Það verður einhver."
„Allt í lagi.“
Þegar ég hélt aftur heim aö setr-
inu, minntist ég þess, að ég hafði
heyrt það á tali þeirra kvöldið áð-
ur, að Fischer ætti aö leysa eitt-
hvert sérstakt verkj af hendi í dag.
Hafði hann lokið því — eða var
hann að ljúka því? Ekki virtist
það neitt sérstakt, að aka bílnum
til Istanbul, svo að þau öll gætu
fengið sæmilegri mat en Geven
framreiddi. Hins vegar var það
undarlegt, að ég skyldi ekki 'vera
látinn aka bílnum, hefði erindið
ekki verið neitt annað. Enn ein-
kennilegra var það, að Fischer
skyldi fara með bílinn á þetta við-
gerðarverkstæði, þar sem hann
var í fullkomnu lagi og éngin þörf
fyrir varahluti. Og hvers vegna
hafði Fischer ekki strax farið með
þeim hinum á veitingastaðinn?
Hvers vegna stóð hann yfir bíln-
um?
Það er augljóst mál, að mér
hefðu átt að detta hurðarklæðn-
ingarnai strax í hug. Skýringin á
því, aö svo fór ékki er harla nær-
tæk — ég vissi ósköp vel, hve lang
an tíma það verk mundi taka og
þessar tíu mínútur hefðu ekki nægt
Fischer til að losa eina klæðning-
una frá og ganga svo frá henni aft-
ur, hvað þá leika slíkt með þær all
ar fjórar. Mér kom semsé alls ekki
til hugar, að hann hefði haft að-
stoðarmenn og ef til vill ekki gert
annaö en aö skipa þeim fyrir verk-
um. Og ég leyfi mér að taka það
fram, að það var varla; von aö mér
kæmi það til hugar, pv£ aö Tufan
datt það alls ekki £ hug heldur.
ÞÝZKAR ELDHÚSINNR.ÉTTINGAR
úr harSplasti: Format innréttingar bjóSa upp
á annaS hundrað tegundir skópa og litaúr-
val. Allir skópar með baki og borðplota sér-
smíSuS. EldhúsiS fæst meS hljóScinangruS-
um stólvaski og raftækjum of vönduSustu
gerS. - SendiS eSa komiS meS mól af eldhúa-
inu og viS skipuleggjum eldhúsiS samstundis
og gerum ySur fast verStilboS. Ótrúlega hcg-
stætt verð. MuniS aS söluskattur er innifalinn
í tilboSum fró Hús & Skip hf. NjótiS hag-
stæSra greiSsluskilmóla og
lækkið byggingakostnaSinn.
HÚS & SKIP hf.- LAI18AVI81 11 . IIMI
Hefði hann áttaö sig á svo einföld-
um hlutum, mundi ég að minnsta
kosti hafa losnað við veruleg óþæg
indi...
Hvað um það, þegar ég kom heim
á setrið aftur og fór út i hesthús-
ið, einbeittist öll mfn hugsun að
þessum óskiljanlegu varkhlutum.
Ég athugaði fyrst i farangursgeymsl
una, ef þeim skyldi hafa verið kom
ið fyrir þar. Þvi næst skoðaði ég
vélina. Það var ekki að sjá, að
hreyft hefði verið . við henni. Þaö
var ekki fyrr en ég opnaði fram-
dymar til að aðgæta, hvort ein-
hverju kynni að hafa verið stungið
inn í hanzkahólfið, að ég tók eft-
ir rispunum.
Hver svo sem hefur losað klæðn-
ingarnar frá, þá hefur það verið
versti klaufi. Hann hafði ekki einu
sirmi haft vit á að nota kross-
skrúfjárn, heldur venjuleg skrúf-
jám á skrúfur með krossskomum
haus. Það voru djúpar rispur á leðr
inu fyrir það, að skrúfjámið hafði
hvaö eftir annað runnið út af, eins
og við var aö búast. Vitanlega
hefðu fæstir tekið eftir þessum risp
um, sem ekki vissu, hvemig allt var
i pottinn búið. Ég athugaði klæðn-
inguna innan á hinum hurðunum
þrem, og það var sama sagan. Og
é^ þurfti ekki annað en aö opna
hurðimar og finna hvað þær lágu
léttara á hjörunum, til þess að sann
færast um, að allt, sem fólgiö hafði
veriö á bak við klæðningarnar, var
nú farið.
Það lá því beint við að álykta,
aö verkið hefði verið framkvæmt
þama í viðgerðarverkstæöinu í ná-
munda við spænska sendiráðið. Aft
ur á móti var ógerlegt að geta sér
til um, hvar vopnin væru nú nið-
urkomin. í svip kom mér til hug-
ar að fara aftur niður á veginn og
koma orðsendingu um þetta til Tuf
ans majórs.
En ég afréð að bíöa meö það,
þangað til ég gæti annað hvort til-
kynrit honurri, að ég hefði fundið
landabréfið eða leit mín að þvi
orðið árangurslaus.
Hefðu vopnabirgðirnar verið fald
ar einhvers staðar þarna í hesthús-
inu, mátti telja víst, að þær yrðu
þar enn í fyrramálið. Hefði þeim
aftur á móti verið komið fyrir ann
ars staðar, sem var ákaflega líklegt
þá varð því ekki breytt, og tvær
eða þrjár klukkustundir gerðu þar
engan mun. Og svo var þetta — ég
hafði ekki minnstu löngun til að
fara að flækjast aftur niður á veg
mér fannst ég þegar hafa teflt
nógu djarft þann daginn. Auk þess
átti ég það enn eftir að finna þetta
bölvaða landabréf. Ég held enn, að
ég hafi hagað mér skynsamlega í
þessu máli. Mér fellur alltaf illa
við fólk, sem er skynsamt eftir á
— en í þetta skiptið var það Tufan
majór, sem skjátlaðist hrapallega,
eins og síðar kom á daginn. Ég
sný ekki aftur meö það.
Vandræðin með Geven hófust
þegar við sátum að miðdegisverði.
Það er að segja, þegar ég sat að
miðdegisverði, en Geven að drykkju
Þá var klukkan um sjö, og hann
haföi drukkið stanzlaust frá því
klukkan sex, hesthúsað nærri hálfa

flösku af sterku brennivini á einni
klukkustund eða svo. Hann var þó
ekki ofurölvi. En það væri líka
synd að segja, að hann heföi ekki
yerið drukkinn.
Hann hafði framreitt Ijúffengasta
miðdegisverð sem hugsazt gat, fín-
marða kjúklingalifur. hóflega krydd
aöa. Ég var einmitt að fá mér á
diskinn aftur, þegar Fischer, kom
inn.
.Geven ...“
Geven leit upp og brosti ertnis-
lega. „Skál fyrir hersveitinni,"
mælti hann glaðhlakkalega á
frönsku. „Má kannski bjóða yður
einn lítinn?"
Fischer lét sem hann heyrði ekki
orð hans. „Mig langar einungis til
að vita, hvað við eigum að fá til
miðdegisverðar?"
„Miðdegisverðurinn er framreidd
ur sagði Géven,“ eins og hann vildi
ekki meira um það ræða.
„Þá getið þér sagt mér ...“ Hon
um varð litið á diskinn minn. „Jú
kjúklingalifur ... það líkar mér.“
Neörivör Gevens tók að titra i-
skyggilega. „Það er handa okkur
hjúunum. Húsbændumir fá þjóð-
legri krásir."
„Hvaða rétti?“
„Þér munduð ekki skilja það, þó
ég segði yður.“
„Ég krefst þess ..,“
Geven svaraði á tyrknesku. Ég
skildi aðeins eitt orð af þvi lcuzu
— lamb.
Mér til mikillar undrunar og ég
hygg Geven líka þá svaraðí Fischer
honum á tyrknesku.
Þá reis Geven á fætur og öskraði
eitthvað, sem ég ekki skilcti.
Fischer öskraði eitthvað á móti
og hraðaði sér siðan á brott, áður
en Geven vannst tími til að svara.
Geven settist aftur og neörivör
in titraöi svo ákaft, þegar hann
bar glasið að vörum sér, að vfnið
rann niður hökuna. Hann fyllti
glas sitt enn. Leit síðan til mín.
„Pizlik," hvæsti hann. „Domuz".
Þetta eru ákaflega ruddaleg orð
á tyrknesku. Mér skildíst, að þau
væru í rauninni töluð til Fischers
svo ég þagöi.
Hann 'fyllti glas mitt. „Skál,“
sagði hann.
„Allt í lagi...“
„Drekktu."
Hann drakk í botn. Hallaði sér
fram á borðið og var bersýnflega
mikið niðri fyrir. „Eitt get ég sagt
þér,“ mælti hann reiðilega. „Ef
þessi skepna segir aukatekið orö
til viðbótar í sama dúr — þá drep
ég hann.“
„Hann er heimskur, greyið."
„Tekurðu málstað hans?“ Og
neðrivöirin tók að titra ískyggi-
lega. ,
„Nei, nei. En er hann þess virði
að vera drepinn?"
leizt ekki á blikuna. Hann fór að
tala við Geven á einhverri tyrkn-
eskri mállýzku, sem ég skildi ekki
orð af, en hitt sá ég, aö það mundi
ekki ætla að bæta mikið úr skák.
Geven gerði einungis að glotta, rak
jafnvel upp tröllslegan hlátur. En
hann hélt áfram að drekka, og þeg-
ar ég reyndi að laumast £ burtu,
rauk hann óðara upp á nef sér.
„Hvert ætlarðu?"
„Þú þarft að sinna þínum störf-
um, og ég er til tafar."
„Þú situr kyrr. Þú ert gestur
minn hér i eldhúsinu. Hvers vegna
drekkurðu ekki?“
Glasið stóð fullt fyrir framan mig
og ég gerði það honum til geðs
að fá mér teyg.“
„Drekktu."
Ég drakk og reyndi að láta sem
ég vildi ekkert fremur. Þegar hann
leit undan, tókst mér að hella tals-
verðu úr glasinu £ vaskinn. Þaö
kom þó aö litlum notum, því að
Geven bætti á þaö, óðara hann
sá að það var komið borð á það.
Þaö átti að bera inn til þeirra
kvöldverðinn klukkan hálfníu og þá
var brytinn farinn að slaga, svo
gamla konan sá ein um það. Hann
hallaði sér fram á borðið og glotti
illgimislega, þegar hún fyllti fötin.
„SkálT
„Skál!“
„Drekktu..
í sömu svifum kvað við öskur
allfjarri, hurð var skellt, og ég
heyrði ungfrú LipjJ) kalla: „Hans ...
Hans“. Þá ruddist Fischer inn í
eldhúsið með kúfaðan matardisk í
höndimum.
Kgg
OIJ1
URA- OG
SKARTGRIPAVERZL
KORNELÍUS
JÓNSSON
SKOLAVORÐUSTÍG Q - SÍMI: 18588
Síldar-
réttir
Hann fyllti glas sitt enn, og nú
titruðu báðar varimar, eins og
ég hefði bryddað upp á viðfangs-
efni með spurningu minni, sem
honum væri um megn að leysa.
Hamulhjónin komu inn í eldhús-
ið í þessu og fóru að búa sig undir í
að bera húsbændunum matinn.; j
Gamli maðurinn virti brytann fyrir 11
sér, og það var auðséð, að honum i
KARRI-SILD
RJÓMA-LAUKSÓSA
COCKTAJL-SÓSA
RAUÐVÍNS-SÓSA
StJR-SÍLD
KRYDD-SÍLD
MARINERUÐ-SÍLD
Kynnizt hium ljúffengu
síldarréttum vorum.
I
„Þetta var Jane. Aðeins að ég komi nú Tarzan rekur upp öskur mannapanna. „Ha, Tarzan. Þaö er enga hjálp að fá hér
ekki of seint. Ég verö að láta hana vita, að Jane heyrir til og hrópar upp: „Tarzan." nærri. Þetta var apaöskur."
ég sé á leið henni til hjálpar."
SMÁRAKAFFI
Sími 34780
RAUDARARSTÍG 31 SilWI 22022

í2