Vísir - 31.03.1967, Blaðsíða 5

VÍSIR . Föstudagur 31. marz 1967.
■Q
'J
X-
IVTargur maður ímyndar sér,
•*■”■*■ að það sé ekki mikill
vandi að sjá i gegnum ýmis
stærstu og flóknustu heims-
vandartiál. Þannig draga menn
í skvndi upp fyrir sér heildar-
mynd af styrjöldinni 1 Vietnam.
Þegar fjarlægðin er orðin svona
mikil, þá er ennþá auðveldara,
að ímynda sér að hlutirnir séu
einfaldir og skipta málsaðiljum
niður i fulltrúa hins vonda og
góða. Þetta er líka nauðsynlegt
að gera að vissu marki, ef mað-
ur ætlar að lýsa atburðum í
fjarlægu landi í stuttri blaða-
grein. En þrátt fyrir það mega
menn aldrei missa sjónar á því,
að stjórnmál eru alltaf flókin.
Ef við reynum að setja okkur
verulega inn i málin, líkt og
lenda inni í miðju einhverju
þjóðríki þá komumst við fyrr
eða síðar að þvi að öflin, sem
þar togast á eru óendanlega
mörg. Og kannski komumst við
að raun um það ef við förum
að rýna í vandamál Vietnam,
að þar eru þau ennþá fleiri en
víða annars staðar.
Þau leiða rætur sínar aftur i
mandarínaveldi og franska ný-
lendukúgun, ótal þætti rísandi
frelsisbaráttu, utanaðkomandi
byltingaráhrif kommúnismans,
sundrung og blóðug bræðravig
milli ólíkra flokka frelsishetj-
anna, ósigurinn sem kenndur
hefur verið við Dien Bien Phu en
tapaðist fyrst og fremst i þing-
salnum í París, loforð um frelsi
og skiptingu jarðeigna, sem sið-
an voru svikin, harðstjóm og
hershöfðingjaveldi.
Og þau flækjast í æ meiri
hrærigraut vegna gamals for-
ræðis norðurhluta landsins yfir
suðurhlutanum, flutnings milljón
flóttamanna milli landshlutanna,
afskipta Bandaríkjamanna af að
steypa spilltri rikisstjóm og
vegna íhlutunar margra stór-
velda, sem tengja heiöur sinn
og stolt viö það að þeirra stefna
bíði engan hnekki í úrslitunum.
■fjað gæti virzt eðlilegt, að
draga upp sígilda mynd af á
standinu í Vietnam, þar sem
hugprúð smáþjóð á I vök að
verjast gegn ofbeldi og rang-
sleitni hins bandaríska stór-
veldis. Þessi saga hefur verið
fljót að hrífa hugina likt og
grátsaga I sunnudagaskóla. Og
það er svo einkar eðlileg til-
hneiging hjá okkur til að taka
málstað hins veika og hrjáða
gagnvart ofbeldi hins stóra.
Liklega ætti þess konar þjóð-
saga að eiga sérstaklega góðan
hljómgrann hjá smáþjóð sem
okkur. Það er ekki nema eðli-
legt, að okkur ofbjóði vald
Bandartkjanna I heiminum, það
er varla nema skiljanlegt að við
beram öfund fátæka mannsins
til auðjftfursins.
Þeir sem einu sinni hafa skap-
að sér þessa mynd af styrjöld-
inni I Vietnam, telja sig þaðan í
frá likt og frelsaða. Eftir það er
eins og engar staðreyndir máls-
ins fái lengur komizt að í huga
þeirra. Sjálfstýritækin hafa völd
in. alveg sama þó hugsjóninni
sé siglt beina leið upp í skerin
og kálgarðana á þurru landi. 1
eldmóði sínum halda þeir því
blákalt fram, að íslenzka- rikis-
stjómin eigi að hefja hreyfingu
hjá Sameinuðu þjóðunum til að
verja Víetnam gegn ofbeldis-
stefnu Bandaríkjanna, jafnvel að
íslenzka þjóðkirkjan eigi að taka
baráttuna upp. Síðan er söngur-
Loftmynd tekin yfir flutningavegi í gegnum frumskóga Norður-Vlet nam dagana sem hlé var gert á loftárásum Bandarikjamanna. Bíla-
lest kommúnlsta á herflutningaleið inn í Laos, en þaðan liggur svo leiðin gegnum hlutlaust landsvæði inn á vígstöðvarnar í S.-Vietnam.
BLEKKING EÐA STAÐREYNDIR
inn látinn ganga um ofboðsleg
grimmdarverk Bandaríkjahers í
Vietnam, hann beiti þar skefja-
laust gasi og napalm-sprengjum,
ekki aðallega gegn kommúnista-
herjunum, heldur fyrst og
fremst gegn þorpum og bæjum
óbreyttra borgara.. Friðsöm al-
þýða landsins sé ofsótt og um-
lukt í hryllilegu benzínhlaupi.
Með þessu er bandaríska hem-
um jafnað við blóðþyrsta böðla
nazista í útrýmingarfangabúðun
um. Og það er „alveg öruggt“
að svona er ástandið, segja þess
ir menn, — tóku menn ekki
eftir því, að tilkynning var gef-
in út einn daginn um að árás
hefði fyrir mistök verið gerð á
þorp óbreyttra borgara!
um. Alveg með sama hætti og
landssvæði hlutlausra ríkja hef-
ur verið notað sviksamlega, átti
að notfæra sér þessa samninga
sem skálkaskjól, til að koma of-
beldinu fram.
Jjeir sem hafa gert grátsöguna
um lamb fátæka mannsins
að trúaratriði í Vietnamstyrjöld-
inni geta náttúrlega ekki og vilja
ekki sjá þessi margvíslegu atriði
sem gera vandamálið flóknara
og þar með verður þetta miklu
viðtækara vandamál. Þar með
verður um að tefla sannfæringu
fólks um víða veröld og með-
ferð manna á staðreyndum.
Því miður er eins og menn
læri aldrei af reynslunni. Sama
/~|g það bendir einmitt svo
margt til þess kringum Vi-
tetnam-styrjöldina, að blekking-
um sé beitt þar í ótakmörkuðum
mæli. Þessum blekkingum er
ætlazt til að „hinir sannfærðu“
trúi, og þeir taki við þeim eins
og þær væru oblátur trúarsann-
færingar, og kyngji þeim án
þess að hafa fyrir því að mylja
þær. Þetta er það sem mér virð-
ist óhugnanlegast við Vietnam-
málið fyrir allan umheiminn. —
Þaö er haldið áfrám að útbreiða
blekkingarnar og þær hafa góð-
an jarðveg.
Ég skal taka eitt dæmi um
það hvemig öfgastefna komm-
únismans heldur áfram að skapa
blekkinguna í aðgerðum sínum
l?n eins og venjulega, þá er
myndin ekki svona einföld.
Sé reynt að rýna i staðreyndir
málsins, þá koma fljótt í ljós á-
bendingar um það, hvemig harð-
skeyttur minnihlutaflokkur
kommúnista ætlaði að taka völd
in í landinu með ofbeldi. Þrátt
fyrir áralanga sundrung og
stjórnleysi kemur greinilega
fram að mikill hluti þjóðarinnar
er andvigur kommúnistum og
óttast geigvænlegar afleiöingar
valdatöku þeirra. Og menn
þurfa að hafa æði teygjanlega
sannfæringu ef þeir ætla sér að
afneita því lengur, að gífurlegir
leynilegir liðsflutningar hafi
stöðugt átt sér stað gegnum ó-
byggðir hlutlausra nágranná-
landa í skipulögðum aðgerðum
til að kyrkja sjálfstæði smárík-
isins í suðurhluta landsins. Og
jafnframt verður það ljóst, að
allar þessar skipulögðu hernað-
araðgerðir voru vísvitandi brot
á hátíðlegum vopnahléssamning-
sagan endurtekur sig alltaf,
sama blekkingin nær tökum á
fólki, aðeins í nýrri og nýrri
mynd. Margir biðu alvarlegt and
legt skipbrot, þegar blekkingun-
um var loksins lyft áf Stalin og
goðsagnimar um hann að engu
gerðar. Þessi dýrðlegi leiðtogi
reyndist ekki hafa verið annað
eri hálfgeðveikur harðstjóri.
Með sama hætti hafa blekking-
amar verið að hrynja kringum
sæluriki kommúnismans í Kína.
í staðinn er aö vísu verið að
reyna að skapa nýja goðsögn
um hinn heilaga Mao og menn
geta glapizt að nýju til að trúa
á eldmóðinn f alþýðubylting-
unni, sem þó er lítið annað en
ömurlegt stjórnleysi. Nú skýra
rússneskar heimildir okkur frá
því aö afleiðingar menningar-
byltingarinnar sé aðeins hungurs
neyð, farsóttir og blóöugir bar-
dagar og aftökur.
í Vietnam, en þetta mál hefur
talsvert verið á döfinni austur
þar að undanfömu. Eins og í
öðrum byltingarstyrjöldum hafa
áróðursdeildir kommúnista
reynt að skapa þjóðinni glæsi-
legar stríðshetjur. Þeir höföu
nú eftir mikla úrvinzun ákveðið
að ungur maður úr her þeirra
aö nafni Van Be skyldi gerður
að hinni ódauðlegu fyrirmvnd.
Sagnir sögðu, að hann hefði bar
izt einn hetjulelgri vörn gegn
bandarísku ofurefli. Hann var
einn uppistandandi úr herflokki
sínum, en áður en hann varð yf-
irbugaður haföi hann varizt af
ótrúlegri seiglu og fellt tugi and-
stæðinga sinna. Loks er hann
hafði eytt síðasta skotinu, var
hann handtekinn.
En Van Be átti ekki aö hafa
gefið upp alla mótspyrnu. Er
hann gekk fangaður meðal hinna
bandarísku hermanna, sagöi
sögnin að hann hefði allt í einu
með snöggu handbragði getað
þrifið þunga jarðsprengju frá ein
um andstæðinganna og sprengt
hana þar sem hann stóð. Sjálfur
átti hann aö hafa látið lífið, en
hrifið með sér í dauðann 69 and-
stæðingahermenn.
Tjannig var sagan sem hin
kommúníska áróðursdeild
samdi og byggði upp úr goð-
sögnina um fremstu stríðshetju
kommúnistabyltingarinnar. For-
dæmi hans skyldi fylla kommún
istaherina meiri eldmóði en
nokkra sinni fyrr. í höfuðborg
kommúnista var minnismerki
gert um hann, leikrit samin og
kvikmyndir voru gerðar um
hetjudáðir hans.
En því miður reyndist öll þessi
saga blekking ein og það var
hægt aö sanna. Van Be var á
lífi, hann sat í fangabúöum í
Suður-Vietnam og hann hafði
ekki barizt neinni hetjulegri bar
áttu, þvert á móti hafði hann i
hita bardagans flúið í skjól und-
-r skurðbakka og verið dreginn
þar fram titrandi af skelfingu Og
þegar hann nú sá sjálfur hvilfkt
veður hafði verið gert af ímynd
uðum hetjudáðum hans og að
hann var orðinn vandræöi og
hneyksli fyrir kommúnistana, sá
hann nú ekki annað ráð vænna
en að ganga í lið með Saigon-
stjöminni. Mun hann að Ukind-
um þjóna í framtíðinní í her-
flokkum þeirra manna sem gerzt
hafa liðhlaupar og snúið hafa
baki við kommúnistiun, en þess-
ir flokkar þykja nú einna harð-
vítugastir í baráttunni gegn fyrri
flokksbræðrum sínum.
Þetta er aö vísu ekki merki-
legt atvik, en sýnir þó, hvemig
það loðir áfram við kommúnism
ann að beita blekkingum. Senni-
lega er það aðeins eðlileg afleið-
ing af því, að í ríki hans leyfist
hvergi eðlileg skoðanamyndun,
Staðreyndirnar verða að vikja
fyrir kenningu, sem ekki á sér
stoð í veruleikanum.
t'yrr í vetur var um það rætt,
að Bandaríkjamenn beittu
Framh. á bls. 13