Vísir - 31.03.1967, Side 12

KRONA DID
NOT HARM
, you /
DARLING.
AT LAST.
V1 SIR . Föstudagur 31, marz 1967.
Þegar Harper ók fram híá A
Sophia í áttina aö hliðinu á Ser-
agliomúrnum tók hann að tala tii
okkar yfir öxl sér.
„Leo fer fyrstur,“ sagði hann.
„Hans og Arthur fylgjast svo að um
hundrað metra á eftir honum. Arth j
ur — þú greiðir inngangseyri fyr-1
ir Hans svo hann þurfi ekki neitt j
að vera að fást við peninga eins ■
vafinn og hann - er á höndunum.,
' ið munið þetta?“
„Já“ ' ••
„F.g fer ekki nær hliðinu,“
sagði hann stúndarkomi siðar. „í>ar
voru leiðsögtímenh á stöðusu vakki
,og það er öruggara, að þéir setji
ykkur ekkifl!‘néitt i samband við
þennan bíl síðar meir. Síöan skul
uð þið halda af stað. Þú ferð á
undan Leo.“
Miller kleif út og hélt í áttina að
aðalhliðinu. Þangað voru um 150 m.
Þegar hann var kominn um hálfa
leið, sneri Harper sér að okkur
Fischer. „Þá farið þið,“ sagöi hann
„Þú gaetir vel að þér, Arthur. Fisch
er og Leo eru báðir vopnaðir marg-
hleypum og munu hiklaust beita
þeim, ef þú reynir einhver undan-
brögö“.
.g hef hugann allan við tvö
þúsund dollarana".
„Geröu það. Ég kem í humáttina
á eftir ykkur, aðeins til að full-
vissa mig um, að þið farið allir
inn um hliðið“.
„Það er engin hætta á öðru“.
Ég gerði mér far um aö sýnast
sem samstarfsfúsastur, einmitt
þessa stundina. Þótt ég roætti varla
á fótunum standa af hræðslu, hafði
mér hugkvæmzt ráð til að koma í
veg fvrir að þeim tækizt áform
sitt, og þótt því bragði fylgdi tals-
verð áhtetta, stofnaði ég 'sjálfum
mér ekki í beina lífshættu með því
Fg var mtð laiðsðgvrmannáskfrtéin-
ið á mér. Tufan hafði varað mig
við að sýna það safnvörðum eða
öðrum leiðsögumönnurn; það yrði
óhjákvæmilega til þess að ég kæm-
ist í klandur, þar eð bannað væri
að veita útlendingum slíkt skírtéini
Og nú viidi svo til, að mér var
ekkert meira áhugamál en einmitt
að komast í klandur við safnverð-
ina, að þeir heftu för mína.
Við Fischer nálguðúmst hliðið.
Miller var í þann veginn að fara
inn um það. Ég sá að leiðsögumað-
ur gekk til hans, en Miller lét sem
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTINGAR
úr harðplasti: Format innréttingar bjóða upp
ó annað hundraS tegundir skópa og litaúr-
vai. Allir skópar með baki.og borðplatc seér-
smíSuS. Eldhúsið faðst með hljóSeínangru®-
um stólvaski og raftækjum af vönduðustu
gerS. - SendiS eSa komiS með mól af eldhús-
inu og við skipuleggjum eldhúsið samstundis
og gerttm yður fast verStilboS. Ótrúlega hag-
stætt verS. MuniS aS söluskattur er innifalinn
í tilboðum fró H«S & Skip hf. NjótiS hag-
staeSra greiSsluskilmóla og (Qbebeb:
iækkiS byggÍngokostnoSinn.
HQS & SKIP Jtf . LAOaATiai II . 11(11 21*15
hann sæi hann ekki og gekk mn
fyrir múrana, án þess að líta til
hægri eða vinstri.
„Hér förum við inn líka“, varð
Fischer að orði. Hann herti göng-
una.
Krókamir börðust við fætur mér
inni í buxnaskálmunum, þegar ég
reyndi að halda í við hann. „Við
megum ekki ganga svona hratt“,!
sagði ég. „Ef krókarnir fara að
sveiflast til, sést það og getur
vakið athygli“.
Hann hægði gönguna samstundis.
„Þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur af leiðsögumönnunum",
sagði ég. „Ég kem fram sem leið-
sögumaður þinn. Ég er með skír-
teini“
Strax þegar við nálguðumst hlið-
ið, fór ég að þylja yfir hpnum, að
hætti leiðsögumanna um högg-
stokkinn, hinar vikulegu aftökur,
vatnsskálina í veggnum — að böð-
ullinn hefði líka verið vfirgarð-
yrkjumaður soldánanna.
Leiðsögumaðurinn, sem hafði
verið á vakki á eftir Miller, veitti
okkur athygli og ég hækkaði rödd-
ina, til þess að vera viss um að
hann heyrði hvað ég var að þylja.
Ég gerði mér vonir um að hann
mundi veita okkur eftirför og kæra
fyrir verðinum við hliðið. Þaö bar
ekki á því, hann virtist missa allan
áhuga á okkur og þar með labbaði
hann sig á brott.
Þetta olli mér að sjálfsögðu
i nokkrum vonbrigðum. En ég var
| við því búinn að reyna þv "þ' betur
AÖ innanverðu við hliðið er lítið
j borð, þar sem maður kaupir að
i göngumiða. Þegar okkur bar þar að,
! rétti ég afgreiðslumanninum þrjár
í lírur og mælti: „Tvo aðgöngumiða,
i cerið svo vel“. Um leið sýndi
ég hpnum leiðsögumannsskírteini
mitt Eað hann samt um tvo miða,
| b.ir 'gerði mig þar með. beran að því
j að vita ekki að leiðsögumenn fá
ókéýpis prnéang — og greiddi
| hoiium loks þrjár lírur, sem hver
i leiðlögumáðtír hlaut að vita, að
r.æþði ekki einungis fyrir tveim að
göngumiðum, heldur sex. Og loks
: hafði ég ávarpaö afgreiðslumann-
i in*> á ensku.
Þetta var hörkulegur náungi með
iítið vel snyrt yfirvararskegg, og
hroka í svipnum. Ég beið þess að
harin léti mig kenna á veldi sínu.
En til þess kom ekki. Hann rétt
leit á leiðsögumannsskírteinið, rétti
mér einn aðgöngumiða, tók eina lír
una og greiddi mér sextíu kurisa
til baka. Þetta afsklptaleysi hans
var með öllu óskiljanlegt. Ég fór
mír hægt að’ tina upp skiptimynt-
ina, í von um að hann áttaði sig
á hlutunum.
„Við skulum koma“, mælti Fisc
her.
Ég sá útundan mér að Harper
nálgaðist hliöið. Það var ekki um
annáö að velja en halda áfram.
Verijulega bíða einn eða tveir leið-
sögumenn gestanna fyrir innan hlið
ið, Og eru ekki nein lömb aö leika
sér við. Það höfðu þeir ekki reynzt
mér að minnsta kosti fyrir þrem
árum, og lauk þeirri viðureign
þannig, að ég sat í fangelsi nætur-
iangt. Og nu vai það síðasta von
mín, að sú saga endurtæki sig.
Auðvitað endurtók hún sig ekki.
Vegna þess að þetta var síðasta
klukkustundin, sem söfnin voru op
in þann daginn, voru allir leiðsögu
menn annað hvort önnufn kafnir
við að fylgja gestunum, sem aldrei
eru fleiri en undir lokun, um hinar
ýmsu deildir eða þeir töldu dags-
verki sínu lokið og hvíldu feitan
sitjandann í næstu veitingastofu.
Ég lét mitt samt ekki eftir liggja
Ég þuldi og þuldi fróöleik minn
yfir Fischer, svo hátt aö allir máttu
heyra. Við sáum Miller þama inni i
í innri garðinum, þar sem hann stóð
og glápti á hlutina eins og ferða-
langur, en hraðaði för sinni áfram,
þegar hann heyröi til okkar.
Mér varð það á að hika. Kæmi
ekki einhver varðanna út úr bóka
safninu eða skjalasafninu, og þaö
var ekki nein ástæða til að gera
ráð fyrir því, var óhugsanlegt að
neitt yrði til að hefta för okkar
inn um dymar, sem Miller hafði
lykilinn að.
„Hvaö tefur þig?“ hreytti Fischer
út úr sér.
„Hann sagði okkur að doka við
hérna.“
„Ekki nema ef verðirnir veittu
okkur grunsamlega nána athygli."
Það kvaö við fótatak á steinhell-
unum fyrir aftan okkur. Ég leit um
öxl, það var Harper.
„Áfram, Arthur,“ mælti hann.
„Ekki að stanza." Þótt röddin væri
hvísllág, var hreimurinn ekki bein-
línis viðfeljdinn.
Ég fylgdist því með þeim, Fisch-
er og Miller, inn fyrir þriðja hliðiö
Hlýðnin viö Harper var mér orðin
viðlíka ósjálfráð og andardráttur-
inn býst ég viö.
Gangurinn að hurðinni var ná-
kvæmlega sextíu skref, eins og
Harper hafði sagt. Enginn sá til
ferða okkar. Miller var búinn að
opna dyrnar, þegar okkur Fischer
bar að. Andrá síðar stóðum viö
irini í þröngum gangi úr hlöðnu
grjóti og bogadregið múrþak yfir.
Fischer stóð á bak við mig, en Mill-
er læsti dyrunum. i
Gangurinn var um tuttugu fet á
lerigd, að vindustiganum upp á
þakið. Stiginn var úr jámi og nafn
á þýzkri verksmiðju greypt í þrep-
in. Miller gekk að honum og horfði
upp. „Hún er snjöll, telpan,“ sagði
hann og það var aðdáun í röddinni
Fischer yppti öxlum. — „Það
var ekki erfitt fyrir mann, sem leið
beint hefur þýzka flughemum sam
kvæmt Ijósmyndum, að átta sig á
þessu,“ sagði hann. „Stækkuðu
myndimar sem hún hafði héðan
voru svo skýrar, að jafnvel blind-
ur maður hefði getað áttaö sig á
þeim. Það var ég sem varð að
finna leiðina samkvæmt myndun-
um, ég sem varð að útvega lykilinn
og gera allar nauðsynlegar ráð-
stfanir".
Miller kímdi. „En það var hún,
sem átti hugmyndina, Hans,“ sagði
hann, „og Karl, sem samdi áætlun-
ina. Við erum ekki annað en iðn-
aðarmenn, þau eru listamenn."
Hann virtist skemmta sér prýöi-
lega og glotti eins og úlfur. Mér
leið svo illa, að ég var miður mín.
Fischer settist niður á neðsta
þrepið í vindustiganum. Miller brá
sér úr jakka og skyrtu og fór að
vinda siglínuna utan af mögmm
skrokknum. Það virtist þýöingar-
laust að missa kjarkinn, svo ég fór
eins að, vatt utan af mér haldlín-
una, sem Miller tengdi svo sighn-
unni og blökkunum eftir kúnstar
innar reglum. Loks dró hann svart
an poka úr mjúku efni á stærð við
ÍwkrbaWW00®-
ÞVOTTASTÖÐIN
SUÐURLANDSBRAUT
SIMI 3S123 OPIÐ 8-22,30
SUNNUD. 9 -22.30
ROREINANGRUN
Einkaleyfi á
fljótvirkri
sjólflæsingu
KOVA er hægt að Jeggja
beint í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir 90°C stöðugan hita
Verð pr. metra:
3/8” kr. 25.00 l”kr.40.00
1/2" kr. 30.00 1 W kr. 50.00
3/4” kr. 35.00 iy2”kr.55.00
KOVA Umboðið
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI24133 SKIPHOLT 15
IT IS TERRIBLE TO f-tEL
the LIFE ebbing from
ANOTHER HUMAN - BUT
HE WAS MORE, UKE AN
T ANIMAL J ......
As THE REST ÖF THE
WORLD GOES ON ITS
MADDENING WAV-
PEACE AND
TRÁNQUILITV
FlÉLS THE HEARTS
OF TWO LOVERS
TO OVER- A
FLOWING...
y, - ’íl/l/ WSAM
RAtJÐARÁRSTÍG 31 SlMI 22022
Friður og sæla fyllir hjörtu þeirra beggja, „Gerði Krona þér nokkurt mein?“ spyr
iOKMris' Itafa pau náð saman aftur. ; ■ < Tarzan. „Nei, elskan mín“. „Það er hræði-
legt aö þurfa að deyða aðra manrieskju, en
hann var frekar ófreskja en maður".
T
A
R
Z
k
Si
SPARIfl
FYRIRHDFN
□