Vísir - 17.05.1967, Blaðsíða 12

VÍSIR . Miðvikudagur 17, maí 1967.
Kvikmyndasctga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Ég vissi meö sjálfri mér, að ég
mundi aldrei giftast manni af minni
stétt, en hafði ekki orð á því við
hann.
Þegar við gengnum fram hjá dyr-
unum inn 1 matsöluvagninn, sá ég
fólk sitja þar að krásum, glatt og
ánægt og ég varð enn reiðari ör-
lögum mínum.
„Ég bíð eftir þér hérna fyrir ut-
an“, sagði Tim Healy, þegar við
komum ag snyrtiklefanum. — Þar
með var útilokað að mér tækist að
komast undan í það skiptið.
Þegar kom tð' Maraborough,
stigu þeir Tim Healy og kunningjar
hans úr lestinni. Það var drukkin
hver kveðjuskálin af annarri og
faðmazt ákaft að skilnaði.
Og svo var ég aftur em með
fööur mínum.
Hann gerðist mjög drukkinn og
þegar við héldum aftur inn í klef-
ann okkar, var hann svo reikull
í spori, aö barþjónninn varö að
leiða hann.
„Ég get gengiö á mínum eigin
fótum", sagði faðir minn. „Til þess
hef ég þá“.
„Vitanlega geturðu þaö“, svaraöi
barþjónninn, en sleppti þó ekki af
honum hendinni, fyrr en hann var
kominn í sætiö, þar sem hann hall
aði sér aftur á bak og lygndi aug-
unum aftur.
Næsta stöð var Roscrea .en ég
vissi, að við komum þangað ekki
fyrr en eftir hálftíma að minnsta
kosti, svo það var eins víst, að
faðir minn vani vaknaður áður. Ég
færði mig nær glugganum, nær
neyöarhemlunum. Við hemlasnúr-
una gat að líta letrað rauðum stöf-
um: „Fimm sterlingspunda sekt við
misnotkun“. Ég var staðráðin í að
kippa í snúruna. Ég bað guð um
að veita mér hugrekki til þess, en
um leið komst ég ekki hjá að gera
mér í hugarlund, hve broslegt það
yrði, þegar faðir minn vaknaði allt
í einu við það, að einkennisbúinn
brautarþjónn krefði hann um fimm
sterlingspund. En þá yrði ég á
bak og burt, horfin út á myrka
akrana. Það var skuggalegt út að
líta, og ég vonaði, að býli væri ein-
hvers staðar ekki langt undan. Þá
kom mér 1 hug, ag sennilega væru
grimmir hundar þar til vörzlu, en
engu að síður var ég ákveðin í að
flýja.
Ég reis hægt og hljóðlega úr
sæti mínu og virti föður minn enn
einu sinni fyrir mér til að fullvissa
mig um, að hann svæfi. Hálfbrotin
sfgaretta hékk úr munnviki hans.
Ég kenndi í brjósti um hann fyrir
það, hve illa hann var farinn og ó-
hrjálegur.
Engan kjánaskap, sagði ég við
sjálfa mig; það var hann, sem
eyðilagði líf móður minnar. Ég
teygði upp höndina til að kippa í
snúruna. Titrandi eins og lauf í
vindi . . .
„Ekki að hika“, hvíslaði ég.
Annað hvort var það þetta lága
hvísl, sem vakti hann, eða þá að
hann hafði alls ekki sofið, því að
hann settist upp allt í einu og leit
í kringum sig.
„Hvar erum við? Hvert erum við
komin?"
Ég felldi höndina að siðu og lét
fallast niður í sætið. Og það lá við
sjálft, að ég væri honum þakklát
fyrir að hafa bjargað mér frá þeirri
skömm og vafstri, sem óhjákvæmi
lega hefði af því leitt, ef ég hefði
kippt í snúruna.
„Ég var einmitt ag athuga, hvert
við værum kornin", sagði ég og var
nú þrotinn kjarkurinn, þótt ég
blygðaðist mín fyrir það.
„Þú hefur farið þessa leið svo
oft, að þú ættir að þekkja öll
kennileiti", hrevtti hann út úr sér.
Hann kveikti sér í sígarettunni,
og hvort sem það var tortryggnin
eða eitthvað annag sem gerði, þá
blundaði hann ekki aftur það, sem
eftir var ferðarinnar. Hálfkassabíll
beið okkar á skuggalegri járnbraut-
arstöðinni heima.
Eldhúsið heima var allt í óreiöu,
öldungis eins og þegar ég fór. Göm
ul föt af föður mínum lágu á forn
fálegum stól, fölnuöu pálmalaufi
var stungið á bak við myndina af
guðsmóður, og týrði á litlum, rauð-
um lampa fyrir neðan myndina.
Við háttuöum föður minn og
komum honum í rúmið, móöursyst-
ir mín og ég. Og móðursystir min
las mér áminningarpistilinn ,eins
og ég gerði ráð fyrir.
Hún hitaði okkur te, og við borð
uöum með leifar af kökum frá jól-
unum, sem hún geymdi í ryðguö-
um kexkassa. Það var af þeim
hræðilegt gamalbragð, en ég neyddi
þeim ofan í mig til aö móöga hana
ekki. Hún masaði án afláts um þaö,
hvað ég hefði fengið góða menntun
og hvað það væri voðalegt fyrir
aldraðan föður að fá sltkt bréf.
Þegar á leiö kvöldið, tók hún
skóna hans og faldi, svo hann gæti
ekki laumazt út og náð sér í meira
brennivín. Við lásum bænir upp-
hátt, en þorðum ekki að fara að
hátta af ótta við, að hann kynni
að kveikja í rúmfötunum. Viö sát-
um því þarna með hendur í skauti,
og eftir nokkra stund var hún sofn
uð.
Þegar hún var sofnuö, tók ég
enn að ráðgera, hvemig ég ætti að
flýja. Ég ákvað að laumast á brott
undir morguninn og taka mér far
með fyrsta áætlunarbíl, vera öll á
bak og burt, áður en faðir minn
vaknaöi. Ég gerði mér grein fyrir
því, aö það var ekki fallega gert
gagnvart móöursvstur minni. En
ég var staöráðin í að fara aftur til
Eugene, þótt þaö svo kostaði mig
eilífa fordæmingu.
Ég taldi aurana mína, taldi stund
arfjórðungana. Móðursystir mín
hraut lágt, og stundum heyrði ég
hryghikenndar hrotur inni í svefn
herbergi föður míns, eða gutl i
flösku, þegar hann vaknaði til að
bæta á sig. Hann lét Ijósið loga.
Fara skyldi ég ... fara, og koma
aldrei aftur.
NÍUNDI KAFLl
Þegar komiö var fram undir morg
un, reis móðursystir mín upp við
dogg og neri stírurnar úr augum
sér með handarbakinu.
„Hvað hefstu eiginlega að?“
spurði hún undrandi.
Ég var komin í kápuna og var að
mála á mér varimar. Notaði gler-
ið á guösmóðurmyndinni sem speg-
il.
„Ég er að búa mig“, sagði ég.
Reyndi að láta sem ekkert væri
sjálfsagðara.
„Búa þig? Hvert? spuröi hún og
strauk grátt hárið.
„Ég verð að fara aftur“, sagði
ég. „Ég er fastráðin, svo ég get
ekki hlaupizt úr vinnunni".
„Þú mátt ekki fara“, mælti hún
biðjandi. „Þú mátt ekki fara og
skilja mig hér eina eftir. Hann
drepur mig, þegar hann uppgötvar
aö þú ert farin“. Augu hennar
fylltust tárum. Þau voru oft tár-
vot. Hún hafði átt sínar sorgir um
ævina. Æskuunnusti hennar hafði
verið skotinn til bana á Killaboe-
brúnni, þegar átökin voru sem
mest milli svartstakkanaa og brún-
stakkanna forðum. Alla ævi hafði
hún verið þessum myrta ástvini
sVnm trú og bar mynd hans í
gi \ isti á festi um hálsinn. Ég
fann -ð ég gat ekki með neinu
móti Vrgefið hana. Hún var svo
góð og Kafði fært svo margar fóm-
ir um ævina.
„Ég verð um kyrrt“, mælti ég
þreytulega. Hún vafði mig örmum
og ég fann vota hvarma hennar
viö vanga mér.
Þaö var sunnudagur, og við hefð
um átt aö fara til kirkju. En hún
sagöi, að guð mundi áreiðanlega
fyrirgefa okkur, þótt við vanrækt-
um þá skyldu okkar í þetta skiptið,
þar sem við yröum að vera heima
og gæta gamla mannsins.
Þá heyrðum við kýmar baula
úti fyrir, og í sömu andrá drap
Maura á bakdyrnar, stúlka úr þorp
inu, sem kom alltaf á málum til að
mjólka kýrnar.
„Ertu komin á fætur gamla mín“
kallaði hún um leið og hún lyfti
lokunni og gægðist inn um dymar.
Hún brosti breitt, bersýnilega
harla hreykin yfir nýju gleraug-
unum sínum með stálumgerðinni.
„Velkomin heim...“ kallaði hún
til mín. Hún kallaði stöðugt, þegar
hún talaði viö einhvem, gilti einu,
hvað hún stóð nálægt manni, það
var engu líkara en hún hrópaði á
móti hvassviöri.
„Kálfurinn dauður og kýrin
kemst ekki frá honum“, kallaði
hún óðamála.
„Hver er dauður?“ Móðursystur
minni brá, þvi að henni hafði ekki
gefizt tóm til að átta sig á masinu
í Mauru.
„Kálfurinn dauöur og kýrin
kemst ekki frá honum“, endurtók
Maura enn hærra, og þóttist held
ur en ekki af að geta sagt svo
merkilegar fréttir. „Ég er farin að
sækja dýralækninn", sagði hún og
var hlaupin af staö, áður en við gát
um mælt hana máli. Ég hefði sjálf
viljaö sækja dýralækninn, því að
hann var faöir Böbu, og ég þóttist
viss um, að hann mundi vflja
hjálpa mér, eða þá Martha kona
hans. Ég minntist þess, hve húsið
þeirra var reisulegt og allt fínt og
fágað inni hjá þeim, hvítir feldir
á harðviðargólfum, mynd af okk-
ur Böbu á vegg. Ég kallaði á eftir
Mauru, en hún hljóp yfir akrana
eins og kólfi væri skotið, tók við
og viö undir sig stökk og hrópaði
upp yfir sig um leiö af kæti og
ákafa.
Við móðursystir mín fórum út
til að sjá, hvaö um væri að vera.
Staðurinn virtist enn ömurlegri
en í kvöldrökkrinu, vegna þess að
dagsbirtan leiddi alla niðumíðsl-
una í ljós. Limgerðið hafði visnað
af einhverjum jurtasjúkdómi og
villirósarunnamir vom troðnir niö
ur, því að kýmar gengu óhindrað
um allt, þar sem áður hafði verið
afgirt.
„Það er hörkufrost", sagði móö-
ursystir mín. Handklæði og borð-
dúkur héngu stíf af gaddi á þvotta
snúrunni. Við gengum fram hjá
ryðguðum vatnsgeymi, sem áður
haföi verið notaöur undir vatn
handa kúnum. Nýi eigandinn, Jack
Holland, kaupmaöurinn í þorpinu,
átti nú flestar kýrnar eins og ann-
að, og nú drukku þær úr steifi-
steyptu vátnskeri.
Maura hafði sagt okkur satt.
Kálfurinn hékk dauöur til hálfs
aftur úr kúnni, sem baulaði aumk-
unarlega. En við gátum ekkert að-
hafzt henni til líknar, fyrr en dýra-
læknirinn kæmi.
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
NO, NGURA.'...
ANESTHESiA
WORKING...
NOW MOVE
QUiCKLY/
.Jíotfærðu þér nú það, sem þú hefur lært
hjá mér heima i trúboösstöðinni“.
„Þegar ég er dauður, mun ég snúa aftur
til jarðheima í líki ljóns og ...
... þá mun ég ...“
„Er hann dáinn?" „Nei. Það er svefnlyfið,
sem er farið aö segja til sín. Notaöu tímann
meðan hann sefur“.

ÞVOTTASTÖÐIN
SUÐURLANDSBRAUT
SIMI 3S123 OPIÐ 8-22.30
SUNNUD -.9 - 22.30
Auglýsið í VÍSI