Vísir - 26.05.1967, Blaðsíða 12

VlSIR JFöstudagur 26. maí 1967.
12
3E3i
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Bríen
eftir skáidsógu hennar
*The Lonely fört"
Nr.
30
TÓLFTI KAFLI.
Þegar ég var komm öt, tók ég
strax til fótanna. Hljóp beint yfir
akrana, fannst það öruggara en að
fara veginn.
Jack haföi lofað því aö láta óti-
dyrnar að íbóðinni standa opnar
i hálfa gátt, svo ég gæti smeýgt
mér inn, án þess að nokkur veitti
því athygli i knæpunni eöa búðinni.
Ég ýtti á hurðina, sem varð erfiöari
í vöfum en ég bjóst viö og marraöi
hátt við stafi. í»i hjörin hafði
brotnað, þegar líkkista móður hans
var borin út fyrir mörgum árum,
og hann hafði ekki enn komið því
í verk aö setja nýja hjör á huröina.
En Jack hafði heyrt marrið, þvi
að hann kom hlaupandi úr knæp-
unni og fram í anddyrið með log-
andi kerti í hendinni.
„Ahnáttugur". hvíslaði hann,
„þetta minnir mig á þegar brún-
stakkamir réöust hér inn í húsið.
Þeir brutu upp dymar...“
Ég tök við kertinu, en hann lok-
aði dyrunum og gekk það erfið-
lega. Svo rétti hann mér umslag
með fimm pundsseðlum.
„Ég greiöi þér þetta lán áður en
langt um líður, vertu viss“, hvisl-
aði ég.
„Ekkert að vanbúnaöi T‘ spuröi
hann lágt sem fyrr. Þegar ég kvað
svo ekki vera, kaliaðí hann fram í
knæpuna. „Dokið við drengir. Ég
kem aftur að vörimi sporí“.
Hann gekk á undan mér inn
þröngan ganginn, inn í eldhúsið og
út um bakdyrar. Það slokknaði á
kertinu um leið og hann opnaöi.
Maður nokkur hóstaði lágt í myrkr
inu úti í garðinum og kom til möts
við okkur.
„Hér er stúikan, Tom Duggan",
tilkynnti Jack lágum samsærisrómi.
Ég kastaði kveðju á manninn,
svo lágt að varla heyrðist.
Tom Duggan þekkti ég af af-
spum. Hann bjó úti f sveit og hafði
misst aðra höndina; hafði jámkrók
á þeim armi í hennar stað. Það var i
Jack líkast, að fá mér einhentan i
mann til fyigdar.
„Hvert er ferð þinni heitið?“ j
spurði hann hranalega. Röddin var I
hrjúf; slíka rödd hafa flestir þar i
svéitum, þvf að þar er oftast storm-
ur af einhverri átt og fólk venur
sig á að kalla, svo orðin berist móti
veðrinu.
„Éf» þarf að komast til Nenagh,
og þag snemma, að ég nái í lest-
ina klukkan ellefu“, svaraði ég, og
spurði sjálfa mig hvað mikið Jack
mundi hafa látið uppskátt við hann.
„Komdu inn í bílinn", sagði
hann. Ég gerði sem hann bauð, og
fann að sætið var ískyggilega aftur-
haHt.
„Gangi þér vel“, sagöi Jack dap-
urlega, og skellti bffhurðmni að
stöfum.
Það hvein og söng og brakaði í
öllu og rúðumar glömruðu, þegar
bíHinn eins og tók undir sig stökk
út úr garðshliðinu og bmnaði út
á veginn. „Undarlegt að leggja upp
í iangferöalag um þetta leyti dags-
ins“, sag® Tom Daggan. Ég svar-
aði efcki.
Og adit í einu varö ég brædd
vig hann; mundí eftir því, að systír
hans var ekki eins og fóik er flest.
Það var að minnsta fcosti staðhæft,
að hún væri eigtalega hvwjrfd fcarl
né fcona, heldwr beggja biands. PA-
mennt var hún kölluð „viðrinið",
en hann gefck undir nafninu „rottu-
baninn", vegna þess aö bann tók
að sér að eyöa rottum úr húsum.
Ég hafði oft heyrt strákana hafa
orð á því, hvag þá langaði til að
berhátta systur hans til þess að
sjá eigin augum hvemig hún væri
að skapnaði.
„Þetta er fyrirtaks bíll“, sagði
ég, ef það gæti orðið til að hressa
upp á skapsmuni hans. Reyndar var
þetta ævagamall Fordskrjóður,
svartur og ryðbrunninn, og brakaði
og skrölti í honum á hverri beygju.
Þegar við ókum fram hjá hlið-
1 inu heima, bjóst ég við að sjá föð-
ur minn standa þar með haglabyss-
una. En ég sá þar ekki neina lif-
andi hræðu.
Innan andartaks vorum við kom-
in út á þjóðveginn og limgerðin
þutu flughratt fram hjá í myrkrinu.
Tom Duggan var glanni undir stýri,
og betra hefði mér þótt að hann
hefði getaö haft á því báðar hend-
umar.
„Hvað ertu eiginlega að braska?“
spurði hann hlutlaust. Hvað skyldi
;.Tack hafa greitt honum fyrir ferð-
ina, spurði ég sjálfa mig, og hvort
i ég ætti að reyna að múta honum
jbefor tri frekara öryggis.
j „Æ, spurðu mig ekki aö því“,
isvaraði ég og reyndi að dylja ótt-
ann í rödd minni. Ég hefði setið
laglega í þvf, ef hann hefði nú allt
f emu numið staðar, skipaö mér að
fara út og skiHð mig eftir á vegar-
brúninni.
„Faöir þinn er heiðarlegur mað
ur. Þag fellur öllum vel við hann.
Það er maður, sem óhætt er að
treysta", sagði Tom Duggan. „Ég
keypti af honum hrút á markaðin-
um, héma um daginn ...“
„Hann minnist oft á þig, og jafn-
an vel“, skrökvaði ég.
„Gerir hann það, já“. Ég heyrði
á röddinni, að hann brosti þótt ég
gæti ekki séð það í myrkrinu. „Þú
hefur fallegt hár“, bætti hann við.
„Það mundi breiða laglega úr sér á
svæfli“.
Móðursystir mín hafði þvegið á
mér hárið upp úr regnvátni daginn
áður.
Ég kveið því mest, aö hann tæki
upp á því að leggja jámkrókinn á
hné mér. Og ég mundi sögu, sem
ég hafði einhvem tíma heyrt af
systur hans. Skattheimtumaðurinn
hafði komið heim til þeirra að
krefja greiöslu og hitt hana úti í
hlöðu, og hún hafði flogið á hann
og velt honum um koll í hrúgu af
lausu heyi. Þóttist hann eiga fótum
sfnum æru að launa, og kvaðst
aldrei mundu koma þangað aftur
að krefja skattgreiðslu, þótt svo
það kostaði sig embættið.
„Hvað ertu gömul?" spuröi hann.
Ég kvaðst hafa orðið tuttugu óg
eins í desember síðastliðnum.
„Það verður ekki langt þangað til
þú veröur komin í þag heilaga",
sagði hann og tók að blístra lag
við gamla þjóðvisu um elskuna,
sem lætur í haf meö fleyi undir
þöndum seglum.
Eftir stundarkorn hætti hann að
blístra. „Ef þú giftist mér, þá
skyldi ég færa þér heitt te í rúmið
á hverjum morgni“, sagði hann.
Ég lézt taka þetta sem grín.
Minntist þess þegar Eugene var
að ylja litla teketilinn, áður en
hann hellti á teið, og sagöi: „Það
er mikill vandi aö búa til gott te.
Það verð ég fyrst og fremst að
kenna þér, því næst aö haga orð-
um þínum hæversklega og tala lág-
inn rómi“.
„Ætli maður fái sér ekki bjór“,
sagði rottubaninn og hemlaði
skyndilega fyrir utan krá við upp-
lýsta götu í Invara. Þar stóð þyrp-
ing af reiðhjólum upp við vegg, og
var að sjá sem kráin væri fullsetin.
„Það veröur ekkert af því“, sagði
ég skelfd og snart öxl hans með
hendinni ósjálfrátt, um leið og ég
baö hann að halda áfram feröinni.
Hann ók af stað aftur. „Viltu gift-
ast mér?“ spurði hann svo eftir
stundarþögn.
„Nei“, sagði »ég hlutlaust og
þreytulega. Ef ég hefði ekki verið
miður mín af kvíða og áhyggjum, •
er vel til að ég hefði reynt að slá
bónorði hans upp í spaug.
„Ég er ekki sem verst gjaforö",
sagði hann. „Það er brunndæla í
húsagarðinum, verðlaunaboli í fjósi
— og bróðir minn er prestur. Get-
ur nokkur kona krafizt meira ?“
Skyldi hann taka jámkrókinn af
stúfnum og hengja hann á höfða-
gaflinn, þegar hann háttar“, hugs-
aði ég og gat varla haft taumhald
á geðshræringu minni.
Við ókum upp allbratta hæð, og
bíllinn hóstaöi og stundi, rétt eins
og hann væri að taka andvörpin.
Ég sat tæpast á sætisbrúninni og
læsti nöglunum í lófa mér. Baö.
Sjálflýsandi merki við vegarbrún
tilkynnti að hættuleg beygja væri
framundan. Beygja dauðans, hugs-
aði ég, því að mér var Ijóst að Tom
Duggan var í senn fífldjarfur og
klaufskur bílstjóri.
Við ókum fram hjá hópi ungliuga
sem gerði óp að okkur á þann vit-
Leikfélag Kópavogs
hefur BÓKMENNTAKYNNINGU á verkum
HALLDÓRS LAXNESS í Kópavogsbíói nJc.
surHRídag kl. 2 e. h.
Kynnir Ragnar Jónsson.
Ræða Slgurður A. Magnússon.
Upplestur Helga Valtýsdóttir o. fl.
Aðgangur ókeypis og öílum heimiH.
„Svona farartæki eru hentug á fenjasvæð- „En ég er nú ekiri svo viss «m að vatna- Hvfti maðurinn á bátnum kallar skipun
unum. Engta hætta á aið vatnajttrt.frnar hestunum líki þetta etas vel.“ til hins dökka aðstoðarmanns sins: „Stööv-
fteefcist I skrúftajni," aöu vélina, Ronuí"
firringslega hátt, sem stútungsstrák
ar æpa jafnan aö bilum úr öðrum
héruðum. Tom Duggan þeytti horn
iö, eins og til að sýna þeim, að
hann tæki þetta ekki alvarlega.
„Eigum við langan spöl eftir?"
spurði ég.
„Það getur ekki veriö“, sagði
hann og kveikt: Ijós í mælaborð-
inu til að sjá á míluteljarann. —
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
. kaffi .
IAUGAVEG 178
bV'OT T AST Ö.ÐÍN
SnDURLANDSBRAUT
SIMI-38T23 OPIp 8-
SUNNÚD :9 -