Vísir - 17.01.1968, Qupperneq 12

12
KVIKMYNDASAGA BFTIB
A- Ö- QOTHRIE 3r.
Um leið og Judith sleppti orðun
um fann hún til sárrar blygðunar.
Að sjálfsögðu átti hún að þakka
almáttugum guði fyrir háfjallaloft-
ið og anganina af villigróðrinum,
sem Dick Summers fullyrti að væri
betra en nokkurt læknislyf við hita
sóttinni og afleiðingum hennar.
Hún átti að syngja drottni lof og
dýrð fyrir það hve drengurinn henn
ar var orðinn hraustegur útlits og
dökkbrúnn á hörund af vindi og
sðl. Það vissi hún, og samt sem áð
ur gat hún það ekki, gat ekki með
neinu móti losað sig við þennan vá-
lega grun um að einhver ógæfa
vofði yfir.
„Já“, sagði Rebecra. „Hann ber;
það meö sér, að ferðalagið hefur
haft góð áhrif á hann“
Tod leit á móður sína. „Má ég
ekki fara og leika mér með hin-
um krökkunum?" spurði hann.
„Þeir eru allir að leika sér“.
Þeir voru allir að leika sér. Einn
hópurinn var niðri við ána og
öslaði á grynningunum. Annar var
í feluleik og eltingaleik á milli vagn
anna i réttinni. Þetta voru allt
frjálslegir krakkar og háværir og
hraustir af útiverunni á ferðalag
inu. En Judith sagði: „Vertu ró-
legur væni minn, þú færð að vaða
bráðum“.
„Mig langar til að vaða strax“.
„Ég veit það sonur sæll...“
Rebecca leit spyrjandi á hana —
hvers vegna leyfði hún ekki drengn
um að hlaupa um og leika sér?
„Ég býst við að ég sé varkár um
of“. sagði Edith. „En hann hefur
verið svo lengi og mikið veikur".
Hún sneri sér að Tod. „Hvers
vegna hnoðarðu ekki kökúr úr
leimum?" spurði hún
„Mér leiðist svo að hafa ekketr
að gera“.
„En leirkökur þá?“ endurtók hún
Og hún minntist þess úr sinni eigin
bernsku, hvað tíminn haföi oft ver
iö lengi að líða, reyndi að setja sig
í spor drengsins, hvernig honum
mundi líða á þessu endalausa ferða
lagi. Hvaö er langt I þetta Syðra-
skarð, mamma? Hvað er svo langt
hinum megin við skarðiö? Hvað er
langt þangað sem viö áum næst?
Og hvað er nú langt til Oregon?
Ekkert, sem hann gat haft fyrir
stafni. Og nú, þegar honum bauöst
tækifæri til. að leika sér, óttað-
ist hún svo um hann, að hún þorði
ekki aö leyfa honum þaö.
„Nú skal ég sækja vatn í leir-
kökurnar, Toddie minn“, sagði hún
um leið og hún tók skjólu og
sökkti henni í vatnið. „Þú getur
ekki gert.þér í hugarlund hvað það
er gaman að hnoða leirkökur",
sagði hún og laut aö honum og
kyssti hann.
Innan skamms höfðu konúmar
lokið við þvottinn og Judith þakk-
aði Rebeccu innilega hjálpina.
„Þetta verður allt í lagi“, sagöi Re-
becca hughreystandi. „Viö verðum
komin til Willamette löngu áður
en þú væntir þín .sannaðu til.“
„Þótt undarlegt sé hef ég ekki
neinar áhyggjur af því“, svaraði
Judith. „Ég veit ekki sjálf, hvað
að mér gengur. Það sækir mig ein
hver óskiljanlegur kvíði — eitt-
hvert hiigboö. Vitanlega er þetta
ekki nema heimska mín“.
„Það sem maður kvíðir, kemur
oftast annaðhvort ekki fram, eða
það reynist ekki viðlíka eins slæmt
og hann óttaðist", mælti Rebecca
hughreystandi. „Aftur á móti ger-
ir ógæfan sjaldnast boð á undan
sér......“
Og Rebecca brosti, hristi vatnið
af dökkbrúnum .sterklegum hönd-
unum og gekk heim að tjaldi sínu,
teinrétt og létt í spori. Judith tók
balann með undna þvottinum og
bar að snúrunni. Þá bar Higgins
að, bauð henni góðan daginn og
nam staðar hjá drengnum.
„Hvernig líður þér karlinn?“
spurði hann glaðlega.
„Mamma vill ekki leyfa mér að
leika mér“, svaraöi drengurinn dap-
urlega.
„Hvaða vitleysa, auövitaö leyfir
hún ' 5r það. Nú skulum viö reisa
okkur virki, lagsmaður. Komdu
með kalgreinina þama“.
Judith setti niður balann. —
Hún vildi gjarnan njóta hinnar sér
kennilegu gamansemi Higgins,
hann var alltaf hressandi í fram-
komu.
„Ég hélt að þú værir með þeim í
klettunum“, sagði hún.
„Til hvers?“
„Nú... til aö meitla nafn þitt í
steininn ....“
„Ekki ég.... ekki hann Higgins
minn“. Hann braut greinina í
tvennt og stakk henni niður en
drengurinn fylgdist af áhuga með.
„Hvers vegna ekki?“
„Vitanlega gæti ég haft það í
svari mínu, að ég væri hvorki læs
né skrifandi". Higgins glotti.
„Jæja“, sagði Judith og vildi
eyða málinu fyrst svo var.
• „En því er ekki til að dreifa".
„Ilvað er það þá?“
Hann hleypti brúnum og sá þá
vart í augun. „Það er víðáttan,
sem setur mark sitt á manninn, og
það svo geipilega, að loks veit
hann ekki sjálfur hver hann er.
Svo lítill og einskisverður er hann
gagn. art víðáttunni".
„Ég skil ekki...“
„Þess vegna finnst honum svo
freistandi að meitla nafn sitt í
landið“, mælti Higgins enn. „Ein-
mitt það, sem þeir eru að gera
þarna við klettinn. Þá getur maður
sagt við sjálfan sig á eftir: Sjá-
um til — þama er ég. Þarna er
mitt eigið nafn meitlað í steininn".
„Nú?“
„Heyrðu, drengur minn einhverj
ar dyr verðum við að hafa á virk-
inu, svo að við komumst út ,og inn
... .Jæja, snáðinn. Það sem ég er
að segja henni móður þinni er of
einfalt til þess, að hún geti skiliö
það. Þetta, að þaö væri vita þýðing-
arlaust fyrir mig að meitla nafn
mitt í klettinn — í fyrsta lagi
vegna þess, að ég gæti alls ekki
verið viss um, að þaö væri ég
sjálfur, sem hefði meitlað það og
í öðru lagi vegna þess, að ég gæti
aldrei vitað hvort það væri í raun
innj : “t eigið nafn, þegar ég sæi
það á klettinum".
„Ég hélt aö þeir meitluöu nöfn-
sín þarna, svo að aðrir ,sem færu
hér um, gætu lesið þau þar“, varð
Judith að orði.
„Þessir menn uppi í klettunum
minna mig á hestinn sem fann okk
ur hérna í morgun. Ég geri ráð fyr-
ir, að hann hafi með einhverju
móti villzt frá leiðangri sem fór hér
um í fyrrasumar. Síðan hefur hann
eigrað um víðáttuna alla daga.
Sennilega hefur hann ekki verið bú
inn aö gleyma því, að hann væri
hestur, en áreiöanlega hvort held-
ur hr.nn hét Brúnn, Rauöur eða
Skjóni. Víst er um það, að feginn
varð hann þegar hann sá okkur
í VÍSIR
—W■!»!■ ■!! IIIIIWII................
og komst aftur í fés.lag við hesta, og i
fann um leið sjálfairu sig aftur. Jæja, I
lagsmaður.... herna verðum viðj
að koma fyrir tfállbyssu, til að
halda Rauðskinncao í skefjum ...“
„Meitla þeir þái, ekki nöfn sín í
því skyni að aðrircmegi lesa þau?“
spurði Judith enn.
„Þeir, sem þekkja. mig vita hvað
ég heiti. Þá, sem f.-kki þekkja mig
varðar ekkert umi það.“
„Þú lumar á undarlegum hugs-
unum, Higgins”
„Og hver gerir þafð ekki?“
Já hver gerði þaðfcekki? Var ekki
þessi óskiljanlegi : kvíði hennar
sjálfrar eins undarlejgur og fráleit
ur og sérvizka Higgims? — „Jæja,
hvað sem því líðux, ! þá er okkur
það öllum sönn ánasgja, að þú
skulir hafa slegizt i. förina, Higg-
ins“, sagði hún.
„Sama hérna megim Jæja Todd-
ie minn, þetta er orijið frægasta
virki. Nú ættir þú aiV geta sýnt
Rauðskinnum í tvo heiniana, ef þeir
eru eitthvaö að ybba jsig. Og nú
verð ég að fara og lásg’færa vagn-
hjöl, lagsmaður".
Hann reis, seinlega > á' fætur, út-
limalangur og undarkigur útlits.
Fuglahræða, hugsaði Jprflth — hugs
andi fuglahræða.
Hún tók enn upp balarnn og gekk
að snúrunni. „Þú leikur' þér í virk-
inu, Toddie minn“, sagð i hún. „Og
þegar ég er búin að Itengja upp
þvottinn, skulum vi5 koma og
vaða“.. Hún setti balann niöur und
ir snúrunni, sem hún hafði strengt
milli tvcggja trjástofna, og fór að
hengja upp.
Hugsandi fulgahræða. Persónu-
leiki og skaphöfn á bak viö and-
litið sem ekki var neínu lfkt. Og
meira en . að. Andlegt þrek, sem
með þurfti til að vera, Siböðugt í
góöu skapi, finna upp éu gaman-
samri sérvizku . .. sem miað þurfti
til að leika á fiðlu sér tíl dægra-
styttingar og öðrum til ánægju,
njóta líðandi stundar, lába hvorki
harðæri lejjSangursins méaiiííðáttuna
buga sig eða beygja
Hénni bar aö reyna að'itaka sér
hann til fyrirmyndar, sagði: hún við
sjálfa sig. Hún yröi að vsirpa frá
sér öllum kvíða. Taka þvi,, sem að
höndum bæri, vera glöð qg djörf,
svo að hún yrði betri rraóðir og
eiginkona. Hún tók að raula fyrir
munni sér. Fann vakna með sér
undarlega gleði og styrk. Einbeitti
sér að því að hengja upp þý ottinn,
raulaði glaðlega fyrir mutnni sér
og bægði frá sér öllum kvíðia. Þann
ig leið nokkur stund. Þeg.ar hún
hafði hengt síðustu spjc'irina á
snúru og leit um öxl, sá hún.dreng
inn hvergi.
Það hafði alls ekki veriöíætlun
hans að laumast burtu. Hann
langaði aðeins til að hreyfa sij? svo
lítið og svipast um, hann var orð
inn þreyttur og leiður á aöj sitja
kyrr, þreyttur á leirkökum, ; virkj
um og öllu þess háttar, að shann
gat ekki annað en haldið af'jsitað.
Hann öslaöi þurrt grasið. Þegar
hann hafði farið stuttan spi51„ sá
hann eitthvað kvikt ,ekki óss/cpað
haus á risavaxinni engisprettu,
teygja sig upp úr grasinu. H'ann
. Miðvikudagur 17. janúar 1968.
beygöi sig niður, tók upp tvo litla
steina og hljóp svo í áttina að
þvi, en þá var það horfið. Hann
hljóp spölkorn enn, nam svo stað-
ar og svipaðist um. Leiti bar á milli
hans og tjaldstaðarins, svo að hann
sá hvorki vagnana ne moður sina.
eða ' krakkana enda þótt hann
heyrði hróp þeirra og sköll i
fjarska. Hann varð gripinn ótta jg .
forvitni í senn, langaði til aö haHa
heim að tjaldborginni aftur, lang-
aði um leið til að halda enn lengra
á brott.
DÖBÐVB EISABSSOIS
HÉRAÐSDÓMSLÖGMAÐUR
HÍI,lXTlM\tSSiatIISIOFA
Blönduhlíð 1. - aimi 20972.
fV---’BllAUIEAM
15&ÍLM/82’
RAUPARÁRSTlG 31 SlMI 22022
Sölubörn óskost
Hafið samband við .
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VISIR
. sí'sb
„Þú bjargaðir lífi mínu, Tarzan. Ég
ætla að reyna að eyða því með því að
gsra þig haimingjusaman.“ — Kæra barn,
þú skuldar mér ekkert.“
„Þú ferð aftur til skólans þíns
landi og kynnist góðum pilti.“ -
ég er konan þín.“
„Þú ert ekki konan mín, það var aðeins
til að ná þér frá górillunum“. — ,.Við
giftum okkur bara með pomp og jprakt,
þá erum við löglega gift.“ — „Ég geri
þaö ekki.“