Vísir - 26.02.1968, Blaðsíða 4

KAFLAR ÚR DAGBÓK-
UM MUSSOLINIS...
-K
Lögreglurannsókn, sem fram-
kvaemd var í klaustri einu við
kyrláta götu í París leiddi í ljós
að hringur skjalafalsara, vopna-
smyglara og alþjóðá eiturlyfja-
sala hafði haft þar baekistöð. Lög-
regian fann þar prentvél, heilan
stafla af fölskum skjölum, svo
sem 5000 ökusklrteini og álíka
magn af fölsuðum vegabréfum.
Tveir menn voru handteknir —
hvorugur þeirra þó munkur — og
voru þeir ákærðir fyrir skjalafals
en auk þess éru þeir grunaðir um
vopnasmygl. í fbúð ástkonu ann-
ars mánnsins fundust 490 vopn
af ýmsum gerðum og nokkuð
magn eiturlyfja.
-x
Hetja brezkra togarasjómanna,
Lilly Bilocca, hefur nú misst
vinnu þá sem hún hafði við fisk
þvott, vegna þess að vinnuveit-
andi hennar segir, að hún hafi
ekki látið sjá sig á vinnustað I 3
vikur. Hún hafði um 1300 krónur
I vikulaun, og varð víðfræg, þeg
ar hún fór að láta til sfn taka
örver"cráðstafanir um borð í tog-
urunum.
c,
*
Franska söngksnan Mireille
Mathieu lenti f bílsivsi á dögun-
um þegar hún var á heimleið ai
Olympíuleikunum f Grenoble. í
fvrstu var talið að meiðsli hennar
væru ekki alvarlegs eðlis, en nú
hefur komið á daginn, að tveir
hryggiarliðir brákuðust, svo að
hún mun varla syngja opinber-
lega á næstunni.
Fyrir um það bil tveimur ár-
um fundust á Ítalíu dagbókar-
slitrur ritaðar með hendi ein-
ræðisherrans sáluga, Mussolinis.
Dagbækurnar voru í fórum
mæðgna nokkurra, og ítalskur
kaupmaður, sem vafasamt orö fór
af festi kaup á blöðunum.
Hann fór tii Brétjands og þar
fengu menn fljótiega áhuga á
að græða milljónir punda á þvf
að gefa þær út. Útgáfurétturinn
var fenginn fyrir stórfé hjá Vittor
io Miissolini syni einræðisherr-
ans, og þar að auki var honum
gefin Jagúar-bifreið í kaupbæti.
Hann staðfesti, að bækurnar
væru með hendi föður síns og
það gerðu einnig margir sérfræð
ingar.
Hér fara á eftir nokkrar glefs
ur úr þessum dagbókum Musso-
linis:
4. október, 1940: Ég hitti Hitl-
er í Brenner-skarði. Margt bar á
góma. Ég fór til fundarins ákveð
:nn í að ræða við hann um málin
af fullri einurð. En ég gerði mér
þegar í stað ljóst, að ég mundi
ekki koma orði að. Hitler talar f
sífellu litlausri röddu, sem er svo
þreytandi óg leiðigjarnt að hlusta
á. Það er mjög erfitt að. fylgjast
með þessum löngu orðræðum
sem leiða hann iðulega inn á svið
fjarri kjarna málsins.
Hann fylgir bersýnilega hugs-
unum sínum, sem reika um hug-
myndir, áætlanir og drauma, sem
skjóta ört upp kollinum í heila
hans. Stundum er andlit hans al-
veg svipbrigðalaust — eða lýsir
tómlegri undran.
Síðan má fylgjast með hugrenn
ingum hans í andlitssvipnum,
sem ýmist lýsir ró, auðmýkt, eða
æði, sem nálgast að vera dýrs-
legt.
Allir samstarfsmenn hans, sem
hann hefur kringum sig til
skrauts líta á hann sem almátt-
uga æðri veru.
13. janúar, 1940. Bréf mitt hef-
ur nú verið afhent Hitler. Nú bíð
ég svars. Ég geri ráð fyrir, að
það líði nokkur tími, unz það
berst, og það er undir því kom-
ið hver áhrif hin skynsamlega rök
færsla mín hefur á þetta prúss-
neska átrúnaðargoð.
14. janúar, 1940. Ég trúi því
svo sannarlega ekki að England
og Frakkland séu mótfailin stríði.
Þau vilja stríð, sem þau munu
heyja á þann hátt. sem þau kjósa.
22. janúar, 1940. England er
vissulega ekki það sem það var
1915. í dag er það máttugt og á-
kveðið, og þess vegna gleðst ég
yfir því að etja kappi við hina
brezku þjóð.
30. júli, 1940. Ég er í Riccione.
Fimmtugasti afmælisdagur minn.
Mér hefur ekki tekizt að öðlast
innri frið eina einustu stund af
deginum. Ég er mjög þreyttur.
Aldrei áður hef ég fundið hvað
árin hvíla þungt á mér.
31. júlí, 1940. Mér finnst eins
og eitthvað sé að dvína innra
með mér, meðan verk mitt krefst
e meiri athygii með degi hverj-
um, meiri stjórnar og meira hug
rekkis.
Hugur minn lætur bugast og
vfir mig kemur fánýtiskennd.
Gamalla blóma angan berst að
vitum mér. Ég læt hrífast með
beim töfrum, sem gagntaka mig.
2. júní, 1941. Ég hitti Foringi-
ann í Brennerskarði. Aðalumræðu
efni — styrjöldin í Rússlandi. . .
Ég endurtók, að Rússland er
grátt fyrir járnum, og aldrei hef-
ur tekizt að sigra þjóðina á henn-
ar eigin landi, hún hefur alltaf
verið ósigrandi . . . Deilur okkar
urðu oftlega mjög ákafar.
Hitler, ósveigjaniegur f skoð-
unum, krefst þess að Rússlandi
verði kennd lexfa ..
3. júní, 1941. Hitler blekkir
sjálfan sig aftur .. Rússneska
herferðin er brjáiæði og —. guð
hjálpi okkur — mun enda með
hörmungum. Rússland er að
verða hættulegt peð, sem stjórn-
að er áf Englandi. Á morgun
verður bvf stjómað af Anierfku
einnig . .
30. janúar, 1941. Og Engiending-
ar, þeir búa yfir óslökkvandi
græðgi, spm elur á tveimur ákaf-
lega útbreiddum hneigðum: Löng
uninni til að þurrmjólka allt til
hins ýtra og lönguninni tii að
sýna græðgi og ósvífni við öll
tækifæri.
16. maí, 1941. Ég hef fengið
ðra áskorun frá Roosevelt. Tónn
inn er miög breyttur í þetta
skipti.. . Hann talar um kristileg
boðorð guðspjallanna. Úlfur'f
sauðargæru.
2. maí, 1941. Ég svipast um
meðal svokallaðra samstarfs-
manna minna. Margir meðal
þeirra hafa dimman svip og flótta
ieg augu svikarans.
En það sem er frábært við
þessar dagbækur, sem menn
héldu að mundu verða óþrjót-
andi gullnáma, auk þess að hafa
ómetanlegt sögulegt gildi er, að
þær eru ekki skrifaðar af ein-
ræðisherranum Mussolini, heldur
af tveimur öldruðum mæðgum á
ftalíu, sem raunar áður hafa ver-
ið viðriðnar skjalafals og fengið
dóma fyrir slfka iðju.
Amalia Panvin og hin 84 ára gamla móðir hennar, Rósa.
h 'iMjÍJJ*
iUk x Kf.
K YtW' VlA,LG^j7-'hr 5~’ VOw /y

6MAQGIO

«JLiA. . f *( fcf'fc’5*
* *
m- w*
",T 0a: ^
Sýnishom rithandar Mussolinis.
Fölsunin lfkist mjög þeim skjöl
um, sem Mussölini ritaði með
eigin hendi
Hið dularfulla
hrossahvarf.
Menn velta vöngum yfir hrossa
hvarfinu, og eru margar getgát-
ur uppi um hvað orðið hafi af
þessum hrossum. Það gerir þetta
allt enn duiarfyllra, að eina nótt
ina kom einn af hinum týndu
hestum f þá girðingu, sem hann
hvarf úr, og virtist við hesta-
heilsu. Hér blrtist bréf frá sjó-
manni, sem eins og mörgum öör
um verður á að velta vöngum
yfír þessum dularfuilu hvörfum:
„Þeir virðast vera hátt stemmd
ir hrossaeigendurnir, sem Vísir á
viðtal við í,dag (16. febrúar). í
sambandi við þetta umstang
dettur mér f hug, hvort ekki
geti verið, að töpuðu hrossin
séu í Engey. Þegar ég hefl átt
leið fram hjá eyjunni í vetur,
hefur mér sýnzt vera þar um
18—20 hross, eða álíka mörg og
saknað er. Satt bezt að segja
hefi ég ekki viljað trúa því, að
þessi hross væru þarna með
vilja eigenda sinna, jafn fjálg-
lega og hrossamenn tala um
sína beztu vini, eins og þeir
gjarnan nefna hrossin, þegar
beir telja það eiga við. Enda hélt
ég satt að segja, að menn settu
ekki sína beztu vini út í skjól-
lausa eyju, þar sem ekki er
hægt að líta til þeirra, einmitt
þegar þörfin er mest og veörið
verst. Hvað sem öllu þessu líð-
ur, þá ætti Dýraverndunarfé-
lagið að fylgjast með meðferð
manna á þessum bez.tu vinum
sínum. Með kveöju,
Sjémaður".
F.g bakka ,,Sjómanni“ bréfið
og vísa þvf til viðkomandi aö-
ila tii athugunar, hvort þessi
hrossa-dvöi þarna úti í Engey
er af eölilegum ástæðum, og
hvort Engey sé yfirleitt heppi-
legur staöur til beitar að vetri
til.
Mikið hefur verið rætt um
hrossaeign Reykvfkinga yfirleitt
og kemur oft og víöa fram, að
hirðingu og meðferð á hestum er
yfirleitt mjög ábótavant, og
vantar víða mjög mikið á, að
nægilega vel sé með hestana far
ið, enda hafa einstaka hrossa-
eigendur orðið uppvfsir að þvi
að eiga ekki hey.
Er vissulega ástæða til fyrir
hestamannafélögin og einnig
dýraverndunarfélögin að taka
þessi mál föstum tökum og láta
bæta meðferðina á þessum
hestum. Umhirðuiausum hestum
þarf að koma tafarlaust í góðra
manna umsjá, og yrðu þá eig-
endur þeirra látnir leysa þá út
vegna kostnaðarins, sem af þvi
hlytist að ala þá á viðunandi
hátt. Auðvitað yrði þó ekki grip
ið til slíks, nema rfk ástæða
væri til.
Þrándur í Götu.