Vísir - 05.06.1968, Síða 4

s
y

„Þeir hafa
um eins og
skipti á kon-
hrossum þar“
☆
„Friðrik konungur ætlar að láta
af konungdómi." Svo mátti lesa
í danska Ekstrablaðinu á mánu-
daginn. Hin blööin komu á eftir
með svipaðar fuilyrðingar. Hvað
er nú tíl í þessu? Svo virðist, sem
konungurinn hafi velt þessu fyrir
sér í fullri alvöru. Hann verður
70 ára hinn 11. marz næsta ár, og
vill helzt hvila sig i ellinni. Eink-
um þar sem hann ætti að geta
fengið stjómvölinn í hendur Mar-
gréti, dóttur sinni. Hún hefur
líka fætt son. Friðrik hefur ekki
gengið heill til skógar hin síðari
ár, og hefur gigtin ætlað hann
lifandi að drepa. Enginn veit,
hversu alvarlega á að taka þessar
sögusagnir.
••••••••••••••••••••••••
Þegar Colin Hibbert, miðherji
i knattspymuliði í Bretlandi,
kvæntist Joan, æskuást sinni, fyr
ir um fimm árum, fannst öllum
það vel til fallið. Ári síðar gekk
ritari knattspvmufélagsins, Vic-
tor Stott, að eiga Yvonne, hina
laglegustu stúlku, og virtust þau
mjög hamingjusöm. Samt gerðist
það fyrir nokkrum vikum, að þess
ir karlar höfðu skipti á konum sín
um. Frú Hibbert flutti inn á
heimili herra Stotts, og frú Stott
fluttist til herra Hibbert ásamt
bömum sinum.
Þegar þessi tiðindi spurðust,
vörpuðu stuðningsmenn knatt-
spymuliðsins öndinni léttar. Ásta
brasið hafði haft slæm áhrif á
ieik liðsins. Colm vildi ekki gefa
knöttinn til Victors, og hinn síðar
nefndi hafði ekki hug á að hjáipa
Colin til að skora mark.
Þannig stóðu leikar, er þeir
ákváðu að hafa skiptin, en nú rík-
ir eining i liðinu. Þeir hafa hætt
að gefa knöttinn til mótherja,
fremur en leika sín á milli.
í fimm herbergja fbúð sinni við
Refuge Street i þorpinu Shaw,
skýröi Colin frá misheppnuðu
hjónabandi sínu og blómstrandi
bbert-hjónin og Stott-hjónin, væru
ánægð með lffið. Þá kom Amor til skjalanna, og upplausnarinn-
ar gætti jafnvel á knattspymuvellinum.
ást. „í fyrstu virtist allt í lagi",
sagði hann. „Við áttum tvö ynd-
isleg böm, Carol (fjögurra ára)
og Beverley (tveggja ára). Fyrir
tveimur árum kynntust við Vic
Stott og konu hans. Vinátta okk-
ar Yvonne Stott var aðeins „plat-
ónsk“ fyrst í stað, en þá gerðist
ég miðherji Múbbsins. Vietor Var
ritari hans og lék með liðinu, þeg-
ar þurfti". Colin, sem er vörubif-
reiðastjóri aö atvinnu, sagðist
hafa gripið tækifærið, er kona
hans var að vinna, og boðið
Y'vonne heim. Hann tjáði henni
ást sina, og þau tóku að eiga
samfundi á laim.
Það var merkileg tilviljun, að
samtímis fékk Victor ást á konu
Colins. Hann skýrði frá því á
heimili sínu við Oswald Street í
sama þorpi, að hann hefði fundið
ást sína á Joan Hibbert kvikna í
nóvembermánuði síðast liðnum.
„Við höfðum öll fjöguT verið að
skemmta okkur kvöld eitt og
fómm í félagsklúbbinn, er á leið
nóttina. Þá leit ég á Joan og
fann, að tilfinningar okkar voru
gagnkvæmar. Við sögðum ekk-
ert, en ég vissi, að ég elskaði
þessa konu.“
Joan Hibbert lagðist upp að Vic
tor og sagði: „Ég vissi það strax
frá okkar fyrstu kynnum, að ég
■ var ástfangin af Vic.. Það var
• vo.ðalegt, þar sem ég var þá þift
' mapni, sem ég elskaði ékki leng-
v ur, og við þufftum áð táka tifllf
til bamanna. Samt ákváðum við,
að við skyldum halda áfram að
hittast á laun, og reyndum að
■ halda sambandi okkar leyndu,
unz við hefðum kjark til að skýra
frá málavöxtum. Hefðum við vit-
að, hvað fram fór á milli eigin-
manns míns og konu Victors, þá
hefðum við sparað okkur miklar
sálarkvalir. Er ekki sagt, að ást-
in sé blind.“
Spennan milli þessara tveggja
hjóna magnaðist, svo að hennar
fór að gæta á knattspyrnuvell-
inum. Karlmennina fór að gruna,
að ekki væri allt með felldu, en
þeir komust ekki að sannleikan-
um fyrst i stað.
„Ég sá að mér geðjaðist illa að
Vic Stott“, sagöi Colín, ,,og ég
gat ekki fengið af mér að spyma
til hans í leik. Það var eins og
við revndum að hunza hvor ann-
an eftir megni. Það kom að því,
að ég varð að skýra Joan frá
þessu öllu, en ég fékk ekki tæki-
færi til þess, þar sem kona Vics
hafði sagt honum alla sóiarsög-
una. Þannig kom þetta allt frani
í dagsljósið."
Hvað gerðist næst? „Við héld-
um toppfund", segir Yvonne, sem
er tveggja bama móðir, „við hitt
umst öll fjögur og skildum, að
ekki mátti við svo búið standa.
Við komum okkur saman um, að
ekkert eitt okkar ætti sök á þessu
og bezt væri að slíta samvistum.
Þá hirtum við bara dótið okkar
og skiptum um.
Sama sagði Joan Hibbert: „Ég
elska Victor. Ekkert fær því
breytt. Bömin verða fljót að
gleyma.“
Bæði Victor Stott og frú Híbb-
ert sækja um skilnað. Á knatt-
spyrnuvellinum hefur allt fallið
í ljúfa löð! Nú vita allir, hvernig
staðan er.
• íslendingar og hafið
Ég brá mér á hina miklu sýn-
• ingu í Laug'ardalshöllinni á
J hvítasunnudag, sem nefnd hef-
t ur verið Islendlngar og hafið.
9 Sýning þessi er að mörgu leyti
• bæði fróðleg og skemmtileg, þó
J að vafalaust megi að mörgu
• finna. En sýning þessi veitir
e miklnn fróðleik, sérstaklega um
2 fortíðina. Nútiminn kemur
• helzt fram i sýningarstúkum ein
• stakra fyrirtækja, iem sýna vör
2 ur sýnar f auglýsingaskyni. Eru
• margar stúkur sýningaraðiianna
2 frumlegar og fróðlegar, og aug-
• Iýsendum til sóma, en hiá öör-
• um er það næsta bágborið. Auk
2 þessa saknar maður stórra fyrir
• tækja í sjávarútvegi, sem koma
2 svo mjög við sögu íslenzks sjáv
• arútvegs á seinni árum, að slík
• sýning verður vart haldin, án
2 þess að slíkir aðilar láti sjá slg.
• Einnig vantar þátttöku ýmissa
« sjávarútvegsbæja, sem hafa
• hyggt tilveru sina hingað til ein-
• Eöngu á sjávarútvegi, en af ein-
hverjum orsökum hafa þessir
bæir ekki séð sér fært að vera
með. Má í þessu tilefni minnast
á mestu verstöð iandsins, Vest-
mannaeyjar, Hafnarfjörð, sem
löngum hefur veriö mikill út-
vegsbær, ennfremur vantar hin
ar miklu verstöðvar á Suður-
nesjum.
Hins vegar er sá hluti sýning-
arinnar, sem sýnir gamla tim-
ann, sá hlutinn sem er sögu-
sýning, stórfróðlegur, enda
koma vel fram þau miklu bylt-
ingarskeið, sem komið hafa i
útgerðarmálum íslendinga, fyrst
með komu þilskipanna, og síð-
an með komu togaranna. Nú-
tímanum eru gerð einna minnst
' skil.
En þessi sýning færir áhorf-
andanum heim sanninn um þýð-
ingij sjávarútvegsins og hinn
mikla þátt sem hann á 4„allri
okkar uppbyggingu. Án sjáv-
útvegs hefði aldrei þröazt nein
menning á íslandi.
Á þessari niiklu sýningu er
fjöldi gripa, sem eru hrein iista-
smíð, sem draga að sér athygli
sýningargestsins. Flestir þess-
ara gripa eru fengnir að láni
úr mörgum áttum frá velvilj-
uðum aðiluni, sem viljað hafa
leggja sitt af mörkum til að
gera þessa sýningu sem vegleg
asta. Margt af því sem þarna
gleður augað, vekur til um-
hugsunar um það, hve brýnt
það er, að hið fyrsta verði lögð
drög að sjóminjasafni á íslandl.
Væri það mjög athugandi fyrir
Sjómannadagsráð, sem á heið-
urinn af þessari sýningu, hvort
ekki einmitt sá ágæti aðili ætti
aö ríða á vaðið og leggja drög
að sjóminjasafni.
Sjómannadagsráð hefur
reynzt mikilvirkur og velvirkur
aðili í þjóðlífinu, og má þar
minnast þess sem hæst ber,
Dvalarheimilis aldraðra sió-
manna, sem er miklð átak og
glæsilegt. Þetta siðasta átak Sjó
mannadagsráös, sýningin í'Laug
ardalshöll, er að að mörgu leyti
glæsileg sýnlng og fróðleg, sem
viðkomandi aðilar eiga þakkir
skiliö fyrir að hrinda i fram-
kvæmd. Slikar sýningar krydda
mikið upp á hversdagslífið og
opna augun fyrir uppbyggingu
og þróun okkar þýðingarmesta
atvinnuvegar í gegnum árin,
sem öll hafa ekki verið góð og
hagstæð. Það er nauðsyn
atvinnuvegunum að minna á sig,
erfiðleika og þýðingu, þvi að
frá atvinnuvegunum iiggja þræð
imir út til fólkslns sjáifs, móta
það og menningu jjess. Sterkir
undirstöðuatvinnuvegir hljóta
ætíð að vera stuðlar annarrar
menningar í landinu.
Ég vil hvetja fólk til að sjá
þessa sýningu, hún er vel þess
virði. Fyrir ungt fólk er hún
margra kennslustunda virðl, i
sögu þjóðarinnar og þróun at-
vinnuveganna. Ég staldraði i
þrjár klukkustundir á sýningu
þessari og var sá tími Hðinn
áður en varði.
Þrándur f Götu.