Vísir - 05.06.1968, Side 12

12
/
V í S IR . Miðvikudagur 5. júní 1968.
CAROL GAINE:
□
1,7 nÆ
ít i -1>riJp/3
§?[ ==s! —•—Li
AMilLf
— Hvenær ætlarðu að segja
honum það?
— Ég — ég veit það ekki, sagði
ég vandræðalega.
— Það er bezt að þú gerir það
sem fyrst, annars verð ég að gera
það fyrir þig.
— Ég skal segja honum það á
morgun, Peter, flýtti ég mér að
segja. — Ég — ég fer út með
honum ein á morgun.
— Gott! Ég vona að hann óski
mér til hamingju þegar þið komið
aftur.
Klukkan var orðin nærri tvö
þegar ég komst í bólið. Ég bylti
mér sitt á hvað og hryllti við
morgundeginum — hryllti við að
segja John að ég væri trúlofuð
Péter.
Mig grunaði ekki þá, að ég
mundi ekki fá tækifæri til að segja
honum það.
KEPPINAUTAR.
Marcia kom inn til mín klukkan
átta, og sagði að John væri kom-
inn og biði eftir mér.
— Þá verð ég að fara á fætur
undir eins, sagði ég og geispaði.
— Ég hefði gjarnan viljað sofa svo
sem tvo tíma i viðbót. Ég er ekki
nærri útsofin.
Hún horfði á mig með vorkunn-
arsvip. — Þetta verður alvarleg
rimma hjá þér, við John. Þeir hitt-
ust i ársalnum áðan, hann og Peter,
og ég get ekki sagt að þeir hafi
heilsazt hlýlega.
Ég brosti. Marcia átti að verða
sú fyrsta, sem ég segði trúiofun-
arfréttina, undir eins og ég hefði
sagt John hvemig komið væri fyr-
ir mér.
Ég fór fram úr og i morgunkjól-
inn.
— Hvað hyggstu fyrir i dag?
spurði Marcia.
— Ég veit það ekki ennþá. Ég
býst við að ganga út með John
fyrripartinn. svaraði ég og það fór
hrollur um mig við tilhugsunina
um það, sem ég varð að segja hon-
um.
Ég flýtti mér að klæða mig, og
þegar ég kom niður á svalirnar sá
ég báða unnustana mína við mat-
borðið, hvom meö sitt blaðið. ;
í
Þeir létu blöðin síga þegar é? 1
settist við borðið og buðu hjartan
lega „góðan daginn“.
ÝMISL E G T ÝMISt-EGT
SS-r-% 30435
I
Pökum að oííkut r.vers konai múrbrot
og sprengi'.mnu I húsgrunnum og ræs
um. Leigjum út loftpressur og víbra
sleða Vélaleiga Steindórs Sighvats
ionai Alfabrekki. viö Suðurlands
braut, simi 10435
GlSLl
JÓNSSON
Akurgerði 31
Simi 35199
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annasi
lóðastandsetningar. gref hús
grunna, hoiræsi o. fl.
Tt-KUR ALL.S KONAR KLÆÐNVNG^R^ '
f'LJÖT OG VÖNDUÐ VJNNA
IJRVAL AF ÁKLÆÐUM
tAUGAVEG 62 - SIMI 10825 HEIMASlMI 83634
BOLSTR U M
— Svafstu vel í nótt? spuröi ég
og sneri mér að John.
— Nei. Rúmið var grjóthart.
Peter leti á hann með vorkunn-
arsvip. — Það var leitt að þér
skylduð ekki geta fengið herbergi
hérna. „Loretta“ er vígfræg fyrir
góð rúm.
Tohn urraði eitthvað og sneri sér
að mér. — Þú lítur ljómandi vel
út, góöa mín.
— Þér urðuð á undan mér, flýtti
Peter sér að segja. — Ég ætlaði að
fara að segja nákvæmlega það
sama.
Hann þreifaði eftir hendinni á
mér undir borðinu og hélt fast í
hana þegar ég reyndi að kippa
henni að mér. Það var ertni í rödd-
inni þegar hann sagði: — Og aug-
un í þér era svo fallega græn ...
Hann leit á John. — Hafið þér
tekið eftir þvl, að stundum verða
augun í Joyce dökkgræn?
John starði á hann.
— Skelfing geturöu bullað, Peter,
sagði ég í léttum tón, áður en John
fékk tækifæri til að svara.
Ef ég á að upplifa fleiri svona
máltíðir verð ég að aumingja, hugs-
aði ég með mér. Til þess að hefna
mín á Peter var ég afar blíö við
John. Ég sá að hann mýktist smám
saman og mér fannst ég vera svik-
ari, og að bráðum mundi hann verða
bæði sár og reiður. Ég óskaði að
ég gæti frestað nokkra daga að
segja honum tíðindin, svo aö hann
gæti þó átt nokkra skemmtilega
daga fyrst.
— Hvað eigum við að gera í
dag, góða mín? spurði hann þegar
við stóðum upp frá borðinu.
Ég brosti. — Hvað sem þú vilt.
— Getið þið ekki ekið ti! Monte-
mar og farið í sjó? sagði Peter. —
Þar kvað vera bezti baðstaðurinn
á ailri ströndinni. Þið ættuð að 1
reyna hann.
John sneri sér að mér. — Hvern
ig lízt þér á það, Joyce?
— Ég er til í þaö.
— Ég verð að kaupa mér bað-
skýlu fyrst. Ég gleymdi að taka
hana með mér.
— Ég get léð yöur baðskýlu,
sagði Peter. — En hún er kannski
of þröng ...
John roðnaöi. — Ég kaupi mér
skýiu sjálfur.
Meðan ég var uppi í herberginu
mínu til að tygja mig, var barið
á dymar. Það var Peter.
— Ég elska þig. Joyce, og það
var rétt komið að mér að segja
það viö borðið niðri, sagði hann
og þrýsti mér að sér.
— Þú sagðir meira en nóg við
borðið, sagði ég stutt. — Þú hag-
aðir þér óvenjulega illa.
— Ég hefði getað hagaö mér
miklu verr, svaraði hann kankvís-
lega.
— Þú mátt ekki gleyma, að við
höfum gert samning, Peter!
— Nei en þú verður að halda
hann fyrir þitt leyti. Hvenær ætl-
arðu aö segja þessum ástfangna
íitukagga að ég sé maðurinn, sem
þú ætlir að giftast?
— Þegar við höfum farið í sjó.
Og — hann er enginn fitukaggur.
Peter brosti og studdi hendinni
á öxlina á mér. — Það er krotað
„broddborgari" á allan manninn.
Allt f einu varð hann alvariegur:
— Hvað hefurðu sagt John? Hann
kom með svo einkennilegar spurn-
ingar áðan.
— Um hvað var það?
— Ég veit ekki. Það var svo að
heyra að hann væri á verði. Mér
skilst að hann hafi grun um, að
eitthvaö dularfullt sé að gerast
hérna, og hann álítur, að því fyrr
sem þú komist til Englands því
betra. En það er ég, sem er lög-
regluspæjari hér á staðnum — að
því er þú segir — og ég vil engar
slettirekur hafa.
— Ég hélt að þú hefðir lokið
spæjarastarfinu?
— Það má kannski segja svo,
en ...
John þrammaði óþolinmóður
fram og aftur niðri i garðinum, og
ég sendi Peter koss á fingrinum
um leið og ég hljóp út úr herberg-
inu.
— Skelfing varstu lengi, sagði
John ólundarlega. — Hvemig
komumst við til Montemar?
— Það fer kannski almennings-
vagn þangað. En við verðum að
kaupa skýluna handa þér fyrst.
Þegar við loksins komumst á bið-
stöðina, sáum við að enginn vagn
átti að fara fyrr en eftir klukku-
tíma.
— Við gætum kannski farið
gangandi, sagði ég á báðum áttum.
— Nei, við getum ekki gengið
svo langt. Það er of heitt til þess!
Meðan við tvístigum þarna og
töluðum um hvað við ættum að
gera, stanzaði leigubíll hjá okkur.
— Bíl, ungfrú? spurði bilstjór-
inn, gamall Spánverji með yfirskegg
og gljáandi svört augu.
— Þetta er betra, sagði John og
opnaði bilinn fyrir mér. — Farðu
inn!
Ég sagði bilstjóranum að við fær-
i baðstaðinn í Montemarvikinni.
— Já, senorita.
„ENSKU FERÐAFÓLKI RÆNT“.
En þegar kom til Montemar ók
bílstjórinn rakleitt framhjá bað-
staðnum. Ég beygði mig fram og
barði á rúðuna og ætlaði að leið-
rétta bílstjórann. En hann lét sem
hann heyrði mig ekki. Ég barði
aftur. Hins vegar jók bílstjórinn
hraðann, og þegar við vorum kom-
in gegnum bæinn beygði hann upp
á mjóan veg, sem lá upp til fj-alls.
Ég leit undrandi á John. — Hvað
er maðurinn að gera?
— Hann ekur okkur til Monte-
var, eöa hvaö það nú er, sem stað-
urinn heitir — er það ekki?
— Við erum komin framhjá
Montemar!
John leit forviða á mig. — Erum
við það? Hvers vegna léztu hann
ekki stanza?
— Ég hef margreynt það. Hann
vill ekki stanza.
John beygði sig fram og barði
bylmingshögg á rúðuna.
En bílstjórinn jók bensíngjöfina
og bíllinn brunaði áfram.
— Maðurinn hlýtur að vera
brjálaður, sagði John fokvondur.

^2^allett
LEIKFIMI
JAZZ-BALLETT
Frá DANSKIN
Búningar
Sokkabuxur
Netbuxur
Dansbelti
Margir litir
Allar stærðlr
Frá GAMBA
Æfingaskór
Svartir, bleikir, hvltir
Táskór
Ballet-töskur
^^allettlfúJin
U E R Z l U N I N
^jexjnXtueluA
'~T' BRÆÐRABOBGnRSTIG 22
SfMI 1-30-76
MlTUnl ilnl.n I' t n 11111111111111111111
nraibVMilHTJ
Iíagstæðustu verð.
Greiðsluskilmálar.
Verndíð verkefm
íslenzkra handa.
FJÖLIÐJAN HF.
Sími 21195
Ægisgötu 7 Rvk.
„ivötudu, La. VI8 snúum til Opar til að
1áta sifta okkur.“ - „Þangað til -
snertu ekki við mér.“
„Tarzan er þinn, Ijðshærð - hugsaðu
vel um hann. La snýr til baka til hinnar
hræðilegu Opar, þar sem enga ást er að
fliltiw."
„En meðan Tarzan lifir veit ég að til
er sannleikur, styrkur og fegurð, og ein-
hvern tíma fær La kannski að kynnast
því aftur.“
ERCO
BELTI og
BELTAHLUTIR
á BELTAVÉLAR
BERCO
Keðjur Spyrnur Framhjó!
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltor og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
YERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SÍMI 10199