Vísir - 09.07.1968, Blaðsíða 12

72
VISIR . Þriðjudagur 9. júM 1968.
ANNB LORRAINE
Hann þagnaöi og horfði á hana,
undarlega fast. — Mary, þú ætlar
að hitta mig aftur, er það ekki?
Ég vil vita allt um þig — hvað það
er sem gerist bak við þessi dul-
arfullu augu, — hvaö þér fellur vel
og hvað þér fellur illa, hvemig vin-
ir þínir eru, hvaða áhugamál þú
hefur — hvað það er sem kemur
þér til að hlæja, og hvað kemur
þér til að gráta — það er svo
margt, sem ég þarf aö fá að vita.
Hvenær ætlarðu að hitta mig aft-
ur? Bráðum? Fljótt?
Henni var nauöugt aö þurfa að
lofa nokkru, og enn nauðugra var
henni aö hverfa aftur til raunver-
unnar eftir þessa stund, sem hún
hafði veriö svo frjáls og sæl.
— Ég skal reyna, sagði hún með
semingi. — Þetta er ekki auðvelt,
eins og þú veizt. En ég hef haft
svo mikla ánægju af þessu — og
það er svo margt, sem ég vil
vita um þig. Það eina sem ég veit
að svo stöddu ...
Hún hló til þess að slæva þyrn-
ana á orðunum — ... er að þér
er meinilla við lækna, og að mér
sýnist, að þér finnist himneskt að
lifa. Ég man ekki til að ég hafi
nokkum tíma hlegið jafn mikið á
ævi minni og þessa stuttu stund,
sem ég hef verið með þér. Það er
skrýtiö — finnst þér þaö ekki?
Hann horfði íhugandi á hana og
leit af bljúgum augum hennar á
fallegan munninn.
— Er það nokkuð skrýtið? spurði
hann. — Mér finnst þaö ekkert
BÍLAKAUP - BÍLASKIPTI
Vel með farnir bílar
í rúmgóðum sýningarsal.
Umboðssala
Við tökum velútlitandi
bila í umboðssölu.
Höfum bilana tryggða
gegn þjófnaði og bruna.
SYNIHGARSALUfílNN
SVEINN EGILSSON H.F.
LAUGAVEG 105 SÍMI 22466
skrýtið. Getur það ekki blátt áfram
þýtt það, að við eigum að vera sam-
an, þú og ég? Hláturinn er bezta
kynningin í veröldinni. Ég gat
kennt þér að hlæja, góða — það
hef ég sannað þér. Hver veit nema
ég geti kennt þér ýmislegt fleira?
Að því er mér skilst hefurðu átt
of mikið annríkt við læknisnámið.
Þú hefur ekki gefið þér tíma til
að læra ýmislegt af því, sem er
miklu yndislegra og varanlegra,
Mary.
Hún reis upp til hálfs í stólnum.
— Nú ertu að bulla, sagði hún.
Hún fann að hún roðnaði. — Nú
verð ég að fara. Við getum talað
betur saman seinna, Tony.
— Eigum við að segja á föstu-
daginn kemur, sagði hann er þau
stóðu fyrir utan spítalahliðið. —
Það er kannski happadagurinn okk-
ar. Ég skal aldrei kvarta þó að þú
veröir óstundvfs, eða þó að þú kom
ir jafnvel alls ekki. Ég lofa þvf!
Mary leit til spítalans og svo
aftur á Tony. Hún vissi að hún
varð að hafna boðum hans, ef hún
ætlaði sér að gegna starfi sínu af
dugnaði áfram. Hann hafði of trufl-
andi áhrif á hana, og því oftar sem
bún sæi hann því erfiðara yrði að
slíta ku.nningsskapnum. Aðrir lækn-
ar gætu starfað þó að þeir skemmtu
sér, en því var öðru vísi háttað meö
þá. Það var h'kast og þeir gætu
haldið starfinu og skemmtununum
alveg aðgreindu. En hún varð lík-
lega eins og faðir bennar, að vísa
öllu öðru á bug, ef hún ætti að
ná því marki, sem hún hafði sett
sér sem læknir.
— Mary, sagði Tony kvíöinn. —
Mælist ég til of mikils? að þú
komir og drekkir te meö mér við
og við og talir við mig. Ég skal
ekki skipta mér neitt af starfinu
þfnu. Þú munt sjá, að ég hef fyr-
ir löngu skilið, að enginn má trufla
' bað? Ef þér heftir ekki leiðzt f
j kvöld.
— Mér hefur liðið ágætlega!
sagði hún hugsunarlaust. Hún
þoldi ekki að sjá raunasvipinn á
honum. — Vitanlega verðum við
að sjást aftur, Tony — og ég skal
gera mitt ítrasta til þess að koma
ekki of seint. Þakka þér fyrir f
kvöld — þér hefur tekizt að láta
mig gleyma öliu öðru. Var þetta
ekki viöurkenning á þvf að þú
sért heillandi?
Hann hló, og svo fór hún inn.
ÓGNUN VIÐ TILFINNING-
ARNAR?
Mary gekk hægt upp aö lækna-
VAV/.V.VV.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.
:■ PIRA-SYSTEM í
:■ ::
Tvímælalaust hagkvæmustu og fjölbreyttustu hillu- J.
■: húsgögnin á markaönum. Höfum lakkaðar PIRA-hillur,
I; teak, á mjög hagstæðu verði.
;; Lítið í SÝNINGARGLUGGANN, Laugavegi 178. ^
í STÁLSTOÐ s/f, Laugavegi 178 (v/Bolholt), sími 31260 í
.V.V.V.V.V." ■'
v.v.v,
'.V.V."
bústaðnum. Þegar hún kom upp í
herbergið sitt gekk hún beint að
speglinum og horfði framan f
sig.
Þetta gat þá hlotizt af því að
hitta Tony! Hver var þessi granna,
snyrtilega stúlka með ljóma í aug-
unum og rjóðar kinnar? Hvað var
orðið af alvarlega unga Iækninum,
sem var alræmdur fyrir að drepa
fólk úr leiðindum? Hver sem sáhana
núna, mundi aldrei hafa trúað, að
hún væri kvenmaður, sem aðeins
hugsaði um að komast sem lengst
á læknabrautinni...
Hún settist á rúmstokkinn og
sparkaði af sér ljósrauðu skónum.
Nú rann upp fyrir henni aö þetta
var í fyrsta skipti sem hún notaði
þessa skó, og töskuna í sama lit.
Hún mundi líka aö hún hafði litið
fyrirlitningaraugum á þessa skó og
töskuna, þegar nún fékk þá senda
að gjöf frá fjarskyldum ættingja.
Fréttin um góða prófið sem hún
tók, hafði staðið í blöðunum, og
skömmu síðar kom gjöfin frá þre-
menningi við móður hennar, sem
skrifaði henni og óskaði henni til
; hamingju.
I Faðir hennar hafði litið á gjöf-
ina og fleygt henni frá sér. — Það
var henni líkt aö senda þér þetta,
sagði hann fyrirlitlega. Ég man
eftir að ég hitti hana einu sinni
meðan móðir þfn lifði. Þetta var
innantóm ung stúlka, sem gat ekki
um annað hugsað eri tildur og prjál.
Hvað ætti útlærður læknir að hafa
við svona glingur að gera?
Hún haföi verið sama sinnis þá.
Nú tók hún annan skóinn og strauk
mjúkt leðrið. Vitanlega var þetta
glingur.. . En hún hafði sett upp
skóna í hugsunarleysi, alveg ósjálf
rátt, og hún vissi — þó hún vildi
helzt ekki meðganga það fyrir
sjálfri sér — að hún hafði gaman
af þeim. Tony hafði talað um hve
fallega búin hún væri — .og hún
hafði glaðzt við að heyra að honum
Iíkaði hvernig hún var til fara. Það
var líkast og hún hefði orðiö fyr-
ir gjörningum — hún var ger-
breytt...
Hún stóð upp og lagði skóna qg
töskuna inn í klæðaskápinn. Þár
skyldi hún geyma þá þangað til
hún hitti Tony næst, hugsaði hún
með sér. Eiginlega væri nú réttara
aö hún klæddist eins og hún var
vön — væri á hælalágum skóm
og í gráu fötunum sínum. Þá mundi
hann þó að minnsta kosti sjá
stúlkuna, sem henni var eiginlegast
að vera, en ekki þessa hégómadrós,
sem var að taka af henni ráðin
núna.
Dagarnir liðu fljótt og alltaf
þessi venjulegu störf og annir, svo
að Mary haföi varla tíma til að
hugsa um Tony. En stundum hvarfl
aði hugurinn að spurningunni: átti
hún að halda áfram að hitta hann?
Og stundum var hún staðráðin f
að sjá hann aldrei framar.
Svo kom föstudagurinn og ekk-
ert var þvf til fyrirstöðu að hún
gæti farið, en þá varð hún fyrir
einkennilegu sálarstríði. Henni
þótti vænt um að geta farið, en um
leið sámaöi henni, að ekkert skyldi
verða til þess að hindra hana frá
að fara! Hún hafði unnið gott starf
undanfarna viku, og henni tókst
að telja sér trú um, aö hún hefði
gott af aö hitta Tony, og að hún
mundi verða duglegri eftir á. Þegar
að öllu var gáð höfðu allir reynt
að sýna henni fram á, að hún ætti
að létta sér upp, sagði hún við
sjálfa sig. Engum var hollt að vinna
af kappi án þess að létta sér upp
á milli — hvað svo sem faðir henn-
ar sagði.
Ég er Tarzan. Hvar er Jane?
Hann skilur mig ekki. Máilýzka þeirra
er ekki sú, sem ég Iærði einu sinni.
Jad-Benko. Það skil ég. Stóra sterk,
kalla þeir þetta stærsta spendýr, sem til
hefur verið.
REIKNINGAR *
LÁTIÐ OXKUR INNHEIMTA...
C>oð sparat vdur t'rma og óbægindi
INNHEIMTUSKRIFSTOFAN
Tjarnargötu 10 — III hæd — Vonarstrætismegin — SífW 13175 (3linur)