Vísir - 22.08.1968, Blaðsíða 12

I
V í S IR . Fimmtudagur 22. ágúst 1968.
T
A o*.
R
MUST
S£ARCH
BLSE-
THERE IS NOTHINQ
POR ME HERE... NOT
AFTER SEEINQ YOU!
I GO WITH YOU...OR
I WILL SCREAM
UNJIL I WAKEN
EVERY WARRIO.R
1N KOR-UL-PAN!
Og ég kem með þér. Nei, þú verður
hér með fólki þínu.
Það er ekkert fyrir mig hérna eftir að
hafa augum litið þig. Ég kem með þér
eða ég öskra og vek alla hermenn í Kor-
UI-Dan!
Konan, sem þú leitar að, er ekki i þess-
um heili, en ég er hér. Ekki hér? Þá
verð ég alls staðar að leita að henni.
, svifum heyrðist hróp úti fyrir og
ht. Bean brá á sprett fyrir bekki,
borð og stóla, fram hjá skákmönn-
umun og hratt upp gluggadyrunum,
sem lágu út á veröndina. Þar úti
fyrir birtist risi að manni, sem bar
feiknstóra rótarhnyöja á annarri
öxlinni og brosti um leið og hann
steig inn yfir þröskuldinn, en súg-
ur fór um salinn og feykti minnis-
> blöðum skákmannanna af borði
þeirra, langt út á gólf.
Laura bar kennsla á tröllið eins
'og draumsýn frá því um kvöldið
áður. Hún hafði tekið eftir honum
’í borðsainum, en óljóst, mundi
‘ hvað hann hafði verið kallaður,
1 það var Simpson trölli, Indíáninn,
‘ fyrrverandi hnefaleikameistari, yf-
ir tvo metra á hæö og þrekinn að
. sama skapi. Andlit hans var eins
1 og það hefði verið barið með kylf-
' um, en ekki bólstruðum leðurhönzk
■ um andstæðínganna. Þegar hann
kom auka á Lauru, kinkaði hann
, kolli til hennar og bros hans várð
enn breiðara, og um leið greikkaði
hann svo sporið, að skákmennimir
lögðu á flótta af ótta við að fá
skell af rótarhnyðjunni, en hr. Bean
kallaði til hans um öxl um leið og
hann lokaði gluggadyrunum. „Hæg-
an, trölli.... hægan, hægart piltur
minn!“
Laura skildi brátt að þetta var
eins konar leiksýning tröllsins,
öllu heldur leikatriði, sem sennilega
var sett á svið um sama leyti á
hverjum morgni, hún skildi það, er
hún sá hvemig tröllið snaraði rótar
hnyðjunni miklu af öxl sér og rak
upp lágt siguróp um leið og hann
lagði hana ofan á lurkahraukinn,
þar sem hr. Bean hafði búið henni
stað, nákvæmlega f sömu andrá og
hr. Bean hafði lokað gluggadyrunum
og lokatónar Parsifals kváðu við.
Þá rétti Simpson trölli úr sér, móð-
ur og sigri hrósandi, leit til hennar
auðmjúkur og stoltur í senn að
unnu afreki og beið þess að hún léti
í Ijós undrun sína og aödáun.
VISIR
Slaðburðarbörn
Þau blaðburðarbörn í Reykjavík, sem óska
að bera út Vísi eftir 1. september eða 1. októ-
ber, hafi samband við afgreiðslu Vísis strax.
DAGBLAÐIÐ VÍSIR
Þetta bros hans, hugsaði hún,
var að öllu leyti eðlilegt og óhugs-
að, ekki fyrirfram ákveðið viðbragð
f samræmf við dýrkun múgsins.
Skírskotun til hennar sem ein-
staklings, ekki sem sameiningar-
tákns. Hvað skyldi annars vera
langt síðan að þannig var brosað
til hennar? Hún steig niður af
neðsta þrepinu, gekk skref f átt-
ina til hans.
„Hefði ég ekki séð þetta með
mínum eigin augum, myndi ég ekki
hafa trúað því“, sagði hún við
hann.
„Þetta er nú ekki rnikið", sagöi
Simpson. „Þér hefðuð átt aö sjá
þær sumar, rótarhnyðjumar, sem
ég hef tekið á öxl mér. Þyngd ....
ég hef aldrei orðið hennar var. Á
stundum finnst mér sem ég gæti
bórið alla veröldina á öxl mér“
,,0g hvert?"
Það skríkti í honum. „Já, nú er
það, ungfrú Robbins ... hvert mað
ur ætti að fara með hana..."
„Kannski leggið þér af staö með
hana einn góðan veðurdag?"
„Já, því ekki það? Segið bara
tih.... þá axla ég veröidina og
yður og legg af stað. Þaö verður
eftirminnilegur dagur.“ Hann brosti
enn, teygði út armana eins og hann
leitaði taks á stórum hnetti, rykkti
honum á öxl sér, stundi þungan
eins og byrðin væri honum næstum
um m gn .. reikaöi af stað og
leit glettnislega til hennar.
Hr. Bean kom þangað, sem hún
stóð. „Góðan dag, ungfrú Robb-
ins“, sagði hann og virti hana fyrir
sér aðdáunaraugum. Varð svo lit-1
ið á eftir tröllinu Simpson, sem
reikaði fram f borðsalinn undir f-
myndaðri byrði sinni. „Nú er ég
undrandi.... hvað gengur að
manninum?" varð honum að orði.
„Hann ber heiminn á öxl sér“,
sagði Laura. „Slíkum kröftum er
hann búinn ...“
„Það mætti segja mér það“, sagði
hr. Bean. „Óneitanlega er það at-
hyglisvert sem ímyndun. Það gæti
orðið áhrifamikið sýningaratriði, að
sjá þennan marða og barða risa
lyfta geysistóru hnattlíkani á öxl
sér.... tónlist að tjaldabaki — að
sjálfsögðu eftir Wagner. Gæti það
ekki oröiö stórfenglegt, ungfrú
Robbins?"
Hún gat ekki varizt brosi. „Vafa-
laust“, sagði hún.
„Stórfengleg blekking", sagði hr.
Bean. „Þó held ég að sjálfsblekk
ing vðar sé jafnvel enn stórfeng-
legri góða mín ... eða teljiö þér
yður í rauninni trú um það að mann
eskja f yðar sporum geti flúið heim
inn, faliö sig fyrir veröldinni?"
spurði hann vingjarnlega.
Hún hafði einmitt iagt þá spum
ingu fyrir sjálfa sig á meðan hún
var að snyrta sig og fara í fötin,
hver viðbrögð þeirra hefðu orðið,
þegar þeir komust að raun um
að hún var horfinn úr herbergi sínu
að gistihúsinu í Redding. Horfin og
hvergi finnanleg. Og nú var það hr.
Bean, sem gerðist til að svara
þeirri spumingu.
„Það var spurt eftir yður í síman-
um f kvöld leið stundarkorn áður en
yöur bar hér að garði“, sagði
hann.
Laura starði á hann, og varö
enn gripin sömu annarlegu tilfinn-
ingunni og þegar hún gekk fyrst
upp útidyraþrepin. „Ég skil ekki,“
mælti hún lágt: „Hver spurði eftir
mér?“
„Leikstjórinn yðar, Darryl
George .... hringdi frá Redding",
svaraöi hr. Bean. „Eftir þvf sem
hann sagði, þá höfðuð þér tekið bíl
á leigu og ekið á brott án þess að
minnast á það áður við nokkurn
mann, eða að þér skilduð eftir
nokkra orðsendingu. Að sjálfsögðu
höfðu þ->ir áhyggjur af yður ....“
„Hvernig stóð á því, að þeir
hringdU: einmitt ,hingað?“ spurði
hún. Og nú skildi hún það, að hr.
Bean hafði að minnsta kosti gert
ráð fyrir að hún kæmi, nokkru áður
en hún ’.núði dyra.
„Þeir Iögðu saman tvo og tvo“,
svaraði hann. „Þar sem þér tókuð
bflinn á leigu, var þeim sagt að
þér hefðuð spurt hvað langt væri
til strandar. Og hér á ströndinni
var ekki um að velja marga staði,
þar sem hugsanlegt var að þér
hefðuð nokkra viðdvöl, svo fremi
sem þér hélduð ekki ferðinni áfram
næturlangt. Jæja.... svo hringdi
þessi sami maður aftur, eftir að
þér voruð setzt að í herbergi yðar.
Það var auðheyrt aö honum létti
mjög, þega. ég skýrði honum frá
komu yðar og fullvissaði hann um
aö þér væruö hér f góðum höndum.
Ég vona að yöur finnist þaö Ifka
sjálfri, góða mín.“
Það fór hrollur um hana. „Þeir
láta mig aldrei í friði, haldið þér
það?“
„Það þykir mér ósennilegt“, svar
aði hr. Bean. „Nemá að þér gerið
þeim það ljóst svo ekki verður um
villzt, að það sé eindregin ósk yö-
ar.“ /
Hún hafði naumast gert sér grein
fyrir að hú - hugsaði upphátt. Og
nú, þegar húr. staröi f bládjúp
augu hr. Bean, fann hún að þeim
duldist ekki neitt. AÖ þau fóru
fram á það, aö hún ákvæði með
sjálfri sér, hvort hún vi^di f raun
inni að hún væri látin f friði, að
allir létu sér á sama standa um
hana.... einnig Aldo? Eða hvort
hún væri einungis á valdi þeirrar
sjálfsblekkingar, að slíkt kæmi til
greina?
„Mér er þaö Ijóst, að það er þakk
lætis vert aö manns skuli vera
saknað", sagði hún, og óttaðist
hálft í hvoru þessi skyggnu augu.
„Fyrir alla mimi látið þá ekki
taka yður frá okkur“, sagði hann.
„Ekki strax að minnsta kosti.“
FJOLIÐJAH HF.
Hagstæðustu yerð.
GreiðslusMtmálay.
Vemdið verkefsú
íslenzkra baDða.
FJÖLIÐJAN HF.
Sími 21195
Ægisgötu 7 Rvfe.
Maðurinn
aklrei ,les augiýangar
LATIÐ OXKUR INNHEIMTA...
Oað sparai vdur tlmo og ábægindi
INNHEIMT USKRIFST OFAN
Tjarnargötu 10 —III hæd — Vonarstræiismegm — Sím/13175 (3l'mur)