Vísir - 20.09.1968, Síða 12

T2
V í S IR . Föstudagur 20. september 1968.
FRAMLEIÐENDUR:
TIELSA, VESTUR-ÞÝZK
GÆÐAVARA OG
JÓN PÉTURSSON
HÚSGAGNA'
FRAMLEIÐAND!
laEataÍH^Eals^laísSalsiís^íaísSíalsisEs
Ieldhús- I
QIEalEÍIalalaíállEsilalalaHIMá
% KAUPIÐ Á FÖSTU VERÐI
% STAÐLAÐAR
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
ERU ÓDÝRARI, FALLEGRI
OG ÖLL TÆKI FYLGJA
% HAGKVÆMIR
GREIÐSLUSKILMÁLAR
ODDUR HR
UMBOE>S-
OG HEILDVERZLUN
KIRKJUHVOL!
SÍMI 21718 og 42137
FULLKOM1Ð SÝNINGARELDHÚS í KIRKJUHVOLI

„Þaö er þá af því, að þér eruð
með allan hugann við annað,“ sagði
hún. „Eigi að síður hafið þér gefið
yður tíma til að koma mjög vin-
gjamlega fram við mig, og ég er
yður þakklát fyrir það.“
„Það er ekkert örðugt að vera
yöur vingjamlegur.“
Það fór snarpur gustur um grein-
amar yfir höfði þeim og þeim
varð báðum litið upp. Hann hafði
ekki verið annars hugar, þegar
hann mælti þessi orð, og augna-
tillit hans hafði snortið hana á
sama hátt og þegar þau hittust
fyrst um kvöldið í anddyrinu. Hún
var ekki lengur ónæm tilfinninga-
lega, fannst henni.
Christian dró vasaljós upp úr
malnum og þau gengu saman inn í
hellinn, sem verið hafði helgidóm-
ur refsins. Hellisopið var lágt og
þröngt, en þegar innar dró gat að
líta háa og víða hvelfingu. Andrúms
loftið þar inni var fúlt, mengað
daun af gömlum beinum, af gróö-
urlausri, rakri mold, og enn mátti
finna þar reykjareim af bálinu,
sem aldrei slokknaði i tíð Indíán-
anna. Þegar þau komu út aftur,
var kominn snarpur vindur uppi á
tindinum, norðlægari og napurri en
áöur.
Fjallsbrúnjn var þarna eins og
langur söðull, hvilftin vaxin þétt-
um fjallafurulundi og um leið og
þau komu út úr hellisopinu kvað
við snarpur skothvellur, eins og
skotið hefði veriö af riffli inni í
Iundinum. Kúlan small í bergið,
rétt við hellismunnann, klesstist og
sundraðist um leiö og hún kvarn-
aði úr berginu.
Bergmálið af skothvellinum var
ekki hljóðnað, þegar hann greip
utan um hana og kippti henni með
sér inn í hellismunnann aftur, hann
þrýsti henni fast og ósjálfrátt að
sér á meðan þau biðu átekta. „Þetta
hefur sennilega verið óviljaverk",
sagði hann. „Bjamdýraveiðitlminn
stendur yfir og þá er alltaf slangur
af skyttum héma í fjallinu."
Hann hafði varla lokið setning-
unni, þegar annar skothvellur kvað
við úti fyrir, þyngri og dimmari,
eins og skotið væri af hlaupvíðari
og kraftmeiri byssu. Eftir það rauf
ekkert þögnina nema vindgnauðið.
Þau stóðu enn og hlustuöu um hríð,
og þá var eins og Christian yrði
þaö skyndilega Ijóst að hann hélt
henni í faðmi sér og að brjóst henn
ar risu og hnigu við barm hans.
Hann sleppti henni. „Ég fer út
fyrir“, sagði hann. „Bíddu hérna
inni andartak."
Hann hvarf út. Aö nokkrum
mínútum liðnum heyrði hún hann
kalla: „Allt í lagi...“
Hún gekk út úr hellismunnanum
og þau lögðu af stað niður fjallið.
Nokkra stund fann hún til einhvers
annarlegs fiörings í hnakkanum,
fannst sem augu fylgdust með ferð
um þeirra innan úr furulundinum,
riffilhlaupi væri beint í mið.
Þótt sól skini enn í heiði, var
mjög kalt á leiðinni niður. Sjór var
orðinn hvitur í föll, brotsjóir risu
við rifið og fiskimennirnir voru
horfnir í land. Þegar þau komu nið-
ur á ásinn fyrir ofan kofann, þar
sem Christian hafðist við, var kom-
inn snarpur stormur sem næddi
gegnum peysuna hennar, þótt þykk
væri, og það var eins og ísnálum
væri stungið í brjóstin. Christian
leit um öxl, brosti, stormurinn ýfði
hár hans og hann tók undir hönd
henni og þannig hlupu þau við fót
ofan stíginn að kofanum, þar sem
þau námu staðar í skjóli við kýprus
viðinn. Hún nötraði og skalf af
kulda.
„Komdu inn fyrir og omaðu
þér“, sagöi hann.
Hún kinkaði kolli og gekk við
hliö honum fram hjá bílnum og
upp þrepin að dyrunum.
Setustofan var löng en mjó —
fyrir illa nauðsyn, því aö syllan,
sem kofinn var byggður á, var ekki
breiðari. Gluggarnir vissu út að
hafinu, veggurinn upp að klettin-
um var úr hlöðnum, tilhöggnum
steini og viö hann stór arinn. Auk
þess var þarna svefnherbergi, lítið
eldhús og baðherbergi.
Hún fékk sér heitt bað, og þegar
hún kom fram aftur, skíðlogaöi eld
ur á ami og Christian stóð við lágt
borð og blandaði rommi í stór glös
með heitu vatni. Undir gluggunum
var langt borð, hlaðið pappírsörk-
um og bókum, þar kom hún auga á
ljósmynd í leðurramma. Það var
mynd af dökkhærðri og dökkeygri
ungri stúlku, og andlitið var svo
frítt að hún starði góða stund á
myndina án þess að mæla orð frá
vörum. Varimar þrýstnar og þval
ar, munnsvipurinn viðkvæmnisleg-
ur en augun brunnu af heitum,
spyrjandi lífsþrótti að henni fannst
eins og myndin hefði talað til
sín. En þegar hún athugað svipinn
nánar, sá hún að hann bjó einnig
yfir heitum og trylltum ástríðum,
innibyrgðum ofsa, sem nálgaðist
æði, henni varð hverft við, enda
þótt hún vissi að þetta' gæti éíhs
verið missýning. Hún var ekki í
neinum vafa um hver þessi stúlka
á myndinni væri — Linda, hin
látna eiginkona Christians. Það var
eins og minningin um hana væri
allsráðandi þama inni, og hún var
hálft í hvoru undrandi yfir því að
Christian skyldi láta myndina
standa þarna, svo að minningarnar
létu hann aldrei í friði....
Sjálfri var henni það ljóst, að
hún mundi aldrei gleyma Lindu eft
ir þetta... stöðugt finna til ná-
lægðar hennar í herbergi sínu i
kránni, herberginu þar sem Linda
hafði dvalizt fyrstu nætumar sem
ung brúður.
Þegar hún sneri sér að Christian,
rétti hann henni glasið meö rjúk-
andi heitri rommblöndunni og
augnatillit hans var i senn dapurt
og spyrjandi eins og honum væri
mjög umhugað að vita hver áhrif
mvndin hefði haft á hana.
„Konan þín?“ Hún tók við glas
inu.
„Já...“
Hún hélt heitu glasinu í hönd-
um sér, horfði í eldinn á arninum:
„Hvernig bar dauða hennar að?“
spurði hún lágt.
„Hún framdi sjálfsmorö.“
'• Hún virti fyrir sér svip hans, sá
að hann var fyllílega rólegur, hugs
aði sem svo að hún gerði réttast
að láta hér staðar numiö, kannski
segja sem svo að kona hans hefði
verið óvenjulega fögur og aðlað-
andi, en þess i staö spurði hún
hann blátt áfram: „Hvers vegna?“
Hann horfði ekki lengur á mynd-
ina, en leit á Lauru. „Satt bezt að
segja held ég aö ég hafi boðið þér
hingaö inn í þeirri von, aö ég fengi
þá tækifæri til að skýra þér frá
því“, sagöi hann. „Þú ert fyrsta
manneskjan, sem ég hef fyrir hitt,
sem mér finnst að ég geti rætt það
við. En nú, allt í einu ...“ Hann
þagnaöi við „Nú finn ég að ég
get það ekki. Ég finn að enginn
getur veitt mér aðstoð. Ég geri mér
þaö Ijóst að ég verð sjálfur að
brjóta af mér viðjarnar. Ákveöa
sjálfur ... .“
Ákveða hvað? spurði hún sjálfa
sig. Ákveða hvaö? Hún tók sér
sæti á legubekknum við lága borð
ið, fékk sér vænan teyg úr glasinu.
Hann settist á stól við arininn.
„Við skulum gleyma mér“, mælti
hann eftir andartak. „Kannski hef-
ur þú sjálf eitthvað að segja? Viltu
skýra mér frá því hvers vegna þú
ert hingað komin?“
Hún hristi höfuðið. „Þaö er ekki
neitt frásagnarvert." Hún leit í
augu honum. „Kannski þú vildir i
þess stað segja mér, hvað hér er
eiginlega að gerast?"
„Ég er ekki viss um að ég skilji
fyllilega við hvað þú átt“, mælti
hann.
„Skotið uppi á fjallinu fyrir
stundu ... til dæmis."
„Ég geri ekki ráð fyrir að því
hafi verið miðað að okkar, öðru
hvoru eða báðum ....“
„Og kannski hefur sá, sem hratt
klettinum fram af bergbrúninni í
rauninni ekki ætlazt til þess, að
þaö yrði okkur að slysi eða bana?“
spurði hún.
Við seljum bílono
Mercedes Benz 220 S '62.
Saab ’64, kr. 115 þúsund.
Fíat 2300 ’68, má greiðast að mestu
með fasteignatryggðum bréfum.
Fíat gerð 125 Bernina ’68, má greið
ast með faste'gnatryggðum bréf-
um.
Plymouth Valiant 2ja dyra árg. ’67
Vil skipta á 4-5 manna nýlegum
bil.
Simca 1000 ’64, ’• . 50 þúsund.
Opel Rekord ‘62, 65 þúsund.
Vauxhall ’64, skipti á minni bíl.
Saab ’67, vil skipta á Ford Bronco
’66 til ’67, klæddum.
Gjörið svo vel og skoðið bilana.
Bifreiðasalan.
Borgartúni 1
Símar 18085 og 19615.
Her af Ho-Donum á furðuskepnum
stefnir til klettaborgar okkar.
(k-:
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
t>oð sparar yóur tima og óþægindi
INNHEIMT USKRIFST OFAN
Tjarnargötu 10 — III hæð—Vonarstrætismegin— Simi 13175 (3linur)