Vísir - 21.09.1968, Page 7

VTSIR . Laugardagur 21. september 1968.
?
KIRKJAM O G
Á HLJÓÐRI STUND
í sama hátt og einmanaleikinn
er versti óvinur mannsins,
getur einveran verið hans bezta
vinkona og hollasti förunautur á
lífsveginum. En það er vissulega
enginn hægöarleikur að komast
í snertingu við einveruna nú á
dögum. Einverunnar kyrrð og
næði er engan veginn auðvelt að
eignast á þessum tímum vaxandi
samskipta á öllum sviðum, auK-
ins þéttbýlis, stækkandi borga
og bæja og fjölmiðlunartækj-
anna, sem fjölgar ört með ári
hverju, verða hávaðasamari og
nærgöngulli viö alla sína notend
ur. Og án þeirra þykist enginn
mega vera, ef hann á að fylgj-
ast með tímanum og geta gert
lega kirkjulega." (Tíminn 14. 9.
’68). Það eru fáir hér á landi sem
vilja brjóta af sér fjötra um-
hverfisins í þessu efni, ganga á
móti straumi tíðarandans. En
þeir eru til. Einn af þeim er
Klemenz í Bólstaöarhlíð. Athygl
isvert var viötal hans viö Sig-
valda Hjálmarsson í Alþýöubiaö
inu á dögunum. Þegar hann var
ungur, varði hann mestu af tóm
stundum sínum til að lesa, því
að þá voru gefnar út fáar bækur
og góðar bækur og minni vandi
að velja. Nú les hann aðallega
Nýja testamentið. Og hvað ger-
ir hann svo í tómstundunum?
„Nú orðið uni ég bezt við að
sitja í þögn og hugsa.“ Og Klem
sér grein fyrir hinum fjölmörgu enz heldur áfram: „Ég held það
þögnin ríkir ein, streymir inn í
hugskotið og við getum okkur
henni algerlega á vald. Einu
sinni orti íslenzkt skáld, G. G.,
ljóö, sem hann kallar: Ég gekk
inn í þögnina. Tvö erindi úr því
Ijóði skulu vera endir á þessari
hugleiðingu:
Og það var sem allt það færðist
fjær,
er festi ég sjónir á,
en þokaðist ómælis alvídd nær,
er óljóst mitt hugboð sá.
Mér fannst ég líða yfir Ijósan
völl
í leiðslu — einhvern ókunnan
stig
og himins og jarðar ástúð öll,
sem ilmblær í kringum mig.
Rödd hermar deyr ekki
í grískum fræðum fornum er undur fögur sögn um
bergmálið, — hvernig þaö sé til orðið í fyrstu. Bergmálið
nefnist, svo sem kunnugt er, á erlendum málum EKKÖ.
Ekkónafnið var upprunalega heiti á dís einni guðaætt-
ar, með Grikkjum. Hún festi ást á sveini einum fögrum,
er síðan brást henni og sveik hana í tryggðum. Og dísin
unga tók sér tryggðarofin svo nærri, aö hún veslaðist
upp og dó, - nema röddin. Rödd hennar lifir enn í dag
og svarar þegar á hana er kallað,
Eins er um guðsþrána í brjósti þér. Þar er dís, sem
er guðlegrar ættar. Hún festi ást á hjarta þínu í æsku,
og þú hézt henni tryggð þinni á hinni hátíölegustu
heitstund.
Má vera að þú hafir brugðizt þeirri góðu dís. Má vera
að þú hafir svikið guðlegu dísina í tryggðum.
Hún getur þess vegna verið að veslast upp, eða jafn-
vel að deyja í brjósti þér.
En eitt máttu vera viss um: Rödd hennar deyr ekki.
Rödd hennar lifir og mun svara þegar á hana er kallað.
(Þ. Br.)
vandamálum daganna. Þeir, sem
vilja á einhvem hátt komast
út úr hávaðanum, og eiga sínar
hugsanir í hljóðri ró eiga erfitt
um vik. Umhverfið er þeim ekki
hagstætt. Hér eru kirkjurnar
ekki opnar til hljóðra bæna-
stunda fyrir þá, sem það þrá og
þess þarfnast. Þó skal þess get-
ið, að i einni kirkju borgarinn-
ar, Háteigskirkju, eru daglegar
bænastundir kl. 6.30. En það
þarf einlæga vilja-ákvörðun, tals
vert átak til þess að draga sig
út úr heimi óróans og ókyrrð-
arinnar, hraðans og hávaðans,
sem umlykur okkur alla daga
frá morgni til kvölds. Við erum
ekki þannig gerð eins og pólska
fólkiö í Kraká, sem krýpur í
hljóðri bæn frammi fyrir mynd
um dýrlinga sinna í Maríu-
kirkjunni. „Þetta var fólk á öll
um aldri og það lét ekkert trufl
ast af hinum mörgu, sem voru
komnir til þess eins að skoða
kirkjuna og höguðu sér misjafn-
sé ákaflega heppilegt, ef menn
geta unað við einfaida hluti.
Ég held að veraldarumstangið
sé orðið óþarflega mikið. En
þetta þarf kannski að vera
svona. Það er ekki víst, að þetta
sé rétt hjá mér. En mér þykir
vænt um þögnina. Hún er dásam
leg. Það er ekkert, sem jafnast
á viö hana.“
Að þögnin sé dásamleg, að
ekkert jafnist á við hana, það
finnst okkur undarleg skoðun,
okkur, börnum harksins og
hávaðans, glaumsins og glymj-
andans.
Vitanlega eru þær yndislegar
margar raddirnar, sem að eyrum
berast. — 'Niðúnhn í læknum,
gjálf öldunnar, rödd hins kæra
vinar, fagur söngur, hrífandi
hljóðfæraleikur, kliður fuglanna,
sláttur vindhörpunnar— allt eru
þetta raddir, sem göfga og
gleðja, verma og veita frið inn
í sálina. En þurfum við ekki
líka að eignast stundir þegar
Sunnlenzkir prestar á fundi
Tj'inn af hinum mildu, kyrru
^ morgnum þessa mánaðar,
eða nánar til tekiö þ. 19. sept.
stóö sr. Árelíus Níelsson í dyr
um hins pálmaskrýdda anddyris
á safnaðarheimili sínu og bauð
klerkdóm Suðurlands velkominn
til að halda þar ársfund sinn.
Mættir voru um 30 félagar í
Prestafélagi Suðurlands, þ. á m.
biskupinn yfir íslandi og hr. Ás-
mundur Guðmundsson fyrrv.
biskup. Formaðurinn, sr. Ingólf-
ur á Mosfelli, gerði grein fyrir
starfi stjórnarinnar og gjaldkeri
sr. Bragi Benediktsson las upp
reikninga. Síðan var tekið fyrir
umræðuefni fundarins: Ný við-
horf og viðbrögð í starfi safnað-
ar og prests. Vígslubiskup, sr.
Sig. Pálsson sem var fvrsti fram
sögumaður, ræddi aðallega þau
viðhorf sem fram höfðu komið
á Alkirkjuþinginu í Stokkhólmi.
Hann taldi, að allar stofnanir
samfélagsins, kirkjan ekki síöur
en aðrar, þyrftu að vera opnar
fyrir þörfum líðandi stundar.
Þær mættu ekki staðna og verða
hemill á heilbrigða þróun. Þær
yrðu að hafa glögga sjón á skipu
lagningu og lifandi áhuga á mál-
efninu. Tíminn brunar fram og
stofnunin verður að vera í sam
fylgd með honum. Boöun orðs-
ins veröur að vera verk allra,
ekki í orði heldur í lífi og starfi.
Með lífi sínu og breytni er hver
kristinn maður kristniboði. —
Við vinnum ekki hársbreidd á
því að vera að gagnrýna trúar
setningar heldur meö því að
gera þær að raunverulegu gildi
fyrir lífið Næsti frummælandi,
sr. Jón Auðuns, dómprófastur,
talaði um hver ráð væru til að
hamla gegn þverrandi áhrifum
kirkjunnar og örva kirkjusókn
og þátttöku safnaðarins í guðs-
þjónustunni. Hann greindi frá
reynslu sinni og kynnum af
kirkjulegu starfi bæði í Þýzka
landi og á Bretlandi. Hann hefði
nú minni áhuga en áður fyrir
hinni lítúrgísku hreyfingu og
taldi afturhvarf til fornra helgi
siða ekki líklegt til bóta. Þetta
eru tímar mótmælanna og gagn-
rýninnar. Margt er í deiglu og
óráðið. Við vitum ekki hver
framtíðin veröur og getum ekki
komiö meö ráö fyrir óráðna
tíma. Við, gamlir menn, aldir
upp í heimi ólíkum heimi nú-
Fundarmenn í Prestafélagi Suðurlands, talið frá vinstri: Fremsta röð: sr. Jón Þorvarðsson,
sr. Jón Auðuns dómprófastur, sr. Ólafur Skúlason, sr. Sigurður á Bergþórshvoli, Ásmundur
Guðmundsson fyrrv. biskup, sr. Ingólfur á Mosfelli, sr. Bragi Benediktsson, sr. Óskar J.
Þorláksson. — Miðröð: sr. Arngrímur Jónsson, sr. Magnús á Eyrarbakka, sr. Bernharður á
Skarði, sr. Gunnar Árnason, sr. Eiríkur á Þingvöllum, sr. Ragnar Fjalar Lárusson, sr. Hall-
dór í Holti, sr. Garðar Svavarsson, sr. Ingimar í Vík, sr. Stefán í Odda. - Efsta röð: sr.
Sig H. Guðjónsson, sr. Gísli Brynjólfsson, sr. Magnús Guðmundsson, sr. Þorsteinn Björns-
son, sr. Björn Jónsson, sr. Frank Halldórsson, sr. Guðmundur í Skálholti, sr. Jón Bjarman,
sr. Ingólfur Guðmundson. — Á myndina vantar nokkra fundarmenn.
Sölubörn — Sölubörn
Vinsamlega mætið í eftirfarandi barnaskóla ’ i. 10 fyrir
hádegi, á morgun og seljið merki og blöð Sjálfsbjargar
félags fatlaðra: Álftamýrarskóli, Árbæjarskóli, Austur-
bæjarskóli, Breiðagerðisskóli, Hlíðaskóli, Hvassaleitis-
skóli, Langholtsskóli, Laugalækjarskóli, Laugarnesskóli
Melaskóli, Miðbæjarskóli, Mýrarhúsaskóli, Vestur-
bæjarskóli, Vogaskóli, skóli ísaks Jónssonar, Digra-
nesskólinn við Álfhólsveg, Kársnesskóli við Skóla-
gérði, Kópavogsskólinn við Digranesveg, barnaskóli
Garðahrepps, barnaskóli Hafnarfjarðar, barnaskólinn
Öldutúni, og á skrifstofunni Bræðraborgarstíg 9.
tíðar og framtíðar, kunnum ekki
aö prjóna kirkjunni þann ham,
sem henni hentar. Þaö gerir hin
nýja kynslóð, sem er framtíöin
sjáíf. En við erurn meö dýran arf,
mikinn fjársjóð. Skylda okkar
er aö annast hann og varðveita
handa hinni nýju kynslóð. Síð-
asti frummælandinn var, sr.
Sváfnir á Breiðabólstað. Hann
ræddi um breytingar á atvinnu
háttum og búsetu fólks í land-
inu. En mgðurinn er hinn sami,
sjálfum sér líkur, hvort sem
hann býr í sveit eða borg. Prest-
urinn þarf að vera í lifandi snert
ingu við fólkið, mæta þörfum
þess, svara spurningum þess.
Kifkjan þarf að ná til allra,
taka tillit til nýrra stefna og
strauma og Hafa áhrif á þá.
Presturinn þarf að vera heill og
sannur, ætið trúr í því starfi,
sem honum er á hendur falið.
— Þaö eru heillaríkustu við-
brögðin í starfi sóknarprestsins
bæði til sjávar og sveita.
Eftir hádegið hófust frjálsar
umræöur með því að sr. Árelíus
sagði frá hinu fjölbrevtta starfi
Langholtssafnaðar. Síðan tóku
margir, til máls og ræddu dag-
skrármálið á víð og dreif. Er
ekki rúm hér til að rekja þær
umræöur. Fundur þessi var
mjög ánægjulegur og þótti í alla
staði takast hiö bezta. Honum
lauk með kaffiveitingum, sem
konur í Kvenfélagi Langholts-
safnaðar sáu um af mikilli
rausn. Stjórnin var endurkosin,
sr. Ólafur Skúlason skipar hana
ásamt þeim sr. I. Á. og sr. B. B.
eins og fyrr er sagt.