Vísir - 21.09.1968, Qupperneq 12

72
V í SIR . Laugardagur 21. september 1968.
Hann hallaði sér fram í sætinu.
„Sástu einhvern?"
Hún kinkaöi kolli. „Það er ég
sannfærð um. Þegar mér varð lit-
ið upp, sá ég einhverja hreyfingu
uppi á brúninni. Þar var einhver.
Það er líka allt og sumt, sem ég
get sagt með nokkurri vissu“.
„Þetta er merkilegt". Hann hall-
aði sér aftur á bak í stólnum.
Hugsi . . .
„Hefurðu heyrt hvaö kom fyrir
Gail Kerr?“
„Já. Herra Bean virðist þeirrar
skoðunar, að þar hafi ekki veriö
um neina tilviljun að ræða“, varö
honum að orði.
„Gail hefur varað mig við“. Hún
þagnaði, var ekki viss um hve mik-
ið hún ætti í rauninni að láta upp-
skátt.
„Varaði hún þig við ...?“
| „Hún sagði að hér væri það að
, gerast, sem ég skyldi varast að
I blanda mér i — og aö þú værir
eitthvað viö það riðinn“.
„Gail . . Hann yppti öxlum.
„Ég mundi ekki taka of mikið
mark á henni“.
„Hvers vegna ekki?“
„Mér hefur verið sagt af ein-
hverjum, að hún viti hvað hún vill.
Ég hef nokkra ástæöu til að ætla,
að henni sé ekki um dvöl þína
hérna gefið“.
Hún virti hann fyrir sér. Hvers
vegna brá honum eins og raun bar
vitni, þegar honum barst bréfiö?
spuröi hún sjálfa sig enn einu sinni.
Hvers vegna var honum brugðið,
þegar hann kom út úr símaklefan-
um í Skeljavík? Hvað um röddina,
sem hún hafði sjálf heyrt segja, aö
ef til vill kynnu þeir að drepa
hann? Hvað um Merriday og konu-
nafnið, sem hann hafði tekið sér
í munn? Mundi þetta kannski allt
skýrast, ef hann fengist til að ræða
um konu sína?
Hann mælti, og var enn djúpt
hugsi. „Ef þá langaði til að hrinda
björgum — kannski í því skyni *að
myrða mig — hvers vegna gerðu
þeir það þá ekki, þegar ég var með
dr. Price? Við höfðum einmitt geng-
ið oft þarna fram og aftur um fjör-
una og ræözt við.“ Hann geröi
stutta þögn. „Ég hafði meira að
segja ekki rætt viö hann þá. Ótt-
uðust þeir þaö, sem ég hafði að
segja honum? Og hvernig gátu þeir
vitað það?“
Hann reis skyndilega úr sæti sínu
og tók að ganga fram og aftur um
gólfið. „Ef þú hefðir sagt mér fyrr,
að þú hefðir séð mann uppi á berg-
brúninni, þá hefði ég ekki tekið
þig með mér upp á fjallið f dag“,
sagði hann.
„Þú sagðir ,,þeir“ ... hverjir eru
þeir?“
„Við höfum að sjálfsögðu okkar
njósnara, þeir sína. Eins og ég
sagöi áðan, þá er þetta kapphlaup.
Ef þeir skyldu vinna, er ekki ann-
að líklegra en að þeir nái þeim tök-
um á gangi heimsmálanna, sem
þeir kærðu sig um; fá þá sömu að-
stöðu og við höfðum á meðan við
réðum einir yfir atómsprengjunni“.
Hann hló. „Þetta lætur furðulega
í eyrum“ sagöi hann, „að minnsta
kosti í mínum eyrum. En svona er
það samt“.
Hún fékk sér teyg úr glasinu.
„Það er þá til að þeir myrði þig?“
Hann hleypti brúnum. „Ég held
þeir vildu öllum mun heldur reyna
að komast yfir það, sem ég hef
uppgötvað. Eins er um okkar njósn-
ara. Við vildum fyrst og fremst fá
upplýsingar um hve langt rússn-
eskir vísindamenn eru komnir. En
þá mundu njósnir þeirra líka bein-
ast fyrst og fremst að tilraunastofn-
uninni í Pasadena. Annars fer ekk-
ert leynt um þessi vísindi f helztu
grundvallaratriðum. Allar rann-
sóknarskýrslur hafa verið gefnar út
og standa öllum til boða. En þegar
lengra kemur, er öllu haldið vand-
lega leyndu. 'Ið Price viðhöfum
ýtrustu varúð. Þegar ég þarf að
skýra honum frá einhverju atriði,
sem ég tel mig hafa komizt að,
hringi ég til hans frá Skeljavík, og
við ræðumst við á dulmáli, sem
öllum, nema okkur tveim, er með
öllu óskiljanlegt. Eða ég bið hann
um að skreppa hingað."
„Hvers vegna hringirðu frá Skelja
vík, en ekki héðan?“
„Af sérstakri varúð. Þaö getur
hver sem vill hlerað símalínuna,
sem liggur ofanjarðar héðan, meö-
fram þjóöveginum til Skeljavíkur".
„Hvað kemur til, aö þú vinnur
héma?“
Hann virtist hugsa vandlega svar
ið. „Að nokkru leyti þaö, að ég á
auðveldara með að einbeita mér“,
svaraði hann. . . _
Það var oröið rokhvasst úti fyrir.
Brimsjóirnir löðrunguðu björgin
svo jörðin nötraði, stormsveipim-
ir skullu á kofanum og ööru hverju
sló niður i arininn svo logarnir
teygðu sig út úr stónni, eða þeir
blosuðu upp með hvæsi og braki.
Það varð þögn eftir að Christian
svaraði spurningunni; rétt eins og
svar hans táknaði einhver kafla-
skipti í samtali þeirra. Þá var allt
í einu drepið á dyr. Christian reis
á fætur, opnaði og snarpur storm-
gustur ruddist inn í setustofuna.
Einhver kom inn á ganginn.
Það var Sally, vinnustúlkan mál-
gefna úr kránni. Hún hafði hnýtt
breiðan trefil um höfuö sér og
brugðið sér í síða peysu utan yfir
vinnukonusloppinn. „Fjárinn hafi
það . . . ég hélt að ég ætlaði ekki
£Ö komast þetta“. varð henni að
orði um leið og hún leit spyrjandi
á þau til skiptis. „Þetta er fár-
viðri, svei mér þá“.
Laura drakk rommblönduna í
botn. Sneri sér að vinnukonunni
og heilsaöi henni góðlátlega.
Róðið
hifanum
sjfilf
með ....
MeS SRAUKMANN hitastilli á
hverjum ofni getiS þér sjðlf ókveS-
iS hifastig hvers herbergis —
BRAUKMANN sjólfvirkan hitastilli
er hægt aS setja beint á ofninn
eSa hvar sem er ó vegg í 2ja m.
rjarlægS fró ofni
SpariS hitakostnað og aukiS vel-
liSan yðar
BRAUKMANN er sérstaklega hent-
ugur á hitaveitusvæði
----------------
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI 24133 SKIPHOLT 15
FRAMLEIÐENDUR:
TIELSA, VESTUR-ÞÝZK
GÆÐAVARA OG
JÓN PÉTURSSON
HÚSGAGNA'
FRAMLEIÐANDI
iHÍalaila^JalalEilBlalala^lalalsiíaEalalats
IELDHÚS- I
OfllalsDiiiIalaOÉiiIalalalalliIjÉjOalEÍ
% KAUPIÐ Á FÖSTU VERÐI
% STAÐLAÐAR
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
ERU ÓDÝRARI, FALLEGRI
OG ÖLL TÆKI FYLGJA
ífc HAGKVÆMIR
GREIÐSLUSKILMÁLAR
ODDUR HR
UMBOÐS-
OG HEILDVERZLUN
KIRKJUHVOLI
SÍMI 21718 og 42137
FULLKOMIÐ SÝNINGARELDHÚS í KIRKJUHVOLI
_ TAKf TH£ W-OOA/
SLAve /SeSCAK/A/óf
Ho-Don herinn! Við verðum að gefa
viðvörunarmerki. Bfddu, Bu-Tar! Við get-
um ekki skilið halalausa hermanninn eft-
ir, þannig að Ho-Don hermennirnir nái
honum.
Hann veit að pabbi er fyrir herflokki
okkar, sem er að ráðast á borg þeirra.
Ég veit það líka og ég get aðvarað þjðð-
flokk minn.
Bu-Tar! Ho-Don þrællinn kemst undan.
/ETTARTÖLUR
Sími 34611 á kvöldin
Stefán Bjamason
REIKNINGAR
BirWiflllBITTBTTa
LATIÐ OKKUR INNHEIMTA...
Oað sparar ydur t'ima og ófc>ægindi
INNHEIMTUSKRIFSTOFAN
I
Tjarnargötu 10 — III hæd —Vonarstrætismegin — Sím/13175 (3linur)