Alþýðublaðið - 22.02.1966, Side 16

Það var svaka fín úð í
partíinu hjá mér á laugar-
dagskvöldið (ég kom kallin
um og kellingunni fyrir hjá
ömmu). Samt var ekki nærri
því eins geggjuð gleði og ég
bjóst við. . .
Aumingja Tarsis! Nú eru
þeir búnir að svipta hann
sovézkum borgararétti. Þetta
hafa menn fyrir að láta Tím
ann eiga viðtal við sig. .
í Sjálfstæðisflokknum eru
stóratvinnurekandinn og
verkamaðurinn jafn réttháir
Reykjavíkurbréf í Mogga
í dag er sprengidagur. Þeim til
skýringar, sem lítið vita um forn
ar erfðir, skal það strax tekið
fram, að þessi sprengidagur er
ekki sams konar sprengidagur og
gamlárskvöld eða þrettándinn suð
ur í Hafnarfirði. Á sprengidag á
ekkert að springa nema mann
fólkið; sem étur sér til óbóta. Það
kann að þykja út í hött að vera
að skýra frá þessu nú á tímum
þegar menn éta sér til óbóta ár
ið um kring, en hér áður fyrr
þótti það mikill lúxus að geta
leyft sér einn einasta dag á ári
að éta sig í spreng. Þetta var
löngu áður en þörf varð á að
stofna hjarta og æðaverndarfélög
og önnur isamtök tii að vernda
mannfólkið fyrir eigin græðgi.
En það var ekki út í bláinn
að fólk taldi sér heimilt að éta
svo það spryngi á sprengidag.
Meðan kristni viðgekkst enn í
þessu landi þótti nefnilega sjálf
sagt að halda föstuna í heiðri sjö
vikur fyrir páska og nefna þá
ekki-einu sinni kjöt á nafn, hvað
þá að neyta þess.' Hins vegar þótti
ekki nema rétt að menn byggju
sig undir hungrið með því að
troða sig út af kjöti og baunum
og öðru góðgæti síðasta daginn,
sem kjötát var leyft í föstubyrj
un. Og síðasti dagurinn, sem kjöt
át var leyft, var einmitt sprengi
dagurinn. Daginn eftir var kom
inn öskudagur og þá áttu menn
að setjast i sekk og ösku og iðr
ast synda sinna og misgjörða. Nú
er að sjálfsögðu búið að snúa
öskudeginum upp í fíflalæti líka
eins og flestu því, sem fornt er
og gott.
Eins og sprengidagsnafnið ber
með sér, áttu menn að éta svo
þeir spryngju þann dag. Og sú
sprenging átti ekki einungis að
vera í óeiginlegri merkingu orðs
ins heldur áttu menn bókstaflega
að rifna í sundur af offylli,
þegar bezt lét. Frá því segir að
minnsta kosti í sögubókum; að
slíkt hafi komið fyrir. Eitt sinn
var á bæ einum húsfreyja, mathák
ur mikill, en matsár að sama
skapi við hjú sín. Eitt sinn á
sprehgidag þóttist hún hafa borið
venju betur fram af mat, en raunin
varð þó su að fáir fengu fylli sína
nema hún sjálf. En þegar hús
freyja var orðin ‘ödd, strauk hún
sér allri af vellíðan, og mælti:
vSödd er ég orðin og saddir eru
allir mínir. Þá gall við í niðursetn
ingnum, sem ekki hafði fengið
of mikið: — Springi þá sá sem
fvllstur er, hann hitti á óska-
stundina, eins og sast. er. og ekki
hsfðf hann fyrr sleDDt orðinu en
við hvað hvellur mikill og hús
frevía sprakk í sundur.
(Önnur utgáfa af þessari sömu
sögu segir,- að það hafi verið dótt
ir þúsfreýju, sem sagði orðin:
Springi nþ sá, sem fyllstur er.
Hún hélt tfelpukomið, að það væri
móðir hennar en það var þá bara
óvart hún sjálf.)
Vonandi springa sem allra flest
ir á þessum sprengidegi. Það hlýt
ur a.m.k. að vera betra að springa
úr ofáti heldur en að springa úr
einhverju öðru eins og t.d. bræði.
Það er voðalegur hlutur þegar
menn springa úr bræði, og þó
er það alltaf að koma fyrir. Það
er líka mjög algengt að menn
springi á limminu sem kallað er,
og það getur líka verið heldur ó
skemmtilegt.
Til frekara öryggis vil ég skýra
nánar hvað ég á við þegar ég
tala um að springa á limminu.
Það væri t.d. að springa á limm
inu, ef við baksiðumenn færum
allt í einu að skrifa eins og stjórn
málamenn; sem er að rifna úr al
vöru yfir heilagleika einhvers
hjartfólgins málefnis, eða leins
og fréttamenn, sem eru einfald
lega að skýra frá staðreyndum.
Það væri líka að springa á limm
inu ef áðurnefndir stjórnmála-
menn færu að skrifa um hjartans
mál sín eins og við baksíðumenn
gerum um okkar hjartansmál, og
eins er það að springa á limminu
þegar fréttamenn fara að flytja
skáldsagnapersónur eins og Ástu
Sóllilju upp á traktor og láta þær
geysast um á slíkum tryllitækjum
um akra samyrkjubúa. En þetta
varð einum ágætum kollega okk
ar á hinum megin við helgina.
000000<XX>000000000000000>000000000000000000000000
o o
Já, auðvitað megið þér giftast
dóttur minn .,. Við hvern
tala ég?
Fyrst 'þú ert á leiðinni í út-
lendingaherdeildina getur þu
komið við í ísbúðinni og beð-
ið um að senda stóra ísköku
hingaö heim.
>ooooooooooooooooooooooo< oooooooooooooooooooooooo-