Alþýðublaðið - 02.03.1966, Blaðsíða 16

Jonni var skverlega saltað
; aður þegar hann kom bara
heim með hjólin af bilnum
kallsins. . .
Ég lét t.d. skjóta mig í
estmannaeyjum, réka mig
í. gegn með sverði, læsa mig
niður í kassa, sem var gegn
iimstunginn 180—190 sinn
um og ég er heill á lmfi eins
og þú sérð. Svo hef ég sag
að sundur kvenmann, verpt
eggjum og sitthvað fleira, en
horgar sig að ljóstra
m.
Það er að minnsta kosti
einn kostur við að feta
hinn þrönga veg dyggðar-
innar — það er aldrei far
ið fram úr manni, . .
Þegar í flest skjól er fokið, er
þó alltaf hægt að tala um veðrið
Ótalin eru þau samkvæmi, sem
veðrið hefiu: bjargaðf og það má
alltaf eitthvað um veðrið segja,
annaðhvort gott eða vont, oftast
þó vont.
Það hlýtur annars að vera slæmt
að búa í landi þar sem ekki er
hægt að tala um veðrið, en það
verða nú samt ærið margir að
sætta sig við, því það eru ekki
allir, sem njóta jafn síbreytilegrar
veðráttu og við íslendingar.. Það
væri til dæmis þokkalegur fjári
að vera búsettur einhversstaðar á
suðurslóðum þar sem veðrið er
svo að segja eins allan ársins
hring, alltaf sól og hiti og bara ör
lítið svalara á sumrin en veturna.
Um hvað í veröldinni skyldi fólk
i3 þar tala þegar það hittist á
götu, eða kemur saman á manna
mótum? Ekki er þar hægt að tala
um veðrið.
Svo við víkjum nú talinu aftur
að veðráttunni íslenzku, þá höf
um við í vetur fengið nokkra ó-
venjulega hressilega stormdaga,
jafnvel svo að heil meistarasmíð
uð þök hafa fokið norður og niður,
og skemmtileg tilviljun var að
það skyldi einmitt ske sama dag
inn og byggingameistarar sendu
frá sér fréttatilkynningu um að
þeir byggðu vönduðustu hús i
heimi og skyldi því ekki nokkur
maður furða sig' á því þótt hús
kostuðu hér örlítið meira en ann
ars staðar. Hvað ætli þurfi mörg
þök að fjúka til þess að augu
manna opnist fyrir því, að hús
hér eru ekki sérlega vönduð, — að
minnsta kosti ekki að öllu leyti.
í gær fengum við til dæmis
sæmilega hressilegt rok, þótt ekki
fykf mikið af þökum og sjónvarps
loftnet brotnuðu ekki í tugatali. En
það undarlega við rokið í gær
og stórrokið um daginn var sú
staði’eynd að veðurstofan skyldi
nákvæmlega segja fyrir um við
hverju mátti búast. Það var lengi
klassiskur plagsiður að skamm-
ast út í blessaða veðurvitana okk
ar, og segja, að ekki tæki nokk
ur maður á þeim mark. Því ef
þeir spáðu rigningu var vísast
að himinn yrði skafheiður allan
daginn, og ekki kæmi dropi úr
lofti, og ef þeir spáðu sól og sunn
anvindi var visast að það rigndi
köttum og hundum eins og Eng
lendingar segja. Og þar að auki
má svo bæta því við, að fróðir
menn hafa sagt, að þegar starfs
fólk veðurstofunnar fari sína ár-
legu skemmtiferð á sumrin séu
öll veðurkort athuguð mjög ná-
kvæmlega og ekki farið nema öll
um veðurfræðingum stofnunarinn
ar beri saman um að góðviðris sé
von. En svo undarlega mun hafa
borið til, að síðastliðin tíu ár ku
starfsfólk veðurstofunnar alltaf
liafa hitt á mestu stórrigningar
sumarsins, þegar það hefur farið
í sín ferðalög.
Nú en nóg um það. Það niá
gi-einilega fara að taka mark á
veðurspánum úr því sem orðið
er, og blessaðir veðurfræðingarn
ir okkar hafa sýnt sig að vera
hreint ekkert blávatn.
Það er þó eitt sem ég stundum
hef fui’ðað mig á í sambandi við
spár blessaði’a veðui’vitanna okk-
ar, og það er hversvegna þeir spá
svo sjaldan um liitastig, þar sem
þeir virðast geta spáð um flesta
aðra hluti með svo ágætum árangri
sem raun ber vitni.
Látum svo lokis sundurlausum
veðurþönkum að sinni.