Alþýðublaðið - 04.03.1966, Blaðsíða 8

PARÍSARTÍZKAN í ár er enn
meira tileinkuS ungum stúlkum
en nokkru ‘sinni áður — vafalaust
til lítillar ánægju fyrir þær, sem
eldri eru. Pilsin eru með trapísu
eða A-línu og eru sannkölluð
skólastúlkupils. Og öll tízkuhúsin
hafa sameinazt um það, að stytta
pilsin ískyggilega mikið. Þess
vegna eiga tízkusýningardömurn-
ar að vera með langa og granna
fætur, og nota skó með breiðri
tá og litlum hælum. Hárgreiðsl-
an er ýmist sítt, slétt hár, sem
nær of.in á herðar eða stutt hár,
rennislétt. Allt þetta hefur þau á-
hrif, að hinar glæsilegu sýningar-
stúlkur virðast stórar skólastúlk-
ur, sem hafa vaxið allt of fljótt,
þær eru tágrannar og það er eins
og krafizt er, að þær séu. Hvern-
ig skyldu venjulegar konur með
pundin á réttum stöðum líta út,
ef þessi tízka verður alls ráðandi?
Þá er vonandi, að þær eigi stóran,
góðan spegil til að spegla sig í
frá hvirfli til iJja, áður en þær
hætta sér út á götu.
j Hvers vegna verður Parísartízk-
i an alltaf fyrir yngri og yngri
stúlkur? Allir, sem framleiða og
selja föt, berjast um að græða nóg.
Ef fólk keypti ekki meiri föt
en það þyrfti til að klæða af sér
kulda, myndu öll tízkuhúsin
verða gjaldþrota. Og það eru ungu
stúlkurnar, sem hafa mest af pen-
ingum til að eyða í föt. Heima hjá
sér hafa þær, ef til vill, aðgang að
peningum, sem foreldrum þeirra
hefur tekizt að nurla saman. Þess
vegna hafa þær oft engan áhuga
á að spara. Þær eru líka oft óör-
uggar með sjálfar sig, og láta oft
ginnast af glæsilegum auglýsing-
um og gylliboðum, og í þeim er
oft lögð áherzla á það, að sú, sem
klæðir sig samkvæmt tízkunni öðl-
ist ósjálfrátt mikið sjálfsöryggi.
Fyrirtæki þau, sem framleiða
fatnað fyrir þær ungu, eru sífellt
á höttunum eftir að finna eitthvað
nýtt, sem getur vakið almennar
vinsældir. Verðið á módelfötunum
sjálfum hefur ekkert að segja, það
er hægt að framleiða eftir þeim
nokkur þúsund eftirlíkingar, sem
eru alveg jafn vinsælar.
Tízkufrömuðurnir í París, sem
stöðugt berjast við að auka efna-
hag sinn, sjá auðvitað gróðamögu-
leika á því að geta komið með
módelfatnað, sem fataframleið-
endur, sem framleiða í fjöldafram-
leiðslu, eru ánægðir með. Áður
var eina markmið tízkufrömuð-
anna að gera föt fyrir auðugar
konur. Og áður voru það þær, sem
réðu og höfðu áhrif á tízkuna. í
dag víkur málinu öðru vísi við.
Stöðugt fleiri tízkumeistarar, sér-
staklega þeir yngri, reyna að gera
föt sín vinsæl hjá fataframleið-
endum, sem framleiða í fjölda-
framleiðslu. Þess vegna er París-
artízkan nú oft mjög furðuleg. —
Sum fötin eru beinlínis hjákát-
leg, sjá má undarlegustu litasam-
setningar og mynztur, svo að
næstum sker í augun. Og í sam-
ræmi við tíðarandann eru það slík
föt, sem mestar vinsældir hljóta.
En aðeins eimir þó eftir af fornri
tíð og enn eru gerð í París föt úr
góðum, sígildum efnum, smekk-
Ieg föt, sem hæfa öllum konum,
en eru ekki aðeins fyrir þær
yngstu.
Það er eins og tízkuhúsin séu
orðin úrkynjuð að vissu leyti. —
Teiknárar þeirra hafa ekki þá
dirfsku, sem það veitir að vera
fremstur. Þeir teikna fyrir þær
ungu, án þess í raun og veru að
koma fram með neitt nýtt. Þeir
stytta pilsin um nokkra senti-
nietra, — þeir flytja mitti kjól-
anna — milda litina og móta tízk
una eftir því, hverjir fara helzt
eftir henni.
Og hverjar eru afleiðingarnar?
Stöðugt fleiri fúlltrúar frá litlum
fatafyrirtækjum, sem vilja gæði
vörunnar, fara vonsviknir heim
frá París og neyðast til að fá
aðrar hugmyndir að fatnaði sín-
um, því að þeir finna ekkert nýtt
í París.
Á heimsmarkaðinum er það
mjög áberandi, að fólk sækist eft-
ir sérkennilegum og óvenjulegum
vörum, frá ýmsum löndum, og því
hefur París nú fengið keppinauta,
þar sem eru tízkuhús í öðrum stór-
borgum.
Hvernig eru svo tízkujöt Parísar
í dag?
Kjólarnir eru eins og skóla-
stúlkukjólar nieð A-línu, saumar
eru gjarnan undir brjóstum eða
yfir mjaðmir, og þar eru höfð mjó
belti. Eelti eru ekki höfð um
mittið.
Kápurnar eru litlar og beinar.
Einnig með frakkasniði. Sumar
eru eins og listamannaskikkjur,
rykktar undir berustykki. (Frá Di-
or, Patou, Venet). Hálfsíðar káp-
ur sjást einnig.
Dragtirnar eru með mjög stutt-
um jökkum eða jökkum, sem ná
niður á mjaðmir. Pilsin eru út-
sniðin.
Allmikið sést af „hermanna-
jökkum.”
Síðir jakkar eru notaðir við
síðbuxur.
„Geometrisk” snið og sterkar
Jitasamsetningar eru enn notuð,
en þó hefur komið meiri mýkt
Framliald á 10. síðu.
Táningafatnaður frá Ted Laþidus.
8 4. marz 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ j |j
KONAN
OG
HEIMILIÐ
Ritstjóri:
Anna K- Brynjúlfsdóttir
ÍVær í hvítuin og svörtum
hægri er með víðum „lúðui