Alþýðublaðið - 15.04.1966, Blaðsíða 16

Helgihald og blóðdrykkja
Það er ósvikinn kúrekastæli
á mynd þessari. Þó verffa mörk
«n hér á stunduni ógleggri milli
skúrks og göfugmennis en í
jimsum myndum af því tagi.
.Siundum virffist jafnvel fátt
,f;kera úr ncma holdafariff, þann
ig aff maður fer aff leiða hug
ann aff því, hvort skúrknum
aiægffi ekki aff létta sig um ca.
30—40 kg. til aff losa sig viff
glæpinn. En trúlega er máliff
ekki svo einfalt. . . .
Kvikmyndagagnryni í Mogga
Ég hitti gamalt svermerí úr
«ninni sveit í gær. Hún var svart
ihlædd og bar sig heldur aum
tega, enda nýbúin aff missa kall
ánn sinn. Hún stundi þungan
«g sagffi: — Ja, dýrtíffin nú á
döguni. Mér er sagt aff dánar
«uglýsíngarnar í blöffunum
4kosti 20 kr. millimeterinn. Og
iiann Jón minn sem var hvorki
aneira né minna er þrjár álnir
á hæð. ....

Svaka má maffur vera töff í
*tor, þegar kennaraofsarnir eru
tbúnir aff margfella mann í ann
«ff sinn og kallinn tryllist og
«egir aff ég hafi erft gáfnatregff
*ma úr kellingunni. . .
Nú er páskavikan senn á enda
og hægt að fara að hlakka til
hvítasunnunnar, þótt hún sé raun
ar ekki nándar nærri eins frí
dagamörg og tilkomumikil hátíð
og blessaðir páskarnir. Einhverj
ir merkisdagar munu þó vera í
millitímanum, en þá ber flesta
upp á sunnudag, sem er frídag
ur hvort eð er. Meira að segja
1. maí er á sunnudegi, og kosn
ingarnar verða auðvitað á sunnu
degi líka, þótt það sé raunar brot
á helgidagalöggjöfinni og ætti
kirkjan að taka það mál til athug
unar. Eða hvers vegna er ekki
hægt að kjósa á virkum dögum,
eins og alls staðar er gert í íit
löndum?
Sjómannadagurinn var lengi-
vel fyrsta sunnudag í júní, en af
því að hann bar upp á hvíta
sunnu £ fyrra var ákveðið að
breyta til og hafa hann síðasta
sunnudag í maí í staðinn. En þá
þarf síðasti sunnudagur í maí endi
lega að vera hvítasunnudagur í ár,
og-sunnudagurinn þar á undan er
kosningasunnudagur, svo að nú
mun eiga að halda sjómannadag
inn um miðjan maímánuð. Ef þess
um flótta með sjómannadaginn
undan hvítasunnu og kosningum
verður haldið áfram, fer sjómanna
dagurinn bráðum að rekast á pásk
ana.
Manni hlýtur að verða hugsað
til kirkjunnar á þessari liátíðis
dagasyrpu, sem hefst með dymbil
viku og stendur fram á sumar. Nú
er verið að ferma af mesta kappi
hvern einasta lielgidag og kirkj
urnar eru fullar af hvítklæddum
börnum, sem pískra og skvaldra
fyrir altarinu, og stoltum aðstand
endum þeirra í fallegum fötum,
sem alla athöfnina út í gegn eru
að standa upp og sýna hinum,
hve mikinn frændgarð börnin
eiga. Og svo er haldin veizla, og
þangað er engum hleypt inn fyrir
minna en þúsundkall, og ferming
arbörnin standa eins og okrarar
í miðaldasögum og telja pening
ana og sleikia út um af ánægju,
þegar sjóðurinn gildnar.
Annars er það merkilegt, hve
prestarnir eru oi'ðnir grimmir í
ræðum sínum upp á síðkastið. í
útvarpsmessum um páskana fengu
landsbúar hverja ádrepuna á fæt
ur annarri, þar sem þeim var
sagt til syndanna á hreinskilinn
hátt, og meira að segja séra Ár
elíus mun vera farinn að livessa
róminn við morgunbænir. Ekki er
gott að segja, hvað veldur, en ein
hverjir hafa þó getiff sér þess til
að þetta standi í sambandi við
afmæli meistara Jóns, sem haldið
var hátíðlegt fyrir skömmu: klerk
dóminum þyki það viðeigandi Tað
heiðra minningu hans á þennan
hátt en það vita allir, að meist
ari Jón lét menn ekki deyja í
syndinni athugasemdalaust.
En þó að kirkjusókn hafi verið
góð að undanförnu, virðast menn
þó hafa dýrkað fleiri guði en þann
sem minnzt er á í helgidómum
kristinna manna. Áhangendur
Bakkusar munu hafa blótað hon
um um páskana eklti ótæpilegar
en endranær, og fara af því ýms
ar sögur. Einna stórkostlega't
mun þó Bakkusarblótið hafa ver
ið hjá þeim ágætu mönnum, sem
sórust í fóstbræðralag og drukku
hvors annars blóð, útþynnt með
viskíi. Verður þessi svardagi á-
reiðanlega ekki síður frægur í t'ög
um, er tímar liða fram, en fóst
bræðralag þeirra Þorgeirs Hávars
sonar og Þormóðar Kolbrúnar-
skálds eða annarra frægra forn
kappa, og fara þó engar sögur
af því að fornkappar miðalda
hafi bergt á blóði svarabræðra
sinna, enda var viskí ekki farið að
flytjast tii landsins í þá tíð, og
trúlega er torvelt að stunda stór
drykkjur af blóði, nema það sé
bragðbætt á einhvern hátt.
En raunar ættum við að geta
dregið eina lexíu af þessari blóð
drykkjusögu. Okkur ferst hér eft
ir varla að setja okkur á háan
liest og hneykslast. þótt fregnir
berist af því, að menn í öðrum
heimsálfum hafj lagt trúboða eða
aðra meðbræður sína sér til
munns. Þeir eru þar ekki að gera
neitt annað en það, sem menn
hafa brugðið fyrir rig hér á landi
við hátíðleg tækifæri.
Hinn jrægi sænski skopteiknari, Engström, beindi skeytum sínum
óspart að samborgurum sínum, jafnt lærðum sem Xeikum. Hann samdi
sjálfu™ textana við myndir sínar og við þá sem hér birtist stendur
þclta: — Eilífðin, sagði fríkirkjupresturinn, er óendanlega löng, já,
miklu meira en það. Hugsið ykkur, kæru vinir, að liðnar væru
milljónir og aftumilljónir ára, og þegar þið lituð á úrið, þá væru
ennþá liundrað þúsund ár, þangað til komið væri að kvöldmatnum,,.
D
.
— Haldiði, að ég hafi svosem ekki haft áhyggjur af
þessu