Alþýðublaðið - 27.04.1966, Síða 6

ORRUSTUFLUGMAÐURINN IAN SMITH
Ég hélt að ég myndi verða við
staddur jarðarför þá um kvöldið. J
Hvemig hann lifði þetta af veit
guð einn. Flugvél hans hafði rek
izt á hindrun við enda brautarinn
ar og sundrast. Ian var spenntur
Xastur með Sutton öryggisófum
sem áttu að geta haldið einu sinni.
Jœja, ólarnar slitnuðu og hann
braut mælaborðið með andlitinu
á sér. Það er þess vegna sem ann
Ian Smith eins og hann er í dag.
að auga hans er dálitið sérkenni
legt, og það varð að gera mikla
aðgerð á neðri helming andlitsins.
Annar fótur hans var einnig mik
ið skaddaður. Hann var svo illa
útleikinn að við fengum ekki að
heimsækja hann. En fjórum mán
uðum síðar þegar við vorum á
Spitfire MK 9 yfir Korsíku var
Ifann aftur kominn í loftið. Það
lpm í minn hlut að sýna honum
liann hluta Ítalíu sem við höfðum
Öftirlit með. Við fórum á loft og
yfir ítölsku ströndina síðla dags
og ég komst fljótlega að raun um
að hann væri ennþá sá gamli góði
Ian. Honum var það ekki nóg að
skoða sig um, hann vildi lenda
í einhverju meira spennandi. Við
séum Mercede- foringjabíl á ferð
með fimm uppstrilaða nazistafor
ingja. Þeir litu út fyrir að vera
á leið í samkvæmi. Ian steypti
sér yfir bílinn, og hóf á hann
skothríð með óhugnanlegum af
leiðingum.
Þegar við flugum á braut lá
bíllinn á hvolfi í björtu báli og l
engin hreyfing var sjáanleg. Á
leiðinnj heim sáum við dráttarbát
með fimm pramma í togi. Ég var
aði hann við því að prammamir
væru ekki eins saklausir og
þeir litu út fyrir, en þá var hann
þegar búinn að steypa sér niður.
Skyndilega var seglunum svipt of
an af prömmunum og tugir af
loftvarnarby sum spúðu eldi og
blýi. Það munaði ekki miklu að
Smith númer tvö og Smith núm
er fjögur yrðu að fiskafæðu. En
ég gat ekki annað en dáðst að
hugrekki hans. Þetta var góð byrj
un eftir fjóra mánuði á sjúkra-
húsi.
Við héldum árásarferðunum á
fram eftir þetta og nokkru seinna
var hann skotinn niður á landa
mærum Ítalíu. Hann bjargaði sér
í fallhlíf og það var það siðasta
sem ég sá til hans þangað til eft
ir stríðið. ítalska andspyrnuhreyf
ingin fann hann og eftir það barð
ist hann með handvélbyssu j nokk
urn tíma. Þá fór hann yfir Alp
ana hittj bandamenn fyrir og
komst aftur upp í Spitfirevél,
sem hann barðist í yfir vestur
vígstöðvunum. lan var ekki beint
glaðlvndiir nánngi. en þegar hon
um þótti ástæða til hátíðahalda
var hann hrókur alls fagnaðar.
Hann- bar mikia umhvg'Ví fyrir
flugmönnunum frá Rhodesíu, og
leit bo?s miög alvarlegum augum
ef eínhver .settj hlett á heiður
flugsveitarinnar með slæmrí heuð
un á finvi pða á iörðu niðri. Ef
ekki hefði verið fvrir slvsið. hefði
hann pndaði cpm sveitarforingi eða
iafnvpl dpiTdarfprinui. Ef+ir stríð
ið fó_ hann affnr til Grahams-
town. lauk háoVnTanrófi gerðist
bóndi á 10 oon pkru landi, gift.ist
og éívnaðfct hriú börn. Hann sneri
sér að pólitík, og varð að lokum I flugkappi í stríði við þá sem hann
forsætisráðherra 13. april 1964, 5 barðist með. Margir eru þeirrar
dögum áður en hann varð 45 ára skoðunar að það fari eins og með
gamall. Og nú á þessi fyrrverandi | Hurricanevélina forðum.
MOLAR
Kemst fullhlaðin í 40 þús. fet á 12 mín.
Draumaþotan Lear
Lear þotumar eiga nú sívax i
andi vinsældum að fagna. Þegar I
Bill Lear ákvað að hefja fram j
leiðslu á þessum sex til sjö sæta |
einkaflugvélum töldu flestir að
hann væri búinn að vera. En það
fór á annan veg. Flugmenn eiga
ekki nógu sterk orð tii þess að
lýsa hrifningu sinni, og vélarnar
renna út eins og heitar lummur.
Framleiðendurnir segja að þessar
litlu tveggja hreyfla þotur hafi
marga eiginleika orrustuflugvéla
og þvi verður vart neitað. A.m.k.
eru flughraði og flughæfni með ein
dæmum. Til dæmis má geta þess
að Lear þota með sex farþega
innan borðs og fullt farangursrvmi
þarf ekki nema eina og hálfa
mínútu til þess að ná fíu þús.
feta hæð. Og margir virðulegir
kaupsýslumenn hafa orðiö að
minna flugmenn sína á það að
þeir væru ekki á neinni loftsýn
ingu eða í loftorrustu. Hinir himin
glöðu flugkappar hafa bai’a ekki
getað haft hemil á kæti sinni yf
ir að fljúga þessari dásamlegu vél.
Eina vandamálið sem eigendurn
ir þurfa að glíma við er að það er
ákaflega erfitt að fylla eldsneytis
geyma vélariníar, eða yfirfara
hana fyrir flugtak. Stórir hópar
flugmanna og flugvirkjar þyrpast
þá í kringum vélina og stara á hana
stórum augum. Og þeir taka ekk
ert tillit til þess ,að þeir séu að
flækjast fyrir.
Fuglar hafa valdið miklum vand
ræðum á flugvöllum víða um
heim. Hefur það iðulega komið
fyrir að þeir hafa lent á flugvél
unum og brotið rúður þeirra eða
tætzt í sundur í hreyflinum og
stöðvað þar með vélina. Þess er
skemmzt að minnast að fyrir
nokkrum mánuðum síðan var eins
hreyfilsvél í sjúkraflugi hér á ís-
landi og lenti í fuglahóp í flug
taki. Vélini Etöðvaðist en tflug-
manninum tókst að nauðlenda vél
inni án þess að nokkur meiddist.
í Kanada hefur verið gripið til
gagnráðstafana. Nokkrir fuglatemj
arar hafa gert tilraunir til að verja
flugvelli með því að láta fálka
gera árásir á fuglahópa, og hefur
það gefið góða raun. Áður en
gripið var til þessa ráðs höfðu um
400 árekstrar við fugla orðið á
þremur árum, og skemmdir á
flugvélum fyrir rúmar tvær milj.
dollara, sem yrðu rúmar áttatíu
og sex milljónir ísl. króna.
★
Flugher Argentínu hefur athug
að möguleika á þvi að lengja „til
eilífðar“ flugtíma hinna ódrepandi
DC-3 véla. Það bezta sem þeir
hafa enn gert er að bæta þrýsti
loftshreyfli aftan á vélarnar.
Þrýstiloftshreyfillinn gerir það að
verkum að flugmennirnir geta
verið vvsir um ai^ komast heilir
heim jafnvel þótt svo ólíklega
| vildi til að báðir piston-hreyflarn
■ ir biluðu. Einng styttir hann flug
taksvegalengd um 15% ef hann er
notaður í flugtakj. Argentísku flug
mennirnir elska gamla Douglas
inn og þeir eru hiartanleca sam
mála manninum sem sagði. Það
getur ekkert komið í staðinn fyr
: ir DC-3 nema önnur DC-3.
Það eru fleiri en Loftleiðir sem hafa áhuga fyrir að stækka flug-vélar sínar. Á meðfylgjandi mynd er verið að reima Douglas Super
DC-8 út úr flugskýli eftir að hún hafði verið lengd um ellefu metra. Vélin er nú 57 metrar að lcngd og tekur 251 farþega.
£ 27. apríl 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ