Alþýðublaðið - 08.06.1966, Blaðsíða 16

cwwgwmv^
nS.vakalegt ínótapíp er ])etta
aHtaf á sumrin. Hvenær skyldi
" amband samnorrænna salernis
varða á veitingahúsum lialda
sitt hér á landi?
iÞa'ö er sagt, að maður læri af
.s'ínum eigin mistökum. En það
er mikiu ódýrara að Jæra af
amistökum annarra. Og svo fæst
líka miklu meiri fjölbreytni
atieð þeim hætti.
Wíorgunblaðið heldur upp á
^tverja sunnudagshelgi með
tseillar síðu langloku og stund
*iuai meir. ,.Engi maður frýr
tþér vits, en meir ertu grunað-
W um græzku, mæltj Brandur
Wciskup við Hvamm-Sturlu
tforðum,
Tíminn,
tflEY leggur til að offjölgunar
vandamál mannkynnsins verði
*eyst á þann einfalda bátt, að
%arlmönnum verði skipað að
tþekkja takmörk sín.

spaug
íslandsmenn og knattspyrna
virðast fara heldur illa saman.
Ekki skortir þó áhugann fyrir þess
ari íþróttagrein hérlendis en á-
hugi áhorfenda virðist bara vera
miklu meiri en þeirra sem stunda
knattspyrnu. Og það sem verra
er að áhorfendur hafa miklu meira
vit á íþróttinni en leikmennirnir
Það fyrirfinnst ekki svo lélegur
áhorfandi að hann viti ekki eftir
hvern leik nákvæmlega hvers
vegna okkar menn töpuðu, en leik
mennirnir virðast aldrei getað gert
sér grein fyrir ástæðunni, því sízt
skánar leikur þeirra.
íþróttafréttaritarar blaðanna
taka heldur hresilega upp í sig
eftir leik svokallaðs tilraunalands
liðs og skozks liðs, sem reyndar
er ekki síður skandinaviskt. Knatt
spyrnusérfræðingarnir láta öllum
illum látum og er lielzt á þeim
að skilja að íslenzku leikmennirn
ir hafi alls ekki vitað í hvaða
íþróttagrein þeir voru að keppa
og má vel vera að við val lands
liðsins hafi gætt einhvers misskiln
ings t.d. að landsliðsnefnd
hafi valið efnilega íþrótta-
menn sem æfa eitthvað allt ann
að en fótbolta, glímu, sund eða
golf, sem allt eru ágætar íþrótta
greinar. Og þá er náttúrlega ekki
nema von að mennirnir kunni ekki
að spila fótbolta, Hitt er illskilj
anlegra flivers vegna mennirnir
láta hafa sig í þetta. Það hlýtur
að vera óskemmtilegt að standa,
eða lilaupa eitthvað út í loftið á
leikvelli og láta nokur þúsund
knattspyrnusórfræðinga baiula á
sig í nær 'tvær klukku;(ttindir
stanzlaust.
Oft er kvartað mikið yfir því
hve slæman aðbúnað íþróttamenn
hafa og sérlega slæm æfingaskil
yrði. Sjálfsagt hafa þeir umbóta
menn rétt fyrir sér sem hæst gala
í þessu sambandi. En sé rétt að
íþróttafólk geti ekki æft sig vegna
ytri aðstæðna, livað er þá gert
við allar iþróttahalíirnar og æfinga
vellina sem borgarbúar hafa svo
sannarlega fyrir augunum í flest
um hverfum?
Þegar umburðarlyndið grípur
knattspyrnusérfræðingana geta
þeir þess gjarna að ekki sé nema
von að leikmenn okkar standi
klumsa og glápi hver á annan eins
og naut á nývirki hvert sinn sem
þeir keppa við útlendinga. Hér
eru nefnilega engir atvinnumenn
og undirstaða góðrar knattspyrnu
hljóti að vera atvinnumennska. En
hvers vegna í ósköpunum er
þá alltaf verið að bjóða atvinnu
liðum að keppa við menn sem
hvorki hafa tíma né önnur skil
yrði til að stunda þessa íþrótta
grein? Svarið er gjarna hið sama.
Þeir eiga að læra að tapa. En frómt
frá að segja virðist blessaðir pilt
arnir aldrei læra annað en að tapa, | læra af leiknum mega þeir sjálf
og standa sig líka vel í því. ! ir vita. Hitt er annað mál að á-
í dómum um tilraunalandsleik horfendur mega læra af honum, að
inn er auövitað ekki gleymt að það er alyeg eins gott og miklu
slá því föstu að leikmenn geti , ,
margt af þessum leik lært og er odyrara að £Ítja heima eða fara 1
víst engin hætta á öðru en þeir j '5*e Þc2ar rándýrir stórleikir eru
geri það, en hvað þeir eiga að ' á ferðinni.
— Láttu ekki svona maður. Maturinn verður til eftir
augnablik!
Sa
i^^JI