Alþýðublaðið - 22.06.1966, Blaðsíða 13

Sautján
Sytten)
Dönsk litkvikmynd eftir hmni um
töluðu skáldsögu hins djarfa höf.
undar Soya.
Aðalhlutverk:
Ghita Nörby
Ole Söltoft.^
Bönnuð innan 16
Sýnd kl. 7 og 9
Hin mi.kið umtalaða myna eftir
Vilgot Sjöman.
Stranglega bönnuð innan 16 árá.
Sýnd kL 7 og 9

1 Fjölvirkar skurðgröfur
1
ö
L V
I R Éɧ
K
I N N ÁVALT TIL REIÐU.
Sifni: 40450
Björn Sveinbjornsson
hæstaréttarlögmaður
Lösrfræðiskrifstofa.
Sambandshúsinn 3. aæð.
Símar- 12343 oe 23338.
Sigurgeir Sigurjónsson
Málaflutningsskrifstofa
Óðlnsgötu 4 — Sfml 11043.
Schuster sem sífellt hengdi sig
í lagabókstafinn. Nú var hann
hins vegar afsakandi.
— Heyrðu lögreglustjóri, sagði
hann. — Einn minna manna
náði í karlinn fyrir hálftíma á
leið 46.
— Hvert fer hann með ltann
greip Masters fram í fyrir hon
um.
— Það er einmitt það, sagði
lögregluforinginn biturt. — Hann
slapp frá honum. Lögreglubiónn
inn er hérna hjá mér. Viltu að
hann komi til þín eða viltu tala
við hann í símann?
— Ég skal koma sagði Mast
ers og lagði á.
Hann ók sex mílur á tíu mín
út'tim og bað var óveniulegur
hrað-‘ fvrír hann. Lösregluforing
inn kom til. móts við liann og
sagði: — Mér finnst þetta skolli
leitt lösreglustjóri. Vertu ekki
of vondur við greyið. Karlinn
lék á hann.
S?ðan gekk lögregluforinginn á
undan inr» á skrifstofu sína. Lög
realnhiónn'nn sem hafði hitt Joa
chim Carter — hann var uneling
ur — —sat þar á tréstól og
sneri húf'mni milli handa sér.
Þegar hann sá löeregluforingi
ann koma inn með Masters reis
hann á fættir, missti húfuna og
lant nið"r til að taka hana unn
aftnr. — t>etta er Hunt iöereelu
stiór-'. sae«i löeregluforineinn
oe hætti cvo við: — Svona nú.
Seeðu löereglustjóranum allt af
létta.
Masterc. harðist við reiðina. Nú
het'or .Tnopbim Carter vissi aK
beir leitn«u hans yrði enn erf'ð
ara handtaka hann. En um
leið fannst honum hann ekki eeta
ref-að löereelubjóninum fremur
en siálfum sér. Hunt hóf vand
ræðalega máls á útskýringu
sinni.
— Ég héyrði það í útvarpinu,
sagði hann. — Ég var á leið 46
þegar ég sá bílinn fyrir framan
mig. Það var gamall Buick. Litur
inn var sá sami — dökkblár. Ég
flýtti mér og leit á númerið. Það
var rétt svo ég jók hraðann og
neyddi hann til að stoppa. Hann
gerði það lika — um leið og ég
gaf honum merki.
— Þú hringdir ekki í okkur
eins óg þú áttir að gera, sagði
lögregluforinginn ásakandi. —
Hvað varstu að gera? Leika hetju
Hunt roðnaði og hristi höfuð
ið. — Nei sagði hann. — Alls
ekki. ég var bara að hugsa um
að nappa hann.
— Áfram Hunt sagði Masters.
— Ég stoppaði beint fyrir
framan hann, svo að hann gæti
ekki stungið af meðan ég fór
út úr bílnum. Hunt hristi aftur
höfuðið. — Hann var gamall karl
en hann var ákærður um morð
svo að ég vildi ekki hætta á neitt
37
Ég var búinn að draga fram
byssuna þegar ég fór út og ég
öskraði til hans að hann ætti
að koma út úr bílnum með hend
urnar yfir höfðinu.
Hunt starði á lögregluforingj
ann meðan hann talaði. — Allt í
lagi, sagðj Schuster, — svo þú
sagðir þetta. En hvað sagðirðu
svo. Við viljum fá það orðrétt.
— Ég sagði: Heitið þér Joa
ch'-m Carter? Gamli karlinn hafð
gert allt sem ég sagði honum að
gera og ég hélt að hann hefði
orðið skíthræddur við byssuna.
Hann svaraði og sagði. — Ég
heiti Joachm Carter og hvem
skrattan á það að þýða að stoppa
nig svona?
Hunt lækkaði róminn lítið eitt
— Þá sagði ég — þú hefur hátt
þegar tekið er tillit til að þú
myrtir dóttur þína.
Lögregluforinginn greip and
ann á lofti en sagði ekkert. Mast
érs sem hafði verið farin að vor
kenna lögregluþóninum skioti um
sköðun. Hann skildi viljandi
segja Carter fyrir hvað hann
væri ákærður tiT þess eins að
hefna sín á honum var meira
en hann gat þolað. — Hvað gerð
irðu svo? spurði hann þreytulega
— Ég gekk til hans tll að ná í
pappírana og vita hvort hann
væri með byssu. Þetta var karl
og ég bjóst ekki við að hann
gerði neitt svo ég fór of nálægt
honum. Hann sparkaði f mig
eins og múlasni. Beint í mag
ann.
— Djöfulsms fífl varstu, sagði
Sehuster fyrirlitlega.
— Ég gat ekki andað. Það var
eins og hnffar stingjust I mag
ann á mér og brjóstið. Ég missti
bycsuna og datt og hann tók
byssuna. Hann skaut tvisvar og
ég hélt að hann væri að skjóta
á mig en hefði misst marks en
svo sá ég að hann hafði skotið
gat á debkin á bílnum minum.
Áður en mér tókst að rísa upp
var hann farinn í bfiinn sinn og
lagður af stað suður á við.
—; Saaði hann eithvað meðan á
þessu fór fram? snurði Masters.
Hunt k;nkaði kolli. — Hann
tautaði eitthvað meira við sjálf
an s;g en mig. Ég heyrði ekki
orðaskil.
— Tók hann byssuna með sér?
— Já hann beygði áður en hann
fór í hvarf. Ég hringdi inn og lét
vita hvað hafði skeð.
—• Segðu honum hvað ég
sagði Hunt, sagði Schuster. —
Segðu þaS maður.
— Æ iforingi. . . vældi Hunt.
— Segðu ekki foringi við mig
beinasninn þinn sagði lögreglu
foringinn reiðilega. — Segðu hon
um hvað ég sagði við þig.
— Þú sagð’r mér að labba ef
enginn Íeyfði mér að sitja f,
tautaði Munt. — Þetta er nóg,
sagði foringinn. — Snautaðu út.
Þegar Hunt var farinn leit hann
á Masters. — Mér finnst þetta
leitt. Ég geri það sem ég gét
til að bæta fyrir það. Ég er bú
inn að senda alla bíla út og ég
bað ríkislögregluna um helikopt
er. Ég geri ráð fyrir að þú þekk
ir þig hérna?
Masters kveikti f pípu sinni.
— Hunt sagði ekki í hvora átt
ina hann hefðj beygt. Ef það var
til austurs þurfum við hunda.
— Ég er búinn að senda eftir
hundunum, sagði foringinn. Það
var til austurs. Ef við náum hon
um ekki innan eins tíma verður
liann kominn í Crying Woman
og við verðum að svelta hann út,
— Ég held þið náið honum
ekki ,< agði Masters. — Það eru
þúsundir slóða gegnum skóginn
sem voru gerðar þegar skógur
inn var leitaður fyrir þrjátíu ár
um. Þið getið ekki ekið eftir
þeim en hann getur það. Þesa
vegna notar sveitafólkið gamla
bíla. Þeir eru ekki jaf^tágir
á vegunum og þeir festast ekkl
í kjarrinu. Hann reis á fætur. —
Ef hann kemst inn í Crying Wo
man — og þangað fer ég — hef
urðu ekki nægilega marga menn
til að sjá um verkið. Þetta er
mitt hérað og mitt mál og ég
þarf hóp af mönnum sem rata
um mýrarnar. Við reynum að
umkringja hann og notum þitt
fólk t’l að halda samhandi við
lögreglubílana með talstöðvum
— ef þú vilt.
— Þú átt við að viljir ekki
að mínir menn týn;st í mýrinni
eða geri fleiri asnastrik af sér
eins og Hunt.
Masters brosti. — Ekki voru
það mín orð.
— Það hefði eins getað verið
og ég hefði ekki ásakað þig
þó bú hefð'r sagt það.
Ma-ters ók hægt í áttina til
ráðhússins. Honum lá ekkert á
núna. Annað hvort næðu lög-
regluhíénannir í Joach;m Carter
eða ekki. Ef beir næðu ekki f
hann áðnr én hann kæmist inn
í fen;n vrði hann að undirbúa
allt áður en menn hans færu
þaneað.
Um rökurhvriun vaé krökkt áf
■mðónum á göt.um f 'Clav'City.
Bfendiir með lrvssur. Bórgarbúar
mea • r;ffia. Menn a'f börum og
biHiördirm hávaðösamir að
vanda. Allir' fóru beir að ráð-
húsirm har sem Ed Masters
stié’-naði Tjf>ír biðu fvrir ut'an
húsið oo Mastérs virti há fvrir
sér út um glugganh. Flestír
myndn heir fara hressír af stað
til að le’ta að Joaehim Cárter
glevmandi skordvrunum, kvik-
syndunum. hitanum og hnífagras
inu sem óx barna og gat skor
ið höfuð frá búk. Eft’r tvo tima
hefði helmingur þeirra snúlð
heim á leið. Tíu prósent væru
farnir að drekka brugg. Það var
álltaf einhver sem tók með sér
flösku. Flaskan myndí ganga
milli manna þangað til ekki værl
droni eftir og þá myndi farið að
Íé'tá að meiru. Næst mvndu borg
arbúamir hverfa.' Ekki vegna
þess að beir vildu skerast úr
leik heldur af því að þeir yrðu
dauðbrevttir og væru fvrir hin
um. Mesters sem þekkti sina
menn þekkti fenin vissi að hann
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 22. júní 1966 13