Alþýðublaðið - 06.09.1966, Blaðsíða 13

Stórfengleg breiðtjaldsmynd í
litum tekin í Indlandi af ít-
alska leikstjóranum Mario Cam
erini.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum.
Sautján
17. sý’ningarvika
sýnd kl. 7
Bönnuð börnum.
Á Slóð bófahna
Sýnd kl. 5.
Bönnuð börnum.
Heimsfræg amerísk mynd um
óvenjuleg og hrikaleg orlög ungr
ar stúlku.
Carrol Baker
George Maharis
ísjenzkur texti
Sýnd kl. 9.
HÚSVÖRÐURINN OG
FEGURÐARDÍSIRNAR
með Dirch Passer.
Sýnd kl. 5 og 7.
Síðasta sinn.
VSnnnvÁlflf
TIL LEIGU.
Lelg-jum út pússinara-steypu-
hrærivélar og hjólbörur.
Rafknúnir grjót- osr múrhamrar
með borum og fleygum.
Steinborvélar — Vibratorar.
Vatnsdælur o.m.fl.
LET^-an S.F.
Símj 23480.
blöð og smákvisti og.búa til flet
hánda Hugo. Hún fann það sem
hún leitaði að innst við trjá-
stofnana umhverfis lagði það í
snyrtilega dyngju og
velti honum upp á. Það hlaut
að vera skárra en rennvot jörð
in. Sjálf var hún rehnblaut en
vinnan hélt á henni hita. Hugo
hafði það verra. Hún nérj hend
ur hans, reyndi að vekja hann
en til einskis. Hún þvoði and-
lit hans með rennblaútum vasa
klút, sótti vatn inn í lækinn og
baðaði sárið. Hún tók fram
það sem var í vösum hennar,
— greiðu yddara, tvo vasa-
klúta, klút. Ekkert ætilegt.
Hún var glorhungruð. Hún
varð að opna mjólkurdósina. En
hvernig? Skyldi hún geta gert
gat á hana með beittum steini?
En ef eitthvað helltist nú nið-
ur? Þessi mjólk gæti orðíð
Hugo til bjargar þegar hann
kæmist til meðvitundar. .Tafnvel
í hug sér þorði hún ekki að
segja „ef“.
Hún bevgði sig niður og leit-
aði í vösum hans. í þetta skinti
gekk leitin betur — tóbak,
tveir eidsnftustokkar, bréf,
langt band, nokkrir brauðmol-
ar og korktrekkjari. Og svo
hnífurinn.... þessi dásam-
: leei. yndísiegi hnífur. Keith
hafði eefið honum hann í jóla-
gí«f. F-'nn gat gert allt sem
einn hn'fur gat gert. Prudence
náðt í dósaupotakarann og onn-
nið’”*qnðudósina varlega.
, Nú var ímt að gera að ekkert
færi til snillis.
— feg fæ mér f jórar teskeiðar,
sagði hún hátt við sjálfa sig
og hló svo við tilhugsunina um
að hún hafði enga teskeið. En
það var líka gott að hlægja.
Hún lét mjólkina renna milll
vara sér og varð að halda aft-
ur af sér til að drekka ekki
meira. Hún sleikti í þess stað
vandlegá brúnina á dösinni. Svo
lagði hún dósina varlega frá
sér, lagði láúfblað yfir hana og
stein þSr ofan á. í þessa dós
skyldu engin skorkvikindi skríða!
'Eitt var víst. Ekki færust þau
úr þorsta. Hún fór að nudda
Hugo til að örva blóðrásina og
talaði til hans í þeirri von að
hann heyrði til hennar. Henni
fannst honum heitara núna en ef
til vill var það aðéins ímyndun.
Hún heyrði skógardúfumar
kurra. Tækist henni að drepa
eina? Með steini? Hún talaði
við sjálfa sig. Þá var hún ekki
alveg ein á meðan.
— Það er bezt fyrir þig að
hypja þig héðan frú dúfa. Ann-
ars lendir þú í pottinum mínum.
Svo þagnaði hún því ekki átti
hún neinn pott og heldur ekki
þúrrar eldspýtur. Þunglyndið
náði tökum á henni.
Þá heyrði hún einhvem þyt.
Bara villisvín væri ekki að koma
núna. Hún sá fyrir sér ógnar-
legar höggtennumar, lítil illsku
leg augun. Hún leit á Hugo,
sem hafði ekki hugmynd um í
hvílíkri hættu hann var og opn-
aði hnífsblaðið. Það var bezt
að vera kyrr og þegja. Kann-
ski voru villisvín aðeins hættu-
leg ef á þau væri ráðizt.
Á næsta augnabliki létti
henni ósegjanlega. Góð og vin-
gjarnleg skógarhæna kom labb-
andi til hennar. Prudence sat
grafkyrr, unz hænan var komin
nægilega nálægt henni þá greip
hún hana með eldingshraðá og
þrýsti henni að sér. Síðan
reis hún á fætur, yfirgaf skýlið
og snéri hana úr hálslíðnum
eins og hún hafði -séð Hugo
dreþa hænurnar sem þær not
uðu til miðdegisverðar. Hún
skammaðist s£n Tyrir að gráta
á meðan. En hún hataði að
drena dýr.
Hún batt fæturna satnan og
hengdi hænuna upp i þakið
á skýlinu. Hreysiköttur eða ref-
ur skyldu svo sannarlega ekki
ná í matinn sem hún ætlaði að
hafa á morgun.
— Ef aðems eldspýturnar
væru þurrar þá gæti ég eldað
hreinan hátíðamat, sagði hún
við sjálfa sig.
Svo var orðið dimmt og hún
sá ekki lengur framan í Hugo.
Og óttinn kom með myrkrinu.
Hún var þó lifandi og það var
hreint ekki svo lítið.
Henni fannst Hugo kaldara.
Hún lagðist þétt að honum til
að líkamshiti hennar héldi við
þeim lífsneista sem í honum
var. Elsku guð, bað hún. Láttu
hann lifa. Svo fór hún að velta
því fyrir sér hvort Murdoch
hefði tekizt að senda út neyðar-
kall nægilega lengi. Hafði nolck
ur heyrt það? Vissi nokkur
hvar þau voru stödd? Loks
sofnaði hún óvært.
Hún vaknaði rétt fyrir dög-
un. Hún skildi ekki strax hvar
hún var, hún lá óþægilega og
henni var kalt. Hún bærði á
sér og um leið heyrði hún til
Hugqs. Rödd hans var eðlileg
skýr en dálítið þreytuleg.
— Prundence elskarðu ekkj
Godfrey enn?
Hún trúði varla sínum eigin
eyrum þó hún svaraði:
— Nei, auðvitað ekki. Ég var
hætt að hugsa um hann áður en
ég kom hingað.
Svo skildi hún allt.
— Hugo... Hugo, þú ert lif-
andi. Ó, Hugo!
Hún laut yfir hann og þrýsti
tárvotu andliti sínu að óhreinu,
skeggjuðu andliti hans.
Nú heyrði hún rödd hans
aftur ekki lengur þreytulega
heldur glaðvakandi.
Prue, hvar erum við eigin-
lega? Báturirm.... hvað kom
fyrir? Árabáturinn ... hvern-
ig .. ?
Hún þrýsti honum að s‘ér þeg
ar hann reyndi að rísa á fæt-
ur.
— Þú átt að liggja kyrr
Hugo. Þú eyðileggur þakið
mit.t. Við syntum f land og þú
fékkst slæmt höfuðhögg Bát-
urinn fórst.
Hann tók um höfuðið og
spurði svo ákafur:
— Er Murdoch hér? Er hann
hér Prue.
Hún svaraði ekki að vörmu
spori og fann hvemig hann
stirðnaði upp. Svo sagði hann
lágt:
— Ég skil. Ó Prue. Hann dró
andann djúpt. ■— Heldurðu a3
ég megi setjast upp?
— Já, en gerðu það gæti-
lega. Þú gætir hafa meiðzt anti
arsstaðar. En ég hef athuga'ð
þig eihs vel og ég hef vít á
og ég get ekki fundið að þú sérá
brotmn.
Hann settist varlega upp,
tók utan um hana og þrýsti hennj.
að sér. Hún gróf andlitið við
öxl hans og fann að hann
strauk yfir hár hennar með
annarri hendinni.
— Segðu mér nákvæmlega
•hvað gerðist. Mundu allt 'Og
gleymdu engu. Hvernig komstu
mér hingað? Hvemig tókst þér
að húa ’til þetta ágætis skýli?
Heyrðu það er hætt að rigna.
Þau ræddu saman þangað til
dagaði. Þau vissu bæði að útlitið
var vægast sagt slæmt. Það
var ekki til neins að neita að
horfast í augu við það.
— Jafnvel þótt enginn heyrði
neyðarkallið myndi fólk í
Þrumufirði fara að sakna okk-
ar og láta vita. Það líður ekki á
löngu þangað til bátar og flugvél
ar fara að leita okkar Prue.
— Já, ef veðrið batnar og út
sýnið með . .. Fyrirgefðu að ég
skuli vera svona svartsýn Hugo.
Hann klappaði róandi á hönd
hennar.
— Þú gefst aldrei upp Prue.
Við verðum að horfast f. augu
viff staðrevndirnar og biðja um
gott veður. Hann kom auga á
eitthvað sem hékk og dinglaði
OÍan úr hnkihu óg sagði undr-
andi: Kannski það sé höfuff
höc'vinU að kenna.... en mér
virði'st ég sjá fUgl vhanga þarna.
Hann benti. — Hvað.
— Það er bara skósarhæna,
sasði Prndence. — Ég snéri
vesltaginn úr hálsjiðnum í gær
En hiin verður ekkert sérstök
á brnsðið nema okkur takist aff
kveikia eid.
Huso skellti urro úr.
— 6. Pme. Prne. Þá átt sanri
arlesa skibð heitið þitt — Pru
denre í eidbðvinu! — ÞÚ hend«-
ir í skinhroti os dasinn eftir
er hitt eldVn'K fnllt af mat.
Hann vir+i fvrir sér baklff
sem Prndenee hafði búið til,
leit svn aðdáunaraugiim á hana.
--- Þú ert. svei mér slungin
Prne. Fvernig fórstu að hessu?
Hverniff komstu mér hinffað?
— f örvsontinffu Fuffo. NÚ er
bezt. að við fáum okkur mjólku'r
sopa í morffunverð.