Alþýðublaðið - 10.11.1966, Síða 13

Bifrelðaeigendur
•preutuns og rcttusn
KJói afgT&iftsla.
Bifreiðaverkstæðid
TESTURÁS H.F.
SðSarvo® SO. gími SS748.
SMURÍ BRAUÐ
SNITTtTB
BRAUÐSTOFAN
Vestureöta SS.
Sími 16012
Opiö frá kL ð-SS.38.
iéi Finnsson fei
LftefrasSiskrifstofa
Sölvbélse-ata ♦ iSaunbanðshiaiS)
Bfmar: 23S38 o«r 1234S.
IVIarnie
Spennandi Alfred Hitohcock Ht-
mynd.
Aðalhlutverlc:
Sean Connery
Fippi Hedren.
ÍSIÆNZKUR TEXTI.
Sýnd kl. 9.
(Sýnd vegrna fjölda áskorana).
•>«ml 50249
Sumarnéttin
brosir
ERNATTENS
SHIL
sai
e/V CROT/SK KOMED/E
MED
EVA
DAHLBECK
3UNNAR
ULLA
JAC0BSS0N
HARRI ET
ANDERSSON
MARGIT
CARLOUIST
Jarl Kulle
Sýnd kl. 9.
Fáar sýningar eftir.
PÉTUR VERÐUR SKÁTI.
Biáðskemmtileg dönsk litmynd
með beztu barnastjörnum Dana
Þ. á. m. Oie Neumann.
Sýnd kl. 7.
Frambaidssoga
Sárange
an hún fór í ljósa léreftsdragt
og greiddi sér.
Þau Roger óku gegnum skóga
Surreys og inn til Sussexs og
þorpið þar sem prófessorinn
Isjó var afar skemmtilegt. Hús
hans var gamalt stórt og svo
illa hirt að engu líkara var en
eigandi þess hefði verið lengi
að heiman.
En Candy, sem beið í bílnum
sá þegar dyrnar opnuðust og
konan sem tók á móti pakkan-
um bauð Roger inn. Roger af-
þakkaði brosandi og sagði þeg
ar hann kom til liennar:
— Ég bjóst ekki við að þig
langaöi að fara inn. Everett er
ágætis maður en hann er leið-
inlegur og jafnvel þó dóttir
hans sé indæl getur hún ekki
um annað talað en heimavefn-
að.
Candy hristi höfuðið. — Og
ég sem veit ekkert um heima-
vefnað eða ihvislandi. Ég vona
bara að þeim finnist við ekki
ókurteis.
— Þau eru áreiðanlega dauð-
fegin að þurfa ekki að tala við
okkur.
Nú óku þau gegnum þorpið
eftir aðalgötunni sem endaði
við tjörn, sem á syntu svanir.
— Við skulum nema staðar
hérna Roger, sagði Candy —
bara augnablik og teygja úr
fótunum.
Þau námu staðar og gengu upp
eftir götunni.
Candy til sannrar ánægju
reyndist Roger góður leiðsögu-
maður. Hann gekk með lienni
að nokkrum Tudorhúsum sem
lágu við kirkjuna og sýndi
henni þakið og annað markvert
á kirkjunni.
Síðan gengu þau yfir græna
hálsa og skóga upp að fljótinu
þar sem þau settust.
Samtal þeirra um daginn var
vinsamlegt en dálítið ópersónu-
legt eins og þau væru bæði
ákveðin í að minnast ekki á
þeirra fyrsta fund eða ástæðuna
til hans.
Þau borðuðu á kránni sem
Roger hafði talað um og fóru
svo til að sjá sólarlagið sem
gyllti trjáíoppana og tjörnina
við garðinn umhverfis krána.
Við tjörnina sagði Roger
henni frá Maríu Olavsson.
— Við urðum ástfangin liérna
í Englandi. Hún kom. frá Sví-
þjóð ásamt börnum sínum tveim
til að búa hjá enskri móður
sinni. Maður hennar var víst
bæði igáfaður og duglegur en
mjög vondur við Maríu og þeg
ar við kynntumst voru þau að
iskilja.
Candy sat og hlustaði á hann
meðan hún ihorfði út yfir tjörn
ina.
— Við ætluðum að gifta okk
ur þegar !hún hefði fengið skiln
að, sagði Roger, - en svo varð
hann fyrir slysi og hún fékk
skeyti með boðum um að koma
til hans. Henni fannst hún verða
að gera það barnana vegna. Ég
heyrði ekki frá henni í marga
mánuði en svo Ihittumst við í
París. Hún var þar með manni
sínum og afar óhamingjusöm.
Olavson var einn þeirra manna,
sem vilja umfram allt ráða -
hann vildi ekkert nema ráða
yfir öðrum manneskjum og það
var að eyðileggja Mariu. Ég
vissi að hún var glötuð ef hún
hélt láfram að búa með honum
og að hún yrði að slita sig lausa
eða farast ella. En þá varð yngri
sonur hennar alvarlega veikur
og hún gat ekki yfirgefið hann.
Það var ekkert við því að gera.
Ég fór frá París. o!g Jhef ekki séð
hana síðan.
— Heyrðirðu aldrei til henn-
ar?
Hann hristi höfuðið. — Við
komum okkur saman um að það
væri ekki til neins. ARt virtist
ganga á móti okkur og nú hafði
maður hennar neitað henni um
skilnað fyrir utan veika barnið
s'em hún gat ekki yfirgefið.
— Elskarðu 'hana enn? spurði
Candy.
— Ég veit það ekki, svaraði
Roger. — Ég hef ekki séð hana
í tvö ár, ef til vill elska ég að-
eins minningu hennar. Ef til
vill myndi ég ekki elska hana
ef ég isæi hana nú.
— Svo auðveldlega deyr en'g
in ást, sagði Candy biturt.
Skuggarnir lengdust á tjörn
inni og litirnir dökknuðu.
Allir voru svo uppteknir af
eigin áhyggjúm, hugsaði Candy,
þeir gleymdu auðveldlega að
aðrir áttu sínar songir og sínar
þrár sem voru jafn miklar ef
til vill meiri en þeirra. Sorg-
in kom til allra ekki síður en
gleðin.
Grinin af skelfingu og með-
aumkun rétt hún honum hönd
ina og tók um hönd hans og hann
þrvsti hana fast. Þegar hann leit
á hana sá hún andlitsdrætti hans
spennta og harða í rökkrinu.
— Candy.., sagði hann með
biturleik. — Ó Candy. Það er
svo óréttlátt að við skulum bæði
hafa okkar d.iöful að draga!
ríú tók hann utan um hana
og þrýsti andliti sínu að hennar.
Hún sat þarna og vissi naum
ast hvað hún átti að gera. Hún
lét hönd sína hvíla áfram í
hönd Rogers ekki vegna þess
að hana langaði til þess heldur
af því að hann hélt svo fast.
Svo kyssti hann hana afar blíð ♦
lega og mjúklega, þetta var
hvorki vinar- eða ástarkoss og
hún fann enga breytingu á til-
finningum sínum - aðeins sorg
yfir að hún skyldi ekki finna til
annars en meðaumkvunar með
honum.
Kvöldið hefði ekki átt að
enda svona, hugsaði hún. Þau
hefðu aldrei átt að hittast með
minningarnar um Maríu og Eric
svo bitrar í hjarta sínu.
Eða hafði kossinn aðeins orð-
ið til vegna þess?
Hann hélt enn utan um hana
en nú horfði hann yfir tjörnina
og í fáeinar mínútur sátu þau ‘
þannig og horfðu á landslagið
saman án ástar hvort á öðru en
samt saman vegna sameiginleg
rar sorgar og þeirrar huggun-
ar að vera nálægt hvort öðru.
Candy róaðist smátt og smátt
en hún vissi að það var hættu-
legt. Hún vissi að samei'ginleg
sorg og meðaumkvun gat orðið
að tilfinningum, sem menn álitu
að væri ást.
Nú dró hún sig í hlé blíðlega
og reis á fætur en hann sat enn
og horfði yfir tjömina. Ég
vissi það, hugsaði hún þegar
Roger bærði ekki á sér, hann
eiskaði Maríu en ekki mig. Ég
var bara kona, sem hann leitaði
tjl þeigar honum leið sem verst.
Skömmu síðar gengu þau að
bílnum og ó'ku til London. Þau
töluðust naumast við á leiðinni
og þegar hann nam staðar fyrir
utan dyr hennar tók hann
hana í faðm sér.
— Þú ert dásamlegur félagi,
sagði hann og horfði lengi á
andlit hennar - en hann kyssti
hana ekki.
8. kafli.
Kossinn við tjöraina hafði
engu máli skipt af eða til og
það gladdi Candy. Hún var ekki
enn búin að jafna sig eftir svik
Erics og gat ekki elskað neinn
annan, kannske af því að hún
óttaðist að vera særð á nýjan
leik.
Hún var tuttugu og fjögra
ára og hún myndi án efa læra
að elska aftur en hún hryggð-
ist yfir því áliti sínu að engin
ást gæti nokkru sinni jafnazt
á við fyrstu ástina. Þeirri ást
sem fegraði allt og alla.
Hinsvegar hafði það glatt
Candy að hún tátti svo marga
vini til að vera með hina erfiðu
mánuði eftir hvarf Erics þvi það
er ekki gott fyrir ungt fólk að lifa
eitt með minningunum.
Sá, sem er einmana ýkir gjarn
an þýðingu sjálfs síns og sorg
sína. Hún vissi að auðvelt var
að hugsa stanzlaust um hluti
þangað til þeir átu sig inn í hug
manns og eyðilögðu tilveruna.
Hún hafði barizt gegn því
fyrstu mánuðina eftir hvarf
Erics og farið út í hvert skipti
sem henni fannst minningarnar
vera að sigra. Farið til vina eða
í kvikmyndahús og jafnvel nú
er hún vissi um framkomu Erics
hafði hún þjáðst og óttazt ein-
manaleika.
Kvöld nokkurt þegar hún var
heima og meira einmana en fyrr
SÆNGUR
'Endurnýjum gömlu sængurnar,
eigum dún- og fiðurheld ver,
gæsadúns- og dralon-sængur og
kodda af ýmsum stærðum.
Dún- og
fiðiirhreiristan
Yatnsstíg- 3. Sími 18740.
(Örfá skref frá Laugavegi).
10. nóvember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ