Alþýðublaðið - 09.12.1966, Qupperneq 16

Inn og út um gluggann
AFBROT færast sífellt í vöxt,
eins og dæmin sanna. Nú er svo
komið að engan veginn má telj
ast öruggt að þeir menn, sem
ættu að sitja í tryggri gæzlu í
betrunarhúsi fyrir eldri afbrot,
fái ekki ný tækifæri til að lengja
sakaskrá sína. Nýlega léku fangar
}>að að brjótast fyrst út úr dvalar
stað sínum og síðan brutust þeir
inn í annað hús og síðan aftur inn
f fyrri íverustað. Innbrot og út-
brot eru hvort tveggja alvarleg
afbrot, og þegar þetta tvennt fer
saman, þá verður málið auðvitað
hebningi alvarlegra, því að til
þess að ráða fram úr slíkri ráð-
gátu þarf meiri hugmyndaflug en
hægt er að krefjast af óbrotnum
Iögreglumönnum. Enda reyndist
það svo í ofangreindu tilviki, að
það var nánast af tilviljun að hið
rétta í málinu kom í ljós.
Þetta mál hlýtur að leiða til
margvíslegra þekkinga og heila-
brota. Innbrot. sem fer fram að
andangengnu útbroti cða jafnvel
húsbroti hlýtur að vera helmingi
erfiðara að koma upp um en önn
ur innbrot, því að auðvitað dett
ur lögreglunni ekki í hug að leita
í hópi þeirra manna, sem þegar
sitja í fangelsi fyrir afbrotið.
Þetta er alveg augljóst mál, þótt
raunar megi segja, að þar með
geri lögreglan sig seka um að
leita langt yfir skammt, fara yfir
ána eftir vatni eða hvernig sem
menn vilja orða það. En það er
nú einu sinni svo að það sjá menn
einatt siðast sem næst þeim er,
og þess eru ófá dæmi að menn
leiti með logandi ljósi að ein-
hverju sem þegar er í þeirra
vörzlu
Skammdegisleti
Sólin fer snemma í háttinn og sefur langt fram á dag
og svei mér ef hún nennir lengur að skína. '•
En mörguin finnst þetta æði undarlegt háttalag !
og ekki get ég dulið vanþóknun mína. :
Öðruvísi nokkuð mér áður stundum brá, ■
en ekkert er fast eða stöðugt í daganna erli:
í sumar vakti hún fram úr og sællegar skein hún þá,
er sólarhringiun allan var hún á ferli ;
Raunar minnir þetta örlítið á
alþekkta glæpasögu erlenda en
þar segir frá mannhvarfi. Lög-
reglan leitar með logandi Ijósi
að týnda manninum um allar
jarðir og menn eru farnir að
halda að honum hefði verið sálg
að o. s. frv. en þá kemur upp úr
kafinu, að hann hafði aðeins límt
á sig yfirskegg og drukkið sig full
an og kássast upp á lögregluþjón
og fengið nokkurra mánaða fang
elsi fyrir vikið. Og meðan Iögregl
an sneri öllu við til að finna
manninn sat hann í góðu yfirlæti
í einu af fangelsum landsins.
Önnur spurning, sem vaknar í
þessu sambandi, er hugfræðilegs
eðlis og er sú, hvernig hægt sé
að refsa þeim mönnum, sem
fremja glæpi úr fangelsi. Það er
tæplega hægt að dæma þá menn
t.il fangelsisvistar, sem þegar eru
í fangelsi og virðast una bví svo
vel að þeir brjótast þar inn aftur
þegar þeir eru búnir að brjótast
új áður. Er því kannski ™i farið
að þeim væri bezt refsað méð
því að láta þá lausa?
Hann ætti að hafa mig í örmum sér. Þar kæmi hann sko ekki
að tómum kofanum, Jón minn.
Lands míns föður, landið
Iaugað bláum straumi.
— Þannig hóf Hulda
hátíðarljóð sitt.
Sunnudagsblað Tímans.
Það er oft gaman að Iögrcgl
fréttunum. Ég hló til dæmis
upphátt þegar ég las þessa í
Þjóðviljanum: Hann braut
rúðu í verzlun Hjartar Hjartar
sonar á Bræðraborgarstíg 1, en
komst ekki inn í búðina, —
hins vegar gaí liann krækt í
20 uppþvottakústa, sem hann
hafði á brott með sér. Hann
er ókvæntur....

Kallinn er rólegur ennþá.
Hann treystir á vinnig í Happ
drætti Háskólans og hefnr því
eklti tekið neinn jólavíxil enn
þá. Guð hjálpi mér, ef hann
fær nú ekki einu sinni lægsta
vinning....
Mér þótti þeir heldur betur
góðir hjá Tímanum í gær.
Þeir birtu grein um kvenna-
skólann að Varmalandi og fyrir
sögnin var þessi: — Þar er
búið með einum karlmannaföt
um og stökum jakka...