Alþýðublaðið - 18.01.1967, Blaðsíða 13

Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. fburð
armesta danska kvikmyndin í
mörg ár. Listdansararnir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
Lliy BHUBERG HOUL REICHHARDT GHITA N6RBY
HUiGiR JUUL HANSEN GRETHE MOGENSEN DARIO EAMFEOTTO
BlilGITSADOLIN POUL HAGEN KARLSTEGGER OVESPROGBE
;Ínilruktioii:Ánnelise
Sýnd kl. 7 og 9.
Biaðaummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurðsson.
Ein stúlka og
39 slómenn
íscenesat af annelise reemberq
BIRGIISADOLIN • MORTEH GRUNWALD
AXEL ST-R0BYE- POUL BUNDGAARD
farver: 'BASTWAtÍCOLOR.
Bráðskemmtileg ný dönsk lit-
mynd um ævintýralegt ferða-
lag til Aústurlanda.
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Lesiö Alþýðubiaðið
áugfýsið í áiþýðublaðinu
SHEILA MURRAY
HANDAN KLAUSTURSINS
til ítalíu með ríka erfingjann
Sem hann giftist? endurtók
Gilly kuldalega. Það segja allir
en þér vitið, að hann giftist mér.
Þetta er lygi og þér vitið það
manna bezt. Hún þagnaði, því
maður, sem var algjörlega á-
byrgðarlaus kipptist við þegar
hann leit í augu hennar.
— Ég var bara að gera að
gamni mínu, sagði hann. — Já,
við báðir. Þetta var bara grín.
Ég ætlaði ekki ....
— Hvað eigið þér við? spurði
Gílly. Hún var róleg og kulda-
leg og starði saklausum augun-
um á hann. Það gerði útslaglð.
— Russell datt það í hug,
sagði hann og stóð upp, — en
snerti ekki kaffið. — Hann vildi
þetta endilega, en þér hljótið að
hafa vitað að það var ekki lög-
legt, — ekki svona heimskupör.
Það var bara sniðugt og Russell
gerði það til að róa yður, en
ég ....
— Við hvað eigið þér? Segið
það strax! Nú var hún svo ógn-
vekjandi á svipinn að Rentford
þráði ekkert heitara en losna.
En hræðslan gerði hann
grimman og liann hallaði sér
fram yfir borðið og sagði hrein-
skilnislega: — Það var ekkert
hjónaband, sagði hann. — Þér
eruð ekki fremur gift Russell
Hurst en en ég! Ég er ekki
prestur; ég .... Hann þagnaði.
Ég hef víst hrætt yður. Það líð-
ur vonandi ekki yfir yður?
Hann gekk til hennar, en Gil-
ly ýtti honum frá sér. Um leið
kom maður gangandi fram hjá
glugganum, sem hún sat við og
gekk beint inn í veitingahúsið.
— Gilly, sagði Duncan Hurst
hvasst. — Er eitthvað að?
Gilly leit upp og beint í augu
hans.
— Gilly! sagði Duncan Hurst
aftur, en feitlagni maðurinn við
hlið þeirra trítlaði um vand-
ræðalegur á svipinn og reyndi
að skipta um umræðuefni.
— Það er liitinn hr. Hurst,
sagði hann. — Henni leið hálf
illa áðan, en hún nær sér eftir
augnablik.
A1 Rentford vissi nefnilega að
möguleikarnir fyrir að hann
fengi aftur sitt fyrra starf sem
umboðsmaður hljómsveitarinnar
voru engir ef sagan um lijóna-
vígsluna í Skotlandi yrði upp-
vís.
Nú leit Duncan óþolinmóður
á hann.
— Hvað eruð þér að gera hér,
Rentford?
— Ég ætlaði að tala við yður,
herra minn, sagði maðurinn
vælulega. — Ég var að velta því
fyrir mér, hvort ég gæti fengið
vinnu hjá yður aftur.
— Þér skuluð tala við mig á
skrifstofutíma, Rentford. Ég hef
ekki tíma til þess að tala við
yður hér, sagði Duncan og var
óvenjulega stuttur í spuna. Ég
biði yður um að hafa mig afsak-
aðan; ég þarf að tala við ung-
frú Anscombe.
En Gilly hafði fengið tima til
að jafna sig meðan þeir ræddu
saman.
— Mér líður ágætlega, sagði
hún, en forðaðist að líta á Dun-
can. — Ég vil helzt fá að vera
ein. Það var bara — ógleðin var
alveg að yfirbuga hana — hit-
inn!
Hún gekk út og Duncan Hurst
gerði sig líklegan til að elta hana
en hún bandaði frá sér með
hendinni og sú hreyfing sýndi
honum betur en nokkur orð, að
hún vildi ekki tala við hann og
því stóð Duncan eftir — sár og
reiður — ekki við hana heldur
sjálfan sig.
Svo snéri hann við og fór.
Hann tók ekki eftir því að A1
Rentford elti Gilly, enda gætti
A1 þess vandlega að Duncan sæi
hann ekki.
Rentford var órólegur. Ekki
vegna þess fyrirlitlega verks,
sem hann hafði framið, heldur
vegna þess, að hann óttaðist að
stúlkan segði Duncan Hurst frá
því, sem þeir Russell höfðu gert
henni.
Því elti hann Gilly, sem gekk
áfram niðursokkinn i vonleysis-
legar hugsanir sínar.
— Þurfið þér að flýta yður
svona mikið? spurði hann og
þerraði svitann af enninu, þeg-
ar hann hafði náð henni.
Gilly leit á hann.
— Ég vissi ekki að þér vær-
uð þarna, sagði hún vélrænt. —
Hvað viljiö þér?.
— Tala fáein orð við yður,
sagði hann ög brosti. — Mig
langar til að gera yður greiða.
— Gera mér greiða? Við hvað
eigið þér?
Hann leit gætilega á hana.
Aðeins þetta, ef ég væri í yðar
sporum — léti ég það vera að
tala um — það, sem þér vitið.
Duncan Hurst er ekki eins og
allir aðrir og komist hann að
þessu með yður og Russ ..
Gilly starði á hann. Átti hún
að segja Duncan eitthvað? Eða
nokkrum öðrum — um þá skömm
og blygðun, sem fyllti hug
hennar? Það var óhugsandi!
— Ég segi honum það ekki!
sagði hún hvasst og snéri sér
við. — Farið þér!
— Sjálfsagt, sagði hann móðg-
aður.
Hann var samt næstum viss
um að hún myndi ekki segja
neitt, þegar hann sá hana ganga
á brott. Hún var ekki ein af
þeim, sem eru með læti, hún var
hlédræg.
En samt varð að reikna með
henni, hugsaði A1 Rentford. —
Það voru allar myndirnar af
henni fyrir framan veitingahús-
ið og auk þess hafði henni geng-
ið afar vel. Sennilega yrði hún
fræg.
A1 Rentford velti því fyrir
sér, hvernig hann gæti fengið
sinn hlut af frægðinni og hvern-
ig væri bezt að halda á spilun-
um.
Fyrst og fremst var það Russ-
ell Hurst og hann hlaut að vera
fús til að borga eitthvað. Hann
átti nýja konu og bróður sem
hét Duncan Hurst og varla lang-
aði hann til að sagan um litlu
stúlkuna úr klaustrinu bærist út.
Það 'var auðvelt fyrir feit-
lagna manninn að senda Russell
Hurst orðsendingu um leið og
hann kom til landsins.
„Hittu mig á barnum í Ber-
voick klukkan sjö í kvöld. Þaö
er áríðandi og ég ræð þér til
að koma. — Al.”
Hann vissi að það myndi fara
um Russell Hurst þegar hann
læsi þetta og hann hefði glaðzt
hefði hann séð reiðisvipinn, sem
kom á Russell Hurst meðan hann
bögglaði miðann saman þar sem
- hann og konan við hlið hans biðu
eftir leigubíl.
Eve Hurst, grönn og vel klædd
en föl og með dökka bauga und
ir augunum leit spyrjandi á eig
inmann sinn.
— Er eitthvað að elskan? Þú
ert svo reiðilegur?
— Að? Endurtók hann. — Nei
það er ekkert hjartað mitt. . .
ég þarf að hitta mann. Það er
slæmt að ég skuli neyðast til að
setja þig af við hótelið og fara
strax aftur.
Eve Hurst svaraði engu en
hún virti Russell Hurst gaum
gæfilega fyrir sér.
Hún giftist honum af því að
hún tilbað hann og á brúðkaups
ferðinni hafði hann leikið hlut
verk sitt sem elskhugi og eigin
maður með miklum ágætum. Hún
hafði næstum gleymt því, livernig
hann hafði tekið hana með stormi
og efanum, sem hún bar til hans
þrátt fyrir allt. Hún hafði næst
um gleymt þeim leiðindum sem
gerzt höfðu rétt fyrir brúðkaup
ið .
Nú kom allt aftur. Hún var
rík — já, en rík af peningum og
ekki öðru. Peningarnir gátu ekki
gefið henni tryggð og ást. Held
ur ekki það, sem hún óskaði sér
framar öllu öðru — barn.
Meðan hún sat og hugsaði um
manninn sinn úti í flugstöðinni
hugsaði hún um hve allt myndi
breytast ef hún aðeins gæti sdgt
honum að hún ætti von á barni
hans.
En það gæti hún aldrei sagt
honum .
— Vertu ekki lengi. Ég ætla
snemma að hátta, ég er svo þreytt
sagði hún.
— Gerðu það, sagði Russéll
með uppgerðarumhyggju. — Ég
verð fljótur.
Hann ók henni til hótelsins og
svo beint á barinn í Berwick .
A1 Rentford sat þar við barborð
ið og drakk.
— Daginn Russ, sagði feitlagni
maðurinn. — Hefurðu haft það
gott? Hvað viltu drekka?
— Ég veit það ekki, sagði Russ
ell Hurst. — Whisky. Hvað vild
urðu mér annars, A1 Út með það
— ég hef mikið að gera.
— Ég skil það vel, sagði hinn
maðurinn og drap tittlinga. —
Konan bíður — rík falleg kona.
Þú hefur svei mér dottið í lukku
pottinn Russ. En mig vantar
vinnu og........
— Þú sagðir sjálfur upp hjá
Duncan, sagði Russell reiðilega
en A1 greip frammi í fyrir hon
um.
— Ég gæti kannski fengið vinn
una þar aftur með góðri aðstoð,
sagði hann sykursætt. — Með
smá aðstoð og heppni — annað
þarf maður ekki í þessu lífi.
— Ja, ég veit ekki, sagði Russ
ell og fékk sér sopa úr glasinu.
— Mér þætti gott ef þú kæmir
þér að efninu.
— Ég skal gera það, sagði hann
jafn sykursætt og fyrr. —
Manstu eftir skozku stúlkunni, er
þú fékkst áhuga á?
Gilly. Hann hafði hugsað um
hana af og til alla þessa daga.
Hann vissi að hann varð að leita
hana uppi. . . nú átti hann ríka
konu og væri ekki háður bróður
sínum og þá gat hann kannski
gert eithvað fyrir Gilly. Hún var
nú svo sæt. . . .
A1 Rentford virti hann fyrir
sér — Hún fór til London til að
leita að þér lluss, sagði liann. —
Fór til Duncans og nú syngur
hún með hljómsveitinni — hvað
finnst þér um það. Hún er bæði
sæt og. . .
— Haltu kjafti, hvæsti Russell
Ifurst. Hann var náfölur og A1
Rentford varð svo hrifinn yfir að
sjá það að hann benti barþjón
inum að hella aftur í glasið.
Fyrsta hugsun Russells var feg
inleiki yfir að hann var ekki leng
ur háður bróður sínum sem liefði
án efa rekið hann hefði hann
heyrt söguna, en svo kom óró-
leikinn aftur því að liann hugsaði
um Eve sem hann var rétt búinn
að yfirgefa. Hún var ekki saklaust
barn eins og Gilly og þó hún
segði fátt var ekki margt sem fór
fram hjá henni.
Auk þess vissi hann að honum
hafði ekki tekizt að gera hana
fullkomléga hamingjasama þótt
hann hefði gert heiðarlega til
raun til þess að endurgjalda
henni gjafmildi hennar.
Hún leit á hann með sínum
18. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐI0 J3