Dagur - 28.10.1997, Blaðsíða 2

18-ÞRIÐJUDAGUR 28.0KTÓBER 1997
Xfe^HT
LIFIÐ í LANDINU
L.
Hér í bréfinu að ofan er deilt á strætókerfid. Sumir þurfi að bíða verulega lengi eftir sinum vagni og eru lengi á leiðinni heim.
Þessir hringdu
Kona hringdi, full reiði yfir frétt-
um ríkisútvarpsins. Henni finnst
ótækt að fá á því lýsingar í smá-
atriðum við morgunverðarborð-
ið, hvernig verið er að myrða
fólk og nauðga smástúlkum úti í
hinum stóra heimi. Ríkisútvarp-
ið ætti að sjá sóma sinn í því að
vera ekki með svona fréttir, að
minnsta kosti ekki svona ná-
kvæmar. Við getum ekkert gert
við þessu og erum ekkert bætt-
ari að heyra frá því sagt.
Konan var einnig mjög ósátt
við það að einhver hjá útvarpinu
virtist í smástelpuleik, hvað það
varðaði að ráða þuli. Þetta væru
allt of oft ungar stúlkur sem
varla kæmu upp orði nema að
stama og stundum kæmu þær
lafmóðar að hljóðnemanum,
eins og þær væru að koma Iangt
að hlaupandi. Þessu vill hún
breyta, hafa skýrmælt, fullorðið
fólk við hljóðnemana.
Af hveiju bjóða stórmarkaðarnir ekki
upp á að fólk geti horft á sjónvarp á
meðan beðið er eftir afgreiðslu? Það
myndi vafalítið létta biðina.
bera í bakkafullan lækinn að agnúast út í málfar
útvarpsfólks, en þetta gengur nú út yfir allan
þjófabálk ...
,Á hverri einustu sjöundu mínútu
sólarhringsins sem klukkan slær“.
Þessi frábæra setning heyrðist á einni
r útvarpsstöðinni á sunnudagskvöldið
og varð til þess að meinhornið ók
nærri því á næsta ljósastaur. Það er ef til vill að
Það þarf að kippa snarlega í lag verð-
merkingum hjá 10/11 í Lágmúla. Það
er undir hælinn lagt hvort vörur eru
merktar, meira að segja þær sem eru á
áberandi stöðum í stórum stöflum.
Dagur • Strandgötu 31 • 600 Akureyri
og Þverholti 14 • 105 Reykjavík
Síminix hjá lesendaþjónustunni:
S63 1626netfang : ritstjori@dagur.is
Símbrcf: £171'" SS1 6270
"WB * X? ** *
Enn um strætó
Þannig háttar til að ég er í Há-
skólanum og dóttir mín í Versl-
unarskólanum. Við búum í Mos-
fellsbæ og þurfum að taka stræt-
isvagn heim, ég tvisvar í viku en
dóttir mín daglega. Samkvæmt
töflu eigum við að geta tekið
leið 7, sem á að koma í Ártúnið
1 mínútu eftir að Mosfellsbíll-
inn á að fara. Það er ekki Iengri
tími en svo að hægt er að biðja
Mosfellsbílinn um að bíða. En
reyndin hjá okkur mæðgum er
sú, að leið 7 er nánast alltaf 7-
10 mínútum of sein og það er
allt of langur tími til að við get-
um beðið Mosfellsbílinn um að
bíða. Afleiðingin er sú að við
þurfum að bíða í að minnsta
kosti 20 mín. í Ártúni. Við erum
ekkert sérstaklega hressar með
þetta og finnst þessi þjónusta
ekki góð. Það eru mjög margir í
Versló og háskólanum sem búa í
Mosfellsbæ og til þess þarf að
taka tillit þegar Ieiðatöflur eru
gerðar. Við sjáum ekki fram á að
geta haldið áfram að nota strætó
við þessar aðstæður og það end-
ar sennilega á því að við kaup-
um okkur bíl, nokkuð sem við
ætluðum að sleppa við.
Ósúttur ferðalangur.
Að drepa eða
drepa ekki
Þegar ég var búinn til,
gleymdist víst að setja
í mig Veiðináttúruna.
Og þess vegna er sjálf-
sagt ekkert að marka
þá kenningu sem ég
hef komið mér upp
um rjúpnaveiðimenn.
Hún er á þá lund að
þeim megi skipta í
þrjá flokka. Tvo
þeirra meigi leyfa,
en þann þriðja ætti
að banna.
í fyrsta ilokki eru
þeir sem skjóta
sér í matiim.
Mér finnst svosem
allt í lagi að menn
geri það ef þeir hafa
byssuleyfi og ein-
hverjar rjúpur eru til að skjóta.
Margir eru búnir að venja sig á
að hafa þær í jólamatinn og ef
þeir fengju ekki sínar rjúpur
þá, yrðu jólin bara svona rétt
eins og hver annar sunnudag-
ur. Eg á fremur bágt með að
dæma um þá hluti því að það
er víst komið á fimmta áratug
síðan ég bragðaði rjúpu síðast.
I öðrum flokki eru þeir sem
drepa rjúpur til að drýgja tekjur
sínar.
Ég get út af fyrir sig alveg
fyrirgefið þeim líka. Sjálfsbjarg-
arviðleitnin er mönnum í blóð
borin og ekkert er skrýtið þó
menn reyni með einhveijum
ráðum að klóra í bakkann þeg-
ar Iaunin eru lág. Hræddur er
ég samt um að ekki séu mikil
uppgrip hjá öllum ef þeir
reikna sér tímakaup og draga
veiðarfærakostnað frá.
Það er nefnilega af sem áður
var. Gamall maður sagði mér
að þegar hann var upp á sitt
besta, svona um og upp úr
stríðsárunum, hefði hann oft
fengið þetta upp í 40-50 rjúpur
yfir daginn. Einn veturinn
komst hann í sextán hundruð
stykki. Þetta er ekki hægt núna
vegna ofveiði. Mér er alveg
sama hve margir halda því
fram að ekki sé hægt að ofveiða
rjúpu. Þó ég hafi ekki hundsvit
á því, trú ég ekki þeim sem
haída því fram að einu gildi
hve mikið sé skotið, það komi
ekkert niður á stofninum.
I þriðja hópnum, þessum sem
ætti að banna, eru þeir sem
þurfa að finna sér afsökun fyrir
ijúpnadrápi. Þeir bera því oftast
við að það sé svo hollt að hreyfa
sig, ganga um íjöll og firnindi
og anda að sér hreinu lofti.
Það hvarflaði
eklri að mérað
þaðgæti verið
skemmtilegt að
drepa...
Þessi afsökun er fá-
ránleg. Eins og það sé
ekki alveg hægt að fara
í fjallgöngur og fá sér
frískt loft án þess að
drepa eitthvað í leið-
inni. Þar nægir að
benda á Ferðafélag Is-
lands. Fólk í því félagi
gengur oft dögum
saman um öræfi
landsins og ævinlega
byssulaust. Og ég
hef reynt þetta á
sjálfum mér. Síðast
þegar ég fór í fjall-
göngu þá sá ég að
vísu ekkert kvikt
nema nokkra hesta,
en það hvarflaði ekld
að mér það gæti ver-
ið skemmtilegt að
drepa þá. Hvað þá að, að því
væri einhver heilsubót.
I þessum þriðja hópi eru þeir
sem æða á fjöll eins og asnar
og vita ekkert hvað þeir eru að
fara og þarf að senda hundrað
manna björgunarsveit á eftir
þeim til þess að þeir skili sér. I
þessum hópi eru líka menn
sem vita ekkert hvernig rjúpa
lítur út og skjóta á allt kvikt,
allt frá snjótittlingum upp í 40
manna rútur eins og dæmin
sanna.
Eg ætti e.t.v. að hafa einn
flokk enn í þessari ógáfulegu
og þýðingarlausu skilgreiningu
minni á rjúpnaskyttum. í þann
flokk koma þeir sem bera í sér
hina óviðráðanlegu veiðiástríðu
frummannsins og láta allt ann-
að lönd og leið ef færi gefst að
skjóta fugl eða kasta fyrir fisk.
Þótt einhver vildi banna þeim
að veiða, þá væri það ekki
hæjgt. Þeir mundu veiða samt.
Eg man samt eftir því eitt-
hvert haustið þegar ijúpnaveiði-
tíminn var að byija, að talað var
við einn veiðimanninn í fréttum
sjónvarpsins. Hann kom skeið-
andi einhvers staðar utan úr
auðninnni með 5-6 rjúpur í
hendinni og byssu um öxl.
Fréttamaðurinn spurði hann
hvort þetta væir erfiðisins virði.
„Þú getur ímyndað þér,“
sagði sprengmóð skyttan. „Það
þarf eitthvað til að rífa sig fyrir
allar aldir upp úr rúminu frá
konunni þegar maður gæti lúrt
fram að hádegi.“
Ég veit auðvitað ekkert
hvernig konu þessi maður átti.
En hafi hann verið sæmilega
giftur, þá er ekki til pottþéttari
sönnun þess að veiðiástríða
geti orðið óviðráðanaleg.