Dagur - 18.08.1998, Blaðsíða 4

20-ÞRIÐJVDAGVR 18. ÁGÚST 1998
rD^ir
LÍFIÐ í LANDINU
Einhvemtíma um daginn
fékk ég þá glimrandi
góðu hugmynd, að skrifa
úttekt á kvikmyndunum
sem verið er að sýna í
reykvískum kvikmynda-
húsum. Mér datt þetta í
hug þegar ég leit yfir bíó-
auglýsingarnar einn dag-
inn og sá úrvalið. Mig
langaði ekki á neina
mynd. Eg var búin að sjá
„As good as it gets“ og
hafði skemmt mér kon-
Hinar myndirnar tvær, sem ég hefði
getað hugsað mér að sjá, var ég fyrir
löngu búin að fara á í útlöndum; „The
Big Lebowski" Coen bræðra og Almadov-
ar myndina „Kvikt hold“. Það þarf því
enginn að segja mér að kvikmyndir séu
frumsýndar fljótt og örugglega á Islandi.
Það á aðeins við um ákveðna tegund
bandarískra kvikmynda, sem á daglegu
áhugamannamáli kallast Hollywood
myndir. Af þeim er líka nóg. Það sann-
reyndi ég í bíórassíu, sem ég tók á dögun-
um.
Ég varð mér úti um fullt af bíómiðum í
nafni blaðsins og fór á eins margar mynd-
ir og ég hélt út að sjá á tveimur helgum.
Niðurstaðan? Fordómafullar skoðanir
mínar voru á rökum reistar; úrvalið í
kvikmyndahúsunum er einsleitt.
Þreyttur leikari
Þetta er allt sama lagalínan í mismunandi
útsetningum. Kannski sá ég ekki allt það
versta, né heldur allt það besta - ef hægt
er að tala um gæði - en nóg af vondum
myndum sá ég samt. Mér leið eins og ég
hefði borðað yfir mig á þriðja degi jóla.
Það ætti því að vera erfitt að útnefna
verstu myndina, en svo er ekki. Hún heit-
ir „Leathal Weapon 4“. Hún var alveg
jafn gömul og þreytt og aðalleikarinn,
Mel Gibson, sem stundi og barmaði sér í
öðru hvoru atriði.
Ekki var „Mercury Rising" mikið betri.
Plottið var ömurlegt, og fullkomlega
ósannfærandi. Samt var hún skömminni
skárri en Þungavopnið. Þökk sé Bruce
Willis. Hann er ekki stjarna fyrir ekki
neitt. Það sannaði „Armageddon". Sú
mynd er þvílík endemis della, að það er
ekki annað hægt en hafa gaman af henni.
Hún er dæmi um sannfærandi formúlu-
mynd, sem gengur upp. Hún býr yfir töfr-
um formúlunnar, því henni tekst reglu-
lega að koma manni óvart með hnittnum
útfærslum á margtuggnum atriðum.
Bcðið eftir endiniun
En þær eru sjaldgæfar formúlumyndirnar
sem halda andlitinu lengur en í nokkrar
mínútur af 120. „Sex dagar og sjö næt-
ur“, með Harrison Ford og Anne Heche,
fer til dæmis alveg þokkalega af stað.
Parið leikur að sjálfsögðu steríótýpur, en
tekst ágætlega upp í smellnum tilsvörum.
Botninn dettur þó fljótlega úr gríninu og
UMBUÐA-
LAUST
Margrát E.
Ólafsdöttir
skrifar
unglega.
„Sliding Doors“ er
nauðgun á snilld-
arverki Ki-
ezlowskis, „Tilvilj-
anir".
Andlaus
eftir það er ekkert annað hægt að gera en
bíða eftir fyrirsjánlegum endi.
Kvikmyndin „Heift“ er skyldari ákveð-
inni tegund bókmennta, sem kennd hefur
verið við konur. Hún treystir á leikkon-
urnar, en þær standa ekki undir vætning-
unum. „Sliding doors", sem hefur sömu
karakterlausu Ieikkonuna í aðallhlutverki,
er síst betri. Hvílík nauðgun á frábærri
hugmynd Kristofs Kiezlowskis. „Tilviljun"
var nýverið sýnd hér á pólskri kvikmynda-
hátíð og minnir því óþyrmilega á sig. Þá
er bandaríska útgáfan af „Himni yfir
Berlín“ skömminni skárri. Englarnir eru
hreinilega of sjarmerandi hugmynd, sem
klikkar ekki í meðförum Nicolas Cage, þó
svo myndin sé nær óbærilega væmin.
Aukaverkanir þessarar úttektar var and-
legur doði. Meira að segja mynd með
stórleikurunum Paul Newman, Susan
Sharandon og Gene Hackman tókst ekki
að Iífga hann við. Það var þreytt mynd.
Af öllum þeim myndum sem ég sá,
kom aðeins ein mynd ánægjulega á óvart.
„The man who knew too little“ reyndist
bráðskemmtileg, listilega vel gerð stæling
á njósnamyndum að hætti James Bond -
frá tíma Sean Connory. Hún er lítið
meistarastykki.
En hvað segir þetta okkur? Að myndir
þurfa ekki að vera „listrænar" til að vera
góðar? Eða það sem verra er; „ólistrænar"
myndir eru ekki nærri því alltaf góð af-
þreying.
Rltskoðum
þingmennina
Sennilega er engin stétt á íslandi
haldin jafii ónauðsynlegri ritræpu
og alþingismenn. Þessi stétt hef-
ur ákafa þörf fyrir að segja einsk-
isverða hluti í sem allra lengstu
máli á sem dauflegastan hátt. Og
hefur komist upp með það. Það
er nefnilega ekki venja að rit-
skoða greinar alþingismanna.
Þetta var þó siður á Alþýðublað-
inu því þar var illa skrifuðum
greinum stjórnmálamanna stung-
ið ofan í skúffu og þær látnar
gleymast. Þingmenn fóru í fýlu
og skildu ekkert í því að svo til eini
stjórnmálamaðurinn sem fékk birtar eft-
ir sig heilsíðugreinar var Jón Baldvin.
En vegna þessarar kröfu um vel skrifað-
an texta varð Alþýðublaðið hesta blað á
MEIMNIIUGAR
VAKTIN
Kolbrún
Bergþórsdóttir
skrifar
íslandi. (Blessuð sé minning
þess).
Skrif alþingismanna bera yfir-
leitt með sér að sá sem pennan-
um stýrir hefur lesið dágóðan
slatta af skýrslum en ekki nægi-
lega mikið af góðum skáldskap.
Textinn er marflatur og þar má
finna vélræn stofnanaorð eins
og „aðili" í annarri hvorri setn-
ingu. A mínum árum í mennta-
skóla hefðu menn fallið á svona
stíl. Innihaldsleysi þessara
greina er einnig æpandi. Það er
eins og menn hafi ekkert að segja og
greinarnar virðast aðallega skrifaðar í
þeim tilgangi að fá af sér mynd í blöðin.
Undantekningar finnast vissulega.
Annar ritstjóri DV er stjórnmálamaður
„Sennilega er eng-
in stétt á íslandi
haldin jafn ónauð-
synlegri ritræpu og
alþingismenn.
Þessi stétt hefur
ákafa þörf fyrir að
segja einskisverða
hluti í sem allra
lengstu máli á sem
dauflegastan hátt.“
sem er öðrum þræði rithöfundur. Hið
sama á við um hæstvirtan forsætisráð-
herra. Flestir alþingismenn búa þó ekki
að slíkum gáfum og skrifa án þess að
geta það. En það er svosem engin furða
að þeir skuli ekki átta sig á þessari nöt-
urlega staðreynd. Dagblöðin veita þeim
skjól. Það kann að hljóma ótrúlega en
samt er það svo að flestir þingmenn tala
skárr en þeir skrifa og er þó ekki hægt
að hæla þeim fyrir málsnilld. Það færi
þeim samt best að halda sig í ræðupúlti
í þingsölum og lesa skáldskap þess á
milli. Umfram allt ættu þeir að láta það
ógert að sóða út með vesældarlegum
skrifum sínum lítið dagblað á við Dag.
/
MÚWmt* t.t* n t n 11 s vi vi11 -t we-jt*
t Vt't'V 111 t t 1 » » 1*ÍV111 1 t v» »