Dagur - Tíminn Reykjavík - 03.04.1997, Blaðsíða 4

16 - Fimmtudagur 3. apríl 1997
jOitgur-Œaumn
UMBUÐALAUST
Guð býr ekki í hljóðkerfum
Hlín
Agnarsdóttir
skrifar
S
g fór í fermingarmessu
um páskana í kirkju séra
Hallgríms. Fylgdist þar
með einum tug ungmenna sem
játuðu trú sína fyrir framan alt-
arið, krupu á kné fyrir framan
presta sína og voru blessuð:
Vertu trúr allt til dauða og Guð
mun veita þér lífsins kórónu.
Lágvaxnir piltar og hávaxnar
stúlkur, reyndar á afar hávöxn-
um skóm, sem nú eru í tísku,
nokkurs konar stultur og fíla-
fætur. Átti bágt með mig þegar
óg sá þessar bomsur kíkja mjög
áberandi undan fermingar-
kyrtlinum, sérstaklega þar sem
ofurgrannir unglingaökklar
voru annars vegar. Hugsaði:
guð býr í tískunni amma. Hann
býr líka í svip stoltra foreldra
sem sátu ásamt öðrum prúð-
búnum börnum sínum, ömmum
og öfum á kirkjubekkjunum.
Hann býr í blossum og mynda-
vélum sem skapa ævarandi
minningar um þessa stund og
hann býr í fermingarveislunum
sem bíða út um allan bæ fullar
af nammi guðs.
Þegar guð klikkar
Ég tók þátt í messunni, söng
sálmana og velti því fyrir mér
hvers vegna ég sé ekki í kirkju-
kór, því mér skilst á sumum
læknum sem vilja ráða konum
heilt, að fyrir utan sönginn sé
félagsskapurinn svo góður í
kirkjukórum og svo er Mótettu-
kórinn hans Harðar einn sá
besti í bænum og ég sem er
með svo góða rödd. Ég stóð upp
og settist niður eins og skipað
er fyrir í prógramminu og ég
reyndi með góðum vilja að
meðtaka boðskap séra Karls
Sigurbjörnssonar til ferming-
arbarnanna, sem ég er eigin-
lega viss um að hafi verið mjög
athyglisverður og áhugaverður.
En þar klikkaði samt guð. Því
guð býr greinilega ekki í hljóð-
kerfi Hallgrímskirkju, hann vill
ekki láta flytja sig gegnum
hljóðnema í þessari voldugu
byggingu. Hann gerði okkur
grikk og þegar eyrun námu
ekki lengur orð séra Karls þá
fór hugurinn á kreik og flaug
upp um allar þessar múrahvelf-
ingar og ég fór að hugsa, hvað
er kirkja? Ef kirkjan er lifandi
þá er hún það afl sem maður
vill hlusta á, gagnkvæm sam-
skipti prests og safnaðar, rétt
eins og í leikhúsinu þar sem
gagnkvæm samskipti leikara og
áhorfenda ættu (þegar best læt-
urj að eiga sér stað. Kirkjan er
ekki bara bygging, ekkert frek-
ar en leikhús er bara bygging. í
kirkjunni þarf að ríkja gleði og
ánægja, trú á lífið og tilgang
þess.
Ef við kynnum
að hlusta
Við getum svosem byggt og
byggt yfir þennan tilgang okkar,
en ef ekki heyrist mælt mál í
” Sektír og fange lsi
fyrir kvótasvik"
I

/?ssAf&r/ rr po/e&a/z
/Mz&c/Æ. Pú ttr
//err/MA' //#&?
SEl r 7T/IL(//M Sl/r/M/f/,
fit/ //£&?//? /?///Y/9ZS
SEr/£> /A/A/ //ÓM4 '
öllum þessum byggingum og
ekkert samband myndast milli
manna, til hvers erum við þá
saman? Eyru mín námu eitt
það mikilvægasta sem séra Karl
sagði, sem fjallaði einmitt um
það að heyra og hlusta, hlusta á
hvert annað. Ó, hvað heimurinn
væri öðruvísi ef við bara kynn-
um að hlusta á hvert annað, í
pólitík, kjaramálum, stríðum,
hvers vegna eru stríð ... svo
heyrði ég ekki meir. Röddin
hoppaði og skoppaði út um alla
kirkju eins og bolti, kom stund-
um til baka og þá greip maður
eitt og eitt orð á stangli og beitti
eyranu með erfiðismunum í
þeirri von að ná, heyra og
hlusta á guðs orð. En, nei, allt
kom fyrir ekki. Þegar loks kom
að trúarjátningunni var ég hætt
að trúa. Ekki á guð, heldur
þessa athöfn af tæknilegum
ástæðum. En þá var mér hugs-
að til orða Páls sem sagði að
kærleikurinn umbæri allt og ég
væri engu bættari á þessari
stundu hefði ég ekki kærleika.
Svo ég hætti að láta hljóðkerfi
Hallgrímskirkju eyðileggja fyrir
mér þessa stund, sat bara prúð
og stillt og hugsaði um öll
vandamál kirkjunnar og hvað
það væri nú sniðugt ef kirkjan
gæti oftar látið í sér heyra,
þannig að mann þyrsti í að
hlusta og taka þátt. En það þarf
svo mikið til. Rétt eins og í leik-
húsinu. í Hallgrímskirkju þurfa
hljóðmeistarar að setjast á
hljóðstefnu og fá guð í lið með
sér.
GARRI
Dans, söngur, húmor
Meðal gárunga sem
ekki taka sig of há-
tíðlega í trúar-
bragðafræðum í Norður-
Ameríku þykir fyndið að
spyrja hvers vegna mennon-
ítar vilji ekki að pör hafi
kynmök standandi? Það er
vegna þess að það gæti leitt
til þess að fólk fari að
dansa! Bann við dansi er vel
þekkt hjá þeim sem telja sig
gjarnan vera sérlega þókn-
anlega almættinu. Þeir vita
sem er að Guð hefur ekki
áhuga á dansi.
Islenska þjóð-
kirkjan hefur
hins vegar tek-
ið þann pól í
hæðina að am-
ast ekki mikið
við dansi, ekki
svona almennt.
Eftir vandræða
atvik að Hruna
hefur hins veg-
ar um langt
skeið ríkt al-
menn sátt um
að vera ekki mikið að dansa
í kirkjum. Umburðarlyndið
gagnvart dansinum hefur
því náð að kirkjutröppunum
í hinni íslensku lútersku. En
framþróunin í kirkjunni er
mikil og þó sátt ríki um að
halda dansinum utan við
kirkjurnar þá koma upp
önnur álitamál sem taka
þarf afstöðu tU.
Slagurinn
um sönginn
Allt síðastliðið ár barðist
kirkjan og kirkjunnar menn
um hvort og hversu mikill
hlutur söngsins ætti að vera
í kirkjunum. Þessi deila
kristallaðist í átökum milh
organista og klerks í Lang-
holti og tók á sig ýmsar
myndir, m.a. sönglausar
messur og messulausan
sálmasöng. Ýmsir voru
þeirrar skoðunar að þessi
átök um sönginn væru til
þess fallin að leggja þjóð-
kirkjuna í rúst og grafa
undan henni undirstöðurn-
ar þannig að í næstu stór-
rigningum færi fyrir henni
eins og húsinu sem byggt
var á sandi. Svo fór þó ekki
og eftir því sem Garri kemst
næst þá sigraði söngurinn
söngleysið, en sönglausi
presturinn mun nú messa á
internetinu, enda hjörð
hans dreifð um alla Evrópu.
Nýjasta átakaefnið, og
það sem væntanlega mun
einkenna yfirstandandi
kirkjuár, lýtur þó hvorki að
dansi eða söng. Nú er spurt
hvort Guð hafi húmor. Al-
mennt virðast prestar vera
þeirrar skoðunar að Spaug-
stofan hafi
ekki verið
fyndin s.l.
laugardag
þegar þeir töl-
uðu um að
blindir fengju
Sýn (sjón-
varpsstöð) og
höfðu ýmis
gamanmál um
atburði úr
Biblíunni. Þeir
tala um guð-
last og að
brandarar séu Guði ekki
þóknanlegir. Hins vegar er
greinilegt að menn innan
kirkjunnar eru tilbúnir til
að skipa sér í fylkingar um
það hvernig eigi að bregðast
við þessari fyndni Spaug-
stofunnar þannig að von er
á líflegum umræðum. Sumir
vilja banna og ávíta, saman-
ber athugasemdir biskups,
en aðrir virðast helst vilja
leysa málið í kyrrþey.
Rót vandans
Garri er þeirrar skoðunar
að þetta síðasta álitamál í
kirkjulegri umræðu sé í
raun í beinu framhaldi af
því umburðarlyndi sem þeg-
ar er komið fram. Kirkjan
umbar dansinn, hún hefur
nú heimilað söng inni í
kirkjum og þá er aðeins
rökrétt að sóknarbörnin
gangi á lagið og vilji húmor-
inn líka. Vilji menn koma í
veg fyrir „guðlast" af því
tagi sem fram fór í Spaugs-
stofunni sl. laugardag þá
ættu menn að vega að rót-
um vandans og banna líka
bæði dans og söng.
Garri.