Dagur - Tíminn Reykjavík - 14.06.1997, Qupperneq 16

>28 -'baugardagur, 14. -júnbí&97
Pagur^SIutTOttt
Gunnar Sverrisson
Jóhannes
Sigurjónsson
skrifar
S
lesendabréfl á dögunum var
því haldið fram að Dagur-
Tíminn væri óþolandi mál-
gagn karlrembusvína, þar sem
blaðið sá ástæðu til að birta for-
síðuviðtal og framhaldsumfjalla
um einhvern bilaðan Banda-
ríkjamann sem kom til Akureyr-
ar á eiginkonuveiðar. Aðrir hafa
haldið því fram að kvenrembu-
rottur ráði ríkjum á blaðinu og
vitna til skeleggra pistlaskrifa
Hlínar Agnarsdóttur og Rann-
veigar Vigfúsdóttur því til stað-
festingar.
Pessi tvö sjónarmið staðfesta
auðvitað að Dagur-Tíminn er á
réttri leið, er sem sé málgagn
karla og kvenna. Þannig að ef
einhverjir gangrýnendur blaðs-
ins fara að rórilla yfir því að
það sé hreinræktað barnablað
eða málpípa unglinga, þá er
stutt í að Dagur-Tíminn sé orðið
blað allra landsmanna.
Skortur á samskipta-
genum karla
Og fyrst við erum að skrifa um
konur og karla. í fréttatíma
breskrar sjónvarpsstöðvar í vik-
unni var töluvert ijallað um nýja
uppgötvun vísindamanna sem
skýrir eðlislægan mun karla og
kvenna. Það hefur sem sé komið
í ljós (ég lýsi þessu gróflega því
ég hef ekki rannsóknarniður-
stöður í höndum), að konur
hafa eitt tiltekið og ákaflega
merkilegt gen fram yflr karla,
svokallað „social gene“ upp á
engilsaxnesku, sem við getum
líklega kallað samskipta-genið á
íslensku. Þessir genetísku yfir-
burðir kvenna hafa það í för
með sér að þær eiga auðveldara
með að tala um hlutina og koma
orðum að hugsun sinni, eru
slyngari í samskiptum og tjá-
skiptum og hafa meiri þörf til að
kryfla persónuleg vandamál til
mergjar og leysa þau. Og sam-
skiptagenið skýrir einnig hið
svokallaða kvenlega innsæi,
sem körlum mun ekki áskapað.
Skortur karla á þessu sam-
skiptageni gerir það að verkum
að þeir eiga erflðara með að tjá
sig, hafa minni þörf fyrir að
kafa djúpt í málin og verða fyrir
bragðið meiri durtar og þumb-
arar í samskiptum en konur.
Þeim hættir til að skjóta fyrst og
spyrja síðan. Karlmenn eru sem
sé kábojar og Clint Eastwood
prótótýpa karlmannsins.
Að skúra gólf eða
drepa
Þessa niðurstöður eru svo sem
engin ný tíðindi og þarf aungva
gena-vísindamenn til að átta sig
á að tilfinningalífið, eða a.m.k.
birtingarmynd þess, er með
öðrum hætti hjá konum en körl-
um. Vísindamenn hafa hinsveg-
ar velt fyrir sér skýringu á þess-
ari misskiptingu samskiptagen-
anna sem náttúrlega er nauð-
synleg frá náttúrunnar hendi,
því annars væri hún ekki til
staðar. Og þeir telja að hún stafi
af því að skortur á samskipta-
geninu hafi auðveldað körlum í
árdaga að þjóta til veiða eða
fara í stríð, án þess að velta
verulega vöngum yfir ástæðun-
um. Ef þeir hefðu búið að um-
ræddu geni hefðu þeir e.t.v.
þurft að ræða málin lengi og
djúpt, leysa tilfinningaleg
vandamál heimafyrir, skúra
gólfið, stoppa í sokka osfrv. áður
en þeir fóru til veiða eða víga-
ferla, og þá hefðu vísast allir í
ættbálknum verið dauðir úr
hungri eða drepnir af ijendum.
Skortur á samskiptageninu ger-
ir karlmönnum sem sé kleift að
framkvæma án þess að hugsa,
og var ugglaust oft helvíti nauð-
synlegt á steinöld.
Eðlislægur þumbara-
gangur
En burtséð frá þeim vangavelt-
um, þá er nú ljóst að þumbara-
gangurinn er okkur karlmönn-
um eðlislægur. Hann er inn-
prentaður í forritið. Höfuðforrit-
arinn á himnum hefur sem sé
skapað okkur í sinni þumbara-
mynd. Þarna liggja því ýmsir
hundar grafnir.
Óskir og kröfur kvenna síð-
ustu áratugi um mjúka mann-
inn, nýja manninn, hafa því ver-
ið kröfur um að við karlmenn
gengjum gegn okkar eigin gene-
tísku uppbyggingu, afneituðum
sjálfum okkur, höguðum okkur
eins og við værum sauðdrukknir
af samskiptageninu, að við vær-
um til orðs og æðis líkari kon-
um. Og hefur auðvitað staðið í
mörgum manninnum að standa
undir þessum óbilgjörnu vænt-
ingum, enda flest auðveldara en
að ganga gegn genum sínum.
En þrátt fyrir það hafa ýmsir
talið sig vera mjúka menn eða
nýja menn og haga sér þannig.
En slíkir hafa ljóslega siglt und-
ir fölsku flaggi og reynst hrein-
ræktaðir hentifánamenn. Hinn
nýi, mjúki karlmaður er sem sé
ekki til - nema sem tilbúningur
kvenna.
Það gengur sem sé enginn
gegn genum sínum - án þess að
tapa sjálfum sér.