Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1981, Blaðsíða 13

Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1981, Blaðsíða 13
12 DV — HELGARBLAÐIÐ — LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1981 DV — HELGARBLAÐIÐ — LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1981. Auður í hlutverki sínu í Hnotubrjótnum, ásamt Konrad Bukes, en Konrad tók þátt í sýningunni „Blindingsleikur”, sem íslenski dans- flokkurinn færði upp í fyrra. EINHVI KEMEi tvö verk í einu, til að undirbúa þá sýn- ingu, sem á kannski að sýna eftir tvo daga. Það eru svo þrjú ný verk á hverju leikári þar að auki. Einu sinni á ári eru svo sett upp verk eftir óreynda danshöfunda úr ballettflokknum, og er mjög gaman að taka þátt í þeim sýning- um.” Fjarlægari áhorfendur — Hvernig fannst þér að sýna hér heima? „Mér finnst yndislegt að koma heim til að dansa. Minn kærasti áhorfenda- hópur er hér heima, og ég fann að ég hafði eins sterkt samband við áhorf- endur núna eins og áður, svo mig lang- aði virkilega til að gera vel. Úti er þetta öðruvísi, maður er fjarlægari áhorf- endum, en hérna heima taka allir svo hlýlega á móti mér. ’ ’ — Hefurðu ekkert hugsaö um að koma heim? „Jú, ég hef hugsað um að koma heim, — einhvern tíma kem ég heim. Það veitir manni þó á vissan hátt styrk þarna úti, að ég get alltaf komið heim, þegar ég vil, sem ekki er hægt að segja um alla vini mína þar. Með mér dansar t.d. stúlka frá Rúmeníu sem flúði frá heimalandi sínu, og getur ekki snúið aftur. Það er alltaf að færast meira og Auður dansaði stórt hlutverk í Svanavatninu árið 1979 í Munchen. Danmörku og Englandi, hefði ég hlotið hér. Kennslan hér var blönduð úr ensk- um og rússneskum skóla, og ég fékk líka snemma reynslu á sviði hér heima. Þegar ég kom út 1978, var það inni í miðju leikári hjá þeim, en þeir voru samt mjög jákvæðir gagnvart mér. Ég var fyrst á hólf-sóló samningi, þ.e. ég sýndi með hóp og var með lítil sóló- númer, en núna er ég komin á sóló samning, — ég er núna ein af sex kven- sólóistum við óperuna. — Varð þýskan þér ekkert til traf- ala, þegar út var komið? „Ég var alveg mállaus á þýska tungu, þegar ég kom út. í Múnchen óperuni eru dansarar frá öllum löndum, þetta er svona alþjóðlegur ballett og því mikil enska töluð þar. Ég bjó með þýskri stúlku strax frá upphafi, og hún var mjög þolinmóð við mig, svo ég gat lært þýskuna, enda kynntist ég þýsku fólki um leið og ég kom út, og því eins gott að kunna málið!” Meiri íslandingur erlendis — Ætlaðirðu þér að verða svona lengi úti? „Nei, fyrst var skrekkur í mér, eftii að ég hafði tekið þessa ákvörðun. Þá ætlaöi ég mér að vera í hálft eða eitt ár þama. í fyrstu var allt svo fjarlægt, svo hætti maður að bera löndin saman, og þegar ég kom heim eftir eins og hálfs árs fjarveru, þá sá ég betur en áður það jákvæða við ísland. Lét jafnvel hvarfla að mér aðkoma aftur heim, en það var nú meira út frá tilfinningunum. En ég sé það betur og betur, að því lengur sem ég er erlendis, því meiri íslendingur er ég. Ég verð Íslendingur hvar sem ég bý eða verð. — Geturðu lýst fyrir okkur venju- legum degi hjá þér við óperuna? „Já, ég vakna klukkan 7.30 á morgnana, og vinnudagurinn er 6 klukkustundir yfirleitt. Frá 10—11.30 er þjálfun og upphitun, sem er eins og skóli. Síðan æfum við til kl. 13, það verk, sem er í gangi, fáum frí síðdegis, og æfum frá kl. 17—20. Stundum eru þó sólóistar látnir æfa síðdegis, svo þetta getur orðið allt að sjö stunda æfing, þegar mest er að gera. Það er lít- ið um frí, því þegar heim er komið er klukkan yfirleitt orðin níu eða meira, og þá tekur því ekki að fara neitt, og einnig æfum við á laugardögum. Við erum því mjög bundin I vinnunni en ekki yfirkeyrð. Það er t.d. ekki hægt að þiggja heimboð um helgi, nema með dags fyrirvara, því við vitum svo lítið frá degi til dags hversu lengi æfingar geta orðið. Þarna renna klassísku verk- in í gegn, Þyrnirós, Rómeó og Júlía, Hnotubrjóturinn og Copelia, svo eitt- hvað sé nefnt, og oft er það þannig, að ekki hefur fundist tími til æfinga á ein- hverju verkin, svo við verðum að æfa „Fyrstu tvö árin hjá Íslenska dans- flokknum voru eins og skóli fyrir marg- ar okkar. Ég hafði alltaf haft góða kennara, en það má segja, að það hafi verið Alan Carter, sem gerði útslagið. Hann var sérstaklega góður kennari. ” Það er Auður Bjarnadóttir, listdans- ari, sem hefur orðið. Auður hefur dansað með Munchen óperunni í rúm- lega þrjú og hálft ár, en hún kom til ís- lands fyrir skömmu, og sýndi þá í Þjóðleikhúsinu, ásamt dansherra sínum, Dinko Bogdanic. Ummæli blaða um þá sýningu og Dinkos, voru á þá leið, að Auði hefði farið ótrúlega mikið fram, frá því hún fór héðan. Eitt blaðanna segir svo: „Fór héðan ung og efnileg, en kemur nú heim þroskaðri og sviðsvön. Tæknilega mjög góð og túlkun hennar einlæg. ” Eflaust er það vandalitið fyrir Auði að sýna einlægni í dansi sinum, svo ein- læg og elskuleg, sem hún er sjálf. Það er jafn skemmtilegt, að hitta fyrir ís- lending, sem hefur náð framförum er- lendis og lætur það ekki stíga sér til höfuðs, eins og það er hörmulegt að hitta einhvern, sem telur sig vera of góðan fyrir ísland, eftir að hafa náð frama á erlendri grund. Auður er sama „litla stúlkan”, sem fór héðan fyrir tæpum fjórum árum, sama hlýlega brosið einkennir hana, og það var sama um hvað var talað, hún er hæversk og eðlileg gagnvart frama sínum i Þýska- landi og víðar. Lærði hjá Eddu „Ég fór fyrst að læra ballett hjá Eddu Scheving þegar ég var átta ára,” segir Auður. „Ári síðar fór ég svo til náms við Þjóðleikhúsið, og byrjaði með íslenska dansflokknum, þegar hann tók til starfa árið 1973: Ég hafði farið á námskeið í Kapmannahöfn þrjú sumur, og til Englands fór ég um vetur- inn 1976; og á þessum stöðum sá ég sýn ingar, sem vöktu áhuga minn á að sjá og kynnast ballettheiminum í öðrum löndum. Ég skrifaði því konu, sem hafði kennt mér í Kaupmannahöfn, og var ballettmeistari við Múnchen óper- una, því mér hafði verið-sagt að mestu atvinnumöguleikarnir væru í Þýska- landi. „Það var eitt pláss laust við Múnch- en óperuna, og þurfti ég að fara út, og sýna þeim hvernig ég dansaði. Þetta var um haustið 1977, og hefði ég þá getað fengið vinnu þar strax, en þá var búið að ákveða að sýna Hnotubrjótinn hér heima, svo ég dvaldi í Múnchen í nokkra daga, og fór svo heim. Til Þýskalands fór ég svo aftur í febrúar 1978, og hef verið þar síðan.” — Hvernig var þér tekið í fyrstu? „Mér var strax tekið mjög vel, en fólk var ákaflega hissa að heyra að ég kæmi frá íslandi, og að einu menntun mína, fyrir utan þessi tvö námskeið í i >' Rætt vid Auði Bjarna- dóttur, listdansara Texti: Anna Krístine Magnúsdóttir 13 ...... .... Engin heimþrá — Færðu aldrei heimþrá? „Heimþrá? Nei, ekki get ég sagt það, en ég er alltaf spennt að koma heim. Ég hef engan tíma til að láta mér leiðast, það er alltaf svo mikið að gera. Auðvit- að hugsa ég oft heim, og langar að sjá fólkið mitt. Milli okkar eru sterk bönd, og óneitanlega væri indælt að geta skroppið heim eina kvöldstund, til að hitta ættingja og vini. Mér finnst líka gaman að sjá, hversu sterk bönd eru innan íslenska Dansflokksins, og hvað þau halda saman í baráttunni. Úti verð- ur oft svo hörð samkeppni, og þar finn- ur maður ekki þetta góða samband, sem ríkir hér, á milli ballettfólksins. Samkeppni er góð á vissan hátt, en hún getur líka leiðst út á neikvæða braut”. Og með þessum orðum kveður Auð- ur bjarnadóttir. Hún átti að vera farin úl Múnchen daginn, sem viðtalið var tekið, til að dansa í Þyrnirósu, en hafði fengið þriggja daga frí til að geta verið í rólegheitum heima á íslandi með fjöl- skyldu sinni. En hún er farin, þegar bessar línur birtast á prenti, farin úl pess að dansa fyrir erlenda áhorfendur, sem meta litlu stúlkuna okkar úr ball- ettflokknum hérna heima kannski ekki alveg á sama hátt og við. En að sjálf- sögðu hljótum við öll að gleðjast yfir velgengni hennar á erlendri grund, og vonum að hún komi aftur heim til að dansa fyrir okkur, áður en langt um ' liður, og það sem meira er: Við vonum Atriði úr „Paganini”, sem Auður sýndi hér heima, en það verk sýndi hún einnig á Norrænu keppninni fyrir unga dansara i Finnlandi 1979, og sigraði í þeirri keppni, og er þessi mynd tekin þar. að við fáum aftur dansmeyna okkar al- veg heim til íslands, með hlýja brosið sitt, til þess að miðla þeim, sem yngri ogóreyndari eruaf reynslu sinni. ______________ -AKM -■ » Kodak Ektralite400 myndavél sem vekurathygli meira í vöxt, að fólk frá Austantjalds- löndunum flýi, þegar það er á sýningar- ferð. — Ég hef hugsað mér að nota næstu ár til að læra meira svo ég geú miðlað af kunnáttu minni, þegar heim kemur. Ég hef mjög gaman af kennslu, og gæti vel hugsað mér að viða að mér akademiskri menntun í kennslu, þvi það er mikil ábyrgð að vera kcnnari. Röng þjálfun getur valdið meiðslum, sem koma ekki í ljós fyrr en löngu síij?. ar. En ef ég kem heim, þá fer ég^glfki svo auöveldlega aftur út”. Falleg og stílhrein myndavél meó linsu f/6.8 — Ijósopi 24 mm. — Innbyggðu flassi — Föstum fókus frá 1,2m til óendanlegt. í fallegri gjafaöskju. Háskólabolir: Efni: 85% bómull 15% acryl Utir: grátt m/rauðum og bláum röndum Grótt m/svörtum og bláum röndum Verö kr. 110—130 Körfuboltaskór: Stærðir: 3 1/2—14 Verfl kr. 270-420 íþróttabolir Verð fró kr. 68,- - 80,- Buxur (tvöfaldar) Verð kr. 80,- Sokkar Verð kr. 30,- Körfuboltabolir Verð kr. 60,- - 70,- Velúrpeysur: Allar stærðir Margir litir Verð kr. 135-247 Verð kr. 530,- Æfingagallar Mjúkt frotté: 90 % bómull, 10% nælon. Margir litir. Sportvöruverslun Verð kr- 360,—428,50. Ingótfs Óskarssonar Klapparstíg 44 — Sími 11783 Fótboltar Verð kr. 130-587. Handboltar Verðfró kr. 170-376 Körfuboltar Verðfrókr. 158-670. [M HANS PETERSEN HF BANKASTRÆTI GLÆSIBÆR AUSTURVER Umboðsmenn S: 20313 S: 82590 S: 36161 um allt land

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.